„Odpis” pisma w rozumieniu art. 128 k.p.c.

„Odpisem” pisma w rozumieniu art. 128 k.p.c. jest dalszy jego egzemplarz zgodny z oryginałem. Może to być kopia tego pisma lub osobno wykonany jego duplikat. Warunkiem uznania pisma za „odpis” w rozumieniu wyżej wskazanych przepisów jest całkowita zgodność jego treści z treścią oryginału.

Postanowienie SN z dnia 8 marca 2005 r., IV CZ 2/05

Standard: 53040 (pełna treść orzeczenia)

Istotą odpisu, mimo braku definicji ustawowej - jest odwzorowanie w dowolnej technice pełnej treści składanego pisma. Bez względu na to, czy jest to dalszy egzemplarz pisma zgodny także swoim układem treści z oryginałem (tj. jego odbitka maszynowa lub wykonana techniką kserograficzną, kolejny wydruk dokumentu przygotowanego na komputerze, itp.), czy też osobno sporządzony dokument, zawsze niezbędne pozostaje poświadczenie zgodności tak przygotowanego odpisu ze składanym oryginałem pisma. W odniesieniu do dokumentów zasada ta znajduje odbicie także w treści samych przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Przykładowo - w art. 250 § 1 k.p.c. mowa jest o odpisie urzędowo poświadczonym, w art. 479/24/ k.p.c. zaś wyrażone zostało szczególne w tym względzie wymaganie, by odpisy nie tylko poświadczone zostały za zgodność z oryginałem, ale ponadto przez szczególne osoby, tj. notariusza, adwokata lub radcę prawnego. Na tym samym tle - odpisu składanych jako dowód dokumentów, co nie zmienia jednak istoty rzeczy - dał już temu wyraz także Sąd Najwyższy. W uchwale z dnia 29 marca 1994 r. III CZP 37/94 oraz w postanowieniu z dnia 27 lutego 1997 r. III CKU 7/97 wskazano, że nie poświadczona (np. podpisem strony) za zgodność z oryginałem kserokopia dokumentu nie ma mocy dowodowej, a jej dołączenie, np. do pozwu, uzasadnia zastosowanie trybu określonego w art. 130 § 1 i 2 k.p.c. Odnieść to zresztą należy do nie poświadczonego odpisu dokumentu przygotowanego w każdej z wykorzystywanych obecnie form.

Postanowienie SN z dnia 27 sierpnia 1998 r., III CZ 107/98

Standard: 75297 (pełna treść orzeczenia)