Umorzenie na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.

Brak skargi uprawnionego oskarżyciela w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. wchodzi w grę tylko w toku sądowego stadium procesu i tylko w odniesieniu do takiej osoby, która swoją skarga zainicjowała postępowanie główne, pomimo że nie była osobą do tego uprawnioną lub orzeczono o czynie nie zawartym w akcie oskarżenia.

Dotyczy zatem dwóch rodzajów sytuacji – pierwszej – gdy osoba nie miała żadnej legitymacji do wystąpienia z oskarżeniem, drugiej – gdy czyn przypisany jest nietożsamy z czynem zarzuconym (co oznacza, że orzeczono w przedmiocie przestępstwa, którego osądzenia w ogóle nie żądał oskarżyciel) (por. postanowienia SN z dnia: 17 kwietnia 2014 r., II KK 73/14; 23 marca 2016 r., IV KK 52/16; 5 grudnia 2017 r., II KK 393/17).

Brak skargi uprawnionego oskarżyciela, które musi skutkować umorzeniem postępowania karnego (art. 17 § 1 k.p.k. in principio) nie może odnosić się do skargi etapowej, a więc i do apelacji. (por. postanowienia SN z: 5 maja 2006 r., V KK 385/05; 16 grudnia 2014 r., II KK 301/14).

Wyrok SN z dnia 7 lutego 2019 r., III KK 584/17

Standard: 43493 (pełna treść orzeczenia)

Istnienie braków formalnych aktu oskarżenia, których usunięcia odmawia prokurator, nie może zostać w każdym wypadku uznane za równoważne z brakiem skargi uprawnionego oskarżyciela, uzasadniającym umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., choć oczywiście możliwość taka w niektórych przypadkach nie będzie wyłączona (zob. uchwała SN z 31 sierpnia 1994 r., I KZP 19/94; postanowienie SN z 8 września 1989 r., II KZ 56/89).

Za ewentualnym uznaniem "braku skargi" może przemawiać wyłącznie ranga braku uniemożliwiająca prowadzenie postępowania sądowego. Dodatkowo, musi on być tego rodzaju, który nie może zostać samodzielnie konwalidowany przez sąd.

Wyrok SN z dnia 12 września 2018 r., II KK 37/18

Standard: 25530 (pełna treść orzeczenia)