Wyrok z dnia 2017-07-26 sygn. IV SA/Gl 196/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik, Sędziowie Sędzia WSA Stanisław Nitecki, Sędzia WSA Małgorzata Walentek (spr.), Protokolant Damian Szczurowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lipca 2017 r. sprawy ze skargi A. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie świadczenia wychowawczego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ja decyzję Wójta Gminy M. z dnia [...]r. nr [...]

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...], wydaną z upoważnienia Wójta Gminy M. na podstawie art. 4, art. 5 ust. 1 i ust. 2, art. 10 ust. 2, art. 13, art. 18, art 20 ust. 1, art. 21 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2016 r. poz. 195 ze zm., zwana dalej "ustawa") oraz rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 lutego 2016 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenie wychowawcze (Dz. U. z 2016 r. poz. 214), odmówiono przyznania A.G. świadczenia wychowawczego na dzieci E., K. i A.G.

W uzasadnieniu tej decyzji organ wskazał, że w dniu 3 października 2016 r. A.G. złożyła wniosek o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na kolejne dzieci oświadczając, że w skład jej rodziny wchodzą: A.G. (urodzony [...]r.) oraz E., K. i A.G. (urodzone [...]r.). Zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia [...] r. sygn. akt [...] wykonywanie władzy rodzicielskiej nad tymi dziećmi powierzono obojgu rodzicom ustalając równocześnie miejsce zamieszkania małoletnich dzieci w każdorazowym miejscu zamieszkania ich ojca. Natomiast w wyroku nie uregulowano kontaktów A.G. z dziećmi. Następnie organ wyjaśnił, że świadczenie wychowawcze co do zasady jest świadczeniem niepodzielnym, za wyjątkiem przypadków określonych w art. 5 ust. 2 ustawy, a więc między innymi w przypadku sprawowania przez rodziców rozwiedzionych opieki naprzemiennej nad dzieckiem, orzeczonej przez sąd. W ocenie organu w sprawie nie występuje opieka naprzemienna, gdyż wnioskodawca nie dysponuje wyrokiem sądowym potwierdzającym opiekę naprzemienną obojga rodziców nad dziećmi. Pomiędzy rodzicami dzieci – A. i A. G. został uzgodniony jedynie plan wychowawczy, nie zatwierdzony przez sąd, który nie może zastąpić orzeczenia sądu.

Od powyższej decyzji A.G. wniosła odwołanie, w którym nie zgodziła się z jej treścią. Podniosła, że zgodnie z planem wychowawczym sprawuje z byłym mężem opiekę naprzemienną nad dziećmi E., K. i A.G. Jej były mąż otrzymuje świadczenie wychowawcze na dzieci w kwocie podzielonej na liczbę dni w danym miesiącu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z dnia [...] r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy przywołał treść wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia [...] r. orzekającego rozwód pomiędzy A.G. a A. G. Dalej przytoczył treść art. 26 Kodeksu cywilnego regulującego miejsce zamieszkania dziecka i art. 2 pkt 16 ustawy definiującego pojęcie rodziny. Na tej podstawie Kolegium uznało, że rodzic może uwzględnić dziecko w składzie rodziny, a w konsekwencji także wystąpić z wnioskiem o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na to dziecko jedynie, gdy łącznie spełnione zostaną dwie przesłanki: dziecko pozostawione jest na utrzymaniu rodzica oraz wspólnie z nim zamieszkuje. Zasada ta nie ma natomiast zastosowania gdy dziecko zgodnie z orzeczeniem sądu, jest pod opieką naprzemienną obojga rodziców rozwiedzionych lub żyjących w separacji lub żyjących w rozłączeniu. Wówczas dziecko zalicza się jednocześnie do członków rodzin obydwojga rodziców.

Kolegium zauważyło, że opieka naprzemienna jest instytucją prawa rodzinnego pozwalającą na pozostawienie władzy rodzicielskiej i sprawowanie opieki nad dzieckiem obojgu rodzicom. W takiej sytuacji, sąd orzekając o opiece wskazuje okresy, w jakich rodzice naprzemiennie będą zamieszkiwać z dzieckiem i sprawować nad nim opiekę, np. w oparciu o plan wychowawczy. Wówczas w tych okresach, każdemu z rodziców przysługuje odpowiednio świadczenie wychowawcze na dziecko objęte opieką naprzemienną. Natomiast nie stanowi opieki naprzemiennej sytuacja, gdy dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu, stale zamieszkuje z jednym z rodziców, a drugi rodzic ma jedynie ustalone w określonym wymiarze i okresie kontakty z dzieckiem.

Następnie Kolegium uznało za prawidłowe ustalenia organu pierwszej instancji, że A.G. nie spełnia przesłanek do otrzymania świadczenia wychowawczego na dzieci, bowiem zgodnie z wyrokiem rozwodowym miejscem zamieszkania dzieci jest wyłącznie miejsce zamieszkania ich ojca. Zmiana w tym zakresie jest możliwa jedynie po uzyskaniu przez wnioskodawcę orzeczenia sądu zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K. w przedmiocie miejsca zamieszkiwania dzieci. 

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach A.G. nie zgodziła się z treścią zaskarżonej decyzji. Podniosła, że Sąd Okręgowy w K. w wyroku rozwodowym z [...] r. powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad dziećmi obojgu rodzicom. Dzieci mieszkają tydzień u niej, a kolejny tydzień u ojca, również koszty utrzymania dzieci dzielone są po połowie, co reguluje plan wychowawczy stworzony zgodnie z poleceniem Sądu Okręgowego. W związku z powyższym wraz z mężem wycofała z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w L. wniosek o całość świadczenia na dzieci (w kwocie 1500 zł), które dotychczas wpływało na jej konto po to, aby złożyć odrębne wnioski w urzędach właściwych dla miejsc zamieszkania każdego z rodziców dzieci. W ten sposób kwota świadczenia mogłaby być dzielona po połowie zgodnie z planem wychowawczym i wyrokiem rozwodowym. Wskazała, że były mąż od października 2016 r. otrzymuje połowę świadczenia na dzieci, zgodnie z decyzją wydaną przez MOPS w L., którą załączyła do skargi. Natomiast ona nie otrzymuje żadnych świadczeń pomimo, że dzieci mieszkają przez tydzień u niej, a następny tydzień u byłego męża. Zaznaczyła, że gdyby został przeprowadzony wywiad środowiskowy w miejscu jej zamieszkania, to organ mógłby ustalić miejsce pobytu dzieci.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie skarżąca podała, że w sprawie toczącej się w Sądzie Okręgowym w K. wraz z obecnie byłym małżonkiem przedstawiła plan wychowawczy, z którym Sąd zapoznał się przed wydaniem wyroku rozwodowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r. poz. 1066) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontrolę zgodności zaskarżonej decyzji z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369), stanowiąc, że Sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując kontroli legalności zapadłych w sprawie rozstrzygnięć Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego mającego istotny wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. utrzymująca w mocy decyzję Wójta Gminy M. o odmowie przyznania skarżącej świadczenia wychowawczego.

Warunki nabywania prawa do świadczenia wychowawczego oraz zasady przyznawania i wypłacania tego świadczenia regulują przepisy ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz.U. z 2016 r., poz. 195), dalej jak dotychczas "ustawa". Zgodnie z art. 4 ust. 2 oraz art. 5 ust. 1 tej ustawy, świadczenie wychowawcze przysługuje matce, ojcu, opiekunowi faktycznemu dziecka albo opiekunowi prawnemu dziecka w wysokości 500 zł miesięcznie na dziecko w rodzinie. Przy czym stosownie do treści art. 5 ust. 3 ww. ustawy świadczenie to przysługuje na pierwsze dziecko w rodzinie jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę nie przekracza kwoty 800,00 zł (w przypadku niepełnosprawnego dziecka w rodzinie 1200 zł). W odniesieniu do drugiego i każdego kolejnego dziecka w rodzinie świadczenie jest przyznawane niezależnie od wysokości dochodu rodziny.

W przedmiotowej sprawie A.G. wystąpiła o przyznanie świadczenia wychowawczego na kolejne dzieci w rodzinie tj. E., K. oraz A. w związku ze sprawowaniem opieki naprzemiennej nad tymi dziećmi. W złożonym wniosku określiła, że w skład jej rodziny wchodzi czworo dzieci: A., E., K. i A.G.

Stosownie do art. 2 pkt 16 ustawy rodzina oznacza odpowiednio następujących członków rodziny: małżonków, rodziców dzieci, opiekuna faktycznego dziecka oraz zamieszkujące wspólnie z tymi osobami, pozostające na ich utrzymaniu dzieci w wieku do ukończenia 25 roku życia, a także dzieci, które ukończyły 25 rok życia, legitymujące się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, jeżeli w związku z tą niepełnosprawnością przysługuje świadczenie pielęgnacyjne lub specjalny zasiłek opiekuńczy albo zasiłek dla opiekuna, o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2016 r. poz. 162); do członków rodziny nie zalicza się dziecka pozostającego pod opieką opiekuna prawnego, dziecka pozostającego w związku małżeńskim, a także pełnoletniego dziecka posiadającego własne dziecko; w przypadku gdy dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu, jest pod opieką naprzemienną obojga rodziców rozwiedzionych lub żyjących w separacji lub żyjących w rozłączeniu, dziecko zalicza się jednocześnie do członków rodzin obydwojga rodziców.

Z przywołanego wyżej przepisu wynika, że w przypadku rodziców rozwiedzionych pozostających w separacji lub żyjących w rozłączeniu, ich wspólne dziecko, co do zasady, może być zaliczone tylko do jednej z rodzin. O tym, czy będzie to rodzina ojca, czy matki dziecka, decyduje fakt, z którym z rodziców dziecko faktycznie zamieszkuje i na czyim pozostaje utrzymaniu. Wyjątkiem pozwalającym na zaliczenie dziecka do obu rodzin jest natomiast sytuacja, gdy na mocy orzeczenia sądu dziecko jest pod opieką naprzemienną obojga rodziców.

Miejsce zamieszkania normują przepisy art. 25 - 28 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. W myśl tych przepisów miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25). Można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania (art. 28). Zgodnie natomiast z art. 26 k.c. miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej (§ 1). Jeżeli władza rodzicielska przysługuje na równi obojgu rodzicom mającym osobne miejsce zamieszkania, miejsce zamieszkania dziecka jest u tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. Jeżeli dziecko nie przebywa stale u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy (§ 2). Mając na względzie powyższe unormowania Kodeksu cywilnego oraz brzmienie art. 2 punkt 16 in fine ustawy wnioskować należy, że ustawodawca nie wiąże możliwości zaliczenia dziecka (pozostającego pod opieką naprzemienną) do rodziny - z miejscem zamieszkania dziecka w rozumieniu kodeksu cywilnego. Miejsce zamieszkania dziecko może mieć – zgodnie z przepisami k.c. – tylko jedno, co nie sprzeciwia się możliwości zaliczenia go jednocześnie do członków rodzin obydwojga rodziców. O tym, że dziecko zalicza się jednocześnie do członków rodzin obydwojga rodziców nie decyduje bowiem w tym przypadku jego miejsce zamieszkania a to, czy jest ono pod opieką naprzemienną obydwojga rodziców.

W związku z tym w sprawie istotna, a zarazem sporna była kwestia czy dzieci skarżącej pozostają pod opieką naprzemienną obojga rodziców.

Określenie "opieki naprzemiennej" użyte w ustawie o pomocy pństwa w wychowywaniu dzieci nie zostało w niej zdefiniowane, ani też w żadnym innym akcie prawnym, w tym w ustawie z 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 2082 ze zm. W skrócie "k.r.o"). Sformułowanie, że "dziecko będzie mieszkać z każdym z rodziców w powtarzających się okresach" zostało natomiast użyte w art. 582¹ § 4 , art. 598²² i art. 756² Kodeksu postępowania cywilnego. Przepisy te odsyłają do norm regulujących postępowanie w przedmiocie kontaktów z dzieckiem oraz odpowiedniego ich stosowania do orzeczenia, w którym sąd określił, że dziecko będzie mieszkać z każdym z rodziców w powtarzających się okresach.

Zgodnie z poglądem wyrażonym w orzecznictwie sądów administracyjnych, który Sąd orzekający w niniejszym składzie w pełni podziela "opiekę naprzemienną" – cechuje względna równość pomiędzy rodzicami w sprawowaniu pieczy nad dzieckiem, które mieszka i koncentruje swoje sprawy życiowe na zmianę u obojga rodziców. Opiekę naprzemienną należy wiązać zatem z sytuacją, w której rodzice rozwiedzeni sprawują opiekę nad wspólnym dzieckiem (dziećmi) na przemian, w mniej więcej równych powtarzających się okresach. Wiąże się to - w konsekwencji - z faktycznym zamieszkiwaniem dziecka z obojgiem rodziców - na przemian (por. m.in. wyroki: WSA w Kielcach z 22 lutego 2012 r. sygn. akt II SA/Ke 18/17; WSA w Gdańsku z 2 lutego 2017 r., sygn. akt III SA/Gd 1102/16, WSA w Szczecinie z 19 stycznia 2017 r., sygn. akt II SA/Sz 1209/16, wszystkie publikowane na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W niniejszej sprawie organ pierwszej instancji stwierdził, że prawo do świadczenia wychowawczego nie przysługuje ponieważ skarżąca nie dysponuje wyrokiem sądu potwierdzającym opiekę naprzemienną obojga rodziców, natomiast uzgodniony pomiędzy rodzicami dzieci plan wychowawczy nie zatwierdzony przez sąd, nie może zastąpić orzeczenia sądu.

Zgodnie z treścią art. 58 § 1 i § 1a k.r.o. w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia. W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia. Jednocześnie wskazać należy, że do art. 58 k.r.o. dodano § 1b zgodnie z którym, na zgodny wniosek stron sąd nie orzeka o utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem.

Powyższe regulacje prawne prowadzą do jednoznacznego wniosku, że gdy nie zachodzi taka potrzeba, sąd w wyroku rozwodowym nie wkracza w sferę dokładnego regulowania relacji pomiędzy rozwiedzionymi rodzicami w kwestiach dotyczących sprawowania opieki na dzieckiem (dziećmi), poza orzeczeniem o pozostawieniu władzy rodzicielskiej obojgu rodzicom, co w żadnym razie nie oznacza, że w takim przypadku nie dochodzi faktycznie do wykonywania opieki naprzemiennej pomiędzy rodzicami, którzy w taki sposób układają wzajemne stosunki związane z opieką nad dzieckiem (dziećmi), że dzieci naprzemiennie pozostają pod ich wyłączną pieczą (por wyroki WSA w Łodzi z dnia 19 stycznia 2017 r., sygn. akt II SA/Łd 918/16, WSA w Olsztynie w wyrokach z dnia: 10 listopada 2016 r. sygn. akt II SA/Ol 1105/16, 1 grudnia 2016 r. sygn. akt II SA/Ol 1232/16 i 1208/16 oraz WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 15 grudnia 2016 r. sygn. akt III SA/Gd 837/16 (http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia [...]r. orzekającym rozwód pomiędzy skarżącą a A.G. wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi A., E., A. i K. powierzono obojgu rodzicom, ustalając, że miejscem zamieszkania dzieci będzie miejsce zamieszkania ich ojca. Jednocześnie w punkcie 3 wyroku sąd nie uregulował kontaktów matki z małoletnimi dziećmi, zaś w pkt 4 obciążył po połowie oboje rodziców kosztami utrzymania małoletnich.

W aktach administracyjnych znajduje się plan wychowawczy podpisany przez oboje rodziców w dniu 24 czerwca 2016 r. , w którym określono m.in. wymiar opieki nad dziećmi. Z treści planu wynika, że opiekę nad E., A. i K. rodzice będą sprawować naprzemiennie w każdym tygodniu od niedzieli od godz. 16.00 do niedzieli do godz. 16.00, przy czym tydzień opieki wykonywanej przez pozwanego będzie poprzedzać tydzień opieki wykonywanej przez powódkę. Nadto ww. dzieci będą spędzać po połowie wakacje i ferie zimowe z każdym z rodziców. Jednocześnie w planie odmiennie uregulowano wymiar opieki sprawowanej przez rodziców nad synem A. Strony porozumiały się także w innych kwestiach, w tym ponoszenia kosztów utrzymania dzieci. Wprawdzie w wyroku rozwodowym Sąd nie powołał się na ww. plan wychowawczy jednakże, jak oświadczyła na rozprawie skarżąca, przed wydaniem wyroku rozwodowego Sąd Okręgowy zapoznał się z tym planem. Zauważyć przy tym wypadnie, że daty złożenia podpisów przez skarżącą i jej obecnie byłego małżonka pod treścią planu odpowiadają dacie, w jakim zapadł wyrok rozwodowy. Ponadto plan został opatrzony pieczęcią Sądu Okręgowego w K. Jednocześnie nieuregulowanie w wyroku rozwodowym relacji pomiędzy rozwiedzionymi rodzicami w kwestiach dotyczących sprawowania opieki nad dziećmi poza orzeczeniem o pozostawieniu władzy rodzicielskiej obojgu rodzicom, a także sposób rozstrzygnięcia o kosztach utrzymania małoletnich poprzez ustalenie, że koszty te ponoszone są po połowie wskazuje, że Sąd Okręgowy miał na względzie porozumienie zawarte między rodzicami dzieci. Powyższe oznacza, że Sąd orzekający w sprawie o rozwód kierował się treścią planu wychowawczego. Natomiast sposób sprawowania opieki ustalony w tym planie wskazuje, że w sprawie, tak jak twierdziła skarżąca, mamy do czynienia z opieką naprzemienną nad dziećmi E., A. i K. Określone w planie okresy przebywania tych dzieci u każdego z rodziców są mniej więcej równe, następujące po sobie, powtarzające się na przemian.

Natomiast automatyczne czynienie założenia, jak to uczynił organ pierwszej instancji, że z opieką naprzemienną mamy do czynienia tylko wówczas, gdy tak wprost orzekł sąd, byłoby nieracjonalne i niesprawiedliwe wobec rodziców, którzy tak jak w niniejszej sprawie sami ustalili taką opiekę w formie planu wychowawczego przedłożonego sądowi i który to plan musiał zostać przez ten sąd zaakceptowany, biorąc pod uwagę treść rozstrzygnięcia o władzy rodzicielskiej oraz kosztach utrzymania dzieci. Przyjęcie takiego założenia byłoby swoistym premiowaniem rodziców, którzy nie potrafią się porozumieć co do opieki nad dziećmi, w stosunku do tych rodziców, którzy są w stanie to uczynić. Takie zaś postępowanie jest w ocenie Sądu niedopuszczalne, a wręcz godzi w podstawową zasadę równości wobec prawa.

W tej sytuacji za wadliwe uznać należało stanowisko wynikające z uzasadnienia decyzji Kolegium, że skoro w wyroku rozwodowym miejsce zamieszkania dzieci skarżącej ustalono przy ojcu, to z tego względu nie można tych dzieci zaliczyć do członków rodzin obydwojga rodziców. Czym innym jest bowiem kwestia miejsca zamieszkania dziecka, a czym innym możliwość uznania, że dziecko wchodzi w skład rodzin obydwojga rodziców, co ma miejsce przy opiece naprzemiennej. Tylko w przypadku gdy rodzice nie sprawują opieki naprzemiennej nad dzieckiem miejsce zamieszkania tego dziecka ma istotne znaczenie dla ustalenia w skład której rodziny ono wchodzi.

Wobec powyższego Sąd stwierdził, że organy orzekające przy rozpoznaniu sprawy naruszyły art. 2 pkt 16 ustawy, co miało wpływ na jej wynik. Błędne stanowisko organów spowodowało bowiem odstąpienie od oceny przedłożonego przez skarżącą planu wychowawczego w kwestii sprawowania opieki naprzemiennej nad dziećmi, a tym samym niewyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ zobligowany będzie uwzględnić ocenę prawną wynikającą z niniejszego wyroku. Przede wszystkim ustalając skład rodziny skarżącej organ będzie miał na uwadze plan wychowawczy, który reguluje kwestie wymiaru opieki nad dziećmi. Natomiast, w przypadku wątpliwości czy opieka odbywa się zgodnie z planem wychowawczym organ może przeprowadzić postępowanie wyjaśniające. W tym celu może rozważyć, jeśli uzna to za stosowane i konieczne, przeprowadzenie, w myśl przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o pomocy, wywiadu środowiskowego u skarżącej, jak i jej byłego męża. Ustalenie, że skarżąca sprawuje naprzemienną opiekę nad dziećmi będzie oznaczać, że zaliczają się one do członków jej rodziny w myśl ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.

Mając powyższe na względzie sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a w zw. z art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji.