Uchwała z dnia 2010-06-17 sygn. III CZP 41/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt III CZP 41/10

Uchwała

z dnia 17 czerwca 2010 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

Sędzia SN Mirosław Bączyk (przewodniczący, sprawozdawca)

Sędzia SN Dariusz Dończyk

Sędzia SN Katarzyna Tyczka-Rote

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa syndyka masy upadłości Banku Spółdzielczego w O. przeciwko Wojciechowi T., Michałowi T. i Wioletcie T.-D. o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną, po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym w dniu 17 czerwca 2010 r. zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Apelacyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 9 lutego 2010 r.:

„1. Czy czynność procesowa dłużnika w postaci wniosku o podział majątku wspólnego, dział spadku i zniesienie współwłasności, zaaprobowanego przez pozostałych uczestników postępowania i zmierzającego do nieodpłatnego przejęcia na podstawie orzeczenia sądowego całego majątku podlegającego podziałowi przez współwłaścicieli niebędących dłużnikami, może być przedmiotem powództwa z art. 527 § 1 k.c.,

2. w razie odpowiedzi twierdzącej, czy bieg terminu zawitego z art. 534 k.c. należy liczyć od dnia złożenia wniosku czy też jego zaaprobowania przez pozostałych uczestników postępowania, czy też od powstania skutku prawnego w postaci uprawomocnienia się postanowienia działowego zgodnego z żądaniem wniosku?"

podjął uchwałę:

Na podstawie art. 527 § 1 k.c. wierzyciel może zaskarżyć zgodny wniosek dłużnika i pozostałych uczestników postępowania o podział majątku wspólnego, dział spadku i zniesienie współwłasności, jeżeli w wyniku uwzględnienia tego wniosku przedmioty majątkowe objęte podziałem zostały nabyte przez uczestników postępowania niebędących dłużnikami. Przewidziany w art. 534 k.c. termin biegnie wówczas od dnia uprawomocnienia się postanowienia działowego.

Uzasadnienie

Elżbieta T. i jej zmarły mąż byli zadłużeni w Banku Spółdzielczym w O. (w upadłości) w wysokości 500 000 zł z odsetkami. W kwietniu 2004 r. Elżbieta T. złożyła wniosek o dokonanie podziału majątku wspólnego, obejmujący także żądanie działu spadku i zniesienia współwłasności przez przyznanie na własność uczestnikom, niebędącym dłużnikami Banku, całego majątku podlegającego podziałowi bez spłaty i innego ekwiwalentu dla wnioskodawczyni. Podział ten miał objąć spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i udział we współwłasności nieruchomości gruntowej. Uczestnicy postępowania o podział (dzieci Elżbiety T. i jej męża) uznali żądanie wniosku. Sąd Rejonowy – uwzględniając zgodne żądanie – przyznał uczestnikowi Wojciechowi T., bez ekwiwalentu dla wnioskodawczyni, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a pozostałym dwojgu uczestnikom współwłasność nieruchomości gruntowej. Postanowienie o podziale uprawomocniło się, gdyż nikt z uczestników nie złożył wniosku o jego uzasadnienie. Żaden z wierzycieli wnioskodawczyni, w tym upadły Bank, nie brał udziału w postępowaniu działowym. Dopiero po wszczęciu postępowania egzekucyjnego przeciwko wnioskodawczyni, syndyk masy upadłości Banku zwrócił się o odpis postanowienia działowego. Wniosek o wszczęcie egzekucji wpłynął po uprawomocnieniu się postępowania działowego i w części dotyczącej dłużniczki skierowany został m.in. do składników majątkowych objętych tym postanowieniem.

Syndyk wystąpił przeciwko trojgu uczestników postępowania działowego o uznanie za bezskuteczny wniosku dłużniczki w postępowaniu działowym, zaaprobowanego przez pozwanych uczestników i prowadzącego do wydania prawomocnego postanowienia uwzględniającej wniosek.

Sąd Okręgowy oddalił powództwo syndyka, ponieważ upłynął termin do wniesienia powództwa pauliańskiego przewidziany w art. 534 k.c. Stwierdził ponadto, że czynności procesowe w postaci uznania przez dłużnika powództwa o zniesienie wspólności ustawowej oraz złożenia przez niego jako współuczestnika postępowania zgodnego wniosku co do sposobu podziału majątku dorobkowego, nie podlegają zaskarżeniu przez wierzyciela na postawie art. 527 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 października 1995 r., III CRN 40/95, OSNCP 1996, nr 3, poz. 43)

Rozpoznając apelację powoda, Sąd Apelacyjny dostrzegł, że można przedstawić także istotne argumenty na rzecz stanowiska o możliwości zaskarżenia powództwem pauliańskim czynności procesowych, których celem jest pokrzywdzenie wierzycieli, a wierzyciele ci nie dysponują de lege lata odpowiednimi instrumentami prawnymi, pozwalającymi na ochronę własnych wierzytelności w takich sytuacjach. Dopuszczalność ochrony pauliańskiej także w tym zakresie implikuje pytanie o sposób określania początku biegu terminu prekluzyjnego przewidzianego w art. 534 k.c.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

W orzecznictwie Sądu Najwyższego generalnie neguje się możliwość obejmowania skargą pauliańską tzw. czynności czysto procesowych i to nawet wówczas, gdy wywołują skutki prawne w sferze prawa materialnego (np. skutki przewidziane w art. 123 § 1 pkt 1, art. 124 § 2, art. 175, 224 § 2, art. 482 § 1 k.c.; por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 1999 r., III CKN 388/98, OSNC 2000, nr 4, poz. 75). Czynności procesowe są podejmowane przede wszystkim w zamiarze wywołania skutków procesowych w określonym postępowaniu sądowym, a wspomniane materialnoprawne skutki ich podejmowania są niezależne od woli stron takiego postępowania. Nie wyklucza się jednak możliwości zaskarżenia skargą pauliańską niektórych czynności procesowych, jeżeli cechuje je ta właściwość, że mogą one – zgodnie z wolą stron– wywołać, poza skutkami procesowymi, skutki w sferze prawa materialnego (por. np. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 października 1995 r., III CRN 40/95). Chodzi np. o uznanie powództwa w sprawie o zapłatę (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2008 r., V CSK 163/08, nie publ.), ale nie o uznanie powództwa w sprawie o zniesienie wspólności majątkowej (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 października 1995 r., III CRN 40/95), stwierdzono bowiem, że skutki materialnoprawne wywiera wyrok konstytutywny, a samo uznanie z punktu widzenia prawa materialnego nie przedstawia żadnego znaczenia. Skargą pauliańską można zaskarżyć także ugodę sądową, po zawarciu której doszło do umorzenia postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 1999 r., III CKN 388/98). W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 11 października 1980 r., III CZP 37/80 (OSNCP 1981, nr 4, poz. 48) przyjęto, że przedmiotem zaskarżenia skargą pauliańską mogą być nawet „działania dłużnika niemające charakteru czynności prawnej, jednakże będące aktem jego świadomego działania i powodujące pokrzywdzenie wierzyciela na skutek uszczuplenia majątku przez dłużnika”. Uchwała ta odnosiła się do niewytoczenia przez dłużnika powództwa o ustalenie ustania jego obowiązku alimentacyjnego wobec wierzyciela alimentacyjnego, przy czym takie właśnie zaniechanie dłużnika uniemożliwiało zaspokojenie roszczenia „wierzyciela paulińskiego”. Można zatem stwierdzić, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego dopuszcza się możliwość objęcia skargą pauliańską także czynności procesowych (...).

Rozbieżności w judykaturze Sądu Najwyższego wzbudziła natomiast kwestia dopuszczalności skargi pauliańskiej w odniesieniu do czynności obejmującej zgodny wniosek o dokonanie podziału majątku wspólnego żony dłużnika, tj. zaaprobowany przez żonę dłużnika sposób podziału majątku wspólnego, powodujący nabycie przez nią na własność składników majątku wspólnego. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 października 1995 r., III CRN 40/95, wyłączono dopuszczalność skargi pauliańskiej w tym zakresie, natomiast odmienne stanowisko przyjęto w motywach wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2008 r., V CSK 163/08 (nie publ.). Na uzasadnienie pierwszego stanowiska eksponowano, najogólniej biorąc, cechę jurydycznej niesamodzielności skutków prawnych zgodnego wniosku w sferze prawa materialnego, samodzielność tę bowiem eliminuje sam przebieg postępowania o podział, kończący się rozstrzygnięciem konstytutywnym sądu. Stanowisko odmienne wsparto przede wszystkim argumentacją, że wierzyciel nie może być w gorszej sytuacji, gdy do zniesienia współwłasności dochodzi w postępowaniu sądowym, skoro możliwe byłoby zniesienie umowne współwłasności, a wówczas aktualność ochrony pauliańskiej wierzyciela już nie budzi wątpliwości. Jeżeli jednym ze współwłaścicieli jest dłużnik, to określony sposób zniesienia współwłasności w postępowaniu sądowym może doprowadzić do pokrzywdzenia wierzyciela w rozumieniu art. 527 § 2 k.c.

W piśmiennictwie, zarówno przedwojennym, jak i współczesnym, dopuszcza się możliwość zaskarżenia skargą pauliańską czynności procesowej zawierającej zgodny wniosek uczestników złożony w postępowaniu działowym, podkreślając potrzebę zapewnienia wierzycielowi takiej ochrony także wówczas, gdy dłużnik wykorzystuje instrument postępowania sądowego w celu uniknięcia zakwestionowania przez wierzycieli skuteczności umowy lub ugody zawartej przez strony w toku postępowania o podział majątku, dział spadku i zniesienie współwłasności.

Przedstawione przez Sąd Apelacyjny zagadnienie prawne odnosi się do interpretacji formuły prawnej „czynności prawnej dłużnika” w rozumieniu art. 527 § 1 k.c. W założeniu ustawodawcy chodzi tu oczywiście o czynność prawną w rozumieniu technicznoprawnym (art. 60 k.c.). Jeżeli w judykaturze i piśmiennictwie pojawiła się jednak interpretacja dopuszczająca przedmiotowe poszerzenie zakresu skargi pauliańskiej i możliwość obejmowania nią także niektórych czynności procesowych o podwójnych skutkach prawnych, to z pewnością u podstaw tej trafnej interpretacji leży założenie potrzeby udzielania wierzycielom ochrony pauliańskiej także w sytuacjach, w których do uszczuplenia majątku dłużnika dochodzi przy wykorzystaniu innych niż czynność prawna środków prawnych, wywołujących jednak zbliżone skutki prawne. Sam sposób podziału majątku wspólnego oraz postawa innych współwłaścicieli (uczestników postępowania sądowego) mogą stanowić ewidentny przykład takich sytuacji. Intensyfikacja obrotu prawnego i obserwowane w praktyce próby wyszukiwania przez dłużników słabych punktów konstrukcyjnych skargi pauliańskiej, skłaniają do poparcia interpretacji zmierzających do zapewnienia skardze pauliańskiej odpowiedniej efektywności prawnej de lege lata przy zachowaniu jej zasadniczych elementów.

Powstaje kwestia prawnego ujęcia przedmiotu zaskarżenia skargą pauliańską w związku ze złożeniem zgodnego wniosku o podział w rozumieniu art. 622 k.p.c., przedmiot taki bowiem powinien być odpowiednio zindywidualizowany w wyroku rozstrzygającym skargę pauliańską, m.in. z racji prawnych konsekwencji przewidzianych w art. 531 § 1 k.c.

Aktualność skargi pauliańskiej w omawianym zakresie można rozważać tylko wtedy, gdy uszczuplenie majątku dłużnika w toku postępowania działowego pojawia się po nastąpieniu pewnej typowej sekwencji zdarzeń: złożenie wniosku inicjującego postępowanie działowe, zaaprobowanie tego wniosku przez uczestników oraz konstytutywne orzeczenie sądu odpowiadające merytorycznie treści zgodnego wniosku współwłaścicieli. Wprawdzie wniosek i jego aprobata ujawnia wolę uczestników dokonania odpowiedniego przesunięcia majątkowego, ale następuje ono zawsze dopiero w wyniku wydania konstytutywnego orzeczenia działowego. Oznacza to, że orzeczenie to pozostaje niezbędne do wywołania skutków prawnych w sferze prawa materialnego, a zgodny wniosek uczestników wywiera takie skutki jedynie pośrednio. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 października 1995 r., III CRN 40/95, przyjęto, że wskazane znaczenie prawne orzeczenia działowego eliminuje właśnie możliwość objęcia skargą pauliańską zgodnego wniosku współwłaścicieli w rozumieniu art. 622 k.p.c., de lege lata bowiem wierzyciele nie mogą być pokrzywdzeni orzeczeniem sądowym znoszącym współwłasność (wspólność majątkową małżeńską).

Wzgląd na wyrażoną potrzebę wzmożenia efektywności prawnej skargi pauliańskiej, przy zachowaniu jej zasadniczych elementów konstrukcyjnych określonych w art. 527 i nast. k.c., uzasadnia dostrzeganie we wspomnianej sekwencji zdarzeń – konwencjonalnie rzecz ujmując – strukturalnie rozbudowanego zdarzenia, w wyniku którego dochodzi do efektu właściwego dla fraudacyjnych czynności prawnych dłużnika (art. 527 k.c.), tj. do uszczuplenia majątku dłużnika z możliwością pokrzywdzenia wierzycieli. Tym zdarzeniem jest czynność procesowa o podwójnych skutkach prawnych, a więc zgodny wniosek współwłaścicieli, uwzględniony następnie w postanowieniu działowym. Można tu mówić o pewnym surogacie czynności prawnej, przynajmniej w zakresie, w którym dochodzi jednak – choć pośrednio – do wywołania skutków prawnomaterialnych zamierzonych przez uczestników postępowania działowego, w tym też przez dłużnika. Efekt pokrzywdzenia wierzycieli można wówczas łączyć nie tylko z samym orzeczeniem działowym, ale odpowiednio rozbudowanym stanem faktycznym, w którym decydujące znaczenie ma element oświadczenia woli uczestników postępowania działowego. Co więcej, istotne jest także odpowiednie związanie sądu treścią zgodnego wniosku uczestników, jeżeli spełnia on wymagania przewidziane w art. 622 § 2 k.p.c.

Przy prezentowanym ujęciu prawnym przedmiotu zaskarżenia skargą pauliańską zostają zachowane wszystkie elementy konstrukcyjne tej skargi. Jeżeli nawet zgodny wniosek wywiera – jak wspomniano – jedynie pośrednio skutki w sferze prawa materialnego, to odzwierciedlają one jednak wolę uczestników dokonania stosownego uszczuplenia majątku dłużnika. Uczestnictwo w postępowaniu działowym różnych podmiotów pozwala na skonstruowanie kierunków podmiotowych przesunięć majątkowych, typowych dla skargi pauliańskiej. W razie wystąpienia obiektywnych i subiektywnych przesłanek skargi pauliańskiej można ją skierować wobec osób wymienionych w art. 531 § 1 k.c., jakkolwiek jedynie w zakresie dotyczącym materialnoprawnych skutków kwestionowanej czynności procesowej zawierającej zgodny wniosek w rozumieniu art. 622 k.p.c. Roszczenia pauliańskie nie mogą modyfikować procesowych skutków tej czynności; wyrok przeciwko osobie trzeciej (współwłaścicielowi) będzie uzasadniał możliwość prowadzenia egzekucji wobec tej osoby (art. 532 k.c.), natomiast nie będzie miał żadnego wpływu na prawomocne postanowienie wydane w toku postępowania działowego.

Przepis art. 534 k.c. wiąże początek biegu terminu wniesienia skargi pauliańskiej z datą dokonania zaskarżonej czynności prawnej. Rozwiązanie takie nie może być wprost przyjęte w odniesieniu do czynności procesowej zawierającej zgodny z wniosek w rozumieniu art. 622 k.p.c., ponieważ – jak wspomniano – do uszczuplenia majątku dłużnika prowadzi ostatecznie złożony stan faktyczny, którego ostatnim niezbędnym elementem pozostaje konstytutywne orzeczenie sądu w postępowaniu działowym. Rozpoczęcie biegu terminu przewidzianego w art. 534 k.c. należy zatem łączyć z pojawieniem się właśnie tego elementu, a ściślej – z uprawomocnieniem się postanowienia działowego.

W konsekwencji należy stwierdzić, że wierzyciel może na podstawie art. 527 § 1 k.c. zaskarżyć czynność procesową zawierającą zgodny wniosek dłużnika i pozostałych uczestników postępowania o podział majątku wspólnego, o dział spadku i zniesienie współwłasności, jeżeli w wyniku uwzględnienia tego wniosku przedmioty majątkowe objęte podziałem zostały nabyte przez uczestników postępowania niebędących dłużnikami. Przewidziany w art. 534 k.c. termin do wniesienia skargi pauliańskiej biegnie wówczas od dnia uprawomocnienia się postanowieniem działowego.

Z tych względów Sąd Najwyższy rozstrzygnął przedstawione zagadnienie prawne, jak na wstępie (art. 390 § 1 k.p.c.).

Na podstawie art. 527 § 1 k.c. wierzyciel może zaskarżyć zgodny wniosek dłużnika i pozostałych uczestników postępowania o podział majątku wspólnego, dział spadku i zniesienie współwłasności, jeżeli w wyniku uwzględnienia tego wniosku przedmioty majątkowe objęte podziałem zostały nabyte przez uczestników postępowania niebędących dłużnikami. Przewidziany w art. 534 k.c. termin biegnie wówczas od dnia uprawomocnienia się postanowienia działowego.

(uchwała z dnia 17 czerwca 2010 r., III CZP 41/10, M. Bączyk, D. Dończyk, K. Tyczka-Rote, OSNC 2011, nr 1, poz. 5; BSN 2010, nr 6, s. 10; Pal. 2010, nr 7-8, s. 263; Rej. 2010, nr 7-8, s. 182; Rej. 2011, nr 3, s. 152; MoP 2011, nr 6, s. 317)

Glosa

Sylwii Tylutkiej, Studia Prawnicze. Rozprawy i Materiały 2015, nr 2, s. 191

W ocenie glosatorki, uchwała Sądu Najwyższego ma charakter precedensowy, ponieważ przełamuje dotychczasową linię orzecznictwa w zakresie dopuszczalności wy­korzystania instytucji skargi pauliańskiej w odniesieniu do czynności pro­cesowej dłużnika podjętej z zamiarem wywołania skutków w sferze prawa materialnego i zakończonej konstytutywnym orzeczeniem sądu. Sąd Najwyższy precyzyjnie wyjaśnił pojęcie „czynności prawne” w rozu­mieniu art. 527 § 1 k.c., dopuszczając możliwość objęcia skargą pauliańską także czynności procesowych, które — najogólniej biorąc — wywołują, choć nie bezpo­średnio, ale zgodnie z wolą stron, skutki prawne w sferze prawa materialnego, a wydane przez sąd orzeczenie respektuje tę wolę.

Glosatorka podkreśliła, że w obrocie prawnym art. 527 § 1 k.c. chro­ni wierzycieli przed pokrzywdzeniem ze strony dłużników, należy zatem przyjąć, iż czynności prawne w rozumieniu art. 527 § 1 k.c. to wszelkie świadome działania dłużnika (jednostronne, dwustronne, dorozumiane, wy­raźne) zmierzające do wywołania skutków prawnych mocą odpowiednich oświadczeń woli.

W ocenie autorki, Sąd Najwyższy trafnie przyjął, że art. 534 k.c. wiąże początek biegu terminu wniesienia skargi pauliańskiej z datą dokonania zaskarżonej czynności prawnej. Rozwią­zanie takie nie może być jednak przyjęte wprost w odniesieniu do czynności proce­sowej zawierającej „zgodny wniosek” w rozumieniu art. 622 k.p.c., ponieważ do uszczuplenia majątku dłużnika prowadzi złożony stan faktyczny, którego ostatnim i niezbędnym elementem pozosta­je konstytutywne orzeczenie sądu w postępowaniu działowym. Rozpoczęcie biegu terminu przewidzianego w art. 534 k.c. należy zatem łączyć z pojawie­niem się właśnie tego elementu, a ściślej — z uprawomocnieniem się postano­wienia działowego.

W konkluzji autorka zauważyła, że glosowana uchwała ma istotne znaczenie dla praktyki sądowej, jest bowiem swoistym podsumowaniem dotychczasowego dorobku judykatury i usuwa istniejące do tej pory wątpliwości co do niektórych aspektów stosowania art. 527 § 1 k.c.

********************************************

Biuletyn Izby Cywilnej SN nr 05/2013

Glosa

Marcina Kozłowskiego, Gdańskie Studia Prawnicze – Przegląd Orzecznictwa 2011, nr 3, poz. 9

Glosa ma charakter aprobujący.

Komentator omówił ewolucję stanowiska judykatury co do dopuszczalności objęcia czynności procesowych powództwem z art. 527 § 1 k.c. Wyjaśnił, że jako czynności prawne w rozumieniu tego przepisu należy traktować wszelkie świadome działania dłużnika (jednostronne, dwustronne, dorozumiane, wyraźne) zmierzające do wywołania skutków prawnych mocą odpowiednich oświadczeń woli. Do czynności takich zaliczył czynności procesowe, uznając przy tym, że na przeszkodzie skardze pauliańskiej nie stoi zakończenie postępowania sądowego orzeczeniem konstytutywnym. Autor podzielił również stanowisko Sądu Najwyższego, że przewidziany w art. 534 k.c. termin do zaskarżenia czynności procesowych dłużnika, zaaprobowanych w konstytutywnym orzeczeniu sądu, powinien biec od dnia uprawomocnienia się tego orzeczenia.

Glosę do komentowanej uchwały opracował także M. Kozłowski (Lex nr 578591).