Dopuszczenie pracownika do pracy jako obowiązek pracodawcy (art. 22 k.p.)

Zawieszenie w wykonywaniu pracy jest odstępstwem od reguły wynikającej z art. 22 § 1 k.p., zgodnie z którym zobowiązanie pracodawcy polega nie tylko na wynagradzaniu pracownika, ale także na jego zatrudnianiu, czyli na umożliwieniu pracownikowi faktycznego wykonywania pracy. Pracodawca jest zobowiązany do "zatrudnienia pracownika", a więc dostarczenia mu pracy zgodnie z umową (treścią nawiązanego stosunku pracy), co oznacza, że jeżeli tego nie czyni, to działa wbrew swojemu zobowiązaniu i w tym znaczeniu jego zachowanie jest bezprawne (wyrok Sądu Najwyższego z 16 czerwca 2005 r., I PK 260/04, OSNP 2006, nr 9-10, poz. 145).

Wyrok SN z dnia 20 września 2013 r., II PK 6/13

Standard: 21780 (pełna treść orzeczenia)

Art. 22 § 1 k.p. nakłada na pracodawcę obowiązek zatrudniania pracownika, co oznacza obowiązek umożliwienia mu faktycznego wykonywania pracy, czyli dopuszczenia do pracy. Zatrudnianie pracownika zgodnie z umową o pracę, tj. na umówionym stanowisku, należy do podstawowych obowiązków pracodawcy.

Pracodawca nie może zwolnić się od obowiązku zatrudniania pracownika w zamian za zapłatę wynagrodzenia, bez zapewnienia pracownikowi możliwości wykonywania pracy. Pracownik ma zatem obowiązek i prawo świadczenia pracy, a pracodawca obowiązek zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem w każdym okresie trwającego zatrudnienia.

Pracownikowi odsuniętemu od pracy przysługuje roszczenie o dopuszczenie do jej świadczenia (zob. wyroki SN z: 10 września 1997 r., I PKN 233/97; 28 października 1998 r., I PKN 351/98; 28 października 1998 r., I PKN 361/98; 4 marca 2009 r., II PK 202/08).

Wyrok SN z dnia 13 marca 2013 r., II PK 214/12

Standard: 63306 (pełna treść orzeczenia)