Wyrok z dnia 2017-04-26 sygn. IV SA/Gl 972/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Walentek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska, Sędzia WSA Bożena Miliczek-Ciszewska, Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie świadczenia wychowawczego 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia [...] r. nr [...]; 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz strony skarżącej kwotę 480 zł (słownie: czterysta osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta K., decyzją z dnia [...] r. nr [...] przyznał M.B. świadczenie wychowawcze na dziecko W. B. w kwocie 500 zł miesięcznie na okres od 1 kwietnia 2016 do 30 września 2017 r.

Następnie decyzją z dnia [...]r. nr [...]wymieniony organ wstrzymał z dniem 1 lipca 2016 r. realizację świadczenia wychowawczego przyznanego wymienioną wyżej decyzją oraz nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia organ przytoczył treść art. 23 ust. 2 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2016 r., poz. 195 – zwanej dalej także jako "ustawa"), zgodnie z którym wstrzymuje się wypłatę świadczenia wychowawczego jeżeli osoba pobierająca świadczenie wychowawcze odmówiła udzielenia lub nie udzieliła w wyznaczonym terminie wyjaśnień co do okoliczności mających wpływ na prawo do świadczenia wychowawczego. Następnie podał, że 27 czerwca 2016 r. M. B. zobowiązał się do dostarczenia w terminie do 18 lipca 2016 r. dokumentów: PIT 11 za 2014 r. wraz ze świadectwem pracy żony oraz zaświadczenie z nowego zakładu pracy o wysokości dochodu uzyskanego z miesiąca następującego po miesiącu w którym dochód został uzyskany. Strona nie dostarczyła jednak przedmiotowych dokumentów w związku z czym wstrzymano wypłatę świadczenia. Od powyższej decyzji pełnomocnik M. B. wniósł odwołanie, w którym zarzucił naruszenie:

- przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwą wykładnię art. 23 ust. 2 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci w zw. z art. 5 ust. 3 tej ustawy poprzez przyjęcie, że nieprzedłożenie dokumentów finansowych uzasadniało wstrzymanie wypłaty świadczenia na jego drugie dziecko,

- przepisów prawa procesowego, w tym: art. 6, art. 7, art. 8 k.p.a. – poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności mających wpływ na prawo do otrzymania przedmiotowego świadczenia na podstawie przepisów ustawy.

Na tej podstawie wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania przed organem I instancji.

W uzasadnieniu odwołania podkreślono, że wobec brzmienia art. 23 ust. 2 ustawy organ przed wstrzymaniem osobie uprawnionej wypłaty świadczenia obowiązany jest zbadać czy informacje, których udzielenia żąda wpływają na prawo do pobierania świadczenia. Organ żądając dokumentów dotyczących wysokości dochodu rodziny, za informacje wpływające na prawo do pobierania świadczenia uznał próg dochodu rodziny, o którym mowa w art. 5 ust. 3 ustawy. Tymczasem, jak podkreślono, przepis ten daje możliwość uzyskania świadczenia wychowawczego w sytuacji, gdy osoba, której ono przysługuje posiada tylko jedno dziecko. Natomiast odwołujący jest ojcem dwojga dzieci - córki W. B., której matką jest K. S. oraz syna W. B., którego matką jest K. T.. W. B. na którego przyznano świadczenie wychowawcze jest drugim dzieckiem, w związku z tym wyłączone jest zastosowanie art. 5 ust. 3 ustawy, który uzależnia możliwość przyznania świadczenia od tzw. progu dochodowego, a tym samym kryterium to nie ma znaczenia dla możliwości otrzymania świadczenia wychowawczego przez odwołującego się. Informacje, których odwołujący się nie przedstawił organowi nie wpływają na jego prawo do pobierania świadczenia na drugie dziecko. Natomiast przed wydaniem decyzji organ nie ustalił, czy W. B. jest drugim dzieckiem odwołującego się.

Decyzją z dnia [...]r. Nr [...]Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W motywach rozstrzygnięcia w pierwszej kolejności Kolegium ustaliło, że wnioskiem z dnia 4 kwietnia 2016 r. M. B. wystąpił o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na drugie dziecko, tj. syna W. B., zaliczając do składu rodziny siebie, żonę K.B., córkę W. B. i syna W. B.. Na tej podstawie decyzją z dnia [...] r. organ I instancji przyznał stronie świadczenie wychowawcze na syna W. w kwocie 500 zł. W dniu 16 czerwca 2016 r. w organie stawiła się biologiczna matka W. B., która oświadczyła, że dziecko przebywa z nią zgodnie z wyrokiem, którego kserokopię dołączyła do oświadczenia. Na tej podstawie organ I instancji, aby zweryfikować opisane oświadczenie i wyrok rozwodowy Sądu [...] Wydz. [...]w K. z dnia [...]r. sygn. akt [...], pismem z dnia [...] r. wezwał M. B. do stawienia się w jego siedzibie w terminie 14 dni od otrzymania wezwania celem wyjaśnienia wątpliwości w sprawie przyznanego świadczenia. W piśmie tym strona została pouczona o treści art. 23 ust. 2 i 3 ustawy. Przedmiotowe pismo strona odebrała 27 czerwca 2016 r. i w tym dniu stawiła się w organie oświadczając na piśmie, że nie posiada wyroku ustalającego opiekę naprzemienną nad córką W. oraz zobowiązała się dostarczyć do dnia 18 lipca 2016 r. PIT 11 za 2014 r. wraz ze świadectwem pracy żony oraz zaświadczenie z nowego zakładu pracy o wysokości dochodu uzyskanego z miesiąca następującego po miesiącu w którym dochód został uzyskany. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu organ zaskarżoną decyzją wstrzymał wypłatę świadczenia.

Kolegium przedmiotowe rozstrzygnięcie uznało za uzasadnione wyjaśniając, że wobec oświadczenia matki W.B. organ I instancji miał obowiązek zweryfikowania treści złożonego przez stronę wniosku o ustalenia prawa do świadczenia na dziecko W. B.. Ponieważ strona w zakreślonym terminie nie udzieliła żądanych informacji organ orzekł zgodnie z treścią art. 23 ust. 2 ustawy.

Z kolei odnosząc się do okoliczności podniesionych w odwołaniu Kolegium wyjaśniło, że skoro władza rodzicielska nad córką strony na mocy ww. wyroku Sądu [...] została powierzona matce dziecka, to strona tego dziecka nie może uznać za pierwsze dziecko w rodzinie żądając świadczenia wychowawczego na drugie dziecko. Dalej Kolegium wyjaśniło, że żądając przedłożenia określonych dokumentów dotyczących sytuacji finansowej rodziny strony organ I instancji chciał ustalić, czy strona kwalifikuje się do przyznania jej świadczenia wychowawczego na syna jako na pierwsze dziecko w rodzinie, wówczas nie byłoby podstaw do wzruszenia w trybie nadzwyczajnym decyzji z dnia [...] r.

W skardze na opisaną wyżej decyzję M. B. reprezentowany przez pełnomocnika, zarzucił rozstrzygnięciu obrazę przepisów prawa materialnego mającą wpływ na wynik sprawy poprzez:

- niewłaściwą wykładnię art. 2 pkt 16 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci w zw. z art. 5 ust. 2 tej ustawy – poprzez przyjęcie, że córka W. B. nie może być zaliczona do rodziny skarżącego,

- niewłaściwą wykładnię art. 23 ust. 2 ww. ustawy w zw. z art. 5 ust. 3 tej ustawy – poprzez przyjęcie, że nieprzedłożenie dokumentów finansowych, w tym PIT 11 oraz świadectwa pracy małżonki skarżącego, uzasadniało wstrzymanie wypłaty świadczenia na jego drugie dziecko.

W związku z tym wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji i umorzenie postepowania oraz zasądzenie od organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając pierwszy z podniesionych zarzutów podkreślono, że złożenie w organie oświadczenia przez biologiczną matkę dziecka W. B., że dziecko to przebywa z nią zgodnie z wyrokiem rozwodowym, nie wpływa na możliwość zaliczenia przez skarżącego tego dziecka do składu rodziny. Powołując się na treść art. 2 pkt 16 ustawy oraz uzasadnienie do projektu tej ustawy wywodzono, że dla możliwości zaliczenia dziecka do składu rodziny, kluczowa jest przesłanka pozostawania na utrzymaniu, a to z uwagi na fakt, że świadczenie wychowawcze ma na celu zmniejszenie obciążenia finansowego związanego z utrzymaniem dzieci. Zgodnie zaś z treścią wyroku rozwodowego obowiązek utrzymania córki W. B. obciąża oboje rodziców. Ponadto podkreślono, że przepis art. 2 pkt 16 nie wprowadza jako kryterium przynależności do rodziny, od którego uzależnione jest przyznanie świadczenia, sposobu wykonywania przez rodziców władzy rodzicielskiej nad dzieckiem. Jego wykładnia nie może być dokonana w oderwaniu od art. 5 ust. 2 ustawy, który reguluje podział świadczenia wychowawczego w sytuacji, gdy dziecko znajduje się pod opieką dwóch osób. Natomiast funkcją art. 2 pkt 16 ustawy jest uregulowanie szczególnej sytuacji, w której świadczenie wychowawcze otrzymują rodzice pozostający w separacji, rozwiedzeni bądź żyjący w rozłączeniu na ich wspólne dziecko pozostające pod tzw. opieką naprzemienną. Zdaniem pełnomocnika przepis ten nie ma zastosowania w rozpoznawanej sprawie, gdyż skarżący otrzymał świadczenie wychowawcze na syna nie będącego wspólnym dzieckiem z matką W. B. Ponadto wskazano, że możliwość wykonywania opieki naprzemiennej została wprowadzona do Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nowelą z 25 czerwca 2015 r., a wyrok rozwodowy został wydany [...] czerwca 2008 r., zatem skarżący nie miał możliwości legitymowania się wyrokiem ustalającym opiekę naprzemienną nad córką W. i dlatego słusznie oświadczył, że takim wyrokiem nie dysponuje. Zdaniem pełnomocnika, konsekwencją powyższego stanowiska jest stwierdzenie, że organ I instancji nie był uprawniony do żądania od skarżącego dokumentów wskazujących na wysokość dochodów, gdyż jego syn W. B. jest drugim dzieckiem w rodzinie. W dalszej kolejności uzasadniając zarzut naruszenia art. 23 ust. 2 ustawy zasadniczo powtórzono argumentację zawarta w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Kolegium podkreśliło, że przyczyną wstrzymania wypłaty świadczenia wychowawczego nie była odmowa przedłożenia dokumentów dotyczących dochodów rodziny skarżącego, gdyż ten otrzymał na syna W. świadczenie wychowawcze na drugie dziecko. Skarżący został wezwany pismem z dnia 22 czerwca 2016 r. przez organ I instancji do wykazania, że syn W. – na gruncie obowiązujących przepisów prawa – jest jego drugim dzieckiem, gdyż na skutek oświadczenia złożonego przez jego byłą żonę zaistniało przypuszczenie, że jego pierwsze dziecko – W. – pozostaje pod władzą rodzicielską matki, zatem nie jest to pierwsze dziecko w rodzinie skarżącego. Na powyższą okoliczność była żona skarżącego złożyła do akt wyrok rozwodowy, którego treści skarżący nie zakwestionował, co wynika ze złożonego przez niego oświadczenia, w którym skarżący zobowiązał się równocześnie do wykazania dochodu rodziny. Powyższe zobowiązanie mogło mieć na celu jedynie zbadanie przez organ I instancji podstaw do zachowania prawa skarżącego do przyznania mu świadczenia wychowawczego na syna W. jako na pierwsze dziecko w rodzinie, nie mogło być natomiast podstawą wstrzymania wypłaty tego świadczenia w oparciu o art. 23 ust. 2 ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1066) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, w świetle art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), że tylko ustalenie, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, może skutkować uchyleniem przez Sąd zaskarżonej decyzji. Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 ww. ustawy sąd dokonuje z urzędu kontroli rozstrzygnięć administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem i nie jest związany w tym zakresie zarzutami, podstawą prawną i wnioskami sformułowanymi w skardze.

Rozpoznając niniejszą sprawę w świetle wyżej przytoczonych kryteriów Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja oraz decyzja organu I instancji nie mogą się ostać, bowiem zapadły z naruszeniem przepisów prawa.

Przedmiotem kontroli w rozpatrywanej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. o wstrzymaniu wypłaty świadczenia wychowawczego.

Podstawę materialnoprawną zapadłych w sprawie rozstrzygnięć stanowił przepis art. 23 ust. 2 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2016 r., poz. 195 – zwanej jak dotychczas jako "ustawa") w myśl którego wypłata świadczenia wychowawczego podlega wstrzymaniu, jeżeli osoba otrzymująca to świadczenie odmówiła udzielenia lub nie udzieliła w wyznaczonym terminie wyjaśnień co do okoliczności mających wpływ na prawo do świadczenia wychowawczego, w tym uniemożliwia przeprowadzenie wywiadu środowiskowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1, lub nie udzieliła podczas tego wywiadu wyjaśnień co do okoliczności objętej wywiadem.

Wykładnia językowa art. 23 ust. 2 ustawy nie budzi żadnych wątpliwości. Wynika z niej, że tylko nieudzielenie w wyznaczonym terminie wyjaśnień co do okoliczności mających wpływ na prawo do świadczeń, lub wyjaśnień co do okoliczności objętych wywiadem, umożliwia zastosowanie powołanego przepisu. Zatem do wstrzymanie wypłaty świadczenia może dojść wyłącznie wówczas, gdy osoba otrzymująca świadczenie nie wywiąże się z obowiązku złożenia wyjaśnień poprzez odmowę ich złożenia jak również niezłożenia ich w wyznaczonym przez organ terminie, a nadto, że wyjaśnienia te dotyczą okoliczności mających wpływ na prawo do tych świadczeń, a więc zarówno w zakresie prawidłowości ich przyznania jak i dalszego ich wypłacania. Przy czym to, czy dana okoliczność ma wpływ na prawo do świadczeń musi znaleźć swoje uzasadnienie w przepisach prawa materialnego określających warunki na jakich świadczenie to jest przyznawane.

W sprawie nie ulega wątpliwości, że skarżący wystąpił z żądaniem ustalenia prawa do świadczenia wychowawczego na swoje drugie dziecko W. B., nie wnosząc jednocześnie o ustalenie tego prawa na pierwsze dziecko W.B.. Natomiast w świetle przepisów ustawy tylko przyznanie świadczenia na pierwsze dziecko w rodzinie uzależnione jest od sytuacji dochodowej rodziny. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy świadczenie wychowawcze przysługuje na pierwsze dziecko, jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę nie przekracza kwoty 800 zł. Skarżący otrzymał przedmiotowe świadczenie na drugie dziecko W. B., gdyż w składzie rodziny wymienił dwoje dzieci W. i W.. Natomiast dla przyznania świadczenia wychowawczego na kolejne dziecko, bądź dalszej jego wypłaty, istotne jest to czy wskazane we wniosku dzieci wchodzą w skład rodziny osoby ubiegającej się o świadczenia, a w konsekwencji na ustalenie czy w świetle regulacji ustawy dziecko, na które osoba uprawniona otrzymała świadczenie wychowawcze, jest w istocie kolejnym dzieckiem w rodzinie. Zatem co do tych okoliczności organ może żądać wyjaśnień w razie powzięcia wątpliwości, gdyż mają one wpływ na prawo do świadczenia wychowawczego na kolejne dziecko w rodzinie.

W sprawie takie wątpliwości wystąpiły, bowiem biologiczna matka W. B., którą strona wykazała we wniosku o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego jako członka rodziny, złożyła oświadczenie, że dziecko to przebywa razem z nią oraz przedłożyła wyrok rozwodowy, z treści którego wynika, że władza rodzicielska nad tym dzieckiem została jej powierzona.

W związku z tym pismem z dnia 22 czerwca 2013 r. organ wezwał skarżącego w trybie art. 23 ust. 2 ustawy o wyjaśnienie składu rodziny, dostarczenia wyroku zasądzającego opiekę lub opiekę naprzemienną w przypadku jego posiadania, zakreślając termin 14 dni od otrzymania wezwania. W wyznaczonym terminie skarżący stawił się, a z treści spisanego na tą okoliczność protokołu wynika, że nie posiada on wyroku ustalającego opiekę lub opiekę naprzemienną. Jednocześnie zobowiązał się dostarczyć PIT 11 za 2014 r. wraz ze świadectwem pracy żony oraz zaświadczenie z nowego zakładu pracy o wysokości dochodu uzyskanego z miesiąca następującego po miesiącu w którym dochód został uzyskany. Dokumenty te nie miały natomiast wpływu na ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego przyznanego na W. B., gdyż jak już wskazano strona otrzymała to świadczenie na drugie a nie na pierwsze dziecko. Tymczasem, jak wynika z treści uzasadnienia decyzji organu I instancji z dnia [...]r. o wstrzymaniu wypłaty świadczenia wychowawczego to właśnie niedostarczenie wskazanych dokumentów dotyczących sytuacji finansowej rodziny, a nie brak wyjaśnień co do składu rodziny, spowodowało wstrzymanie wypłaty świadczenia przez organ I instancji. Oznacza to, w świetle art. 23 ust. 2 ustawy, że organ I instancji nieprawidłowo uznał, że doszło do niezłożenia w terminie wyjaśnień (dokumentów) mających wpływ na prawo do świadczenia wychowawczego przyznanego na W. B., skoro wyjaśnienia w tym zakresie nie dotyczyły takich okoliczności, co czyniło zasadnym zarzut naruszenia art. 23 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 3 ustawy.

Natomiast organ odwoławczy w ustalonym stanie faktycznym uznał rozstrzygnięcie organu I instancji za uzasadnione stwierdzając, że strona w wyznaczonym terminie nie udzieliła żądanych od niej informacji. Przy czym nie wiadomo, czy organ uznał, że chodziło o informacje co do składu rodziny, czy o informacje dotyczące sytuacji dochodowej rodziny. W pierwszym przypadku Kolegium nawet o tym nie wspomina stwierdzając jedynie, że w wezwaniu strona została zobowiązana do wyjaśnienia wątpliwości w sprawie związanej z przyznaniem przedmiotowego świadczenia. Natomiast w drugim przypadku Kolegium stwierdziło bezskuteczny upływ terminu do dostarczenia dokumentów dotyczących sytuacji finansowej rodziny strony, co wskazywałoby, że to właśnie wyjaśnień w tym zakresie strona w wyznaczonym jej terminie nie złożyła, co uzasadniało wstrzymanie świadczenia. Zwraca bowiem także uwagę, że w końcowej części uzasadnienia Kolegium wskazało, że nie stwierdziło, by organ I instancji naruszył art. 23 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 3 ustawy.

Również dalsze rozważania kwestii tej nie wyjaśniają, skoro na podstawie oświadczenia matki biologicznej W. oraz wyroku rozwodowego, a także wyjaśnień strony, iż nie posiada wyroku ustalającego opiekę lub opiekę naprzemienną na tym dzieckiem organ stwierdził, że W. B. nie wchodzi w skład rodziny skarżącego w rozumieniu art. 2 pkt 16 ustawy , co oznaczałoby, że wyjaśnienia strony co do składu rodziny były wystarczające, skoro organ doszedł do takich wniosków. Jednocześnie Kolegium wyjaśniło, że żądając przedłożenia przez stronę określonych dokumentów dotyczących sytuacji finansowej rodziny strony organ I instancji chciał ustalić, czy strona kwalifikuje się do przyznania świadczenia wychowawczego na syna, jako na pierwsze dziecko, wówczas nie byłoby podstaw do wzruszenia w trybie nadzwyczajnym decyzji z dnia [...] r., co mogłoby wskazywać, ze w istocie wyjaśnienia w tym zakresie organ odwoławczy, tak jak organ I instancji uznał za istotne. Tymczasem, jak już wskazano, wyjaśnienia w tym zakresie nie miały żadnego wpływu na ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na syna W., jako na drugie dziecko. Natomiast twierdzenia Kolegium zmierzałyby w istocie do nieuprawnionej modyfikacji nie tylko treści wniosku o przyznanie świadczenia, na podstawie którego wydana została decyzja ostateczna, ale także rozstrzygnięcia zawartego w tej decyzji, która przyznała świadczenie zgodnie z tym wnioskiem, tj. na drugie dziecko.

Zdaniem Sądu ustalony przez organ drugiej instancji stan faktyczny w sprawie uniemożliwiał organom rozstrzyganie na podstawie powołanego przez nie przepisu prawa materialnego. Przypomnieć bowiem jeszcze raz wypadnie, że zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy wypłata świadczeń wychowawczych podlega wstrzymaniu, jeżeli osoba otrzymująca to świadczenie odmówiła udzielenia albo nie udzieliła w wyznaczonym terminie wyjaśnień co do okoliczności mających wpływ na prawo do świadczeń. Skoro w wyznaczonym terminie strona stawiła się w organie oraz złożyła wyjaśnienia co do okoliczności odnoszących się do ustalenia składu rodziny, a więc mających wpływ na prawo do świadczeń, to nie było podstaw do zastosowania art. 23 ust. 2 ustawy. Jednakowoż wstrzymanie wypłaty świadczenia ze względu na nieprzedłożenie przez skarżącego w terminie dokumentów dotyczących sytuacji finansowej jego rodziny, które nie dotyczą okoliczności mających wpływ na prawo do świadczenia wychowawczego na drugie dziecko w rodzinie, stanowiło naruszenie wskazanego przepisu prawa. Na marginesie jedynie przyjdzie zauważyć, że w odpowiedzi na skargę Kolegium przyznało, że nieprzedłożenie dokumentów dotyczących dochodów rodziny nie mogło być podstawą do wstrzymania wypłaty świadczenia w oparciu o art. 23 ust. 2 ustawy.

Natomiast inną jest kwestią jeżeli w wyniku złożonych wyjaśnień organ uznał, że stronie prawo do świadczenia nie przysługiwało, bowiem wówczas winien wszcząć postępowanie zmierzające do weryfikacji ostatecznej decyzji przyznającej to świadczenie. Można tylko wskazać, że 2 sierpnia 2016 r. organ wszczął postępowanie w sprawie wznowienia postępowania administracyjnego zakończonego decyzją ostateczną z dnia [...] r. przyznającą świadczenie wychowawcze na W. B.. Zatem dopiero w ramach tego postępowania organ będzie rozstrzygał, czy W. B. jest drugim dzieckiem w rodzinie, a tym samym czy stronie przysługiwało na to dziecko świadczenie – jako na kolejne dziecko w rodzinie.

Dodatkowo tylko można wskazać, że przywołany przez Kolegium art. 23 ust. 3 ustawy nie miał zastosowania, gdyż dotyczy on wznowienia wypłaty świadczeń, a więc sytuacji po wstrzymaniu ich wypłaty.

W takim stanie rzeczy Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji naruszają przepisy prawa materialnego co miało wpływ na wynik sprawy i dlatego na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a., na które składa się wynagrodzenie radcy prawnego w wysokości 480 zł , które Sąd ustalił na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804).