Uchwała z dnia 2013-11-21 sygn. III CZP 66/13

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt III CZP 66/13

UCHWAŁA

Dnia 21 listopada 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Jan Górowski (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Marian Kocon

SSN Grzegorz Misiurek

Protokolant Bożena Kowalska

w sprawie z powództwa I. sp. z o.o. w T. przeciwko W. – D. sp. z o.o. w W.

o zapłatę,

po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym

w dniu 21 listopada 2013 r., zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy w T. postanowieniem z dnia 27 maja 2013 r.,

"Czy wytoczenie powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym zakończonym następnie umorzeniem tego postępowania na podstawie art. 505³⁷ § 1 zd. 2 k.p.c. przerywa bieg terminu przedawnienia?"

podjął uchwałę:

Wytoczenie powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym zakończonym umorzeniem postępowania na podstawie art. 505³⁷ § 1 k.p.c. przerywa bieg terminu przedawnienia.

Uzasadnienie

Powódka I., sp. z o.o. w dniu 16 stycznia 2012 r. wystąpiła z pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę skapitalizowanych odsetek w kwocie 892,98 zł. W dniu 14 marca 2012 r. Sąd Rejonowy w L., Wydział cywilny wydał nakaz zapłaty, którym nakazał pozwanej W.-D. sp. z o.o. zapłacić powódce kwotę 892,98 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

Sprzeciw od nakazu zapłaty wniosła strona pozwana i sprawa została przekazana do rozpoznania przez Sąd Rejonowy w W., który wezwał powódkę do uzupełnienia braków pozwu na podstawie art. 505³⁷ k.p.c., a ze względu na niewykonanie tego zarządzenia umorzył postępowanie w sprawie.

Wyrokiem z dnia 22 stycznia 2013 r., Sąd Rejonowy w T. oddalił powództwo I., sp. z o.o. o zapłatę odsetek dochodzonych poprzednio w elektronicznym postępowaniu upominawczym, uwzględniając zarzut W., sp. z o.o. przedawnienia roszczenia. Podniósł, że art. 505³⁷ k.p.c. nie przewiduje skutków umorzenia postępowania, niemniej skutki nieusunięcia braków pozwu wniesionego w postępowaniu elektronicznym są analogiczne, jak w przypadku zwrotu pozwu (art. 130 § 2 zd. 2 k.p.c.), a więc nie wywiera on żadnych skutków prawnych. Przyczyny umorzenia postępowania na tej podstawie wskazują, że pozew nie wywołał skutków materialnych i z tego względu nie doszło do przerwy biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c., a w rezultacie dochodzone roszczenie o odsetki przedawniło się.

W apelacji powódka podniosła, że zarzut przedawnienia nie był uzasadniony, pomimo upływu trzyletniego terminu, gdyż jego bieg został przerwany w styczniu 2012 r., w wyniku wytoczenia powództwa o to samo roszczenie przed Sądem Rejonowym w L. w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Rozpoznając apelację powódki, Sąd Okręgowy w T. powziął poważne wątpliwości, którym dał wyraz w zagadnieniu prawnym przedstawionym do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c., bieg przedawnienia przerywa się między innymi przez każdą czynność przed sądem przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia. Taką czynnością procesową jest wniesienie przez powoda pozwu co do roszczenia nim objętego, a zatem także pozwu nakazowego w elektronicznym postepowaniu upominawczym. Postępowanie elektroniczne jest odmianą postępowania upominawczego; odróżnia je wprowadzenie formy elektronicznej dokonywania czynności procesowych zarówno przez sąd, jak i przez powoda, a w ograniczonym zakresie także pozwanego.

Według art. 505³⁷ k.p.c. zmienionego ustawą z dnia 10 maja 2013 r., o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2013, poz. 654), po przekazaniu sprawy sądowi ogólnie właściwemu w przypadkach wskazanych w art. 505³³ § 1, art. 505³⁴ oraz art. 505³⁶ § 1 k.p.c. przewodniczący wzywa powoda do wykazania umocowania zgodnie z art. 68 zdanie pierwsze k.p.c. oraz dołączenia pełnomocnictwa zgodnie z art. 89 § 1 zdanie i drugie k.p.c., a po przekazaniu sprawy na podstawie art. 505³³ § 1 oraz art. 505³⁴ § 1 k.p.c. dodatkowo do uiszczenia opłaty uzupełniającej od pozwu – w terminie dwutygodniowym pod rygorem umorzenia postępowania. W razie nieusunięcia tych braków, sąd umarza postepowanie.

Trafnie Sąd Okręgowy zauważył, że w tym wypadku, w przeciwieństwie do uregulowania dotyczącego zwrotu nieuzupełnionego pozwu (art. 130 § 2 k.p.c.) umorzenia postępowania zawieszonego (art. 182 § 2 k.p.c.) i cofnięcia pozwu (art. 203 § 2 k.p.c.), brak zastrzeżenia, że pozew nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Skoro więc wniesienie pozwu nakazowego w elektronicznym postępowaniu nakazowym wywołuje przerwę biegu przedawnienia i brak unormowania, że w razie umorzenia tego postępowania na podstawie art. 505³⁷ § 1 in fine k.p.c. pozew wniesiony nie wywołuje skutków materialnych, to istnieje podstawa do przyjęcia a contrario wniosku, że przez umorzenie postępowania materialne skutki jego wniesienia nie zostają unicestwione.

Poza tym przepisy kodeksu postepowania cywilnego stanowiące, że pozew nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa, mają charakter wyjątkowy, gdyż wprowadzają odstępstwa od generalnej zasady, w świetle której pozew wywołuje wszystkie skutki prawne, które wynikają z ustawy, a więc także przerwanie biegu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.). Skoro w omawianej regulacji ustawodawca nie przewidział kolejnego wyjątku, to nie można go tworzyć w ramach zabiegów interpretacyjnych opartych na wykładni funkcjonalnej, pozostających w opozycji do wykładni językowej i systemowej art. 505³⁷ § 1 k.p.c.

Trzeba też zwrócić uwagę, że umorzenie postępowania na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. następuje na skutek cofnięcia przez powoda powództwa, natomiast do umorzenia postępowania w wypadku określonym w art. 505³⁷ k.p.c. dochodzi bez oświadczenia powoda o niepopieraniu żądania pozwu, któremu został co najmniej nadany bieg (art. 505³³ § 1 k.p.c.), albo było już uwzględnione roszczenie nakazem zapłaty, który został z urzędu uchylony (art. 505³⁴ k.p.c.), lub utracił on moc na skutek prawidłowo wniesionego przez pozwanego sprzeciwu (art. 505³⁶ k.p.c.). Wobec odmienności tych przyczyn nie można do rozpoznawanego wypadku stosować w drodze analogii unormowania zawartego w art. 203 § 2 k.p.c.

Przedstawiony kierunek wykładni nie jest nowy w judykaturze. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że cofnięcie żądania powoduje poważne skutki w postaci zniweczenia przerwy biegu przedawnienia, co wskazuje na potrzebę ścisłego stosowania do takiego cofnięcia przepisów o cofnięciu pozwu. Zaakceptowanie przez sąd cofnięcia dotychczasowego żądania powinno być wyrażone w orzeczeniu o umorzeniu postępowania i nie może go zastąpić domniemanie, że sąd, rozpoznając nowe żądanie, zaakceptował w ten sposób rezygnację powoda z roszczenia dotychczasowego. Przy zmianie jakościowej powództwa zniweczenie przerwy biegu przedawnienia co do pierwotnie zgłoszonego żądania nastąpi więc dopiero wtedy, gdy zachowane zostaną wymagania przewidziane w art. 203 k.p.c., a sąd wyrazi akceptację dla takiej zmiany przez umorzenie postępowania w zakresie roszczenia wcześniej zgłoszonego. W przeciwnym razie przerwa co do wcześniej zgłoszonego roszczenia nie ulega zniweczeniu, a bieg przedawnienia w tym zakresie rozpoczyna się na nowo po zakończeniu postępowania w sprawie (por. np. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 1958 r. 3 CR 464/57, OSPiKA 1960, nr 11 poz. 290 i uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 1988 r., III CZP 24/88, OSNCP 1989, nr 9, poz. 138).

Wbrew stanowisku wyrażonemu przez Sąd Okręgowy, przyczyny umorzenia postępowania na podstawie art. 505³⁷ k.p.c. nie są identyczne, jak w przypadku zwrotu pozwu na podstawie art. 130 § 2 k.p.c. Wezwanie na podstawie art. 505³⁷ § 1 k.p.c. - jak podniesiono w literaturze - jest także związane z wymaganiem (ciężarem procesowym) przedstawienia przez powoda wszystkich twierdzeń i dowodów pod rygorem utraty prawa ich powoływania w toku dalszego postępowania. Poza tym w piśmiennictwie dominuje pogląd, że postepowanie przed sądem właściwości ogólnej jest kontynuacją postepowania w sprawie; skoro więc elektroniczny pozew otrzymał bieg, to można przyjąć, że czynność ta jako zmierzająca bezpośrednio do dochodzenia roszczenia zachowała swą skuteczność. Przekonuje także wyrażony w literaturze pogląd, że umorzenie postępowania z względu na niewykonanie przez powoda wezwania do uzupełnienia pozwu wniesionego w elektronicznym postepowaniu upominawczym dokonane po przekazaniu sprawy sądowi właściwości ogólnej nie powoduje ustania materialnoprawnych skutków związanych z jego wniesieniem.

Z tych względów należało przyjąć, że wytoczenie powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym zakończonym umorzeniem postępowania na podstawie art. 505³⁷ § 1 k.p.c. przerywa bieg terminu przedawnienia.

Sąd Najwyższy podjął uchwałę na podstawie art. 390 § 1 k.p.c.

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 10/2014

Wytoczenie powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym zakończonym umorzeniem postępowania na podstawie art. 505³⁷ § 1 k.p.c. przerywa bieg terminu przedawnienia.

(uchwała z dnia 21 listopada 2013 r., III CZP 66/13, J. Górowski, M. Kocon, G. Misiurek, OSNC 2014, nr 7-8, poz. 72; BSN 2013, nr 11, s. 12)

Glosa

Anny Kościółek, Glosa 2014, nr 3, s. 63

Glosa jest aprobująca.

Autorka glosy przyjęła, że Sąd Najwyższy zasadnie uznał, iż umorzenie postępowania na podstawie art. 505³⁷ §1 k.p.c. nie niweczy skutków prawnych pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym, który jako skutecznie dokonana czynność procesowa, a w szczególności, przerywa bieg terminu przedawnienia. W efekcie, jak trafnie zważył Sąd Najwyższy, już samo skuteczne wniesienie pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym przerywa bieg przedawnienia, niezależnie od dalszego losu postępowania. W ocenie glosatorki,  komentowana uchwała Sądu Najwyższego ma doniosłe znaczenie praktyczne, do chwili bowiem jej podjęcia najczęstszą metodą na przerwanie biegu przedawnienia roszczenia, stosowaną przez wierzycieli, było złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej. Analizowana uchwała wskazała na alternatywę w postaci wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. W konsekwencji, jak podkreśliła autorka glosy, wierzyciel, na skutek przerwania biegu przedawnienia, uzyska dodatkowy czas na wytoczenie nowego powództwa.

Glosę krytyczną opracował T. Partyk (Lex nr 1388654).