Uchwała z dnia 2013-12-13 sygn. III CZP 79/13

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt III CZP 79/13

UCHWAŁA

Dnia 13 grudnia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący,

sprawozdawca)

SSN Dariusz Dończyk

SSN Józef Frąckowiak

Protokolant Katarzyna Bartczak

w sprawie z powództwa M. N.

przeciwko T. K. i E. K.

o zapłatę,

po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym

w dniu 13 grudnia 2013 r.

zagadnienia prawnego

przedstawionego przez Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 4 lipca 2013 r.,

„Czy umowa darowizny, w której strony uzgodniły, że jej skutek w postaci bezpłatnego przysporzenia majątkowego po stronie obdarowanego nastąpi z chwilą śmierci darczyńcy (darowizna na wypadek śmierci) należy do umów o spadek po osobie żyjącej wskazanych w art. 1047 k.c. bądź jest sprzeczna z przepisem art. 941 k.c.?

a w przypadku odpowiedzi negatywnej Czy taka umowa jest również dopuszczalna w świetle powyższych norm prawnych, jeśli jej przedmiot wyczerpuje cały lub prawie cały majątek darczyńcy?”

podjął uchwałę:

Dopuszczalne jest zawarcie umowy darowizny na wypadek śmierci, jeżeli jej przedmiotem są konkretne rzeczy lub prawa, a umowa nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Uzasadnienie

M. N. wniósł o zasądzenie od T. K. i E. K. solidarnie odsetek od dwóch umów pożyczki zawartych dnia 27 lipca 2006 r. i dnia 19 marca 2007 r. przez pozwanych jako pożyczkobiorców z P. N., a w odniesieniu do drugiej z tych umów żądał ponadto zwrotu części kapitału pożyczki.

Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2012 r. oddalił powództwo i orzekł o kosztach postępowania. Ustalił, że P. N. udzielił T. K. dwóch pożyczek. Umowy przewidywały określone oprocentowanie oraz termin płatności odsetek, z tym, że pierwsza z nich została zawarta na czas nieoznaczony, a druga na 20 lat. Zawarciu tych umów towarzyszyło ustne porozumienie między stronami, że uzyskane środki pożyczkobiorca wykorzysta na otwarcie ośrodka kulturalnego, co też nastąpiło. Pożyczkobiorca nie płacił pożyczkodawcy w terminie odsetek, lecz ten ich się nie domagał, a nawet sam pożyczał środki finansowe na bieżące potrzeby od osób trzecich. Obie umowy zawierały klauzule, że w razie śmierci pożyczkodawcy pożyczki ulegają umorzeniu. Spadkobiercą ustawowym P. N. jest jego przyrodni brat, z którym pożyczkodawca przez wiele lat nie utrzymywał kontaktów poza okazjonalną wymianą życzeń świątecznych. Spadkobierca (powód) twierdził, że zawarte w umowach klauzule co do umorzenia pożyczek na wypadek śmierci pożyczkodawcy są bezwzględnie nieważne jako sprzeczne z prawem.

Sąd Okręgowy zgodził się z powodem co do nieważności rzeczonych klauzul, uznając, że naruszają one art. 941 k.c. Podkreślił, że prawo polskie dopuszcza dysponowanie majątkiem na wypadek śmierci wyłącznie przez testament. Zawarcie umowy darowizny na wypadek śmierci prowadzi do obejścia zakazu przewidzianego w art. 941 k.c., co powoduje nieważność takiej umowy. Jednakże Sąd Okręgowy oddalił powództwo, uznając, że dochodzenie roszczeń przez spadkobiercę stanowi nadużycie prawa (art. 5 k.c.). Podkreślił, że spadkodawca nie utrzymywał ze spadkobiercą żadnych kontaktów, a środki finansowe będące przedmiotem dwóch umów pożyczki zostały zgodnie z jego wolą przeznaczone na utworzenie ośrodka kulturalnego.

Powód wniósł apelację od wyroku Sądu Okręgowego.

Sąd Apelacyjny przy rozpoznawaniu apelacji powziął wątpliwość wyrażoną w zagadnieniu prawnym przedstawionym do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Sąd Apelacyjny przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia dwa związane ze sobą zagadnienia prawne. Pierwsze z nich sprowadza się do pytania o dopuszczalność zawarcia umowy darowizny na wypadek śmierci (donatio mortis causa). Wymaga w związku z tym rozważenia, czy taka umowa nie jest sprzeczna z prawem, zwłaszcza z art. 941 i 1047 k.c. W razie uznania, że zawarcie umowy darowizny na wypadek śmierci jest dopuszczalne, wymaga rozstrzygnięcia drugie zagadnienie, czy taka umowa jest ważna wtedy, gdy prowadzi do rozporządzenia całym lub prawie całym majątkiem darczyńcy.

Zagadnienie dopuszczalności darowizny mortis causa było rozważane przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 6 maja 2004 r., III CK 511/02 (nie publ.) wydanym w sprawie, w której przed notariuszem w Paryżu zawarto umowę darowizny między małżonkami. Darczyńca darował cały swój majątek żonie pod warunkiem, że żona go przeżyje. Sądy orzekające w sprawie uznały, że po śmierci darczyńcy doszło do dziedziczenia ustawowego. Odmówiły uznania umowy darowizny za testament (konwersja), a poza tym uznały ją za niedopuszczalną umowę o spadek po osobie żyjącej (art. 1047 k.c.), co powodowało jej bezwzględną nieważność. Sąd Najwyższy, rozpoznając kasację, uznał, że do oceny ważności tej umowy właściwe jest prawo francuskie, według którego umowa jest ważna. Ocena ta nie dotyczyła jednak przeniesienia własności udziału w nieruchomości położonej w Polsce, gdyż w tym zakresie było właściwe prawo polskie. Sąd Najwyższy zauważył, że przewidziany w art. 1047 k.c. zakaz zawierania umów o spadek nie obejmuje darowizny na wypadek śmierci. Nie jest to bowiem czynność mortis causa, ponieważ uzależnienie wywarcia przez nią skutku od śmierci osoby dokonującej tej czynności nie należy do jej jurydycznej istoty, ale wynika z zastosowania instytucji warunku i terminu. W konsekwencji Sąd Najwyższy uznał darowiznę dokonaną między małżonkami za ważną i skuteczną również w części dotyczącej udziału w nieruchomości położonej w Polsce.

Wątpliwości dotyczące dopuszczalności zawarcia umowy darowizny mortis causa istniały już w okresie obowiązywania Kodeksu Napoleona, później zaś art. 356 kodeksu zobowiązań, zgodnie z którym „Przedmiotem darowizny nie może być zbycie lub obciążenie użytkowaniem majątku przyszłego ani w całości, ani w części”. Wykładnia historycznoprawna mogłaby zatem przemawiać przeciwko dopuszczalności zawarcia umowy darowizny mortis causa. Kontrowersje dotyczące dopuszczalności zawierania takich umów nie powstały przecież dopiero w okresie obowiązywania kodeksu cywilnego, lecz występowały już na tle kodeksu zobowiązań, a wcześniej Kodeksu Napoleona. Można by zatem przyjąć, że w toku prac nad kodeksem cywilnym były one znane projektodawcy. Gdyby więc ustawodawca chciał dopuścić zawieranie tego rodzaju umów, to by wyraźnie o tym przesądził w kodeksie. Trzeba jednak dostrzec, że chociaż przed wejściem w życie kodeksu cywilnego rozważane zagadnienie budziło kontrowersje, to w praktyce, zwłaszcza w okresie obowiązywania Kodeksu Napoleona, takie umowy były zawierane. Można zatem rozważać przyjęcie odwrotnego założenia - gdyby ustawodawca wobec istniejących sporów chciał wykluczyć zawarcie umowy darowizny na wypadek śmierci, to sformułowałby w kodeksie cywilnym stosowny zakaz. Brak zakazu oznaczałby zatem dopuszczenie zawierania takich umów.

Wspomniane wątpliwości wynikają więc przede wszystkim z braku regulacji normatywnej rozważanego zagadnienia: przepisy o umowie darowizny (art. 888 i nast. k.c.) oraz inne przepisy kodeksu cywilnego ani wyraźnie nie dozwalają darowizny mortis causa, ani jednoznacznie nie uznają jej za niedopuszczalną. W piśmiennictwie są reprezentowane różne stanowiska w tym zakresie, z wyraźną jednak przewagą poglądu opowiadającego się za dopuszczalnością zawarcia umowy darowizny na wypadek śmierci.

Powstaje w związku z tym w pierwszej kolejności pytanie, czy darowizna mortis causa pozostaje w sprzeczności z art. 941 k.c., zakazującym rozrządzania majątkiem na wypadek śmierci mocą innej czynności prawnej niż testament, i w konsekwencji jest bezwzględnie nieważna (art. 58 § 1 k.c.). Za odpowiedzią twierdzącą mogłaby przemawiać wykładnia językowa art. 941 k.c. Celem umowy darowizny mortis causa jest rozrządzenie majątkiem przez darczyńcę na rzecz obdarowanego, które ma stać się skuteczne właśnie z chwilą śmierci darczyńcy. Jest to zatem niewątpliwie rozrządzenie majątkiem na wypadek śmierci w drodze innej czynności prawnej niż testament. Do odmiennego wniosku prowadzi natomiast wykładnia systemowa. Artykuł 941 k.c. został umieszczony przez ustawodawcę w księdze czwartej kodeksu cywilnego o spadkach. Oznacza to niedopuszczalność odnoszenia tego przepisu do innych działów prawa cywilnego. Gdyby ustawodawca chciał rozszerzyć zakres zastosowania art. 941 k.c., zamieściłby taki przepis w pierwszej księdze kodeksu (części ogólnej).

Umowa darowizny w ogólności, a także będąca jej rodzajem umowa darowizny na wypadek śmierci, jest czynnością z zakresu prawa zobowiązań. Z art. 941 k.c. wynika zakaz zawierania umów będących czynnościami mortis causa. Omawiany zakaz nie ma zastosowania do czynności inter vivos, gdy tymczasem, wbrew swojej nazwie, darowizna na wypadek śmierci jest czynnością zawieraną inter vivos, a nie mortis causa. Choć wyróżnienie czynności prawnych mortis causa nie ma charakteru normatywnego, lecz wyłącznie doktrynalny, należy wyraźnie oddzielić tego rodzaju czynności od typowych czynności prawnych, do których jedynie zostanie dodany warunek lub termin uzależniający ich skuteczność od zdarzenia przyszłego, jakim jest śmierć człowieka. Kryterium rozróżnienia dotyczy tego, czy skutek mortis causa należy do essentialia negotii, czy do accidentalia negotii czynności prawnej. Wyłącznie o tej pierwszej grupie czynności prawnych można mówić, że są one czynnościami mortis causa. W konsekwencji ich cechą jest to, że w zasadzie nie wywołują żadnego skutku prawnego w chwili ich zawarcia, a stają się skuteczne dopiero z chwilą śmierci dokonującego je podmiotu. Z tej perspektywy jest jasne, że darowizna na wypadek śmierci nie jest czynnością prawną mortis causa. Wywiera ona bowiem skutek już w chwili jej zawarcia w tym sensie, że wiąże strony, nie może być zatem swobodnie odwołana, a jej odwołanie jest możliwe wyłącznie na podstawie przepisów o darowiźnie. Rozważana czynność prawna wywołuje zatem tylko niektóre skutki na wypadek śmierci (głównie skutki rzeczowe). Należy jeszcze dodać, że o tym, czy czynność prawna jest czynnością mortis causa, decyduje ustawodawca, tak ją kształtując, natomiast w odniesieniu do darowizny na wypadek śmierci strony tej umowy mocą swojej woli nadają jej skuteczność post mortem.

Zakres zastosowania art. 941 k.c. należy zatem odnieść wyłącznie do czynności prawnych mortis causa. Nie znajduje on natomiast zastosowania do umów inter vivos, do których jedynie dodano warunek (termin) dotyczący śmierci jednej ze stron. Odmienna interpretacja art. 941 k.c. wykluczyłaby bowiem dopuszczalność formułowania warunku (terminu) w umowach jako chwili śmierci konkretnej osoby. Skoro więc art. 941 k.c. dotyczy wyłącznie czynności prawnych mortis causa, a darowizna na wypadek śmierci taką czynnością nie jest, to przepis ten nie może być traktowany jako zakazujący zawarcia umowy darowizny na wypadek śmierci.

Wymaga następnie rozważenia, czy zawarcie umowy darowizny mortis causa narusza art. 1047 k.c., który przewiduje nieważność umowy o spadek po osobie żyjącej, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w dalszych przepisach. Umowa darowizny mortis causa, ze względu na to, że ma wywierać skutki rozporządzające dopiero z chwilą śmierci darczyńcy, mogłaby zostać uznana za umowę o spadek po osobie żyjącej. Powoduje ona bowiem, że jej przedmiot nie wchodzi do spadku, lecz trafia do obdarowanego. Należy jednak podkreślić, że taka ocena jest trafna wyłącznie w odniesieniu do umów darowizn na wypadek śmierci, w których strony uczyniły ich przedmiotem cały spadek albo jego ułamkową część. Tylko wtedy byłaby to umowa o spadek po osobie żyjącej w rozumieniu art. 1047 k.c. W innych wypadkach, gdy przedmiotem darowizny są konkretne rzeczy lub prawa, takiej umowy nie można uznać za umowę o spadek, choćby te rzeczy lub prawa wyczerpywały cały albo prawie cały majątek darczyńcy. Artykuł 1047 k.c. zabrania bowiem zawierania umów, które przewidywałyby przejście ich przedmiotu w drodze sukcesji uniwersalnej - jako ogółu rzeczy lub praw tworzących jedną masę majątkową (spadek). Tymczasem zawarcie umowy darowizny zawsze tworzy podstawę do przejścia jej przedmiotu wyłącznie w drodze sukcesji syngularnej. Również bowiem wtedy, gdy umowa obejmuje wiele różnych przedmiotów, przejście uprawnienia do każdego z nich należy rozpatrywać samodzielnie. W konsekwencji należy przyjąć, że choć art. 1047 k.c., w przeciwieństwie do art. 941 k.c., ma zastosowanie do czynności prawnych inter vivos, które mają jedynie wywrzeć pewne skutki post mortem, a więc do grupy czynności prawnych, wśród których znajduje się darowizna mortis causa, to jej nie obejmuje.

Dopuszczalność zawarcia umowy darowizny na wypadek śmierci może być oceniana jako niedająca się pogodzić z wykładnią a contrario przepisów pozwalających na dyspozycję konkretnymi składnikami majątku na wypadek śmierci. Charakterystycznym tego przykładem, będącym w istocie postacią darowizny na wypadek śmierci, jest przewidziane w art. 56 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (jedn. tekst: Dz.U. z 2012, poz. 1376 ze zm.) prawo do wskazania w umowie rachunku bankowego, komu mają przypaść środki na tym rachunku zgromadzone na wypadek śmierci uprawnionego do rachunku. Podobne rozwiązania zostały zamieszczone w art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (jedn. tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 1450 ze zm.) oraz w art. 16 § 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (jedn. tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 1443). Istnienie takich przepisów mogłoby oznaczać, że potrzeba ich wprowadzenia wynikała właśnie z niedopuszczalności zawierania umowy darowizny na wypadek śmierci. Należy jednak podkreślić, że rozumowanie a contrario jest powszechnie odbierane jako wyjątkowo zawodne. Ponadto trzeba dostrzec, że uznanie darowizny mortis causa za dopuszczalną nie oznacza zbędności przepisów dopuszczających dysponowanie poszczególnymi składnikami majątku poza reżimem dziedziczenia. Wzbogacają one wachlarz środków, z których można skorzystać. Poza tym bez takich przepisów osiągnięcie tożsamego rezultatu byłoby bardzo utrudnione, zaś np. bank prawdopodobnie nie zgodziłby się na zamieszczenie w umowie rachunku bankowego postanowienia określającego, kto ma otrzymać środki zgromadzone na rachunku na wypadek śmierci uprawnionego. Spostrzeżenie to odnosi się odpowiednio do spółdzielni, w tym spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej. Ponadto z braku prawnej regulacji darowizny mortis causa nie można wnioskować o jej zakazie.

W niektórych wypowiedziach w piśmiennictwie wskazuje się, że dopuszczenie zawarcia umowy darowizny na wypadek śmierci narusza zasadę swobody testowania, gdyż takie umowy wiążą strony, zatem uniemożliwiają swobodne rozdysponowanie w testamencie składnikami majątku darczyńcy będącymi przedmiotem takiej umowy. Należy w związku z tym podkreślić, że analizowanie dopuszczalności zawierania umowy darowizny mortis causa w kontekście zasady swobody testowania jest błędne metodologicznie. Zasada ta jest bowiem właściwa dla prawa spadkowego, a darowizna jest instytucją prawa zobowiązań. U źródeł zasady swobody testowania leży prawo każdego do decydowania o losach swojego majątku na wypadek śmierci. Prawo to sprowadza się do swobody podjęcia decyzji, czy sporządzić testament, czy nie, oraz do możliwości rozdysponowania składnikami swojego majątku także poza reżimem dziedziczenia, jeżeli nie ma prawnego zakazu. Skoro zatem ustawa nie zawiera wprost zakazu zawarcia umowy darowizny na wypadek śmierci, zasada swobody testowania zdaje się przemawiać za dopuszczalnością jej zawarcia.

Pogląd o dopuszczalności zawarcia umowy darowizny mortis causa jest zgodny z zasadą swobody umów (art. 353¹ k.c.), która - podobnie jak zasada swobody testowania - stanowi emanację podstawowej cechy prawa cywilnego, jaką jest autonomiczność stron stosunku prawnego. Z zasady swobody umów wynika m.in., że obowiązujące przepisy należy w razie wątpliwości interpretować pro libertatem. Niewątpliwie zasada ta znajduje zastosowanie do umowy darowizny. W konsekwencji przemawia ona na korzyść dopuszczalności zastrzeżenia w takiej umowie warunku (terminu) wyrażonego jako chwila śmierci jednej z jej stron, skoro przepisy prawa nie wyłączają jego dopuszczalności.

W literaturze podkreśla się niekiedy, że dopuszczenie zawarcia umowy darowizny na wypadek śmierci podważa zasadę jedności spadku, gdyż umożliwia dysponowanie konkretnymi przedmiotami na wypadek śmierci. Argument ten nie jest trafny, ponieważ zasada jedności spadku nigdy nie była w polskim prawie respektowana. Znane są wyjątki od zasady sukcesji uniwersalnej powodujące, że konkretne prawa przechodzą na wypadek śmierci na uprawnionego poza reżimem dziedziczenia, np. środki zgromadzone na rachunku bankowym. W przeszłości gospodarstwa rolne programowo podlegały innym regułom dziedziczenia niż reszta majątku, choć więc wchodziły do spadku, to nie stanowiły jedności z pozostałą jego częścią. Dawniej również spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu podlegało częściowo odrębnym regułom dziedziczenia, zaś współcześnie spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego i prawo najmu lokalu mieszkalnego zostały ustawowo wyłączone ze spadku. Poza tym ustawodawca wprost dopuścił możliwość decydowania o losach konkretnych składników majątku na wypadek śmierci poza reżimem dziedziczenia, wprowadzając do prawa polskiego instytucję zapisu windykacyjnego (art. 981¹ i nast. k.c.).

Wymaga w związku z tym rozważenia, czy dopuszczenie zawarcia umowy darowizny na wypadek śmierci nie byłoby jednak zbędne, skoro takie same skutki można osiągnąć korzystając z innych instytucji prawa. Instytucją podobną do umowy darowizny na wypadek śmierci jest wspomniany zapis windykacyjny, który również pozwala na rozdysponowanie konkretnymi składnikami majątku na wypadek śmierci. Między zapisem windykacyjnym a darowizną mortis causa istnieje jednak istotna różnica - zapis nie jest wiążący w chwili sporządzenia testamentu. Tymczasem zawarcie umowy darowizny powoduje, że obdarowany ma większą pewność, że przedmiot darowizny w przyszłości otrzyma. Ze względu na to może np. zdecydować się na poniesienie niezbędnych inwestycji lub zaangażować się w funkcjonowanie przedmiotu darowizny i zarządzanie nim (np. w wypadku przedsiębiorstwa czy gospodarstwa rolnego). Istnienie innych podobnych instytucji prawnych nie wyklucza zatem przydatności instytucji darowizny na wypadek śmierci w praktyce. Poza tym, kwestia oceny ważności darowizny na wypadek śmierci w praktyce często powstaje nie tylko na etapie planowania rozdysponowania swoim majątkiem, lecz gdy już taką umowę zawarto, a darczyńca nie żyje. Wówczas tylko uznanie darowizny za ważną pozwala na zachowanie jej skuteczności - nie ma już bowiem możliwości skorzystania z alternatywnych instrumentów prawnych.

Dopuszczenie de lege lata możliwości zawarcia umowy darowizny na wypadek śmierci wymaga rozważenia drugiego z zagadnień prawnych, przedstawionych Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia. Należy zatem rozważyć, czy można uznać za dopuszczalne zawarcie umowy darowizny mortis causa, której przedmioty obejmują cały albo prawie cały majątek darczyńcy.

Przepisy kodeksu cywilnego o umowie darowizny wymagają, aby jej przedmiot został precyzyjnie określony oraz mógł być przedmiotem obrotu prawnego. Dlatego oczywiście nie jest dopuszczalne uczynienie przedmiotem umowy darowizny całego majątku darczyńcy. W niektórych wypowiedziach w piśmiennictwie podkreśla się w związku z tym, że nie powinno mieć znaczenia, w jaki sposób przedmiot umowy darowizny zostanie w niej opisany. Niespójne byłoby bowiem twierdzenie, że gdy strony umowy określą przedmiot umowy darowizny jako „majątek”, to umowa jest bezwzględnie nieważna, gdy zaś w umowie wskażą poszczególne składniki tego majątku w taki sposób, że go wyczerpią, to umowa będzie ważna. W obu bowiem wypadkach faktycznie przedmiotem umowy darowizny jest cały albo prawie cały majątek darczyńcy. Należy jednak zauważyć, że taka interpretacja byłaby niezgodna z zasadą favor contracti. Przy wykładni umowy należy bowiem dążyć do utrzymania jej ważności w granicach określonych przez właściwość (naturę) stosunku prawnego, ustawę i zasady współżycia społecznego, jeżeli tylko pozwala to na zrealizowanie woli jej stron. W konsekwencji, o ile rzeczywiście w razie ujęcia przedmiotu umowy darowizny na wypadek śmierci jako np. „majątek” czy „aktywa” darczyńcy, umowę należy uznać za bezwzględnie nieważną, o tyle będzie ważna umowa wyczerpująca cały albo prawie cały majątek, gdy jej przedmioty wyszczególniono, tj. wskazano konkretne rzeczy i prawa. W tym bowiem wypadku w zasadzie nie zawarto jednej umowy darowizny obejmującej cały majątek, lecz tyle umów, ile przedmiotów darowizny konkretnie wskazano. Okoliczność, że łącznie wyczerpują one cały albo prawie cały majątek, nie powinna mieć znaczenia. Niesłuszne byłoby w szczególności twierdzenie, że w razie wyczerpania całego (prawie całego) majątku w drodze zawarcia kilku umów darowizn na wypadek śmierci, tylko ostatnia z takich umów miałaby być bezwzględnie nieważna, ponieważ to właśnie jej zawarcie wyczerpywałoby cały (prawie cały) majątek darczyńcy. Takie ograniczenie zresztą bardzo łatwo można by obejść, gdyby przedmiot ostatniej z tych umów miał zdecydowanie mniejszą wartość od przedmiotów pozostałych umów. W konkluzji należy podkreślić, że nie budzi wątpliwości konstrukcyjna różnica między umową darowizny na wypadek śmierci, której przedmiotem jest „majątek” darczyńcy, oraz taką, której przedmiotami są konkretne składniki tego majątku. O ile pierwsza z tych umów rzeczywiście będzie bezwzględnie nieważna, ze względu na to, że „majątek” jako całość nie może być przedmiotem obrotu, o tyle ważność drugiej umowy nie budzi wątpliwości i nie ma tu żadnej niespójności interpretacyjnej.

Przeciwko dopuszczalności rozdysponowania całym majątkiem w drodze darowizny mortis causa podnosi się też argument, że godziłoby to w interesy spadkobierców i wierzycieli spadku oraz prowadziło do obejścia przepisów o odpowiedzialności za długi spadkowe. Co do zasady bowiem osoby obdarowane nie odpowiadają za długi spadkowe - darowizny uwzględnia się tylko przy odpowiedzialności za zachowek (art. 1000 k.c.) oraz przy dziale spadku (art. 1039 k.c.). W konsekwencji zatem w analizowanym przypadku spadkobiercy odziedziczyliby wyłącznie długi spadkowe. Natomiast wierzyciele spadku nie mieliby masy majątkowej, z której mogliby poszukiwać zaspokojenia swoich roszczeń. Argument ten nie jest przekonujący w odniesieniu do spadkobierców. Z różnych powodów może się bowiem zdarzyć, że wysokość długów spadkowych przewyższa wartość jego aktywów. Analizowana sytuacja nie jest zatem wyjątkowa. W konsekwencji ustawodawca wyposażył spadkobierców w instrumenty prawne pozwalające im chronić swój majątek osobisty. Mogą bowiem złożyć oświadczenie o odrzuceniu spadku albo zdecydować się na przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza. Nawet rozdysponowanie przez spadkodawcę całym majątkiem w drodze darowizn na wypadek śmierci nie pogarsza zatem ich sytuacji prawnej.

Rozdysponowanie zaś przez spadkodawcę w drodze darowizny mortis causa całym majątkiem rzeczywiście godzi w interesy wierzycieli spadku. Problem ten dostrzegł ustawodawca, który - wprowadzając instytucję zapisu windykacyjnego - przewidział, że zapisobiercy windykacyjni odpowiadają za długi spadkowe tak jak spadkobiercy. Wprowadzenie analogicznej regulacji powinno być rozważone de lege ferenda w razie upowszechnienia się w obrocie umów darowizn na wypadek śmierci. De lege lata należy natomiast podkreślić, że również wierzyciele mają środki prawne pozwalające im bronić swoich praw. W szczególności, gdy wskutek dokonanych darowizn mortis causa ich roszczenia nie mogą zostać zaspokojone, mogą oni rozważyć skorzystanie ze skargi pauliańskiej w celu ubezskutecznienia tych darowizn, co będzie o tyle łatwiejsze, że ich dłużnik wyzbywa się majątku pod tytułem darmym.

Nie można natomiast zgodzić się z twierdzeniem, że dopuszczenie zawarcia umowy darowizny na wypadek śmierci prowadzi do obejścia przepisów o odpowiedzialności za długi spadkowe. Z tej perspektywy tego rodzaju darowizny nie różnią się od typowych darowizn - w żadnym przypadku ustawodawca nie przewidział odpowiedzialności obdarowanych za długi spadkowe. Abstrahując od oceny trafności takiego rozwiązania normatywnego, nie może być mowy o obejściu przepisów o odpowiedzialności za długi spadkowe. Co więcej, oceny, czy dokonanie konkretnej czynności prawnej służy obejściu prawa, należy zawsze dokonywać ad casum - w kontekście całego stanu faktycznego sprawy. Wymaga to bowiem zbadania zamiaru stron tej czynności prawnej. Trudno zatem się zgodzić na aprioryczne uznawanie konkretnych czynności prawnych za zdziałane w każdym wypadku in fraudem legis.

Przy ocenie dopuszczalności rozdysponowania całym albo prawie całym majątkiem w drodze darowizny na wypadek śmierci nie można pomijać art. 961 k.c. Przepis ten został przewidziany do uregulowania tego rodzaju sytuacji - jeżeli bowiem spadkodawca rozdysponuje w testamencie konkretnymi przedmiotami ze spadku, to, w razie wątpliwości, uważa się, że osoby otrzymujące przysporzenia ze spadku są spadkobiercami, a nie zapisobiercami. Ujawnia on preferencję ustawodawcy co do tego, aby osoby otrzymujące cały majątek spadkodawcy traktować jak spadkobierców. W analizowanym kontekście można by uznać rozdysponowanie całym majątkiem przez umowy darowizny mortis causa za obejście tego przepisu. Można w związku z tym rozważać, ze względu na podobieństwo sytuacji, zastosowanie art. 961 k.c. per analogiam do rozdysponowania całym majątkiem w drodze darowizny na wypadek śmierci. Przy zachowaniu do zawarcia umowy darowizny formy aktu notarialnego prowadziłoby to do jej konwersji na testament i stwierdzenia, że obdarowany jest spadkobiercą.

Nie można jednak zgodzić się z tezą, że rozdysponowanie całym majątkiem w drodze darowizny na wypadek śmierci stanowi obejście art. 961 k.c., zatem jest niedopuszczalne. Oceny tego, czy doszło do obejścia prawa, należy dokonywać sytuacjonistycznie, a nie abstrakcyjnie, uwzględniając przy tym zamiar stron czynności. Co więcej, art. 961 k.c. nie ma charakteru bezwzględnego. Nie oznacza on zakazu rozdysponowania całym albo prawie całym majątkiem w drodze zapisów zwykłych. Zamieszczona w nim reguła interpretacyjna znajdzie zastosowanie dopiero „w razie wątpliwości”. Jeżeli zatem wola testatora jest jasna, to nie ma zastosowania art. 961 k.c. i należy uznać, że zapisy zwykłe wyczerpały cały spadek, ale zapisobiercy nie są spadkobiercami. Co więcej, po wprowadzeniu zapisu windykacyjnego pomocniczy charakter art. 961 k.c. jest jeszcze bardziej wyraźny. Nie budzi wątpliwości, że spadkodawca może rozdysponować wszystkimi składnikami swojego majątku w postaci zapisów windykacyjnych. Mimo że w ten sposób wyczerpie cały albo prawie cały spadek, nie będzie powodu do zastosowania art. 961 k.c., gdyż wola spadkodawcy co do charakteru dokonanych dyspozycji będzie jasna ze względu na to, że zapis windykacyjny może zostać ustanowiony wyłącznie w testamencie notarialnym. Należy zatem przyjąć, że notariusz dostatecznie wyjaśnił testatorowi znaczenie i skutki dokonywanych rozrządzeń, przez co zapobiegł wątpliwościom co do interpretacji testamentu i w konsekwencji wyłączył zastosowanie art. 961 k.c. Skoro więc skutek rozdysponowania konkretnymi przedmiotami ze spadku spadkodawca może osiągnąć w testamencie, to nie może być mowy o obchodzeniu art. 961 k.c. przy osiągnięciu tego samego skutku w drodze umowy darowizny na wypadek śmierci, bo nie ma zakazu, którego obejście miałoby dotyczyć.

Nie może też być mowy o zastosowaniu art. 961 k.c. per analogiam w sytuacji, gdy spadkodawca rozdysponuje całym majątkiem w drodze darowizny mortis causa. Jest to bowiem przepis wyjątkowy, zatem niedopuszczalne jest stosowanie go w drodze analogii. Ponadto należy on do prawa spadkowego, a darowizna mortis causa jest instytucją prawa zobowiązań. Trudno byłoby zresztą ocenić konsekwencje analogicznego zastosowania art. 961 k.c. do darowizny na wypadek śmierci. W wypadku testamentu zastosowanie tego przepisu nie tylko nie pozbawia osób wskazanych w akcie ostatniej woli przeznaczonych im składników majątku spadkodawcy, ale wzmacnia ich pozycję prawną, czyniąc z nich spadkobierców, a nie zapisobierców. Tymczasem zastosowanie art. 961 k.c. do darowizny na wypadek śmierci prowadziłoby do jej konwersji na testament, co jednak jest niedopuszczalne już choćby z tego powodu, że testament jest jednostronną czynnością prawną, a darowizna jest umową.

Opowiedzenie się de lege lata za dopuszczalnością zawarcia umowy darowizny mortis causa wyczerpującej cały albo prawie cały majątek darczyńcy jest możliwe tylko w granicach wynikających z obowiązującego prawa. Gdyby przedmiot darowizny został wskazany jako spadek (albo ułamkowa część spadku), wówczas taka umowa naruszałaby art. 1047 k.c. i byłaby bezwzględnie nieważna (art. 58 § 1 k.c.). Podobnie należałoby ocenić sytuację, gdyby przedmiot umowy darowizny został określony jako majątek darczyńcy, gdyż majątek nie może być w całości przedmiotem obrotu, nie jest to bowiem masa majątkowa dopuszczona do obrotu jako całość, jak np. przedsiębiorstwo, gospodarstwo rolne czy spadek. Gdyby zaś przedmiotem umowy darowizny na wypadek śmierci była nieruchomość, to - ze względu na zakaz przewidziany w art. 157 k.c. - umowa taka byłaby ważna, jednakże wywarłaby wyłącznie skutek obligacyjny, a nie rzeczowy.

Poza wskazanymi sytuacjami brak jest w zasadzie podstaw do generalnego i abstrakcyjnego uznania umowy darowizny mortis causa wyczerpującej cały albo prawie cały majątek darczyńcy za sprzeczną z ustawą. Przyjęta w kodeksie cywilnym konstrukcja bezprawności czynności prawnej (art. 58), prowadząca do jej bezwzględnej nieważności, nie wyczerpuje się jednakże tylko w sprzeczności czynności prawnej z ustawą. Nieważna jest również czynność prawna mająca na celu obejście ustawy (art. 58 § 1 k.c.) oraz czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.).

Umowy darowizny zawartej na wypadek śmierci, w której dochodzi do dyspozycji całym majątkiem darczyńcy, nie można apriorycznie oceniać jako zmierzającej do obejścia prawa. O ile sprzeczność czynności prawnej z ustawą może być oceniana abstrakcyjnie, o tyle nie można w taki sam sposób przesądzać o tym, że celem czynności prawnej danego rodzaju jest obejście prawa. W odniesieniu do darowizny mortis causa, tak jak każdej czynności prawnej, oczywiście możliwe jest natomiast kwestionowanie jej ważności w konkretnych okolicznościach faktycznych jako zmierzającej do obejścia prawa. Zainteresowani kwestionowaniem umowy darowizny mortis causa mogą być w praktyce zwłaszcza wierzyciele spadku. Mogą też oni skorzystać z innych instrumentów prawnych zapewniających im ochronę, takich w szczególności, jak actio ad rem (art. 59 k.c.) czy actio pauliana (art. 527 i nast. k.c.).

W niektórych wypowiedziach doktryny podnosi się, że dopuszczenie zawarcia umowy darowizny mortis causa jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Zawarcie tego rodzaju umowy może bowiem okazać się niemoralne i ryzykowne dla życia darczyńcy, skoro od jego śmierci zależy, czy i kiedy umowa taka wywrze przewidziane w niej skutki. Taka argumentacja podważałaby jednak sens wszystkich czynności prawnych, które mają wywrzeć skutek z chwilą śmierci podmiotu je dokonującego, w szczególności testamentu. Badanie zgodności umowy darowizny na wypadek śmierci z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.) jest oczywiście nie tylko możliwe, ale również konieczne, musi jednak być każdorazowo dokonywane z uwzględnieniem okoliczności faktycznych konkretnej sprawy.

Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy rozstrzygnął zagadnienie prawne, jak w uchwale.

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 03/2018

Dopuszczalne jest zawarcie umowy darowizny na wypadek śmierci, jeżeli jej przedmiotem są konkretne rzeczy lub prawa, a umowa nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

(uchwała z dnia 13 grudnia 2013 r., III CZP 79/13, K. Pietrzykowski, D. Dończyk, J. Frąckowiak, OSNC 2014, nr 10, poz. 98; OSP 2014, nr 10, poz. 91; BSN 2013, nr 12, s. 15; Rej. 2014, nr 1, s. 162; NPN 2013, nr 4, s. 99)

Glosa

Michała Bajerskiego, Przegląd Prawniczy Uniwersytetu Warszawskiego 2016, nr 1, s. 241

Glosa ma charakter krytyczny

Kierując się wywodem przedstawionym przez Sąd Najwyższy, glosator, po zwięzłym nawiązaniu do aspektów historycznych oraz prawnoporównawczych, odniósł się do głównego zagadnienia, tj. analizy prawnej umowy darowizny na wypadek śmierci pod kątem ich zgodności z art. 941 i 1047 k.c. Prowadząc rozważania na gruncie ww. przepisów autor doszedł do wniosku, że nie stanowią one przekonującej podstawy dopuszczenia darowizny na wypadek śmierci. Na gruncie art. 941 k.c. przychyla się on do uznania darowizny na wypadek śmierci za czynność mortis causa, wskazując, że przeciwne stanowisko, tj. uznanie za umowę inter vivos,  prowadziłoby do znacznego rozszerzenia katalogu czynności dokonywanych na wypadek śmierci, co z kolei mogłoby godzić w pewność obrotu. W tym zakresie wskazane zostały również wątpliwości natury aksjologicznej głównie w postaci naruszenia zasady swobody testowania oraz krytyka stanowiska zwężającego stosowania art. 941 k.c. jedynie do księgi IV kodeksu cywilnego.

W ocenie glosatora, również z art. 1047 k.c. należy wyprowadzić zakaz zawierania umów darowizny na wypadek śmierci, nawet jeśli jej przedmiot stanowią także konkretnie wskazane przedmioty. W tym względzie podkreślono, że sformułowanie zakazu jedynie w kontekście sukcesji uniwersalnej odnoszącej się do całego majątku spadkowego lub jego ułamkowej części należy uznać za niewłaściwe jako prowadzące do naruszenia zasad prawa spadkowego (np. przez umożliwienie rozporządzenia większością majątku bez dbałości o zachowek czy też wierzycieli).

W dalszej  części glosy rozważania te uzupełnione zostały uwagami dotyczącymi zagrożeń dla obrotu prawnego związanymi z dopuszczeniem darowizny na wypadek śmierci oraz analizą wybranych działań legislacyjnych i choć głównym założeniem glosy była polemika z tezą oraz argumentacją przedmiotowej uchwały, to jednak ostatecznie autor stwierdził kategorycznie, że darowizna na wypadek śmierci w obecnym porządku prawnym jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego oraz skierowana na obejście prawa. W ocenie glosatora, system prawa cywilnego nie ma regulacji pozwalających na pogodzenie darowizny mortis causa z pewnością obrotu, społecznym poczuciem słuszności i realizacją woli testatora przy jednoczesnym poszanowaniu praw osób trzecich.

*************************************************

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 11/2016

Glosa

Wojciecha Bańczyka, Prawo cywilne. Glosy, red. F. Zoll, S. Daniluk, Warszawa 2016, s. 126

Glosa ma charakter aprobujący, choć autor stwierdził, że Sąd Najwyższy zajął w tym wypadku funkcję alternatywnego ustawodawcy. Jednocześnie zgłosił postulat uregulowania darowizny na wypadek śmierci, której brakuje w obecnym stanie prawnym.

Glosator zgodził się z poglądem, że związanie przyszłego spad­kodawcy czynnością prawną inter vivos w taki sposób, iż zostaje on w zasadzie pozbawiony możliwości dysponowania na wypadek śmierci przedmiotem tej czynności, jest dopuszczalne. Wątpliwości autora wzbudziła natomiast kwestia ochrony niezaprzeczalnej wartości stojącej za tym, by przyszły spadkodawca mógł swobodnie dysponować majątkiem na wypadek swojej śmierci, w tym zmieniać i odwoływać swoje rozrządzenia.

Konkludując, komentator uznał za trafny wniosek stwierdzający, że kształtowanie na­stępstwa na wypadek śmierci może się dokonywać nie tylko za pomocą czynności wprost do tego przeznaczonych, lecz wszystkich, w których nie jest to ani konstrukcyjnie, ani aksjologicznie wyłą­czone.

**************************************

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 03/2016

Glosa,

Pawła Księżaka, Państwo i Prawo 2015, nr 10, s. 123

Glosa ma charakter krytyczny.

Przedmiotem glosowanej uchwały jest zagadnienie dopuszczalności dokonywania darowizny na wypadek śmierci (tzw. darowizny mortis causa), wobec której stanowiska w nauce prawa, jak i judykaturze są niejednolite. Jak zauważył autor, nawet przesądzenie dopuszczalności darowizny mortis causa nie rozwiązuje problemów związanych z opisaniem skutków takiej umowy.

Stwierdził, że kluczowe w omawianym zakresie jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy dokonując darowizny na wypadek śmierci, dokonuje się rozrządzenia majątkiem na wypadek śmierci. Zdaniem komentatora, Sąd Najwyższy jako rzecz oczywistą przedstawił zakwalifikowanie umowy na wypadek śmierci jako zwykłej umowy darowizny, ale zaopatrzonej w warunek (ewentualnie warunek i termin). W konsekwencji nie ma tu miejsca na analizowanie problemów swobody testowania, odpowiedzialności za długi spadkowe lub dotyczącej art. 961 k.c., chodzi bowiem o „zwykłą” umowię inter vivos. Po zdefiniowaniu czynności mortis causa i inter vivos Sąd Najwyższy nie wyjaśnił, dlaczego w świetle tej definicji darowizna na wypadek śmierci jest czynnością inter vivos, przyjmuje bowiem implicite, jako rzecz zrozumiałą dla każdego, że do essentialia negotii tej umowy nie należy śmierć darczyńcy; jest to tylko dodatkowe zastrzeżenie umowne.

Jednocześnie Sąd Najwyższy odrzucił także zarzut, że darowizna na wypadek śmierci jest sprzeczna z art. 1047 k.c., przyjął bowiem, iż przepis ten dotyczy tylko całego spadku albo jego ułamkowej części. Jest to według autora konstatacja dość ryzykowna, gdyż umowy, które miałyby prowadzić do sukcesji uniwersalnej, są zabronione, ale wcale nie jest pewne, czy w tym zamyka się hipoteza art. 1047 k.c. 

Innym problemem związanym z darowizną na wypadek śmierci, omówionym przez autora glosy, jest ochrona wierzycieli spadku. Komentator podniósł, że Sąd Najwyższy zbagatelizował problem, wskazując skargę pauliańską jako właściwy środek dla wierzyciela. Zdaniem komentatora, we wszystkich tych wypadkach, gdy od zawarcia umowy darowizny na wypadek śmierci do otwarcia spadku minie więcej niż pięć lat, czynności nie da się już podważyć (art. 534 k.c.).

Poza tym w uzasadnieniu uchwały pominięto, zdaniem autora, najważniejszy problem, tj. darowiznę nieruchomości na wypadek śmierci.

*******************************************

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 03/2016

Artykuł

Michała Niedośpiała, „Darowizna na wypadek śmierci – wybrane zagadnienia na tle uchwały SN z 13 grudnia 2013 r., III CZP 79/13” Palestra 2015, nr 11–12, s. 40

Komentator zaaprobował stanowisko Sądu Najwyższego.

Zdefiniował czynności mortis causa jako czynności, do istoty których (essentialia negotii) należy to, że ich skuteczność jest uzależniona od śmierci określonej osoby i przeżycia jej przez osobę nabywającą prawa lub obowiązki po takiej osobie. Jako kolejną cechę każdej czynności mortis causa wskazał niewywoływanie przez nią skutków prawnych za życia. Wyjaśnił, że brak jednej z wymienionych cech czynności powoduje, iż jest ona czynnością inter vivos. Podzielił stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym darowizna mortis causa jest czynnością prawną inter vivos. Dodał, że jest to czynność prawa zobowiązań, za której dopuszczalnością przemawia zasada swobody umów. Opowiedział się również za szerokim ujęciem zasady zamkniętego katalogu czynności mortis causa, obejmującego nie tylko czynności, na które zezwala ustawa (testament i umowa o zrzeczenie się dziedziczenia), ale także czynności, których dopuszczalność można wyprowadzić w drodze wykładni zespołu obowiązujących przepisów prawa.

W dalszej części artykułu autor stwierdził, że darowizną na wypadek śmierci jest darowizna zarówno ograniczona terminem początkowym, jak i warunkiem zawieszającym. Zgodził się z zapatrywaniem Sądu Najwyższego, że do darowizny na wypadek śmierci nie mają zastosowania art. 941 i 1047 k.c. Podniósł ponadto, w opozycji do Sądu Najwyższego, że darowizna na wypadek śmierci może być jednostronnie odwołana przy zastosowaniu przepisów o odwołaniu testamentu.

***************************************

Biuletyn Izby Cywilnej SN 01/2016

Glosa

Iwony Mazurkiewicz, Palestra 2015, nr 11-12, s. 146

Glosa ma charakter krytyczny.

Autorka przybliżyła podobieństwa i różnice między czynnością mortis causa a darowizną mortis causa. Zanegowała następnie dopuszczalność zawierania umów darowizny mortis causa. Stwierdziła, że choć brzmienie art. 1047 i 941 k.c. nie stanowi przeszkody do zawierania takich umów, przeciwko ich dopuszczalności przemawia art. 5 k.c. oraz wykładnia funkcjonalna prawa spadkowego, w tym przepisy o zachowku. Zauważyła, że spadkodawca mógłby w drodze darowizn na wypadek śmierci rozdysponować cały majątek, pozbawiając tym samym osoby uprawnione do zachowku możliwości jego uzyskania.

*****************************************

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 03/2015

Glosa

Jarosława Masiubańskiego, Rejent 2014, nr 12, s. 115

Glosa jest w przeważającej mierze aprobująca.

Autor podzielił stanowisko Sądu Najwyższego o możliwości zawarcia w obecnym stanie prawnym umowy darowizny na wypadek śmierci oraz wniosek, że nie jest ona czynnością prawną mortis causa. Potwierdził także, że art. 941 k.c. nie powinien być stosowany w innych działach prawa cywilnego niż prawo spadkowe, przemawia bowiem za tym przede wszystkim jego pozycja w systematyce kodeksu cywilnego. Nie ma on zwłaszcza zastosowania do czynności prawnych między żyjącymi, do których jedynie dodany został warunek.

Zdaniem glosatora, na aprobatę zasługuje także pogląd, że zawierania umów darowizny na wypadek śmierci nie wyłącza art. 1047 k.c.; stałby on na przeszkodzie czynnościom tego rodzaju jedynie wtedy, gdyby ich przedmiotem był cały spadek lub jego ułamkowa część. Darowizna, której dotyczyła uchwała, nie narusza przy tym swobody testowania, wpisując się zarazem w ogólne ramy swobody umów.

W ocenie autora, przeciwko stanowisku Sądu Najwyższego nie przemawia także ryzyko obejścia za pomocą umowy tego rodzaju przepisów o odpowiedzialności za długi spadkowe, naruszającego interes wierzycieli i spadkobierców. Po pierwsze, jak inne darowizny dokonane przez spadkodawcę, darowizna na wypadek śmierci podlega zaliczeniu w postępowaniu o zachowek i przy dziale spadku, i po drugie, interesy spadkobierców chroni możliwość przyjęcia przez nich spadku z dobrodziejstwem inwentarza lub jego odrzucenie. Za bardziej problematyczną autor uznał natomiast właściwą ochronę interesów wierzycieli; możliwość wystąpienia przez nich ze skargą pauliańską uznał za środek dalece niewystarczający, de lege lata za nietrafne oceniając porównanie przez Sąd Najwyższy odpowiedzialności za długi spadkowe w wypadku darowizny na wypadek śmierci i zapisu windykacyjnego.

Autor odrzucił także możliwość uznania darowizn tego rodzaju za obejście art. 961 k.c., przepis ten bowiem, znajdując zastosowanie jedynie w razie wątpliwości, nie ogranicza swobody w dysponowaniu przez spadkodawcę swoim majątkiem. Wobec sytuacyjnego charakteru klauzuli zasad współżycia społecznego nie można także twierdzić, by umowy darowizny na wypadek śmierci stanowiły jej naruszenie z góry, bez zbadania okoliczności konkretnego wypadku.

******************************************

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 11/2014

Glosa

Tomasza Justyńskiego, Orzecznictwo Sądów Polskich 2014, nr 10, poz. 91

Glosa ma charakter krytyczny.

Przeciwnie niż Sąd Najwyższy, komentator uznał, że darowizna na wypadek śmierci jest czynnością mortis causa. Zauważył, że istnieje generalny ustawowy zakaz dysponowania majątkiem na wypadek śmierci w drodze innych czynności prawnych niż testament (art. 941 k.c.), a wyjątki od niego wynikają z norm o charakterze lex specialis. Poddał krytyce stanowisko Sądu Najwyższego, który sformułował generalne upoważnienie do dokonywania dyspozycji majątkiem na wypadek śmierci, jeżeli dany typ czynności prawnej jest regulowany poza prawem spadkowym. Nie zgodził się również, że argumentem przemawiającym na rzecz konieczności przydania darowiźnie mortis causa charakteru umowy inter vivos jest jej nieodwołalność. Podniósł, że nieodwołalność czynności prawnej nie jest immanentną cechą czynności prawnych inter vivos. Stwierdził ponadto, że zasadnicza odwołalność czynności mortis causa wynika z ich jednostronnego charakteru czynności niemających adresata, a poza tym obecnie nie występuje sprzężenie pomiędzy odwołalnością czynności a jej zakwalifikowaniem do kategorii mortis causa. Negując trafność poglądu ujętego w uchwale, glosator dostrzegł jednak pilną potrzebę prawnego uregulowania instytucji darowizny mortis causa.

******************************************

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 10/2014

Glosa

Grzegorza Wolaka, Rejent 2014, nr 7, s. 117

Glosa ma charakter częściowo krytyczny.

Autor dokonał obszernego przeglądu argumentów przemawiających za i przeciwko dopuszczalności darowizn na wypadek śmierci w prawie polskim de lege lata, na tle stanowisk formułowanych w literaturze. W konkluzji zaaprobował  możliwość zawarcia tej umowy, podzielając wnioski Sądu Najwyższego. Równocześnie wskazał jednak, że uchwała Sądu Najwyższego nie może zastąpić decyzji ustawodawcy, jedynie ona bowiem może w trwały i pewny sposób dopuścić dokonywanie darowizn mortis causa.

Z krytycznymi uwagami autora spotkał się natomiast sposób sformułowania komentowanej uchwały. Sąd Najwyższy nie dokonał, jego zdaniem, pełnego i precyzyjnego rozstrzygnięcia przedstawionego mu zagadnienia prawnego w uchwale, czyniąc to jedynie w uzasadnieniu, które zresztą, zdaniem autora, nie jest w pełni przekonujące. Jego zdaniem, prawidłowa uchwała powinna brzmieć:

„Dopuszczalne jest zawarcie umowy darowizny na wypadek śmierci, jeżeli jej przedmiotem są konkretne rzeczy lub prawa. Umowa taka jest nieważna, jeśli jej przedmiot wyczerpuje prawie cały przyszły spadek, a tym bardziej cały przyszły spadek (art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 1047 k.c. i art. 941 k.c.), jak też wtedy, gdy naruszając istotnie prawa wierzycieli spadkodawcy, który za życia dokonał darowizny, może być uznana za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.)”.