Wyrok z dnia 2024-05-29 sygn. III SA/Łd 105/24

Dnia 29 maja 2024 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Alberciak (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Janusz Nowacki, Sędzia WSA Paweł Dańczak, po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2024 roku na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi Wojewody Łódzkiego na uchwałę Rady Miasta Kutno z dnia 7 listopada 2023 roku nr LXXVI/687/23 w sprawie uchwalenia Miejskiego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych oraz Przeciwdziałania Narkomanii na 2024 rok 1. stwierdza nieważności zaskarżonej uchwały w całości; 2. zasądza od Miasta Kutno na rzecz Wojewody Łódzkiego kwotę 480,- (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Rada Miasta Kutno podjęła 7 listopada 2023 r. uchwałę nr LXXVI/687/23 w sprawie uchwalenia Miejskiego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych oraz Przeciwdziałania Narkomanii na 2024 rok. Podstawę zaskarżonej uchwały stanowił art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z 8 maca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz art. 4⊃1; ust. 2 ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. 2023 r. poz. 2151) w związku z art. 10 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2023 r. poz. 1939).

Wojewoda Łódzki wniósł skargę na powyższą uchwałę zarzucając jej istotne naruszenie prawa, a mianowicie art. 7 Konstytucji RP w zw. z art. 4⊃1; ust. 2 ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi przez brak jednoznacznego wskazania jednostki realizującej gminny program. Wojewoda wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości oraz zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcy prawnego, według norm przepisanych.

W ocenie Wojewody gminny program powinien zatem zawierać obligatoryjny element jakim jest wskazanie jednostki realizującej program. Pominięcie elementów obligatoryjnych oznaczać będzie niewypełnienie delegacji ustawowej, które (tak w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, jak i w literaturze przedmiotu), uznawane jest za istotne naruszenie prawa. Uchybienie wymogom zawarcia w uchwale pełnej regulacji, poprzez brak w treści uchwały chociażby jednego z elementów obligatoryjnych, skutkuje bezwzględną nieważnością całej uchwały - co ma miejsce w niniejszej sprawie.

Organ podniósł, że załącznik do przedmiotowej uchwały, nie spełnia przesłanek określonych w przepisach ustawy, przez co narusza prawo w sposób istotny.

Z treści art. 4⊃1; ust. 2 zdanie trzecie ustawy wynika, że zasadniczą jednostką, która ma realizować program jest albo ośrodek pomocy społecznej albo centrum usług społecznych. Wyjątek od tej zasady może wprowadzić rada gminy wskazując w uchwale inną jednostkę, która będzie realizować program. Ustawa przy tym stanowi o jednostce, a nie kilku jednostkach. Zdaniem organu nadzoru wymóg wskazania jednostki będzie spełniony, jeśli z programu będzie wynikać jakie zadania będzie dana jednostka realizować. Powyższego wymogu nie spełnia w ocenie skarżącego zamieszczone w Programie ogólne wyliczenia różnych podmiotów, które mają realizować zawarte w programie zadania. Przykładowo w Rozdziale 3 Programu, Podrozdział 3.2, w Pierwszym Celu Szczegółowym jednym z zadań jest wspieranie programów i działań stowarzyszeń abstynenckich poprzez doposażenie placówek m.in. w materiały promocyjne, pomoce i sprzęty (ust. 2 pkt 4). Jako realizatorów zadań określonych w Pierwszym celu wymieniono: 1. Wydział Spraw Społecznych i Ewidencji Działalności Gospodarczej Urzędu Miasta Kutno, 2. Miejską Komisję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Kutnie, 3. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Kutnie, 4. Komendę Powiatową Policji w Kutnie, 5. Sąd Rejonowy w Kutnie, 6. placówki leczenia odwykowego, 7. stowarzyszenia abstynenckie, 8 terapeutów i innych specjalistów ds. uzależnień. Zdaniem skarżącego powyższe zapisy stanowią istotne naruszenie art. 7 Konstytucji RP w zw. z art. 4⊃1; ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Ustawa nakłada obowiązek wskazania jednostki. "Wskazać" to znaczy określić konkretnie podmiot realizujący oraz zadanie, które ta jednostka ma realizować. Jeśli są dwa podmioty realizujące program do wypełnienia delegacji ustawowej konieczne jest przyporządkowanie danej jednostki do konkretnego zadania realizowanego w Programie. Tylko wówczas program nie będzie postulatem, a programem, który ma być realizowany w celu przeciwdziałania alkoholizmowi i narkomanii.

W odpowiedzi na skargę Miasto Kutno uznało zasadność zarzutu zawartego w skardze, Na sesji 31 stycznia 2024 r., chcąc zapewnić realizację przez Miasto Kutno zadań w zakresie wychowania w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz przeciwdziałaniu narkomanii, podjęto uchwałę Nr LXXIX/740/24 w sprawie uchwalenia Miejskiego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych na 2024 rok i uchylono zaskarżoną uchwałę Rady Miasta Kutno Nr LXXVI/687/23 z dnia 7 listopada 2023 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Stosownie do art. 1 § 1 i § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r. poz. 2492 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Wykonywana przez sądy administracyjne kontrola administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej oraz na akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej - art. 3 § 1 w zw. z § 2 pkt 5 i 6 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.), dalej p.p.s.a.

Na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., uwzględniając skargę na uchwałę, o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a, sąd stwierdza nieważność tej uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie jej nieważności. Odnośnie aktów organów gmin, przepis ten pozostaje w związku z art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, stosownie do którego nieważna jest uchwała organu gminy sprzeczna z prawem. Pojęcie "istotne naruszenie prawa" nie zostało zdefiniowane w żadnej z ustaw samorządowych, tak samo jak i pojęcie "sprzeczność z prawem". W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że do istotnych wad, prowadzących do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym, zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał. Sprzeczność z prawem uchwały organu jednostki samorządu terytorialnego zachodzi w sytuacji, gdy doszło do jej wydania z naruszeniem przepisów wyznaczających kompetencję do podejmowania uchwał, podstawy prawnej podejmowania uchwał, przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa materialnego przez wadliwą ich wykładnię, a także z naruszeniem przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał.

Tym samym powtórzenia wymaga, że mocą art. 91 ust. 1 u.s.g., uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne.

Przy czym zgodnie z art. 94 ust. 1 u.s.g. nie stwierdza się nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy po upływie jednego roku od dnia ich podjęcia, chyba że uchybiono obowiązkowi przedłożenia uchwały lub zarządzenia w terminie określonym w art. 90 ust. 1, albo jeżeli są one aktem prawa miejscowego.

Równocześnie zaznaczenia wymaga, że mocą art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze, w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim określonym w skardze przedmiotem zaskarżenia – który może obejmować całość albo tylko część danego aktu (por. wyroki NSA: z 5 marca 2008 r., sygn. akt I OSK 1799/07; z 9 kwietnia 2008 r., sygn. akt II GSK 22/08; z 27 października 2010 r., sygn. akt I OSK 73/10, publ. jak wyżej).

Przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie jest uchwała Nr LXXVI/687/23 Rady Miasta Kutno z dnia 7 listopada 2023 r. w sprawie uchwalenia Miejskiego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych oraz Przeciwdziałania Narkomanii na 2024 rok.

W toku przeprowadzonej sądowej kontroli zaskarżonej uchwały, na podstawie kryterium jej zgodności z prawem i w kontekście zarzutów sformułowanych w skardze, należy uznać, że są one zasadne. Zaskarżona uchwała wydana została na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g. oraz art. 4⊃1; ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi i art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 205 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

W pierwszej kolejności, poddając kontroli sądowej zaskarżoną uchwałę Sąd podziela w pełni ugruntowane stanowisko sądów administracyjnych, w którym podnosi się, że jakkolwiek w żadnym akcie prawnym nie ma sformułowanej legalnej definicji aktu prawa miejscowego, to przyjmuje się, że taki charakter mają akty normatywne zawierające normy postępowania o charakterze generalnym i abstrakcyjnym. Normatywny charakter aktu oznacza, że zawiera on wypowiedzi wyznaczające adresatom pewien sposób zachowania się, przybierający postać nakazu, zakazu lub uprawnienia. Charakter generalny oznacza, że normy zawarte w akcie definiują adresata poprzez wskazanie cech, a nie poprzez ich wymienienie z nazwy. Natomiast abstrakcyjność normy wyraża się w tym, że nakazywane, zakazywane lub dozwolone zachowanie ma mieć miejsce w pewnych, z reguły powtarzalnych okolicznościach, nie zaś w jednej konkretnej sytuacji. Akty te muszą więc dotyczyć zachowań powtarzalnych, nie mogą zaś konsumować się przez jednorazowe zastosowanie. Akty prawa miejscowego skierowane są do podmiotów (adresatów) pozostających poza strukturą administracji. W orzecznictwie sądowym ugruntowane jest również stanowisko, że dla kwalifikacji danej uchwały jako aktu prawa miejscowego decydujące znaczenie ma charakter norm prawnych i ich oddziaływanie na sytuację prawną adresatów. Przyjęto również, że jeżeli uchwała zawiera przynajmniej jedną normę o charakterze generalnym i abstrakcyjnym, to w sprawie możemy mieć do czynienia z aktem prawa miejscowego (zob. wyrok NSA z 11 września 2012 r., sygn. akt II OSK 1818/12; wyrok NSA z 25 lutego 2016 r., sygn. akt II OSK 1572/14; wyrok NSA z 20 września 2018 r., sygn. akt II OSK 2353/16; wyrok NSA z 19 czerwca 2019 r., sygn. akt II OSK 2048/17, publ. ww.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Sąd podziela przy tym pogląd wyrażony w judykaturze, zgodnie z którym wykładnia upoważnień ustawowych zawartych w art. 4⊃1; ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz w art. 10 ust. 2 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii prowadzi do wniosku, że gminny program profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz gminny program przeciwdziałania narkomanii stanowią uchwalane akty zaadresowania wewnętrznego, nie mają zatem waloru aktów normatywnych powszechnie obowiązujących, o jakich mowa w art. 40 ust. 1 u.s.g. Przyjęcie gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz gminnego programu przeciwdziałania narkomanii nie jest zatem stanowieniem aktu prawa miejscowego, czyli źródła prawa powszechnie obowiązującego, wykonawczego do ustawy i wiążącego na zewnątrz, lecz aktu wewnętrznego, o czasowo ograniczonym obowiązywaniu, wiążącego tylko w ramach struktury administracji i to w specyficzny sposób, charakterystyczny dla aktów planowania. Programy te stanowią jedynie akty kierownictwa wewnętrznego, dotyczące wyłącznie działalności organu, do którego zostały skierowane. Programy określają jedynie sposób realizacji zadań w zakresie zwiększania dostępności pomocy terapeutycznej i rehabilitacyjnej dla osób uzależnionych od alkoholu lub środków odurzających, udzielania pomocy psychospołecznej, prawnej i socjalnej rodzinom z problemem alkoholowym lub problem narkomanii, prowadzenia profilaktycznej działalności edukacyjnej i informacyjnej, w szczególności wśród dzieci i młodzieży, itp. oraz osoby i jednostki odpowiedzialne za wykonanie nałożonych zadań. Podkreślić należy, że osoby, do których adresowana jest uchwała powiązane są wyłącznie więzami podległości z organem, który akt wydał, uchwała nie jest zatem kierowana do mieszkańców gminy. Program jest aktem prawnym wiążącym organ gminy i określającym sposoby działania gminy w zakresie realizacji zadań określonych w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi i w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii. Sam fakt, że ustawa daje radzie gminy prawo do podjęcia w sprawie gminnego programu specjalnej uchwały nie oznacza, że będzie ona miała formę przepisów powszechnie obowiązujących. Stanowisko to, które Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni podziela, wyrażone zostało zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych jak i w doktrynie prawa (por. m.in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt II GSK 2108/15, z 4 grudnia 1997 r., sygn. akt II SA/Wr 535/97, oraz z dnia 23 czerwca 2003 r., sygn. akt II SA/Po 502/03; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z 6 marca 2014 r., sygn. akt II SA/Op 40/14; także I. Skrzydło-Niżnik, w: I. Skrzydło-Niżnik, G. Zalas, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, Zakamycze 2002; A. Ważny, w: A. Ważny, W. Kotowski, B. Kurzępa, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, wyd. II, WKP 2019, publ. jak wyżej).

Przypomnieć trzeba, że zgodnie z art. 4⊃1; ust. 1 ustawy wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi prowadzenie działań związanych z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych oraz integracji społecznej osób uzależnionych od alkoholu należy do zadań własnych gmin. W szczególności zadania te obejmują:

1) zwiększanie dostępności pomocy terapeutycznej i rehabilitacyjnej dla osób uzależnionych od alkoholu;

2) udzielanie rodzinom, w których występują problemy alkoholowe, pomocy psychospołecznej i prawnej, a w szczególności ochrony przed przemocą domową;

3) prowadzenie profilaktycznej działalności informacyjnej i edukacyjnej oraz działalności szkoleniowej w zakresie rozwiązywania problemów alkoholowych, przeciwdziałania narkomanii oraz uzależnieniom behawioralnym, w szczególności dla dzieci i młodzieży, w tym prowadzenie pozalekcyjnych zajęć sportowych, a także działań na rzecz dożywiania dzieci uczestniczących w pozalekcyjnych programach opiekuńczo-wychowawczych i socjoterapeutycznych;

4) (uchylony);

5) wspomaganie działalności instytucji, stowarzyszeń i osób fizycznych, służącej rozwiązywaniu problemów alkoholowych;

6) podejmowanie interwencji w związku z naruszeniem przepisów określonych w art. 131 i 15 ustawy oraz występowanie przed sądem w charakterze oskarżyciela publicznego;

7) wspieranie zatrudnienia socjalnego przez organizowanie i finansowanie centrów integracji społecznej i klubów integracji społecznej.

W myśl art. 4⊃1; ust. 2 ustawy realizacja zadań, o których mowa w ust. 1, jest prowadzona w postaci uchwalonego przez radę gminy gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz przeciwdziałania narkomanii, który stanowi część strategii rozwiązywania problemów społecznych i który uwzględnia cele operacyjne dotyczące profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz przeciwdziałania narkomanii, określone w Narodowym Programie Zdrowia. Elementem gminnego programu mogą być również zadania związane z przeciwdziałaniem uzależnieniom behawioralnym. Gminny program jest realizowany przez ośrodek pomocy społecznej albo centrum usług społecznych, o których mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub inną jednostkę wskazaną w tym programie. W celu realizacji gminnego programu wójt (burmistrz, prezydent miasta) może powołać pełnomocnika.

Z cytowanego art. 4⊃1; ust. 2 zd. 2 i 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi wynika, że gminny program jest realizowany przez ośrodek pomocy społecznej albo centrum usług społecznych, o których mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub inną jednostkę wskazaną w tym programie. W celu realizacji gminnego programu wójt (burmistrz, prezydent miasta) może powołać pełnomocnika. Zgodnie zaś z art. 4⊃1; ust. 3 ww. ustawy wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) powołują gminne komisje rozwiązywania problemów alkoholowych, w szczególności inicjujące działania w zakresie określonym w ust. 1 oraz podejmujące czynności zmierzające do orzeczenia o zastosowaniu wobec osoby uzależnionej od alkoholu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego.

Z powyższej regulacji wynika, że podmioty realizujące zadania własne gminy z zakresu określonego w art. 4⊃1; ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, określone w zaskarżonej uchwale osobami lub instytucjami odpowiedzialnymi za realizację zamierzeń (zadań), pozostają wewnątrz administracyjnej struktury gminy (tak jak: gminna komisja rozwiązywania problemów alkoholowych, gminny ośrodek pomocy społecznej czy pełnomocnik ds. profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych, jeżeli został powołany w danej gminie). W konsekwencji przyjąć należy, że bezpośrednimi adresatami norm zawartych w gminnym programie, który – co należy także dodatkowo podkreślić – jest jedynie zbiorem norm planowania, są jednostki odpowiedzialne za wykonanie planu, a więc w istocie np. organy samorządu terytorialnego lub jego jednostki organizacyjne.

Z kolei w myśl art. 10 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przeciwdziałanie narkomanii należy do zadań własnych gminy, obejmujących: 1) zwiększanie dostępności pomocy terapeutycznej i rehabilitacyjnej dla osób uzależnionych i osób zagrożonych uzależnieniem; 2) udzielanie rodzinom, w których występują problemy narkomanii, pomocy psychospołecznej i prawnej; 3) prowadzenie profilaktycznej działalności informacyjnej, edukacyjnej oraz szkoleniowej w zakresie rozwiązywania problemów narkomanii, w szczególności dla dzieci i młodzieży, w tym prowadzenie zajęć sportowo-rekreacyjnych dla uczniów, a także działań na rzecz dożywiania dzieci uczestniczących w pozalekcyjnych programach opiekuńczo-wychowawczych i socjoterapeutycznych; 4) wspomaganie działań instytucji, organizacji pozarządowych i osób fizycznych, służących rozwiązywaniu problemów narkomanii; 5) pomoc społeczną osobom uzależnionym i rodzinom osób uzależnionych dotkniętym ubóstwem i wykluczeniem społecznym i integrowanie ze środowiskiem lokalnym tych osób z wykorzystaniem pracy socjalnej i kontraktu socjalnego.

Realizacja zadań, o których mowa w ust. 1, jest prowadzona w ramach programu, o którym mowa w art. 4⊃1; ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, zwanego dalej "Gminnym Programem" (art. 10 ust. 2 ww. ustawy).

Niewątpliwie analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że gminny program przeciwdziałania powinien zawierać istotny element jakim jest wskazanie przez radę gminy jednostki realizującej program.

Podkreślić trzeba, że z treści art. 4⊃1; ust. 2 zdanie trzecie ustawy wynika, że zasadniczą jednostką, która ma realizować program jest albo ośrodek pomocy społecznej albo centrum usług społecznych. Wyjątek od tej zasady może wprowadzić rada gminy wskazując w uchwale inną jednostkę, która będzie realizować program. W zaskarżonej uchwale zawarto jedynie ogólne wyliczenie podmiotów, które mają realizować zadania wynikające z Programu. Nie wskazano precyzyjnie, która jednostka za realizację jakiego zadania jest odpowiedzialna. Zasadnie podkreślił Wojewoda Łódzki, że wskazanie w Rozdziale 3 Programu, Podrozdział 3.2, w Pierwszym Celu Szczegółowym, że jednym z zadań jest wspieranie programów i działań stowarzyszeń abstynenckich poprzez doposażenie placówek m.in. w materiały promocyjne, pomoce i sprzęty (ust. 2 pkt 4) oraz wymienienie jako realizatorów zadań określonych w Pierwszym celu: 1. Wydziału Spraw Społecznych i Ewidencji Działalności Gospodarczej Urzędu Miasta Kutno, 2. Miejskiej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Kutnie, 3. Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Kutnie, 4. Komendy Powiatowej Policji w Kutnie, 5. Sądu Rejonowego w Kutnie, 6. placówek leczenia odwykowego, 7. stowarzyszeń abstynenckich, 8 terapeutów i innych specjalistów ds. uzależnień - nie stanowi wypełnienia delegacji wynikającej z treści art. 4⊃1; ust. 2 zd. 3 ustawy. Z woli ustawodawcy gminny program profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych powinien wskazywać podmioty zobowiązane do realizacji zadań określonych w programie, a podmioty te muszą pozostawać w strukturze gminy.

Z powyższych względów, Sąd na podstawie art. 147 § 1 w związku art. 119 pkt 2 p.p.s.a. orzekł o stwierdzeniu nieważności uchwały w całości. Wniosek o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym złożyło w odpowiedzi na skargę Miasto Kutno, natomiast strona skarżąca w zakreślonym terminie nie wniosła sprzeciwu. O kosztach postępowania, na które złożyło się wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 480 zł, Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a.