Przyjęcie przez sąd do potrącenia "odpowiedniej sumy” na podstawie art. 322 k.p.c.
Potrącenie w postępowaniu sądowym (art. 203[1] k.p.c.) Zasądzenie odpowiedniej sumy, gdy ścisłe udowodnienie żądania nie jest możliwe (art. 322 k.p.c.)
Zarzut potrącenia może dotyczyć wierzytelności, których istnienie i wysokość są wątpliwe. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem SN istnieje możliwość skorzystania przy ustaleniu wysokości roszczenia przedstawionego do potrącenia z uprawnień przyznanych sądowi w art. 322 k.p.c. (zob. wyrok SN z 18 grudnia 1973 r., III CRN 272/73 oraz wyrok SN z 25 czerwca 1997 r., III CKN 116/97). Jeśli zatem roszczenie pozwanego dotyczy naprawienia szkody, dochodów, zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia lub świadczenia z umowy o dożywocie, a ścisłe udowodnienie jego wysokości jest niemożliwe lub nader utrudnione, sąd może przyjąć do potrącenia "odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy" (art. 322 k.p.c.).
Wyrok TK z dnia 28 lipca 2004 r., P 2/04
Standard: 29185 (pełna treść orzeczenia)
Zasadę przewidzianą w art. 322 k.p.c. - według której w sprawie m.in. o naprawienie szkody sąd może, gdy ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny - stosować należy również przy ustalaniu wysokości wierzytelności wzajemnej (z tytułu naprawienia szkody), zgłoszonej przez pozwanego do potrącenia w drodze zarzutu.
Treść art. 322 k.p.c. nie zwalnia jednak sądu od obowiązku ustalenia zarówno wysokości pieniężnego żądania pozwu, jak i wierzytelności pieniężnej zgłoszonej do potrącenia, w konkretnie oznaczonej kwocie.
Stosowanie przy ustalaniu wysokości takiej wierzytelności tych samych reguł, jakie obowiązują przy ustalaniu wierzytelności dochodzonej pozwem, wynika zarówno z zasady równości procesowej stron, jak i z zasady ekonomii procesowej.
Wyrok SN z dnia 18 grudnia 1973 r., III CRN 272/73
Standard: 30678 (pełna treść orzeczenia)