Przysposobienie wspólne przez małżonków

Dla prawidłowego rozwoju dziecka, zwłaszcza małego, wskazane jest, by było ono wychowywane przez ojca i matkę, a więc przez mężczyznę i kobietę. Najkorzystniejszą dla dziecka przysposabianego sytuacją jest taka, gdy przysposabiają je małżonkowie wspólnie (wspólne przysposobienie dziecka przez osoby nie będące małżeństwem nie wchodzi w grę) lub gdy przysposabia je małżonek jednego z rodziców. W takich wypadkach przez orzeczenie przysposobienia stworzone zostają warunki odpowiadające w pełni warunkom rodzinnym i wówczas z reguły można mówić, o tym, że orzeczenie przysposobienia leży w interesie dziecka i jest dokonywane dla jego dobra, chyba że przysposabiający nie mają właściwych kwalifikacji podmiotowych do wychowywania dziecka.

Postanowienie SN z dnia 25 października 1983 r., III CRN 234/83

Standard: 29065 (pełna treść orzeczenia)

W razie przysposobienia wspólnego przez małżonków powstają dwa odrębne stosunki przysposobienia, co pociąga za sobą ten skutek, iż każdy z małżonków przysposabiających jest uprawniony i legitymowany do rozwiązania przysposobienia między nim a przysposobionym.

Każdy z małżonków może wystąpić z takim żądaniem nawet wbrew woli drugiego z nich. W żadnym jednak razie nie może domagać się rozwiązania przysposobienia w stosunku do obojga małżonków. Rozwiązania przysposobienia "całego", a więc w stosunku do obojga małżonków, którzy wspólnie przysposobili dziecko, jeden z małżonków nie może żądać nawet po śmierci drugiego z nich.

Wynika to wyraźnie z art. 125 § 2 k.r.o., stanowiącego, że po śmierci przysposabiającego rozwiązanie stosunku przysposobienia nie jest dopuszczalne, chyba że zmarł on po wszczęciu sprawy o rozwiązanie przysposobienia.

Wyrok SN z dnia 25 października 1976 r., IV CR 399/76

Standard: 31281 (pełna treść orzeczenia)