Asesor

Ustawodawca wprowadzając do porządku prawnego ustawą z 10 lipca 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015, poz. 1224), instytucję asesora sądowego, oraz wprowadzając do niej następnie stosowne zmiany, zrealizował wszystkie wymogi, jakie zostały dla tej instytucji określone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2007 r., SK 7/06. Fakt ten powoduje, iż nie może być wątpliwości, że sąd, w składzie którego orzeka asesor sądowy, zapewnia rozpoznanie sprawy przy spełnieniu wymogów przewidzianych w art. 45 ust. 2 Konstytucji RP.

Według art. 106j § 1 u.s.p. asesor sądowy w sprawowaniu swojego urzędu jest niezawisły i podlega tylko Konstytucji oraz ustawom, co odpowiada analogicznemu rozwiązaniu zawartemu w Konstytucji RP wobec sędziów, przy czym brak wskazania o podleganiu asesora bezpośrednio Konstytucji wynika jedynie z faktu, że jego status nie został uregulowany w ustawie zasadniczej. Artykuł 106j § 2 u.s.p. określa zakaz prowadzenia działalności politycznej asesorów w sposób analogiczny do regulacji zawartej w art. 178 ust. 3 Konstytucji RP, realizując zarazem wskazanie zawarte w wyżej powołanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Regulacje zawarte w art. 106k § 2-6 u.s.p. określają z kolei sytuacje, w których dochodzi do wygaśnięcia lub rozwiązania stosunku służbowego asesora sądowego. W tym zakresie również nie sposób znaleźć okoliczności, które w jakikolwiek sposób negatywnie rzutowałyby na niezawisłość asesora, czy też zależność od jakiejkolwiek innej władzy. Jedyna sytuacja, szczególna względem rozwiązań obowiązujących wobec sędziów, a zarazem niezależna od woli asesora, skutkująca ustaniem jego stosunku służbowego, to nieprzedstawienie przez Krajową Radę Sądownictwa wniosku o powołanie asesora sądowego do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim (art. 106k § 2 pkt 4 u.s.p.). Sytuacja te nie może być jednak rozważana negatywnie w kontekście art. 45 ust. 2 Konstytucji RP z uwagi na fakt, że wniosek o powołanie asesora na stanowisko sędziego nie pozostawiono innej władzy, ale organowi, który z mocy art. 186 ust. 1 Konstytucji RP stoi na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów, a zarazem nie jest organem żadnej władzy, w tym władzy sądowniczej, składa się zaś z przedstawicieli wszystkich władz. Konieczność zapewnienia udziału Krajowej Rady Sądownictwa w powoływaniu asesorów wprost była wyartykułowana przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 24 października 2007 r., SK 7/06, co powoduje, że zawarcie odpowiedniego uregulowania w obowiązującym Prawie o ustroju sądów powszechnych należy uznać za realizację stanowiska wyrażonego w tym wyroku, a więc stanowiska organu umocowanego do dokonywania wykładni konstytucyjności przepisów.

Postanowienie SN z dnia 2 grudnia 2020 r., III KK 364/20

Standard: 76560 (pełna treść orzeczenia)

wymiaru sprawiedliwości, została wprowadzona do polskiego porządku prawnego na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 lutego 1928 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 12, poz. 93 ze zm., dalej jako „u.s.p. z 1928 r.”). Asesorów mianował wówczas Minister Sprawiedliwości, a prezes sądu apelacyjnego mógł im powierzyć na czas oznaczony pełnienie czynności sędziowskich, z wyłączeniem jednak wydawania wyroków (art. 260 u.s.p. z 1928 r.). O funkcji asesorów sądowych i możliwości powierzania im pełnienia czynności sędziowskich (tzw. votum, atrybucja sędziowska), w określonym i zróżnicowanym zakresie, stanowiły kolejno art. 135 § 2 u.s.p. z 1928 r. w brzmieniu nadanym mu w tekście jednolitym z dnia 20 lutego 1964 r. (Dz. U. Nr 6, poz. 40), art. 121 § 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. -Prawo o ustroju sądów powszechnych (tekst jedn. Dz. U. z 1994 r. Nr 7, poz. 25), a następnie obowiązujące do dnia 4 marca 2009 r. przepisy działu III u.s.p. (art. 134 -146a): „Asesorzy sądowi i aplikacja sądowo - prokuratorska”. Zgodnie z art. 134 § 1 u.s.p. Minister Sprawiedliwości mógł mianować asesorem sądowym osobę, która ukończyła aplikację sądową lub prokuratorską albo aplikację sądowo-prokuratorską prowadzoną na zasadach określonych w ustawie z dnia 1 lipca 2005 r. o Krajowym Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratury, zdała egzamin sędziowski lub prokuratorski oraz spełniła warunki określone w art. 61 § 1 pkt 1 - 4 u.s.p. Na podstawie art. 135 § 1 u.s.p. Minister Sprawiedliwości mógł, za zgodą kolegium sądu okręgowego, powierzyć asesorowi sądowemu pełnienie czynności sędziowskich w sądzie rejonowym na czas określony, nieprzekraczający czterech lat, z możliwością przedłużenia tego okresu w pewnych sytuacjach. Artykuł 135 § 2 i 3 u.s.p. stanowił, że w zakresie orzekania asesorzy sądowi są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom, zaś asesorzy sądowi, którym nie powierzono pełnienia czynności sędziowskich), są upoważnieni do wykonywania czynności referendarzy sądowych. Asesorzy, w okresie, gdy pełnili czynności sędziowskie, pozostawali pod pieczą sędziów, a formy jej sprawowania określała ustawa.

Wyrokiem z dnia 24 października 2007 r., SK 7/06 (OTK-A 2007, nr 9, poz. 108), Trybunał Konstytucyjny uznał art. 135 § 1 u.s.p. za niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji, odraczając zarazem wejście w życie tego wyroku o 18 miesięcy, od dnia jego ogłoszenia w Dzienniku Ustaw. O ocenie niekonstytucyjności art. 135 § 1 u.s.p. zadecydowało uznanie, że standardów konstytucyjnych nie spełnia wyeliminowanie udziału Krajowej Rady Sądownictwa z procedury powierzenia asesorowi czynności sędziowskich, dopuszczenie możliwości odwołania asesora w każdym czasie i uznaniowość tej kompetencji Ministra Sprawiedliwości.

Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że Konstytucja nie zakazuje powierzania sprawowania wymiaru sprawiedliwości - rozumianego jako wiążące rozstrzyganie sporów cywilnoprawnych i orzekanie o zasadności zarzutów karnych - osobom, których status nawiązuje tylko do statusu sędziego, lecz które nie są sędziami. Za warunek dopuszczalności takiego odstępstwa uznał jednak wprowadzenie go w celu sprawniejszego wykonywania zadań z zakresu wymiaru sprawiedliwości, przy zapewnieniu osobom, którym te zadania zostaną powierzone warunków do ich realizacji z zachowaniem niezawisłości i bezstronności.

W wykonaniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 października 2007 r., SK 7/06 ustawodawca ustawą z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 1230 ze zm.; dalej jako „u.K.S.S.P.”) uchylił dział III u.s.p. Funkcja asesora sądowego została przywrócona w systemie prawnym z dniem 1 stycznia 2016 r., na mocy ustawy z dnia 10 lipca 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1224 - dalej, jako ustawa z dnia 10 lipca 2015 r.), którą określone zostały m.in. zasady powołania i odwołania asesorów oraz ich kompetencje. Zgodnie z art. 106i § 1 asesorów sądowych powoływał i wyznaczał ich miejsce służbowe w sądzie rejonowym Prezydent RP, na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, na okres pięciu lat. W art. 2 § 1 u.s.p ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (jedn. tekst Dz.U.2018.23 ze zm. -dalej jako u.s.p.) w brzmieniu nadanym mu ustawą z dnia 10 lipca 2015 r. nie odwołano się wprost do powierzenia asesorom czynności sędziowskich (votum), gdyż z przepisu tego, w powiązaniu z powierzeniem Prezydentowi RP kompetencji do powoływania asesorów, wynikało, że asesor uzyskuje uprawnienia jurysdykcyjne ex lege, w granicach określonych w art. 2 § 1 u.s.p.

Obowiązującą od dnia 21 czerwca 2017 r. ustawą z dnia 11 maja 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury, ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 1139), ustawodawca zmienił zasady powoływania asesorów i wprowadził rozróżnienia w ich kompetencjach. Z art. 106i u.s.p. wynikało, że asesorów sądowych mianuje Minister Sprawiedliwości na czas nieokreślony, wyznaczając miejsce służbowe, na podstawie list, o których mowa w art. 33a ust. 11 i art. 33b ust. 9 u.K.S.S.P. Stosunek służbowy asesora sądowego nawiązywał się po doręczeniu mu aktu mianowania. Minister Sprawiedliwości przedstawiał zarazem Krajowej Radzie Sądownictwa wykaz mianowanych asesorów sądowych wraz z przekazanymi przez Dyrektora Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury informacjami, o których mowa w art. 32a ust. 1 u.K.S.S.P., oraz wnioskiem o powierzenie asesorowi pełnienia obowiązków sędziego. Jeżeli Krajowa Rada Sądownictwa w terminie najpierw miesiąca, a od dnia 17 stycznia 2018 r. -dwóch miesięcy od dnia przedstawienia wykazu i wniosku nie zgłosiła sprzeciwu wobec czynności Ministra, asesor sądowy pełnił obowiązki sędziego przez okres 4 lat od dnia upływu dwumiesięcznego terminu, a w przypadku zgłoszenia sprzeciwu, od dnia uchylenia uchwały wyrażającej sprzeciw. Z art. 106i § 10 u.s.p. wynikało, że asesor sądowy w okresie, w którym nie pełnił obowiązków sędziego, wykonywał zadania z zakresu ochrony prawnej inne niż wymiar sprawiedliwości. W przytoczonych przepisach ustawodawca w ramach zadań realizowanych przez sądy i urzędujące w nich osoby - nawiązując przy tym do pojęć, którymi posługiwała się już doktryna i Trybunał Konstytucyjny, chociaż nie znajdowały one oparcia w regulacjach procesowych - wyróżnił te, które polegają na sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości oraz te, które są innymi zadaniami z zakresu ochrony prawnej. Zgodnie z art. 2 u.s.p. zadania z zakresu wymiaru sprawiedliwości wykonują sędziowie (§ 1), a nadto - z wyłączeniem pewnej kategorii spraw - w sądach rejonowych także asesorzy sądowi, którym powierzono pełnienie obowiązków sędziego. Zadania z zakresu ochrony prawnej w sądach, inne niż wymiar sprawiedliwości, wykonują także referendarze sądowi i starsi referendarze sądowi (§ 2), oraz także asesorzy sądowi (§ 2a). Upoważnionymi do wykonywania zadań z zakresu ochrony prawnej innych niż wymiar sprawiedliwości są też sędziowie, jeżeli wykonywanie tych zadań przez referendarzy sądowych lub asesorów sądowych nie jest możliwe (§ 2a).

Status ustrojowy asesorów sądowych z uwagi na ich prawa i obowiązki oraz uczestniczenie w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości jest bliski statusowi sędziego (z uwzględnieniem różnic wynikających ze sposobu powołania i braku podobnej stabilności stosunku służby), ale nie wcześniej niż od momentu uzyskania przez asesora votum (atrybucji sędziowskiej) (por. też postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2009 r., SNO 87/09 i SNO 88/09, nieopubl.). Otwiera to także drogę do traktowania takiego asesora jak sędziego w rozumieniu przepisów postępowania cywilnego.

Obowiązujący kodeks postępowania cywilnego, podobnie jak kodeks z 1930 r., nie zawierał w przeszłości ani obecnie żadnych przepisów dotyczących asesorów sądowych, w szczególności regulujących ich pozycję procesową i dopuszczalność zasiadania w składzie sądu, którego członkami mogą być sędziowie i ławnicy (art. 47 k.p.c.). W doktrynie prawa procesowego i orzecznictwie nie zgłaszano zastrzeżeń co do tego, że w razie powierzenia asesorowi sądowemu czynności sędziowskich i w granicach tego umocowania, asesor powinien być traktowany w płaszczyźnie procesowej na równi z sędzią i uprawniony do zasiadania w składach sądu. Mimo niewymienienia asesora sądowego w przepisach regulujących jedną z podstawowych gwarancji procesowych, jaką jest wyłączenie sędziego (art. 48 i n. k.p.c., art. 54 i n. k.p.c. z 1930 r.), konieczność stosowania tych przepisów wprost - a nie jedynie odpowiednio na podstawie art. 54 k.p.c. (art. 62 k.p.c. z 1930 r.) - do asesorów sądowych pełniących funkcje jurysdykcyjne, nie budziła wątpliwości (por. np. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2000 r., III CZP 37/99, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 125).

Asesor wyposażony w atrybucję sędziowską (votum), a zatem taki, któremu powierzono cząstkę władzy sądowniczej, rozstrzygając sprawy działa procesowo jak sędzia, wydaje wyroki w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, a jego czynności są czynnościami sądu (sędziego), względnie przewodniczącego składu, w rozumieniu ustawy procesowej. Od orzeczenia sądu pierwszej instancji wydanego w składzie, w którym zasiadał taki asesor sądowy, przysługuje zatem apelacja (art. 367 k.p.c.) albo zażalenie (art. 394 k.p.c.), w zależności od charakteru rozstrzygnięcia, a od zarządzeń asesora działającego jako przewodniczący składu wydanych w toku rozprawy - odwołanie do sądu (art. 226 k.p.c.). Rozumowanie to nie może być jednak odniesione do asesora sądowego nie dysponującego votum - asesor taki nie pełni bowiem obowiązków sędziego (arg. ex art. 106i § 10 oraz art. 106 § 7 i 8 u.s.p. a contrario), a jeśli tak, to nie można uważać go za sędziego w rozumieniu ustawy procesowej.

Całokształt unormowań kodeksu postępowania cywilnego traktujących o sądzie i składzie sądu odnosi się do sędziów w znaczeniu ustrojowym (konstytucyjnym), względnie osób z nimi zrównanych na podstawie przepisów procesowych (ławnicy) lub ustrojowych (asesorzy wyposażeni w votum). Nie można natomiast odnosić ich do asesorów, którzy - verba legis - nie pełnią obowiązków sędziego, a tym samym nie przeszli pozytywnie weryfikacji osobowościowych i merytorycznych predyspozycji do sprawowania władzy sędziowskiej, co zakłada udzielenie votum, a także - konsekwentnie - asesorów, którzy votum utracili. Znaczenie tego aktu w modelu zakładającym mianowanie asesora sądowego przez organ władzy wykonawczej - Ministra Sprawiedliwości, przyjętym epizodycznie ustawą z dnia 11 maja 2017 r., doznawało istotnego wzmocnienia przez to, że jego dysponentem uczyniono Krajową Radę Sądownictwa, konstytucyjnie umocowaną do stania na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów (art. 186 ust. 1 Konstytucji RP).

W konsekwencji trzeba przyjąć, że asesor sądowy nie pełniący obowiązków sędziego nie może być członkiem składu sądu w rozumieniu art. 47 k.p.c., a jego czynności orzecznicze, do dokonywania których jest umocowany, nie są orzeczeniami sądu w rozumieniu kodeksu postępowania cywilnego. Asesor sądowy realizuje wtedy swoje kompetencje jako odrębny od sądu organ procesowy, co powinno zostać ujawnione w orzeczeniach przez oznaczenie jego statusu jako asesora sądowego z oznaczeniem miejsca służbowego (siedziby), nie zaś ze wskazaniem na sąd (w znaczeniu ustrojowym i procesowym) w składzie z udziałem asesora sądowego.

Powyższe nie przesądza tego, w jaki sposób mogą być kwestionowane czynności orzecznicze związane z udzielaniem ochrony prawnej w sprawach cywilnych, podjęte przez asesora sądowego pozbawionego votum. Kodeks postępowania cywilnego, w zakresie reżimu procesowego tych czynności, wykazuje lukę, którą należy uzupełnić w zgodzie z utrwalonymi w tej mierze regułami wnioskowania prawniczego, z odwołaniem się do analogii (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1995 r., III CZP 117/95, OSNC 1995, nr 12, poz. 179, z dnia 9 lutego 2007 r., III CZP 156/06, OSNC 2008, nr 1, poz. 2, z dnia 14 grudnia 2007 r., III CZP 124/07, OSNC 2009, nr 1, poz. 2, oraz postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2002 r., III CK 53/02, OSNC 2003, nr 2, poz. 31, z dnia 2 grudnia 2009 r., I CSK 140/09, OSNC 2010, nr 5, poz. 83, i z dnia 20 maja 2011 r., III CO 5/11, OSNC 2012, nr 2, poz. 21).

należy uznać, że analogia sięgająca do reżimu procesowego skargi na orzeczenie referendarza sądowego nie byłaby dostatecznie bliską. Unormowanie skargi ma szczególny charakter i jest osadzone w specyfice organu procesowego, którego piastunem jest urzędnik sądowy, wprawdzie o wysokim statusie, niezależności i istotnych zadaniach, różniący się jednak pozycją od sędziów, a także asesorów sądowych. W konsekwencji, za bardziej adekwatne źródło analogii trzeba uznać przepisy konstruujące środki zaskarżenia przysługujące od rozstrzygnięć sądu jako organu procesowego, którymi w postępowaniu nieprocesowym są zażalenie, a od postanowień orzekających co do istoty sprawy - apelacja.

Uchwała SN z dnia 7 września 2018 r., III CZP 57/18

Standard: 24506 (pełna treść orzeczenia)