Cofnięcie wniosku w postępowaniu nieprocesowym (art. 512 k.p.c. w zw. z art. 203 § 4 k.p.c.)
Postępowanie nieprocesowe - część ogólna (art. 506 - art. 525 k.p.c.) Cofnięcie pozwu; zrzeczenie się roszczenia (art. 203 k.p.c)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Wyznaczenie terminu do wyrażenia sprzeciwu jest zbędne, jeśli cofnięcie lub ograniczenie wniosku następuje na posiedzeniu sądowym, na którym strona jest obecna; w takiej sytuacji winna ona wyrazić ewentualny sprzeciw niezwłocznie, ewentualnie wnioskować o udzielenie odpowiedniego terminu, gdyby z ważnych przyczyn decyzja nie mogła być podjęta natychmiast. Zbędne jest w takiej sytuacji odbieranie przez Przewodniczącego wyraźnych oświadczeń co do cofnięcia wniosku, a milczenie uważane jest za zgodę.
Strona reprezentowana przez pełnomocnika sprzeciwu nie wyraziła. Jej pełnomocnik – gdyby uznał, że z istotnych przyczyn decyzja jego mocodawców nie może zostać podjęta natychmiast – mógł wnosić o odroczenie rozprawy i wyznaczenie terminu w rozumieniu art. 512 k.p.c., a Sąd – gdyby podzielił pogląd strony o niemożności podjęcia natychmiastowej decyzji - z pewnością by się do tego wniosku przychylił, uznając tę okoliczność za ważną przyczynę w rozumieniu art. 156 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c.
Postanowienie SO w Łodzi. z dnia 12 marca 2014 r., III Ca 1262/13
Standard: 37061 (pełna treść orzeczenia)
Artykuł 203 § 1 k.p.c. nie ma zastosowania do cofnięcia wniosku w postępowaniu nieprocesowym.
Zgodnie z art. 512 § 1 k.p.c., cofnięcie wniosku wszczynającego postępowanie nieprocesowe, po rozpoczęciu posiedzenia albo po złożeniu przez któregokolwiek uczestnika oświadczenia na piśmie odnoszącego się do istoty wniosku jest skuteczne tylko wtedy, gdy inni uczestnicy w wyznaczonym terminie, nie sprzeciwili się temu. Brak sprzeciwu nie stanowi warunku skuteczności cofnięcia wniosku do chwili rozpoczęcia posiedzenia albo złożenia pisemnego oświadczenia przez któregokolwiek uczestnika postępowania.
W postępowaniu nieprocesowym – tak jak procesie w razie cofnięcia pozwu – dla skuteczności cofnięcia inicjującego je wniosku istotna jest chwila dokonania tej czynności. Odmiennie jednak niż art. 203 § 1 k.p.c., przepis art. 512 § 1 k.p.c. nie przewiduje, w razie zrzeczenia się roszczenia, wyłączenia wymagania braku sprzeciwu pozostałych uczestników na cofnięcie wniosku.
także w postępowaniu nieprocesowym sąd jest uprawniony na podstawie odpowiednio stosowanego art. 203 § 4 k.p.c. do kontroli cofnięcia wniosku, zrzeczenia się roszczenia lub jego ograniczenia pod kątem sprzeczności z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zamierzonego przez dokonującego tej czynności procesowej obejścia prawa (postanowienia SN z dnia 21 września 1976 r., II CZ 72/76, z dnia 25 czerwca 1981 r., I PR 94/80, z dnia 29 sierpnia 2001 r., IV CKN 1153/00, nie publ. i z dnia 10 lipca 2002 r., II CKN 155/01).
Zasada dyspozycyjności i odwołalności czynności procesowych w postępowaniu nieprocesowym doznaje tym samym, w odniesieniu do cofnięcia wniosku, dodatkowego – poza wynikającymi z art. 512 § 1 i 2 k.p.c. – ograniczenia. Brak w art. 512 k.p.c. unormowania kwestii cofnięcia wniosku również w zakresie odpowiadającym treści art. 203 § 2 i 3 k.p.c. uzasadnia przyjęcie, że na podstawie art. 13 § 2 k.p.c. mają one zastosowanie w razie cofnięcia wniosku wszczynającego postępowanie nieprocesowe.
Do cofnięcia wniosku w postępowaniu nieprocesowym nie ma natomiast zastosowania art. 203 § 1 k.p.c. Przepis ten, w zakresie przedmiotu unormowania dotyczącego wymogów cofnięcia pozwu, jest odpowiednikiem art. 512 § 1 k.p.c., określającego wymagania cofnięcia wniosku wszczynającego postępowania nieprocesowego. Oparty na argumentach wykładni językowej i systemowej pogląd, że regulacja zawarta w art. 512 § 1 k.p.c. ma charakter całościowy i wyczerpujący, co wyłącza uzupełniające stosowanie do niej art. 203 § 1 k.p.c., znajduje wsparcie i rozwinięcie także w argumentach o charakterze materialnoprawnym.
zasadnicze znaczenie przypisać należy istocie postępowania nieprocesowego, w którym w zasadzie nie chodzi o ochronę roszczeń, lecz o ukształtowanie stosunków lub o ich ustalenie przez konkretne ustalenie praw poszczególnych uczestników i w którym nawet w razie rozstrzygania w sprawie o wzajemnych roszczeniach (w sprawie o zniesienie współwłasności lub dział spadku) jej przedmiotem głównym jest ustalenie nowego stanu prawnego. W tym zaś stanie rzeczy, który wyłącza zrzeczenie się roszczenia przez wnioskodawcę cofającego wniosek, nie można odpowiednio stosować art. 203 § 1 k.p.c. Do odmiennych wniosków co do treści i znaczenia art. 512 § 1 k.p.c. nie może prowadzić wynikający z art. 6 k.p.c. nakaz przeciwdziałania przez sąd przewlekłości postępowania, który nie należy do reguł wykładni przepisów prawa.
Postanowienie SN z dnia 26 stycznia 2012 r., III CSK 147/11
Standard: 48772 (pełna treść orzeczenia)