Wyrok z dnia 2018-10-16 sygn. I OSK 2340/18

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie: Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak (spr.) Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost–Durchowska Protokolant asystent sędziego Inesa Wyrębkowska po rozpoznaniu w dniu 16 października 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 5 marca 2018 r. sygn. akt IV SA/Gl 1233/17 w sprawie ze skargi M. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie skierowania do domu noclegowego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. oddala wniosek M. W. o przyznanie mu zwrotu kosztów przejazdu do Naczelnego Sądu Administracyjnego w dniu 16 października 2018 r.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zaskarżonym wyrokiem z 5 marca 2018 r., sygn. akt IV SA/GL 1233/17 oddalił skargę M. W. (dalej: "skarżący") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] października 2014 r., nr [...] w przedmiocie skierowania do domu noclegowego.

Powyższy wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym sprawy.

Prezydent Miasta [...] decyzją z [...] lipca 2014 r., nr [...] uchylił [...] lipca 2014 r., decyzję nr [...] z [...] marca 2014 r., przyznającą skarżącemu świadczenie w postaci skierowania do Domu Noclegowego.

W uzasadnieniu decyzji organ podał, że decyzją z [...] marca 2014 r. skarżący został skierowany do Domu Noclegowego. Mimo zapoznania się z regulaminem placówki nie dopełnił on obowiązków z niego wynikających, w szczególności notorycznie naruszał obowiązki przez zakłócanie ciszy nocnej, nierespektowanie zasad współżycia społecznego oraz konflikty z innymi mieszkańcami. Powyższe zachowanie stanowiło także złamanie ustaleń zawartych w Indywidualnym Programie Wychodzenia z Bezdomności. Wskazał, że naruszenie regulaminu miało miejsce: [...] czerwca 2014 r. - zakłócenie ciszy nocnej (notatka z [...] czerwca 2014 r.); [...] czerwca 2014 r. - konflikt ze współmieszkańcami, zakłócenie ciszy nocnej (notatka z [...] czerwca 2014 r.); [...] czerwca 2014 r. - zakłócenie ciszy nocnej (notatka z [...] czerwca 2014 r.); [...] czerwca 2014 r. - zakłócenie ciszy nocnej (notatka z [...] czerwca 2014 r.). Organ zaznaczył, że także w poprzednich okresach, w trakcie których skarżący korzystał z tego świadczenia, zachodziły podobne incydenty, co potwierdzają notatki z: [...] stycznia 2014 r., [...] lutego 2014 r., [...] maja 2014 r., [...] maja 2014 r., [...] maja 2014 r., z [...] i [...] maja 2014 r. i z [...] czerwca 2014 r.

Pismem z 4 września 2014 r. skarżący złożył odwołanie od ww. decyzji, w którym zwrócił uwagę na nieprawidłowe postępowanie pracowników Domu Noclegowego [...] i pracowników MOPS w [...].

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z [...] października 2014 r. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Kolegium wskazało, że skarżący jest osobą bezdomną i spełnia przesłankę do przyznania mu pomocy w formie schronienia. Jednocześnie zwróciło uwagę, że pobyt w noclegowni winien wiązać się z poszanowaniem praw innych osób - przestrzeganiem ciszy nocnej i odpowiednim zachowaniem wobec personelu placówki i innych zamieszkałych osób. Następnie organ podał, że z akt sprawy wynika, iż skarżący marnotrawił przyznane mu świadczenie przez rażące łamanie regulaminu placówki, przejawiające się w naruszaniu ciszy nocnej i agresywnym zachowaniu wobec innych umieszczonych w placówce osób. Marnotrawienie przyznanego świadczenia stanowi zatem podstawę do uchylenia decyzji przyznającej świadczenie.

Ponadto Kolegium zauważyło, iż decyzja z [...] marca 2014 r. była wydana na okres do 31 sierpnia 2014 r., a zatem wobec zbliżającego się sezonu jesienno-zimowego konieczne jest rozważenie przyznania mu schronienia, jednak z uwagi na konflikt z pracownikami Domu Noclegowego [...], zasadnym jest rozważenie skierowanie skarżącego do placówki prowadzonej przez gminę [...].

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżący podniósł, że został usunięty z Domu Noclegowego [...] w [...] bez doręczenia mu decyzji i bez możliwości odwołania się od tego aktu. Uznał, że został pozbawiony prawa do noclegów, obecnie nocuje w starym samochodzie na "dzikim" parkingu.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] wniosło o jej oddalenie.

Wyrokiem z 19 października 2015 r., sygn. akt IV SA/Gl 1173/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę skarżącego na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] października 2014 r.

Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 13 października 2017 r., sygn. akt I OSK 2711/16 uchylił ww. wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach.

W uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w trakcie doręczenia skarżącemu zawiadomienia o rozprawie przed Sądem I instancji doszło do przyznanej przez Pocztę Polską nieprawidłowości polegającej na podaniu "nieprawidłowej daty wygenerowania powtórnego zawiadomienia". Takie naruszenie art. 73 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej: "P.p.s.a.") stanowi uchybienie procesowe mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Z uwagi na powyższe uchybienie Naczelny Sąd Administracyjny uchylił ww. wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z 5 marca 2018 r., sygn. akt IV SA/GL 1233/17 oddalił skargę skarżącego.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wskazał, że ostateczna decyzja przyznająca prawo do korzystania ze świadczeń domu noclegowego może zostać uchylona w przypadku marnotrawienia przez uprawnionego przyznanych świadczeń, korzystania z nich w sposób niezgodny z przeznaczeniem bądź też marnotrawienia własnych zasobów finansowych.

Następnie podał, że z akt sprawy wynika, co nie zostało zakwestionowane, że skarżący wielokrotnie wracał do Domu Noclegowego w godzinach nocnych, nie przestrzegał ciszy nocnej, nocował poza placówką oraz stwarzał sytuacje konfliktowe ze współlokatorami, naruszając tym samym regulamin tej placówki.

W ocenie Sądu, przyjęcie w tej sytuacji stanowiska o zaistnieniu podstaw do uchylenia decyzji z [...] marca 2014 r. przyznającej skarżącemu świadczenie znajduje uzasadnienie, przy czym nie ze względu na marnotrawienie świadczeń, ale z powodu korzystania z nich w sposób niezgodny z przeznaczeniem. Wyjaśnił, że osoba, która uzyskała świadczenie uprawniając do korzystania z domu noclegowego powinna czynić to zgodnie z obowiązującymi zasadami, jak i regulaminem placówki. W szczególności chodzi tu o respektowanie okresu ciszy nocnej, w tym powrót do placówki o oznaczonej porze i niezakłócanie ciszy nocnej. Jako korzystanie niezgodne z przeznaczeniem należy także ocenić przypadki nocowania poza placówką. Zatem, w ocenie Sądu I instancji, w niniejszej sprawie zachodziły podstawy do tego, aby uchylić decyzję przyznającą świadczenie w trybie określonym w art. 106 ust. 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2017 r., poz. 1769, dalej: "u.p.s.").

Sąd nie stwierdził, aby organ naruszył przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego w sposób, który miałby wpływ na wynik sprawy. Zdaniem Sądu w rozpoznawanej sprawie organy w oparciu o posiadane dokumenty oraz informacje podane przez skarżącego dokonały właściwych ustaleń i w sposób wyczerpujący wyjaśniły okoliczności sprawy. W toku postępowania administracyjnego rozważono wszelkie okoliczności mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku skarżący wniósł o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Jednocześnie wniósł o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania za I i II instancję wg norm przepisanych oraz przyznanie na rzecz pełnomocnika z urzędu kosztów świadczonej z urzędu pomocy prawnej, nieopłaconej w całości ani w części.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 75, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. oraz 81a § 1 K.p.c. przejawiające się w tym, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej, nie zastosował środka określonego w ustawie, mimo że zebrany przez organy materiał dowodowy okazał się być niewystarczający i budzący wątpliwości, które przy uzupełnieniu materiału dowodowego, mogły przechylić szalę na korzyść skarżącego. Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął uzasadnienie organu oparte głównie o materiał dowodowy świadczący na niekorzyść skarżącego;

art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 100 u.p.s.;

art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 107 § 1 i art. 107 § 3 K.p.a.

W ocenie skarżącego Sąd I instancji nie zauważył, że materiał dowodowy zgromadzony przez organy I i II instancji jest niekompletny - w wyniku nie wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego, organy obu instancji dokonały błędnej oceny materiału dowodowego. Wskazał, że organy obu instancji całkowicie pominęły dokumentację złożoną przez skarżącego, jak również składane przez niego w toku sprawy wyjaśnienia. Pominęły także dokumenty zawierające informącje na temat jego cech osobowościowych oraz określonych zaburzeń chorobowych, znajdujące się w aktach sprawy, które powinny przy wydawanych decyzjach ogrywać kluczowe role. Dodatkowo, oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy żaden z organów nie skorzystał z możliwości weryfikacji sprzecznych okoliczności na temat zachowania skarżącego i jego współlokatorów, jak również pracowników pomocy społecznej przez przeprowadzenie m.in. dowodu z księgi wejść i wyjść prowadzonej w domu noclegowym, która znajdowała się w posiadaniu kierownictwa domu noclegowego - na jej podstawie możliwe byłoby ustalenie dokładnych godzin powrotu skarżącego do domu noclegowego oraz okoliczności w jakich skarżący go opuszczał, a które to okoliczności każdorazowo zgłaszał pracownikowi Domu Noclegowego. Podniósł także, że zgodnie z Regulaminem oraz Zasadami odpłatności za pobyt obowiązującymi w Domu Noclegowym Ośrodka [...], opuszczanie ww. domu przez jego mieszkańców nie stanowiło naruszenia obowiązujących przepisów porządkowych.

Zwrócił również uwagę, że w toku postępowania nie przeprowadzono próby wyjaśnienia niewątpliwych sprzeczności wynikających z wyjaśnień składanych przez skarżącego, a treścią notatek z [...] czerwca 2014 r, z [...] czerwca 2014 r., z [...] czerwca 2014 r., z [...] czerwca 2014 r.

W dalszej kolejności skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 3 § 1 i art 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 100 u.p.s.

W ocenie skarżącego organ I instancji podejmując decyzję w przedmiocie zmiany decyzji z [...] marca 2014 r., pominął zawartą w ww. przepisie zasadę generalną, iż organy winny kierować sie przede wszystkim dobrem osób korzystających, i nie uwzględnił możliwości m.in. skierowania skarżącego do innej placówki typu domu noclegowego bądź do innej tego typu placówki. Co więcej, w toku postępowania administracyjnego organy nie wykazały w żadnym stopniu, dlaczego w niniejszej sprawie koniecznym było pozbawienie skarżącego w całości przedmiotowego świadczenia, a pozostałe okoliczności - w szczególności sytuacja życiowa skarżącego - dowodzą, że postępowanie organów I i II instancji prowadzące do decyzji uchylającej świadczenie, a nie wyłącznie zmieniające je, naruszało przepis art. 100 u.p.s.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] potrzymało swoje dotychczasowe stanowisko.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co nastepuje:

Na wstępie wskazać należy, że stosownie do brzmienia art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania, która zachodzi w wypadkach określonych w § 2 tego przepisu. Podstaw nieważnościowych w niniejszej sprawie nie stwierdzono. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego orzeczenia determinują zakres kontroli dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Podstawy, na których można oprzeć skargę kasacyjną, wynikają z przepisu art. 174 P.p.s.a. Wedle jego pkt 1 może ją stanowić naruszenie prawa materialnego, przy czym przewiduje się dwie jego postacie, a mianowicie błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Błędna wykładnia oznacza nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, czyli mylne rozumienie określonej normy prawnej, natomiast niewłaściwe zastosowanie to dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego, czyli niezasadne uznanie, że stan faktyczny sprawy odpowiada hipotezie określonej normy prawnej. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. – naruszenie przepisów postępowania – może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w tym wypadku ustawa wymaga, aby skarżący nadto wykazał możliwość istotnego wpływu wytkniętego uchybienia na wynik sprawy. Stosownie do przepisu art.176 P.p.s.a skarga kasacyjna winna zawierać zarówno przytoczenie podstaw kasacyjnych, jak i ich uzasadnienie. Przytoczenie podstaw kasacyjnych oznacza konieczność konkretnego wskazania tych przepisów, które zostały naruszone w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną, co ma istotne znaczenie ze względu na zasadę związania sądu II instancji granicami skargi kasacyjnej.

Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych, a nie ponownej ocenie prawidłowości zaskarżonej decyzji. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie, albowiem podniesione w niej zarzuty nie mogły stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku.

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej, w którym skarżący kasacyjnie podnosi, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy był niewystarczający do wydania zaskarżonej decyzji stwierdzić należy, że choć istotnie w sprawie nie wyjaśniono w sposób pełny sytuacji skarżącego (m.in. brak odniesienia się do jego cech osobowości jak i zaburzeń chorobowych, brak ustalenia godzin powrotu skarżącego), to jednak nie zmienia faktu, że wydane w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie jest prawidłowe. Zwrócić bowiem należy uwagę, że bezspornie zostały ustalone okoliczności mające bezpośredni wpływ na ocenę wystąpienia przesłanek skutkujących uchyleniem przyznanego świadczenia w postaci skierowania do Domu Noclegowego.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 106 ust. 5 u.p.s. decyzję administracyjną zmienia się lub uchyla na niekorzyść strony bez jej zgody w przypadku zmiany przepisów prawa, zmiany sytuacji dochodowej lub osobistej strony, pobrania nienależnego świadczenia, a także można zmienić lub uchylić decyzję, jeżeli wystąpiły przesłanki, o których mowa w art. 11, art. 12 i art. 107 ust. 5. Zmiana decyzji administracyjnej na korzyść strony nie wymaga jej zgody.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 u.p.s. w przypadku stwierdzenia przez pracownika socjalnego marnotrawienia przyznanych świadczeń, ich celowego niszczenia lub korzystania w sposób niezgodny z przeznaczeniem bądź marnotrawienia własnych zasobów finansowych może nastąpić ograniczenie świadczeń, odmowa ich przyznania albo przyznanie pomocy w formie świadczenia niepieniężnego.

Z powyższych przepisów wynika, że podstawą do uchylenia ostatecznej decyzji o przyznaniu świadczenia jest ustalenie przez organ m.in., że uprawniony marnotrawi przyznane świadczenia bądź też korzysta z nich sposób niezgodny z przeznaczeniem.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnymi zebrany przez organ materiał dowodowy pozwalał na uznanie, że zachowanie skarżącego świadczyło o korzystaniu z przyznanego świadczenia w sposób niezgodny z jego przeznaczeniem.

Zwrócić należy uwagę, że osoba zamieszkująca w domu noclegowym winna przestrzegać podstawowych zasad współżycia społecznego. Przede wszystkim nie powinna swoim zachowaniem naruszać prywatności innych osób przebywających razem z nią w domu noclegowym przez m.in. zakłócanie spokoju, czy też naruszanie ciszy nocnej.

Z akt sprawy stanowiących podstawę wydania zaskarżonego wyroku wynika, że skarżący wielokrotnie wracał do Domu Noclegowego w godzinach nocnych, nie przestrzegał ciszy nocnej, nocował poza placówką, jak również, że pozostawał w konflikcie z innymi jego mieszkańcami oraz pracownikami. Powyższe okoliczności nie były w niniejszej sprawie sporne. Podkreślenia wymaga, że skarżący nie tylko nie kwestionował zaistnienia powyższych okoliczności, ale w piśmie z [...] września 2014 r., sam potwierdził, że wracał do ośrodka po godz. 22.00 z uwagi na konflikt między nim a pracownikami i innymi mieszkańcami Domu Noclegowego.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe, uznać należy, że ww. zachowanie skarżącego, tj. powroty do Domu Noclegowego po godzinie 22.00, jak również zakłócanie ciszy nocnej niewątpliwie świadczyły o korzystaniu ze świadczenia w sposób nieprawidłowy. Tym samym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie mogły mieć istotnego znaczenia podnoszone w skardze kasacyjnej okoliczności, tj. nie wzięcie pod uwagę cech osobowości jak i zaburzeń chorobowych skarżącego czy też brak przeprowadzenia dowodu z księgi wejść i przyjść do domu Noclegowego.

Na uwzględnienie nie zasługuje również zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 100 ust. 1 u.p.s., zgodnie z którym w postępowaniu w sprawie świadczeń z pomocy społecznej należy kierować się przede wszystkim dobrem osób korzystających z pomocy społecznej i ochroną ich dóbr osobistych.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w przedmiotowej sprawie, nie została pominięta generalna zasada zawarta w ww. przepisie przez nieuwzględnienie możliwości skierowania skarżącego do innej placówki. Jak wynika bowiem z akt sprawy, skarżący odmawiał przeniesienia go do innego domu noclegowego (k. 16 akt administracyjnych). Ponadto zwrócić należy uwagę, że z wykładni art. 100 ust. 1 u.p.s. wynika, że w postępowaniu w sprawie świadczeń z pomocy społecznej należy mieć na uwadze nie tylko dobro osoby kierowanej - strony postępowania, ale też innych osób, które wraz z nią zamieszkują. Tym samym, skoro – jak już powyższej wskazano - w sprawie bezspornym było, iż skarżący wielokrotnie wracał do Domu Noclegowego w godzinach nocnych, nie przestrzegał ciszy nocnej, jak również, że pozostawał w konflikcie z innymi jego mieszkańcami, jak i pracownikami, zaistniały przesłanki do uchylenia przyznanego mu świadczenia.

Zaznaczyć jednocześnie należy, że w przedmiotowej decyzji Kolegium zwróciło uwagę, iż decyzja z [...] marca 2014 r. była wydana na okres do 31 sierpnia 2014 r., a zatem wobec zbliżającego się sezonu jesienno-zimowego konieczne jest rozważenie przyznania skarżącemu schronienia, jednak z uwagi na konflikt z pracownikami Domu Noclegowego [...], zasadne jest rozważenie skierowanie skarżącego do placówki prowadzonej przez gminę [...]. Obecnie natomiast skarżący ma przyznaną pomoc w formie zasiłku celowego w kwocie 950 zł na opłacenie opłat mieszkaniowych w wynajmowanym lokalu.

Nieusprawiedliwiony jest także ostatni z zarzutów skargi kasacyjnej.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji prawidłowo uznał, że przytoczona w zaskarżonym orzeczeniu argumentacja pozwala na przyjęcie, iż uzasadnienie decyzji spełnia wymogi określone w art. 107 § 3 K.p.a. Zaskarżona decyzja zawiera bowiem wskazanie faktów oraz dowodów, na których organ się oparł, oraz uzasadnienie prawne, a więc wyjaśnienie podstawy prawnej orzeczenia.

Podkreślenia wymaga, że wbrew stanowisku skarżącego, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się uchybienia w postaci błędnego powołania podstawy prawnej przez organ. Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wskazał jedynie, że błędem było powołanie się przez organ na marnatrowawienie świadczenia gdy w istocie w sprawie doszło do korzystania przez skarżącego ze świadczenia w sposób niezgodny z jego przeznaczeniem. Zarówno jednak marnotrawienie, jak i niezgodne korzystanie ze świadczenia, zawarte są w treści art. 11 ust. 1 u.p.s., który to przepis prawidłowo został powołany w treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Sąd I instancji zatem jedynie wskazał właściwą przesłankę zawartą w art. 11 ust. 1 u.p.s. stanowiącą podstawę wydanej decyzji. Biorą zatem pod uwagę, że przedmiotem kontroli dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny - jak już wskazano powyżej - jest badanie zgodności z prawem zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, a nie ponowna ocena prawidłowości zaskarżonej decyzji, niemożliwym było odniesienie się do argumentacji skarżącego w zakresie wpływu na prawa skarżącego przez wskazanie przez organ w uzasadnieniu decyzji na marnatrowawienie świadczenia gdy w istocie w sprawie doszło do korzystania przez skarżącego ze świadczenia w sposób niezgodny z jego przeznaczeniem.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na zasadzie art. 184 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.

Wniosek o przyznanie pełnomocnikowi ustanowionemu w ramach prawa pomocy, wynagrodzenia z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu, podlega rozpoznaniu przez wojewódzki sąd administracyjny, w postępowaniu określonym w przepisach art. 258-261 P.p.s.a. Natomiast wniosek skarżącego o zwrot kosztów przejazdu nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż w świetle art. 203 i 204 P.p.s.a. zwrot kosztów postępowania kasacyjnego nie przysługuje wnoszącemu kasację w razie oddalenia skargi kasacyjnej.