Ustalenie zgodnego zamiaru i celu umowy na podstawie zachowania po zawarciu umowy

Zachowanie się stron po zawarciu umowy, w tym zwłaszcza sposób wykonania umowy, zgodny z deklarowanym przez strony jej rozumieniem, jest silnie eksponowanym, obiektywnym czynnikiem wykładni umów (por. wyroki SN z: 30 czerwca 2020 r., III CSK 343/17; 21 marca 2018 r., V CSK 262/17), który może stanowić istotną okoliczność wykluczającą jej pozorność.

Wyrok SN z dnia 1 czerwca 2022 r., I NSNc 551/21

Standard: 61990 (pełna treść orzeczenia)

Jednym ze źródeł informacji o rzeczywistej woli stron i sposobie rozumienia przez nie postanowień umowy (art. 65 k.c.) mogą być także zachowania stron podjęte po zawarciu umowy, zwłaszcza sposób jej wykonywania (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2013 r., II CSK 302/12, nie publ.; z dnia 19 września 2013 r., I CSK 688/12, „Izba Cywilna” 2014, nr 4, s. 53, z dnia 27 czerwca 2014 r., V CSK 433/13, nie publ., z dnia 9 października 2014 r., I CSK 320/14, nie publ., z dnia 29 kwietnia 2016 r., I CSK 306/15, nie publ., z dnia 18 listopada 2016 r., I CSK 802/15, nie publ. i z dnia 16 listopada 2017 r., V CSK 79/17, nie publ.). Należy pamiętać, że są to tylko dowody pośrednie, które mają służyć ustaleniu sposobu rozumienia umowy przez strony w chwili jej zawarcia, a więc przy wyjaśnianiu wątpliwości interpretacyjnych dotyczących treści umowy (art. 65 k.c.). Nawiązywanie do zgodnego zamiaru stron w odniesieniu do postanowienia jednostronnie narzuconego konsumentowi w ogóle nie wchodzi w rachubę.

Uchwała SN (7) z dnia 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17

Standard: 18782 (pełna treść orzeczenia)