Pojęcie „rażące niedbalstwo”
Wina Odszkodowane za szkodę wyrządzoną umyślnie lub w skutek rażącego niedbalstwa (art. 827 k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Jeśli stopień naganności postępowania jest szczególnie wysoki, gdyż drastycznie i poważnie odbiega od modelu należytego zachowania się dłużnika, to trzeba uznać, że zachodzi rażące niedbalstwo.
Przykładowo na gruncie art. 827 § 1 k.c. jako rażące niedbalstwo uznane zostało zachowanie polegające na nieprzewidywaniu szkody jako skutku działania lub zaniechania ubezpieczającego, jeżeli doszło do przekroczenia podstawowych, elementarnych zasad staranności (zob. wyrok SN z 11 maja 2005 r., III CK 522/04).
Rażące niedbalstwo, to nie tylko brak zachowania należytej staranności, ale kwalifikowana postać braku zwykłej staranności w przewidywaniu skutków, zachowanie naganne i niewłaściwe, graniczące z umyślnością (zob. wyrok SN z 3 marca 2006 r., II CSK 123/05).
Za rażące niedbalstwo zostało też uznane zachowanie lekkomyślne, albowiem jako połączone z przewidywaniem skutku jest bliższe umyślności niż klasyczne niedbalstwo (zob. wyrok SA w Łodzi z 22 sierpnia 2014 r., I ACa 279/14).
Wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2023 r., II CSKP 1454/22
Standard: 75527 (pełna treść orzeczenia)
Wykładnia pojęcia rażącego niedbalstwa powinna uwzględniać kwalifikowaną postać braku zwykłej staranności w przewidywaniu skutków. Konieczne jest zatem stwierdzenie, że podmiot, któremu taką postać winy chce się przypisać, zaniedbał takiej czynności zachowującej chronione dobro przed zajściem zdarzenia powodującego szkodę, której niedopełnienie byłoby czymś absolutnie oczywistym w świetle doświadczenia życiowego dostępnego każdemu przeciętnemu uczestnikowi obrotu prawnego i w sposób wprost dla każdego przewidywalny mogło doprowadzić do powstania szkody. Rażące niedbalstwo zachodzi bowiem tylko wtedy, gdy stopień naganności postępowania drastycznie odbiega od modelu właściwego w danych warunkach zachowania się dłużnika (wyrok SN z dnia 22 kwietnia 2004 r., II CK 142/03, wyrok SN z dnia 25 września 2002 r., I CKN 969/00).
Wyrok SO w Łodzi z dnia 10 kwietnia 2017 r., III Ca 43/17
Standard: 58731 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 33786