Wyrok z dnia 1997-09-10 sygn. I PKN 233/97

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt I PKN 233/97

Wyrok

z dnia 10 września 1997 r.

Podstawą roszczenia o dopuszczenie do pracy może być art. 22 § 1 KP.

Przewodniczący Prezes SN: Jan Wasilewski, Sędziowie SN: Adam Józefowicz, Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 10 września 1997 r. sprawy z powództwa Marii J. przeciwko Zespołowi Szkół Ekonomicznych [...] w K. Urzędowi Miasta w K. o dopuszczenie do pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 19 lutego 1997 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e

Powódka Maria J. w sprawie przeciwko Zespołowi Szkół Ekonomicznych [...] w K. i Urzędowi Miasta w K. o dopuszczenie do pracy w pozwanym Zespole Szkół wniosła kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 19 lutego 1997 r. [...]. Zaskarżonym wyrokiem Sąd Wojewódzki oddalił apelację powódki od wyroku Sądu I instancji, oddalającego powództwo. W kasacji postawiono zarzuty naruszenia art. 18 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 3, poz. 19 ze zm.) i art. 5 ust. 7 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. Nr 95, poz. 425 ze zm.). Wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku i dopuszczenie powódki do pracy w pozwanym Zespole Szkół, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Kielcach do ponownego rozpoznania. Pozwani wnieśli o oddalenie kasacji. W kasacji twierdzi się, że przeniesienie powódki z pozwanego Zespołu Szkół Ekonomicznych do Zespołu Szkół Zawodowych [...] w K. było sprzeczne z prawem, ponieważ zgodę na to przeniesienie powódka wyraziła wobec Kuratorium Oświaty w K., a nie wobec swojego pracodawcy. Zdaniem wnoszącej kasację jest ona nadal pracownikiem pozwanego Zespołu Szkół Ekonomicznych i dlatego dochodzi dopuszczenia do wykonywania pracy. Odpowiedzialność organu prowadzącego szkołę - Urzędu Miasta w K. - wywodzona jest z przepisu art. 5 ust. 7 ustawy o systemie oświaty, według którego organ ten zapewnia utrzymanie szkoły oraz kadrowe i organizacyjne warunki do pełnej realizacji programów nauczania lub innych zadań statutowych, a także odpowiada za jej działalność.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja nie jest uzasadniona.

Powódka dochodziła uprzednio przywrócenia do pracy w pozwanym Zespole Szkół Ekonomicznych twierdząc, że skutecznie uchyliła się od skutków oświadczenia woli w przedmiocie wyrażenia zgody na przejście do pracy w Zespole Szkół Zawodowych w Kielcach. Powództwo zostało prawomocnie oddalone (wyrok Sądu Wojewódzkiego w Kielcach z dnia 26 czerwca 1996 r. [...]).

W niniejszym procesie powódka dochodzi dopuszczenia do pracy twierdząc, że wymaganą przez art. 18 Karty Nauczyciela zgodę na przeniesienie złożyła wobec innego podmiotu, niż pracodawca. Zarzut ten nie odpowiada prawdzie. Sądy obu instancji trafnie ustaliły, że to oświadczenie woli (w formie pisemnej) zostało złożone pracodawcy (pismo z dnia 5 maja 1995 r. wnoszące o przeniesienie do pracy bibliotekarki w innej szkole średniej w Kielcach). Skoro powódka nie jest pracownicą pozwanego Zespołu Szkół Ekonomicznych, to nie może skutecznie domagać się dopuszczenia do pracy u tego pracodawcy.

Ponadto należy zauważyć, że także wtedy, gdyby zarzut naruszenia art. 18 Karty Nauczyciela okazał się uzasadniony, to i tak kasacja nie mogłaby doprowadzić do orzeczenia o dopuszczeniu do pracy, gdyż w odniesieniu do tego żądania nie powołano wymaganej przez art. 393³ KPC podstawy kasacyjnej. Podstawą roszczenia o dopuszczenie do pracy jest art. 22 § 1 KP nakładający na pracodawcę obowiązek zatrudniania pracownika, co oznacza obowiązek faktycznego umożliwienia wykonywania przez niego pracy, czyli dopuszczenia do pracy. Powołany w kasacji art. 18 Karty Nauczyciela - gdyby zarzut jego naruszenia był trafny - mógłby jedynie stanowić podstawę żądania ustalenia istnienia stosunku pracy.

Z tych względów na podstawie art. 393¹² KPC orzeczono jak w sentencji.