Konsekwencje abuzywności umownego postanowienia

Art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 jest przepisem bezwzględnie obowiązującym, którego celem jest zastąpienie ustanowionej w umowie formalnej równowagi praw i obowiązków stron równowagą rzeczywistą, która przywraca równość stron (wyrok z dnia 30 maja 2013 r., Asbeek Brusse i de Man Garabito, C‑488/11). 

Wspomniany przepis należy uznać za równoważny z krajowymi przepisami mającymi w ramach krajowego porządku prawnego charakter przepisów z zakresu porządku publicznego (wyrok z dnia 21 grudnia 2016 r., Gutiérrez Naranjo i in., C-154/15, C-307/15 i C-308/15), wobec czego nieuczciwy warunek należy uznać za nigdy nieistniejący.

W odniesieniu do przysługującej sądowi krajowemu, który stwierdził, że warunek umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem ma nieuczciwy charakter, możliwości zmiany treści tego warunku zamiast zwyczajnego odstąpienia od jego stosowania wobec konsumenta, należy zauważyć, że art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie może być rozumiany w ten sposób, że zezwala on sądowi krajowemu na skorzystanie z takiej możliwości (zob. podobnie wyrok z dnia 14 czerwca 2012 r., Banco Español de Crédito, C-618/10.

Wyrok TSUE z dnia 20 marca 2025 r., C-365/23

Standard: 87616 (pełna treść orzeczenia)