Postanowienie z dnia 1998-05-11 sygn. I CKN 229/98

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CKN 229/98

Postanowienie z dnia 11 maja 1998 r.

Postanowienie w przedmiocie wykładni orzeczenia i postanowienie odmawiające sporządzenia uzasadnienia tego orzeczenia nie kończą postępowania w sprawie w rozumieniu art. 392 § 1 k.p.c.

Przewodniczący: sędzia SN H. Ciepła.

Sędziowie SN: Z. Strus (sprawozdawca), Z. Świeboda.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 11 maja 1998 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Marianny i Zdzisława H., z udziałem Mieczysława G., o ograniczenie władzy rodzicielskiej nad małoletnią Barbarą G., na skutek kasacji uczestnika postępowania od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 11 grudnia 1997 r., sygn. akt (...)

postanowił odrzucić kasację.

Uzasadnienie:

Sąd Wojewódzki w Warszawie w sprawie o ograniczenie władzy rodzicielskiej uczestnika postępowania Mieczysława G. nad małoletnią córką Barbarą G., po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym jego zażalenia na postanowienie Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim, dokonującego wykładni własnego orzeczenia w przedmiocie miejsca zamieszkania oraz kontaktów małoletniej z babką i dziadkiem, oddalił zażalenie. Odpis tego postanowienia z dnia 28 października 1997 r. został doręczony bez uzasadnienia, między innymi pełnomocnikowi uczestnika postępowania. Następnie pełnomocnik zażądał doręczenia odpisu postanowienia z uzasadnieniem. Sąd Wojewódzki kolejnym postanowieniem z dnia 11 grudnia 1997 r. odmówił sporządzenia uzasadnienia. To postanowienie także nie zostało uzasadnione. Pełnomocnik uczestnika postępowania zażądał również doręczenia uzasadnienia postanowienia z dnia 11 grudnia 1997 r.

Przewodniczący udzielił pisemnej odpowiedzi na ten wniosek, informując, że obydwa postanowienia nie kończą postępowania w sprawie, wobec czego nie podlegają uzasadnieniu. W dniu 23 stycznia 1998 r. pełnomocnik Mieczysława G. wniósł kasację od postanowienia z dnia 11 grudnia 1998 r. odmawiającego sporządzenia uzasadnienia. Jako podstawę przytoczył naruszenie przepisów postępowania art. 387 § 1 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 i art. 13 § 2 k.p.c. Skarżący wnosił o zmianę i "uwzględnienie (...) wniosku o doręczenie (...) odpisu postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 28 października 1997 r. wraz z uzasadnieniem".

W uzasadnieniu wskazał, że postanowienie oddalające zażalenie kończy postępowanie zażaleniowe, a z treści art. 392 § 1 k.p.c. nie wynika, aby kasacja była dopuszczalna tylko od postanowień orzekających co do istoty sprawy. Przekonanie swoje o dopuszczalności kasacji od postanowienia kończącego postępowanie zażaleniowe opiera na treści art. 393/8/ § 2 k.p.c.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Istota rozstrzyganego zagadnienia sprowadza się do wykładni art. 392 § 1 k.p.c. na tle postanowienia sądu drugiej instancji rozstrzygającego zażalenie na postanowienie dokonujące wykładni. Trafnie podniesiono bowiem w kasacji, że takie postanowienie kończy w drugiej instancji pewne postępowanie nazwane zażaleniowym. Rzecz jednak w tym, że we wskazanym przepisie mowa o "postępowaniu w sprawie", co w utrwalonym już orzecznictwie jest wykładane jako zakończenie sprawy oddanej pod osąd (np. postanowienie SN z dnia 14 listopada 1996 r. I CKN 7 /96 - OSNC 1997, z. 3, poz. 31 lub postanowienie z dnia 8 kwietnia 1997 r. I CZ 22/97 - OSNC 1997, z. 10, poz. 147). Ustawowe określenie "w sprawie", nawiązujące do podziału postanowień dokonanego w art. 394 § 1 k.p.c., świadczy o woli ustawodawcy zacieśnienia kręgu postanowień zaskarżalnych kasacją tylko do orzeczeń kończących postępowanie jako całość.

W piśmiennictwie przedwojennym podkreślano, że przez to pojęcie rozumiano zakończenie sporu. Takiemu rozumieniu cytowanego sformułowania przeciwstawia się zakończenie pewnego fragmentu postępowania. Do tej grupy należy zaliczyć postępowania o sprostowanie, o uzupełnienie lub o wykładnię orzeczenia. Są to postępowania wpadkowe, które nie kończą sprawy jako całości. Dlatego nie mogą być zaskarżone kasacją nawet w takim wypadku, gdy orzeka sąd drugiej instancji na skutek zażalenia. Ponieważ postanowienie w przedmiocie wykładni nie podlega kontroli kasacyjnej, to konsekwentnie nie podlegają takiemu zaskarżeniu dalsze postanowienia wydane w związku z postępowaniem o wykładnię. Z powyższych rozważań wynika, że kasacja od postanowienia odmawiającego sporządzenia uzasadnienia postanowienia wydanego w określonym przedmiocie także jest niedopuszczalna i na mocy art. 393/5/ k.p.c. podlega odrzuceniu.

OSNC 1999 r., Nr 1, poz. 8