Darowizna obciążliwa; obciążenie obdarowanego obowiązkiem świadczenia na rzecz osoby trzeciej
Umowa darowizny (art. 888 k.c.) Polecenie darczyńcy (art. 893 k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 marca 1973 r., (III CRN 40/73) art. 888 k.c. nie stanowi, że obdarowanym musi być wyłącznie druga strona umowy. Jeżeli więc całość bezpłatnego świadczenia może nastąpić na rzecz osoby trzeciej, dopuszczalne być powinno także postanowienie darczyńcy, że część świadczenia zobowiązuje się świadczyć swemu kontrahentowi, a część przeznacza osobie trzeciej.
Tego rodzaju konstrukcja przyjmuje postać umowy mieszanej - umowy darowizny oraz umowy o świadczenie na rzecz osoby trzeciej. Ukształtowanie umowy w ten sposób jest dopuszczalne i mieści się w granicach swobody zawierania umów, gwarantowanej ustawowo w art. 353[1] k.c. (zob. też w tym zakresie uzasadnienie uchwały SN z dnia 19 kwietnia 2002 r., III CZP 19/02). Nie sprzeciwia się temu brak w Kodeksie cywilnym odpowiednika art. 362 § 4 k.z., który wprost dopuszczał możliwość domagania się przez osoby trzeciej spełnienia korzyści ze świadczenia według przepisów o umowach na rzecz.
Wyrok SN z dnia 22 lutego 2018 r., I CSK 361/17
Standard: 20307 (pełna treść orzeczenia)
Jeżeli przy porównaniu wzajemnych świadczeń zachodzi widoczna dysproporcja, taką czynność można potraktować jako tzw. darowiznę obciążliwą (negotium mixtum cum donatione), czyli darowiznę połączoną z częściową odpłatnością, która w tym przypadku polegała na bezpłatnym i dożywotnim korzystaniu z budynku przez M.W.
Wyrok SN z dnia 25 kwietnia 2017 r., V CSK 367/16
Standard: 70642 (pełna treść orzeczenia)