Solidarna odpowiedzialność pracowników umyślnie wyrządzających szkodę (art. 122 k.p.)

Jeżeli szkodę, w sposób określony w art. 122 k.p., spowodowało kilku pracowników lub pracownik wraz z inną osobą - odpowiedzialność ich jest solidarna.

Gdy za wspólnie wyrządzoną szkodę jeden sprawca ponosi odpowiedzialność w pełnej wysokości, a pracownik w ramach winy nieumyślnej w ograniczonym zakresie (art. 119 § 1 k.p.), to naprawienie szkody przez któregokolwiek z nich zwalnia wobec zakładu pracy pozostałych dłużników.

Za trafną należy uznać uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30.V. 1975 r. V PZP 3/75, w myśl której: "W razie zagarnięcia mienia lub wyrządzenia szkody zakładowi pracy w inny umyślny sposób przez kilku pracowników lub przez pracowników z innymi osobami odpowiedzialność sprawców szkody jest solidarna". Wobec tego, że kodeks pracy tego wypadku nie normuje, stosuje się do niego, z mocy art. 300 k.p., przepisy o solidarności z czynów niedozwolonych (art. 441 k.c.).

Naprawienie szkody w całości albo w części przez któregokolwiek z dłużników zwalnia z długu pozostałych dłużników w odpowiednim zakresie.

Uchwała SN z dnia 29 grudnia 1975 r., V PZP 13/75, wytyczne

Standard: 24395 (pełna treść orzeczenia)

W razie zagarnięcia mienia lub wyrządzenia szkody zakładowi pracy w inny umyślny sposób przez kilku pracowników albo przez pracowników z innymi osobami odpowiedzialność sprawców jest solidarna.

"Odpowiednie" - w myśl art. 300 k.p. - stosowanie w zakresie solidarności art. 441 § 1 k.c. odpowiada zasadom prawa pracy. Solidarność ta istnieje tylko w razie stwierdzenia w myśl art. 122 k.p., że pracownik chciał z innymi sprawcami wyrządzić szkodę zakładowi pracy albo przewidywał jej wyrządzenie i na nie się godził.

Uchwała SN (7) z dnia 30 maja 1975 r., V PZP 3/75

Standard: 30840 (pełna treść orzeczenia)