Polecenie w prawie spadkowym (art. 982 k.c.)
Polecenie (art. 982 – 985 k.c.)
Polecenie jest rozporządzeniem testamentowym, które spadkodawca może włożyć na spadkobiercę lub zapisobiercę polegającym na obowiązku określonego działania lub zaniechania, nie czyniąc nikogo wierzycielem. W literaturze uznaje się, że polecenie nie tworzy stosunku zobowiązaniowego. Przyjmuje się, że dochodzi do powstania tzw. stosunku naturalnego (niezupełnego bowiem istnieje dług bez wierzytelności (J. Kremis, K. Górska, E. Gniewek, Komentarz, s.1607; uz. postanowienia SN z dnia 19 kwietnia 2002r., III CZP 19/02).
Polecenie testamentowe należy do długów spadkowych powstających z chwilą otwarcia spadku (por. art. 922 § 3 k.c.)
Wyrok WSA z dnia 14 września 2011 r., III SA/Po 434/11
Standard: 88064 (pełna treść orzeczenia)
Prawo przypisuje (wyrażonej za życia przez osobę fizyczną woli dotyczącej rozporządzeń na wypadek śmierci w sprawach nie mających charakteru majątkowego) skuteczność tylko w wyjątkowych sytuacjach. Jedną z nich jest polecenie z art. 982 KC. Przepis ten pozwala spadkodawcy w testamencie nałożyć na spadkobiercę lub zapisobiorcę polecenia np. w sprawie zorganizowania odpowiedniego pogrzebu lub pochowania w określonym miejscu.
Polecenie może być jedynym przedmiotem testamentu
Aby dyspozycja spadkodawcy w sprawie jego pogrzebu mogła zostać uznana za polecenie (którego wykonanie zapewnia art. 985 KC) testament zawierający to polecenie musi być ważny.
Wyrok SA w Warszawie z dnia 23 lutego 2006 r., I ACa 890/05
Standard: 19474