Właściwość wyłączna w postępowaniach pomocniczych

Postępowania pomocnicze są normowane przepisami bezwzględnie obowiązującymi, mającymi charakter szczególny w stosunku do przepisów regulujących postępowanie główne. Dotyczy to także przepisów o właściwości sądów, która w tym wypadku jest łączona ściśle z właściwością funkcjonalną (por. np. uchwała SN (7) SN z dnia 31 marca 2004 r., III CZP 110/03, oraz uchwały SN z dnia 9 listopada 1994 r., III CZP 143/94, z dnia 5 stycznia 1999 r., III CZP 54/98, i z dnia 24 stycznia 2003 r., III CZP 90/02).

Postanowienie SN z dnia 1 czerwca 2015 r., III CO 37/15

Standard: 65444 (pełna treść orzeczenia)

Kategoryczne brzmienie przepisów określających właściwość miejscową sądu w postępowaniach pomocniczych nadaje jej charakter właściwości wyłącznej, oznaczenie właściwości wyłącznej może bowiem nastąpić w dwojaki sposób. Przepis może zawierać sformułowanie, że określona w nim właściwość jest wyłączna, jak przyjęto w art. 508 k.p.c. w postępowaniu nieprocesowym, może być jednak również określona w taki sposób, że jakkolwiek przepis nie stanowi wprost, że właściwość ma taki charakter, to jednak ze względu na kategoryczne sformułowanie, szczegółową regulację i brak odwołania do właściwości przemiennej, określona w nim właściwość jest w istocie wyłączna. Taki sposób zastosowano w postępowaniach pomocniczych, w tym w postępowaniu klauzulowym

Uchwała SN z dnia 31 marca 2004 r., III CZP 110/03

Standard: 22643 (pełna treść orzeczenia)