Wyrok z dnia 2016-09-28 sygn. IV SA/Gl 338/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kozicka Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska (spr.) Sędzia WSA Renata Siudyka Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 września 2016 r. sprawy ze skargi A. B. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie mianowania na równorzędne stanowisko służbowe oddala skargę.

Uzasadnienie

Rozkazem personalnym z dnia [...] r., nr [...], Komendant Miejski Policji w C., działając na mocy art. 32 ust. 1 i art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 355 z późn. zm.), rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 6 grudnia 2001r. w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od której jest uzależniony wzrost uposażenia zasadniczego (Dz. U. nr 152, poz. 1732 z późn. zm.), rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie wymagań w zakresie wykształcenia, kwalifikacji zawodowych stażu służby, jakim powinni odpowiadać policjanci na stanowiskach komendantów Policji i innych stanowiskach służbowych oraz warunków ich mianowania na wyższe stanowiska służbowe (Dz. U. z 2007 r. nr 123, poz. 857 z późn. zm.), rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 14 maja 2013 r. w sprawie szczegółowych praw i obowiązków oraz przebiegu służby policjantów (Dz. U. z 2013 r., poz. 644), zwolnił z dniem 14 lutego 2016 r. z zajmowanego stanowiska sierż. szt. A.B. - referenta Zespołu ds. Wykroczeń Komisariatu Policji w O. KMP w C., w 3 grupie uposażenia zasadniczego z mnożnikiem 1,35 w kwocie 2,060 zł. z dodatkiem służbowym w kwocie 250 zł. miesięcznie przyznanym na stałe i mianował z dniem 15 lutego 2016 r. na równorzędne stanowisko służbowe - referenta Zespołu ds. Wykroczeń Komisariatu Policji [...] w C. KMP w C., w 3 grupie uposażenia zasadniczego z mnożnikiem 1,35 w kwocie 2,060 zł z dodatkiem służbowym w kwocie 250 zł miesięcznie przyznanym na stałe.

W złożonym do Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. odwołaniu z dnia 3 lutego 2016 r. A.B. podniosła, że powyższy rozkaz godzi w jej uprawnienia rodzicielskie, gdyż wydany został wbrew jej woli w sytuacji, gdy jest w ciąży i jednocześnie wychowuje dziecko w wieku poniżej 4 lat, w związku z tym pozostaje pod szczególną ochroną przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, dalej w skrócie "k.p."). Zarzuciła organowi naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: art. 44 ust. 1 ustawy o Policji poprzez jego niezastosowanie w sprawie; art. 79 ust. 1 ustawy o Policji w związku z art. 177 § 1 k.p. poprzez mianowanie na inne stanowisko służbowe, co spowodowało zmianę warunków służby w sytuacji, gdy jest w ciąży; art. 79 ust. 1 ustawy o Policji w związku z art. 178 § 1 k.p. poprzez zmianę stałego miejsca służby bez uzyskania jej zgody. Oświadczyła, że nie jest zainteresowana przeniesieniem do pełnienia służby w Komisariacie Policji [...] w C., dlatego że jest to jednostka zlokalizowana w miejscowości jej zamieszkania. Nadto, tam pełniona służba będzie się wiązała z utratą świadczeń z tytułu zwrotu kosztów dojazdu z miejscowości pobliskiej do miejsca pełnienia służby, jak również utratą równoważnika za brak lokalu mieszkalnego.

W wyniku wniesionego odwołania Komendant Wojewódzki Policji

w K. decyzją z dnia [...]r., nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 23, dalej w skrócie: "k.p.a.") w związku z art. 6a ustawy o Policji, uchylił zaskarżony rozkaz personalny w części dotyczącej daty zwolnienia z zajmowanego stanowiska i ustalił termin zwolnienia z dotychczas zajmowanego stanowiska służbowego na dzień 31 marca 2016 r. oraz przeniesienia do dalszego pełnienia służby w Komisariacie Policji [...] w C. i mianowania na stanowisko równorzędne na dzień 1 kwietnia 2016 r., a w pozostałym zakresie utrzymał w mocy rozkaz personalny organu I instancji. W motywach uzasadnienia podniósł, że zgodnie z art. 79 ust. 1 ustawy o Policji policjantowi przysługują uprawnienia pracownika związane z rodzicielstwem określone w k.p., jeżeli przepisy ustaw pragmatycznej nie stanowią inaczej. Wskazał, że art. 177§ 1 k.p. nie ma zastosowania do funkcjonariuszy Policji, bowiem ustawa o Policji reguluje problematykę rozwiązywania stosunku służbowego z policjantką w ciąży w sposób odrębny w art. 44 ustawy o Policji. Zwrócił uwagę, że powoływanie się na ochronę przed rozwiązaniem stosunku służbowego przewidzianą zarówno w ustawie o Policji, jak i w przepisach k.p. nie może w niniejszej sprawie odnieść skutku, bowiem zaskarżoną decyzją nie rozwiązano stosunku służbowego z sierż. szt. A.B., a jedynie zwolniono ją ze stanowiska i mianowano na inne równorzędne stanowisko służbowe. W ocenie organu w sprawie nie ma również zastosowania art. 178 § 1 k.p., zgodnie z którym pracownicy nie można delegować poza stałe miejsce pracy bez jej zgody, bowiem zaskarżona decyzja nie zawiera rozstrzygnięcia w przedmiocie delegowania policjantki poza miejsce pełnienia służby, lecz dotyczy jej przeniesienia do innej jednostki. Ustawa o Policji zawiera wyczerpującą regulację dotyczącą nawiązania, zmiany i rozwiązania stosunku służbowego policjanta, zatem w tym zakresie przepisy k.p. nie mają zastosowania. Art. 36 ustawy o Policji, w którym zostały określone zasady przenoszenia funkcjonariusza Policji do pełnienia służby i delegowania do czasowego pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej Policji lub w innej miejscowości nie zawiera regulacji wyłączającej zastosowanie tego przepisu wobec kobiet w ciąży. Natomiast przeniesienie sierż. szt. A.B. nastąpiło na stanowisko faktycznie równorzędne wobec dotychczasowego. Nie stanowi braku równorzędności porównywanych stanowisk fakt, że policjantka nie będzie uzyskiwała równoważnika za brak lokalu mieszkalnego ani zwrotu kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby. Świadczenia te stanowią szczególną formę rekompensaty pieniężnej z tytułu nieposiadania przez policjanta lokalu mieszkalnego oraz z tytułu dojazdów do służby z miejscowości pobliskiej, natomiast nie są elementami przesadzającymi o równorzędności stanowisk służbowych. Jednocześnie organ zaznaczył, że Komendant Miejski Policji w C. właściwie uzasadnił przeniesienie funkcjonariuszki na inne stanowisko służbowe, bowiem podał, że powyższe podyktowane było koniecznością zapewnienia prawidłowej realizacji zadań w komórce organizacyjnej, w której dotąd policjantka pełniła służbę, a która liczy dwa etaty policyjne. Wyjaśniono, że od dnia 12 maja 2015 r. przebywała ona na zwolnieniu lekarskim z powodu ciąży i nie wykonywała swoich obowiązków służbowych. W związku z tym prawidłowo organ I instancji wywiódł, że brak dyspozycyjności policjantki w okresie ciąży i macierzyństwa będzie mniej odczuwalnym w dużym komisariacie policji, jakim jest Komisariat Policji [...] w C., do którego została przeniesiona.

W skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skardze, A.B. zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania, zwłaszcza art. 7, art. 77, art. 80 i art. 107 k.p.a. poprzez wydanie zaskarżonej decyzji z przekroczeniem ram uznania administracyjnego, tj. bez wykazania, że jej przeniesienie nastąpiło z uwzględnieniem nie tylko interesu społecznego, lecz także słusznego interesu strony oraz prawa materialnego, tj. art. 44 ust. 1 i art. 79 ust. 1 ustawy o Policji w związku z art. 177 § 1 k.p. poprzez faktyczne zwolnienie ze służby w dotychczasowej jednostce wbrew zakazowi zwalniania ze służby policjanta w okresie ciąży, a także art. 178 § 2 k.p. poprzez przeniesienie do pełnienia służby w innej miejscowości mimo sprawowania opieki nad dzieckiem do 4 roku życia. Uzasadniając skargę w pierwszej kolejności wskazała, że w żadnej z decyzji nie przedstawiono racjonalnego argumentu przemawiającego za tym, że jej przeniesienie realnie poprawi sytuację kadrową jednostki w C., a równocześnie nie pogorszy sytuacji jednostki, którą powinna opuścić. Zdaniem skarżącej, przeniesienie pozbawi ją możliwości rozwoju oraz pogorszy kondycję finansową jej rodziny, bowiem wzrosną koszty dojazdu do nowego miejsca pełnienia służby. Podniosła, że do Komisariatu w O. ma prosty, kilkukilometrowy dojazd zajmujący jej nie więcej niż 10 minut, a Komisariat Policji [...] w C. znajduje się w podobnej odległości, lecz na drugim końcu miasta, co wiąże się z koniecznością przejazdu przez całe miasto, gdzie po drodze znajduje się kilkanaście skrzyżowań z sygnalizacją świetlną, a to wydłuża czas dojazdu do 30-40 minut. Akcentowała, że w rozkazie personalnym nr [...] Komendant Miejski w C. użył sformułowania "zwalniam z zajmowanego stanowiska" co powoduje że rozkaz ten został wydany z rażącym naruszeniem art. 44 ustawy o Policji. Zwróciła również uwagę, że zgodnie z art. 79 ustawy o Policji policjantowi przysługują uprawnienia pracownika związane z rodzicielstwem określone w przepisach k.p., natomiast art. 178 § 2 k.p. nie pozwala na delegowanie pracownika opiekującego się dzieckiem do 4 roku życia poza stałe miejsce pracy, a w dacie wydania rozkazu opiekowała się dzieckiem, które nie ukończyło 4 roku życia.

W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Policji w K., podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.

Kontrola legalności działań podjętych przez organ administracji publicznej, przeprowadzona w oparciu o art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 z późn. zm.) wykazała, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 718, zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a.").

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 355 z późn. zm.), zgodnie z którym do mianowania policjanta na stanowiska służbowe, przenoszenia oraz zwalniania z tych stanowisk właściwi są przełożeni: Komendant Główny Policji, komendanci wojewódzcy i powiatowi (miejscy) Policji oraz komendanci szkół policyjnych. Jest on przepisem kompetencyjnym, określającym organ właściwy m.in. do mianowania, przenoszenia i zwalniania policjanta ze stanowiska służbowego, ale nie zawiera jakichkolwiek przesłanek uzasadniających wydanie rozkazu personalnego w tym przedmiocie oraz nie precyzuje kryteriów, które powinny być brane pod uwagę przy ocenie równorzędności stanowisk służbowych.

Z kolei art. 36 ust. 1 i 2 ustawy o Policji zawiera regulację dotyczącą m.in. przeniesienia policjanta do pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej lub w innej miejscowości z urzędu lub na własną prośbę oraz organ właściwy do wydania rozkazu personalnego w tym przedmiocie. Tym samym uznać należy, że właściwy komendant Policji jest uprawniony w drodze decyzji uznaniowej do przeniesienia policjanta na równorzędne stanowisko w innej miejscowości bez jego zgody.

Dokonywana przez sąd administracyjny kontrola legalności tego rodzaju decyzji zmierza do ustalenia, czy na podstawie obowiązujących przepisów prawa jej wydanie było dopuszczalne, czy organ nie przekroczył granic uznania administracyjnego oraz czy uzasadnił rozstrzygnięcie dostatecznie zindywidualizowanymi przesłankami, w ten sposób, aby nie można mu było zarzucić dowolności. Badaniu podlega również zawarta w art. 7 k.p.a. powinność uwzględnienia słusznego interesu społecznego i słusznego interesu strony. Zaakceptowanie zakresu, w jakim organ uczynił użytek z przyznanego mu uprawnienia, zależy od ustalenia, czy stan faktyczny sprawy został wszechstronnie wyjaśniony w świetle wszystkich przepisów prawa materialnego, mających zastosowanie w sprawie. Jednocześnie poza granicami kontroli sądowej pozostaje wybór rozstrzygnięcia dokonywany przez organ na podstawie kryteriów słuszności i celowości.

W orzecznictwie ukształtował się pogląd, że skoro policjant może zostać przeniesiony do pełnienia służby w innej miejscowości z urzędu (art. 36 ust. 1 ustawy o Policji), to kompetencja właściwego przełożonego do zmiany stosunku służbowego obejmuje również przeniesienie policjanta na inne stanowisko w tej samej miejscowości (por. wyrok NSA z dnia 14 listopada 2002 r., sygn. akt II SA 3411/01, dostępny w internetowej bazie orzeczeń NSA, dalej CBOSA). Jednak decyzja o przeniesieniu policjanta, która może przybrać formę zwolnienia ze służby z jednoczesnym mianowaniem na nowe stanowisko, możliwa jest wyłącznie na stanowisko równorzędne, co oznacza przeniesienie na stanowisko o identycznych parametrach uposażenia zasadniczego, takim samym dodatku służbowym i stopniu etatowym (por. wyrok NSA z dnia 19 października 2007 r., sygn. akt I OSK 100/07, CBOSA).

Analiza akt administracyjnych wskazuje, że w Komisariacie Policji [...] w C. niezbędnym było uzupełnienie obsady kadrowej, w związku z tym skarżąca została zapoznana z wnioskiem personalnym i w dniu 5 lutego 2015 r. nie wyraziła zgody na zmianę miejsca służby. Tak więc, rozkaz personalny i zaskarżona decyzja zostały wydane w następstwie wniosku personalnego uzasadnionego potrzebami służby, a w szczególności koniecznością właściwej realizacji zadań służbowych we wskazanej jednostce organizacyjnej Policji. Tym samym należy uznać, iż zwolnienie skarżącej z zajmowanego stanowiska służbowego i mianowanie jej na równorzędne stanowisko w tej samej jednostce organizacyjnej było uzasadnione i zgodne z interesem służby.

W tym miejscu zaznaczyć przyjdzie, że równorzędność stanowiska służbowego, nie oznacza tożsamości ze stanowiskiem poprzednio zajmowanym. "Równorzędny" oznacza mający taką samą wartość, jakość, taki sam pod względem wartości, będący na tym samym poziomie (por. Słownik Języka Polskiego, wyd. PWN, Warszawa 1995 r.). Będą to zatem takie stanowiska, które mają takie same elementy składowe (stopień etatowy, parametry uposażenia), co nie oznacza takich samych obowiązków, czy też czasu służby, jak również czasu dojazdu do miejsca pełnienia służby.

W ocenie Sądu, organ należycie wykazał, że przeniesienie skarżącej nastąpiło na takie samo stanowisko służbowe referenta i z takim samym zaszeregowaniem, tj. w 3 grupie uposażenia zasadniczego, z mnożnikiem 1,35 kwoty bazowej, dodatkiem służbowym 250 zł. i dodatkiem za stopień, a kwota podstawowego uposażenia na nowym stanowisku służbowym oraz mnożnik kwoty bazowej i stopień etatowy (sierżant sztabowy) nie uległ zmianie. Słuszne jest zatem stwierdzenie, że warunki pełnienia służby skarżącej nie uległy pogorszeniu i została przeniesiona na stanowisko równorzędne. Ponadto, organ wykazał, że skarżąca zajmowała stanowiska referenta w Zespołu ds. Wykroczeń Komisariatu Policji w O. i prowadziła postępowania w sprawach o wykroczenia, co więcej na nowym stanowisku nadal będzie pełnić służbę w pionie prewencji w komórce do spraw wykroczeń, a jej kwalifikacje odpowiadają realizowanym tam zadaniom, nadto zna specyfikę tej pracy oraz posiada doświadczenie w jej wykonywaniu (por. karta opisu stanowiska pracy).

Organ odwoławczy trafnie wskazał, że charakter stosunku służbowego policjanta powoduje, że ma on obowiązek podporządkować się szczególnym wymaganiom związanym ze służbą, także w sytuacji, w której, ze względu na potrzeby Policji, zmieniane są warunki służby. Z treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że szczegółowo wyjaśnił również kwestie związane z rodzicielstwem oraz wymienił związane z nim uprawnienia przysługujące skarżącej.

Mając na względzie okoliczność na którą powołała się skarżąca, iż jest w ciąży i opiekuje się dzieckiem do lat 4 należy zaznaczyć, że uprawnienia pracowników związane z rodzicielstwem zostały określone w art. 176 -189 k.p. i zawierają pewne ograniczenia w zakresie rozwiązania oraz zmiany stosunku pracy. Takie ograniczenie wprowadza między innymi art. 177 § 1 k.p. (Rozdział II Dział ósmy), w myśl którego pracodawca nie może wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okresie ciąży, a także w okresie urlopu macierzyńskiego pracownicy, chyba że zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia z jej winy i reprezentująca pracownicę zakładowa organizacja związkowa wyraziła zgodę na rozwiązanie umowy.

W tym miejscu przyjdzie dostrzec, że stosunek służbowy policjanta nie jest stosunkiem pracy, lecz stosunkiem administracyjnym, który charakteryzuje się brakiem równorzędności jego podmiotów - policjanta i organu administracji publicznej. Zmiany treści tego stosunku wymagają wydania zazwyczaj rozstrzygnięć o charakterze administracyjnym, podlegających kognicji sądów administracyjnych.

W stosunku służbowym policjanta nie ma umowy o pracę i w konsekwencji nie ma też jej wypowiedzenia, czy rozwiązania, o których mowa w powołanym art. 177 § 1 k.p. W związku z powyższym ustawodawca regulując kwestie związane z nawiązaniem, zmianą i rozwiązaniem stosunku służbowego policjanta, wprowadził do ustawy o Policji odrębne od pracowniczych normy ochronne związane z korzystaniem przez policjantów z uprawnień rodzicielskich, które to normy są adekwatne do specyfiki stosunku służbowego policjanta.

Tymczasem jak już zaznaczono wcześniej przepisy regulujące nawiązanie, zmianę i rozwiązanie stosunku służbowego policjanta zostały zamieszczone przede wszystkim w rozdziale 5 ustawy o Policji (Służba w Policji, por. art. 32 i art. 36). Jednocześnie w art. 44 ust. 1 ustawy o Policji ustawodawca wprowadził normę o charakterze ochronnym, dotyczącą policjantów korzystających z uprawnień związanych z rodzicielstwem (będących w ciąży, korzystających z urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu ojcowskiego, urlopu rodzicielskiego lub urlopu wychowawczego). W normie tej określono też zakres ochrony danej grupy policjantów, ograniczając go do przypadków zwolnienia ze służby i też nie wszystkich, bo wyłączono spod ochrony przypadki zwolnienia ze służby na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 3 i 4 oraz ust. 2 pkt 2, 3, 5 i 6 ustawy o Policji. Jak już zaznaczono przepis art. 44 ust. 1 ustawy o Policji stanowi odpowiednik regulacji zawartej w art. 177 k.p. i przyznaje policjantom ochronę przed rozwiązaniem stosunku służbowego, nie dając jednak tej ochrony w przypadku zmiany tego stosunku (np. mianowania na inne stanowisko służbowe, przeniesienia do innej jednostki Policji). W przepisie tym ustawodawca w sposób odrębny niż w przepisach k.p. uregulował uprawnienia policjantów związane z rodzicielstwem w zakresie ochrony przed rozwiązaniem bądź zmianą stosunku służbowego. Tym samym, stosownie do art. 79 ustawy o Policji, skoro przepis art. 44 ust. 1 tej samej ustawy stanowi inaczej, nie można przyznać policjantowi prawa do ochrony przed zmianą stosunku służbowego w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego. Szczególny charakter służb mundurowych umożliwia odmienne i bardziej rygorystyczne, niż w przypadku pozostałych zawodów i funkcji, ukształtowanie statusu służbowego, w tym również w zakresie jego zmiany. Wśród służb mundurowych Policja wyróżnia się zakresem przydzielonych jej zadań, które mają charakter wieloaspektowy, o czym wspomniano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Nie można zatem przyjąć, że pomimo braku ograniczeń w tym zakresie w ustawie o Policji i przy jednoczesnym określeniu przypadków, w których policjanci korzystający z uprawnień związanych z rodzicielstwem podlegają szczególnej ochronie, przewidzianej w art. 44 ust. 1 ustawy o Policji, zamiarem racjonalnego ustawodawcy było, aby w stosunku do policjantów, od których wymaga się szczególnej dyspozycyjności i którzy są zobowiązani realizować zadania istotne z punktu widzenia ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, stosować ograniczenia dotyczące zmiany miejsca pełnienia służby, które odnoszą się wyłącznie do pracowników.

W tym kontekście stosowanie do policjantów przenoszonych do innych jednostek Policji ochrony przewidzianej w przepisach Działu ósmego k.p. w związku z art. 79 ust. 1 ustawy o Policji stanowiłoby niedopuszczalną ich nadinterpretację. Tym samym fakt, że skarżąca była wówczas w ciąży, tj. w dacie wydania rozkazu personalnego przez organ I instancji, jak również opiekowała się dzieckiem do lat 4 nie stanowi przeszkody do zwolnienia jej z zajmowanego stanowiska i przeniesienia na stanowisko równorzędne do dalszego pełnienia służby w Policji.

Nadmienić przyjdzie, iż skarżąca faktycznie nie podjęła służby na nowym miejscu służby, albowiem przebywała na długotrwałym zwolnieniu lekarskim, następnie w dniu [...]r. urodziła syna, dalej do dnia 7 lipca 2016 r. korzystała z urlopu macierzyńskiego, a następnie do dnia 16 lutego 2017 r. z urlopu rodzicielskiego, co wynika z udostępnionych dla potrzeb niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego akt osobowych.

W tym stanie rzeczy nie sposób podzielić zarzutów skargi, dotyczących naruszenia uprawnień pracowniczych skarżącej związanych z rodzicielstwem.

Nieuzasadnione są również zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem organ stosownie do wymogów z art. 7, art. 77 § 1 i art. 78 k.p.a., rozpatrzył zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i dokonał jego oceny (art. 80 k.p.a.), której wyniki znalazły odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W ocenie składu orzekającego, argumentacja zawarta w obszernym uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jest wystarczająca, zawiera bowiem wyjaśnienie podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia, zaś przedstawiona w nim argumentacja jest spójna, logiczna i pozbawiona sprzeczności oraz odnosi się do zasadniczych zarzutów odwołania. Organ wskazał zarówno na przesłanki faktyczne, powodujące konieczność zwolnienia skarżącej z zajmowanego stanowiska i mianowania na stanowisko służbowe w tej samej jednostce organizacyjnej, jak i równorzędność tych stanowisk oraz brak innych przeciwwskazań do jego zajmowania. Z tego powodu organom obu instancji nie można zarzucić naruszenia przepisów postępowania i prawa materialnego w stopniu, w jakim mogłoby to mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 p.p.s.a.).

Należy przy tym zauważyć, iż Sąd nie jest uprawniony do rozstrzygania za organ lub w jego imieniu o potrzebach kadrowych, organizacji pracy (służby) lub polityce kadrowej, gdyż kompetencja ta jest zastrzeżona wyłącznie dla właściwych przełożonych, określonych w art. 32 ust. 1 i art. 36 ustawy o Policji.

Z tych względów, Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł, jak w sentencji.