Wyrok z dnia 2023-08-29 sygn. II SA/Rz 425/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Elżbieta Mazur - Selwa Sędziowie WSA Magdalena Józefczyk AWSA Maria Mikolik /spr./ po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 29 sierpnia 2023 r. sprawy ze skargi A. B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krośnie z dnia 23 stycznia 2023 r. nr SKO.4110.161.3655.2022 w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania I. oddala skargę; II. przyznaje od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w [...] na rzecz adwokat G. C. wynagrodzenie w kwocie 590 zł 40/100 /słownie: pięćset dziewięćdziesiąt złotych czterdzieści groszy/ tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym: tytułem wynagrodzenia kwotę 480 zł /słownie: czterysta osiemdziesiąt złotych/ i tytułem 23 % podatku VAT kwotę 110 zł 40/100 /słownie: sto dziesięć złotych czterdzieści groszy/.

II SA/Rz 425/23

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z 23 stycznia 2023r. nr SKO.4110.161.3655.2022 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krośnie, po rozpatrzeniu zażalenia A. B. utrzymało w mocy postanowienie Burmistrza Gminy [...] z 24 listopada 2022 r. nr DPŚ.5026.81.2022 o odmowie wznowienia postępowania w sprawie skierowania do domu pomocy społecznej.

Jak wynika z akt sprawy, wnioskiem z 3 sierpnia 2022 r. na podstawie art. 145 1 pkt 1 i 5 k.p.a., A. B. zwróciła się do Burmistrza Gminy [...] o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją tego organu z [...] marca 2018 r., nr [...] w sprawie skierowania jej matki – M. K. do domu pomocy społecznej.

Po rozpatrzeniu ww. wniosku, Burmistrz Gminy [...] postanowieniem z [...] września 2022r. nr [...] odmówił wznowienia postępowania z ww. wniosku uznając, że żądanie zostało wniesione po upływie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji.

W wyniku zażalenia wnioskodawczyni SKO w Krośnie postanowieniem z [...] października 2022r. nr [...] uchyliło postanowienie Organu I instancji a sprawę przekazało do ponownego rozpatrzenia.

Rozpoznając ww. wniosek ponownie Burmistrz Gminy [...] postanowieniem z 24 listopada 2022r. nr DPŚ.5026.81.2022 na podstawie art. 149 § 3 w związku z art. 124 § 1, art. 147, art. 148 oraz art. 150 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2000 z późn. zm., dalej: k.p.a.) odmówił wznowienia postępowania z wniosku A. B. w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Nr [...] z [...] marca 2018r. w przedmiocie skierowania M. K. do domu pomocy społecznej.

Organ I instancji przyjął, że wnoszącej podanie nie przysługuje status strony postępowania, w rozumieniu art. 28 k.p.a., wobec czego nie posiada ona legitymacji procesowej do wniesienia podania o wznowienie postępowania. Świadczenie polegające na umieszczeniu osoby w domu pomocy społecznej ma charakter ściśle indywidualny. Żaden z przepisów ustawy o pomocy społecznej nie przyznaje uprawnienia do udziału w postępowaniu o umieszczenie w domu pomocy społecznej członkom rodziny zainteresowanego. Interes taki nie wynika np. z możliwości ewentualnego obciążenia odpłatnością za pobyt członka rodziny w d.p.s. Obowiązek ponoszenia kosztów za pobyt w d.p.s. przez zstępnych, pomimo jego związania z umieszczeniem osoby zainteresowanej w domu pomocy społecznej, stanowi przedmiot odrębnej sprawy, rozstrzyganej w oparciu o inną podstawę prawną i inne przesłanki. Nie istnieje natomiast żadna podstawa prawna uzasadniająca dopuszczenie osób ustawowo zobowiązanych do partycypowania w kosztach pobytu osoby korzystającej z d.p.s., do współdecydowania o skierowaniu lub umieszczeniu w takim domu. Decyzja w zakresie umieszczenia osoby zainteresowanej w domu pomocy społecznej zależy wyłącznie od obiektywnych przesłanek oraz jej woli i uznania przez organ, iż osoba ta spełnia ustawowe warunki umieszczenia w d.p.s. Mając na uwadze powyższe Burmistrz uznał żądanie strony w przedmiocie wznowienia postępowania za niedopuszczalne. Jeżeli w świetle twierdzeń wynikających już z samego wniosku o wznowienie postępowania administracyjnego w sposób ewidentny, nie budzący żadnej wątpliwości wynika, że wniosek składa podmiot niebędący stroną, organ wydaje na podstawie art. 149 § 3 k.p.a. postanowienie o odmowie wznowienia postępowania.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożyła A. B. W jego uzasadnieniu przedstawiła przebieg postępowania oraz zarzuciła, że jej matka M. K. nie wymagała skierowania do domu pomocy społecznej. Ponadto zarzuca, że organ I instancji nie zbadał terminu do wniesienia podania o wznowienie postępowania. Dodała, że decyzja kierująca matkę do domu pomocy społecznej dotyka ją finansowo. Do zażalenia dołączyła kopie oświadczeń pięciu osób w sprawie stanu zdrowia M. K.

Po rozpoznaniu zażalenia, opisanym na wstępie postanowieniem z 23 stycznia 2023r. SKO w Krośnie utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że po otrzymaniu podania o wznowienie obowiązkiem organu jest w pierwszej kolejności zbadanie, czy wniosek pochodzi od podmiotu mającego przymiot strony w rozumieniu art. 28 k.p.a., który stanowi, że stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

Postępowanie zakończone decyzją ostateczną z [...] marca 2018 r., w sprawie skierowania M. K. do domu pomocy społecznej toczyło się na podstawie art. 54 ust. 1-2, art. 59 ust. I ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2021 r. poz.2268, z późn. zm.). Kolegium wyraziło stanowisko, że stroną postępowania o skierowanie do domu pomocy społecznej jest wyłącznie osoba kierowana, której interesu prawnego to postępowanie dotyczyło. Oznacza to, że inne osoby nie mogą brać udziału w tym postępowaniu, gdyż żaden przepis ustawy o pomocy społecznej nie przyznaje im takiego prawa. SKO stwierdziło, że takie kierunek wykładni prezentowany jest w orzecznictwie sądów administracyjnych. Z tego powodu Kolegium podzieliło stanowisko Organu I instancji, że Skarżącej nie przysługuje przymiot strony postępowania zakończonego decyzją ostateczną z [...] marca 2018 r. w sprawie skierowania jej matki do domu pomocy społecznej, a w konsekwencji nie posiada ona legitymacji do żądania wznowienia postępowania zakończonego powyższą decyzją. Wydane w sprawie postanowienia o odmowie wznowienia postępowania na podstawie art. 149 § 3 k.p.a. jest zatem zgodne z prawem.

A. B. wniosła skargę na postanowienie z 23 stycznia 2023r. Samorządowego Kolegium Odwoławczego nr SKO 4110.161.3655.2022 zarzucając naruszenie art.59 ust 1 w zw. z art. 60 ust 1 w zw. z art.61 p.2 u.p.s. w zw. z art. 28 k.p.a., poprzez jego błędną wykładnię, skutkującą uznaniem, że córce osoby umieszczonej w domu pomocy społecznej nie przysługuje status strony, podczas gdy emerytura umieszczonej w DPS nie wystarcza na pokrycie opłat związanych z jej pobytem, czego konsekwencją jest obciążenie skarżącej jako córki M. K. pozostałymi opłatami, w sytuacji gdy od początku postępowania administracyjnego wskazywała, że będzie sprawować opiekę nad matką, która również jest osobą zdolną do samodzielnej egzystencji (co potwierdzają świadkowie), a tym samym brak było podstaw do umieszczenia M. K. w DPS.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, przeprowadzenie rozprawy i zawiadomienie o jej terminie, dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do sprawy.

W uzasadnieniu Skarżąca podkreśliła, że nie zachodzą podstawy do umieszczenia jej matki M. K. w domu pomocy społecznej. Matka ma swój dom i ma gdzie mieszkać. Jest osobą samodzielną w podstawowych czynnościach domowych (ogląda telewizor, sama je obiad, idzie do łazienki). W higienie osobistej może jej natomiast pomagać opiekunka z GOPS. Matka nie potrzebuje więc całodobowej opieki. Przyczyną przebywania w domu pomocy społecznej jest konflikt [...], który jednak nie może stanowić podstawy do umieszczenia w DPS. Skarżąca zarzuciła, że GOPS [...] nie pomógł jej i jej siostrze poprzez przyznanie pomocy psychologa czy psychiatry do rozwiązania konfliktu rodzinnego. Skarżąca podkreśliła również, że legitymuje się konkretnym i aktualnie prawnie chronionym interesem, który bezpośrednio związany jest z umieszczeniem jej matki w DPS mimo braku ku temu przesłanek i pomimo wykazanej przez skarżącą woli opieki nad matką. Umieszczenie matki w DPS wpływa na sytuację życiową skarżącej, która została obciążona obowiązkiem regulowania należności za DPS. Skarżąca powołała się przy tym na dokumentację przedstawiającą jej sytuację finansową, rodzinną i zdrowotną. Skarżąca podniosła, że interesu prawnego w rozumieniu art. 28 k.p.a. nie należy interpretować wąsko i badać jedynie związek sytuacji danego podmiotu z przepisem stanowiącym podstawę materialnoprawną do wydania decyzji konkretnej treści. Należy również uwzględniać relacje przyczynowo-skutkowe, do których doprowadzić może ostatecznie wydana decyzja. W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja zachodzi, bowiem umieszczenie w domu pomocy społecznej jest odpłatne. W stanie faktycznym sprawy , gdy beneficjent jest wdowcem a emerytura nie pokryje całego kosztu za pobyt w DPS, nałożenie na skarżącą obowiązku odpłatności matki w DPS jest bardzo realne. Nie może mieć tutaj znaczenia fakt, że w przedmiocie ponoszenia opłat wydawana jest odrębna decyzja. Skoro z chwilą umieszczenia w DPS powstaje obowiązek wniesienia opłaty za pobyt, to tylko na etapie rozstrzygania o umieszczeniu podopiecznego w DPS zstępny może skutecznie dochodzić zasadności umieszczenia w DPS.

W odpowiedzi na skargę SKO w Krośnie wniosło o jej oddalenie z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2492 z późn. zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1634, dalej: P.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości albo w części następuje w przypadku stwierdzenia przez sąd naruszenia przepisów prawa materialnego, jeżeli miało ono wpływ na wynik sprawy, lub naruszenia przepisów prawa procesowego, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a także dając podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c P.p.s.a.). Zgodnie z art. 134 § 1 P.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga jako niezasadna podlega oddaleniu, gdyż zaskarżone postanowienie wraz z postanowieniem Organu I instancji odpowiadają prawu.

Sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 119 pkt 3 P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie. Skarżąca złożyła w skardze wniosek o rozpoznanie sprawy na rozprawie jednak wskazać należy, że z art. 119 pkt 3 P.p.s.a. wynika, że rozpoznanie sprawy przez sąd administracyjny na posiedzeniu niejawnym we wskazanych tam okolicznościach nie jest uzależnione od woli skarżącego. Nawet więc złożenie przez skarżącego wniosku o rozpoznanie takiej sprawy na posiedzeniu jawnym nie pozbawia sądu ustawowego uprawnienia do rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym (tak wyrok NSA z 11 marca 2021 r., I OSK 4109/18, LEX nr 3179193, wyrok NSA z 11 czerwca 2019 r., II OSK 1867/17, LEX nr 2740010.). Sąd miał również na uwadze, że Skarżącej została przyznana pomoc prawna poprzez ustanowienie dla niej adwokata. Zatem zostały zapewnione gwarancje procesowe związane z możliwością obrony praw.

Przechodząc do kontroli zaskarżonego postanowienia pod względem jego zgodności z prawem należy wskazać, że organy odmówiły wznowienia postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją o skierowaniu matki skarżącej do domu pomocy społecznej na podstawie art. 149 § 3 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem, odmowa wznowienia postępowania następuje w drodze postanowienia. Samo wznowienie postępowania następuje z urzędu lub na żądanie strony, przy czym wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 oraz art. 145a-145b następuje tylko na żądanie strony (tak stanowi art. 147 k.p.a.). W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że odmowa wszczęcia postępowania wznowieniowego z tego powodu, że wnioskodawcy nie przysługuje status strony postępowania może nastąpić tylko wówczas, gdy brak przymiotu strony jest oczywisty (tak wyrok NSA z 23 marca 2023 r., II OSK 318/22, LEX nr 3557942, wyrok NSA z 19 stycznia 2023 r., II OSK 2510/21, LEX nr 3503566.).

W ocenie Sądu z oczywistym brakiem przymiotu strony w przypadku skarżącej mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Z tego powodu odmowa wznowienia postępowania na podstawie art. 149 § 3 k.p.a. była uzasadniona.

Skarżąca, powołując art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. domagała się wznowienia postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją z [...] marca 2018r. o skierowaniu jej matki do domu pomocy społecznej.

Zgodnie z art. 28 k.p.a. stroną postępowania administracyjnego jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Skarżąca, jako zstępna osoby skierowanej do domu pomocy społecznej (art. 61 ust. 1 pkt 2 u.p.s.), nie ma interesu prawnego w postępowaniu o skierowanie osoby bliskiej do domu pomocy społecznej (art. 59 ust. 1 u.p.s.) – por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 października 2020 r. o sygn. I OSK 1162/20 (dost. baza CBOSA). Ustalenie obowiązku ponoszenia opłat za pobyt w domu pomocy społecznej osoby skierowanej, stanowi o interesie faktycznym skarżącej, a nie prawnym, w kontrolowanej sprawie (por. wyroki NSA z: 8 marca 2013 r. I OSK 1634/12, Lex 2204264; 17 marca 2015 r. I OSK 2229/13, Lex 1676017; 5 października 2016 r. I OSK 338/15, Lex 2168098).

Jedyną stroną w postępowaniu dotyczącym skierowania do domu pomocy społecznej, która byłaby uprawniona do ewentualnego wszczęcia postępowania nadzorczego jest matka skarżącej, bowiem to ona została zakwalifikowana, jako spełniająca warunki wskazane w art. 54 ust. 1 u.p.s., zgodnie z którym osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej.

Przepisy prawa materialnego (art. 54 ust. 1 i art. 59 u.p.s.) przesądzają o legitymacji procesowej, o interesie prawnym, z nich bowiem wynika uprawnienie domagania się skierowania do domu pomocy społecznej. Uprawnienie takie służy tylko osobie spełniającej przesłanki przewidziane w art. 54 ust. 1 u.p.s., a takie spełniała w dniu wydania decyzji z [...] marca 2018 r. matka skarżącej. Wyłącznie do matki skarżącej była skierowana decyzja w sprawie skierowania do domu pomocy społecznej. Adresatem decyzji była M. K. i to ona miałaby legitymację do wszczęcia postępowania nadzorczego.

Należy przypomnieć z uwagi na zarzuty skargi, dotyczące konieczności ponoszenia odpłatności za pobyt matki w dps, że ustalenie odpłatności za ten pobyt, zwłaszcza w odniesieniu do krewnego wymienionego w art. 61 ust. 1 pkt 2 u.p.s., stanowi przedmiot odrębnego postępowania. Pobyt mieszkańca w DPS jest poprzedzony wydaniem co najmniej trzech decyzji administracyjnych:

- decyzji o skierowaniu do dps;

- decyzji o umieszczeniu w dps;

- decyzji ustalającej opłatę za pobyt w dps.

Skoro mamy w tym przypadku do czynienia z trzema różnymi decyzjami administracyjnymi, a każda decyzja zasadniczo załatwia (rozstrzyga) odrębną sprawę (art. 104 kpa) - to oznacza, że w istocie występują tu trzy sprawy administracyjne:

- o skierowanie do dps;

- o umieszczenie w dps;

- o ustalenie odpłatności za pobyt w dps.

Krąg stron każdego z tych postępowań, znajdujących oparcie w różnych przepisach prawa materialnego, ustalany jest odrębnie. Postępowanie w sprawie skierowania do DPS należy do kategorii postępowań w sprawie świadczeń z pomocy społecznej w rozumieniu art. 100 i nast. u.p.s.. Zasadą jest, że stroną takiego postępowania jest tylko podmiot bezpośrednio zainteresowany przyznaniem danego świadczenia (wyroki WSA w: Szczecinie z 12.5.2010 r. II SA/Sz 231/10; Gdańsku z 8.6.2011 r. II SA/Gd 378/11, dost. baza CBOSA; I. Sierpowska, Ustawa o pomocy społecznej. Komentarz, Wolters Kluwer 2014, s. 408-411) W przypadku skierowania do dps stroną jest wyłącznie osoba ubiegająca się o umieszczenie w dps, nie zaś rodzina. Tylko bowiem interesu prawnego tej osoby, w rozumieniu art. 28 k.p.a., dotyczy to postępowanie. Wskazuje na to już treść art. 102 ust. 1 u.p.s., w myśl którego świadczenia z pomocy społecznej są udzielane na wniosek osoby zainteresowanej, jej przedstawiciela ustawowego albo innej osoby, za zgodą osoby zainteresowanej lub jej przedstawiciela ustawowego. Przepis ten określa sposoby wszczęcia postępowania w sprawie świadczeń z pomocy społecznej, a zarazem wskazuje krąg stron tego postępowania, tj. podmiotów legitymujących się interesem prawnym w rozumieniu art. 28 kpa.

Co równie istotne, z art. 102 ust. 1 u.p.s. (oraz art. 54 ust. 2 in fine i art. 59 ust. 1 i 2 u.p.s.) wynika prymat woli i aktywności samej osoby zainteresowanej przyznaniem świadczeń z pomocy społecznej. Inna osoba może złożyć wniosek o przyznanie świadczenia z pomocy społecznej wyłącznie za zgodą bezpośrednio zainteresowanego. Najważniejsza jest wola osoby zainteresowanej. Zindywidualizowany interes osoby zainteresowanej legitymizuje tylko ją do wszczęcia postępowania w sprawie przyznania świadczeń z pomocy społecznej, do udziału w postępowaniu i uzyskania rozstrzygnięcia (zob. wyrok WSA z 8 czerwca 2011 r. II SA/Gd 378/11, dost. baza CBOSA).

Sąd podziela stanowisko wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 października 2020 r. I OSK 1162/20, jak również w wyrokach WSA w Gdańsku z 8 czerwca 2011 r., II SA/Gd 378/11, (LEX nr 1085822II) i WSA w Poznaniu z 16 lipca 2020 r., IV SA/Po 49/20, (LEX nr 3056055), że żaden z przepisów prawa nie przyznaje uprawnienia do udziału w postępowaniu o przyznanie tego konkretnego świadczenia dla indywidualnego zainteresowanego, członkom jego rodziny. I to zarówno rodziny w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej (art. 6 pkt 14), jak i ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682 ze zm., dalej kro). Mimo, że skarżąca, jako osoba blisko spokrewniona, pozostaje dla swej matki rodziną w znaczeniu kodeksowym, to jej wola - pozostająca, jak można przypuszczać, w sprzeczności z wolą matki – jest prawnie obojętna dla oceny materialnych przesłanek udzielenia przedmiotowego świadczenia.

Interes prawny nie wynika także z możliwości obciążenia skarżącej jako zstępnej osoby umieszczonej w dps opłatą za pobyt matki w dps. Innymi słowy, źródła interesu prawnego nie może stanowić art. 61 ust. 1 u.p.s., zgodnie z którym obowiązani do wnoszenia opłat za pobyt w domu pomocy społecznej są w kolejności: 1) mieszkaniec domu(...), 2) małżonek, zstępni przed wstępnymi, 3) gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej. Obowiązek wnoszenia opłaty za pobyt w dps przez zstępnych (dzieci), mimo jego związania z umieszczeniem osoby zainteresowanej w dps, stanowi przedmiot innej sprawy, rozstrzyganej w oparciu o odrębną od art. 54 czy art. 59 ust. 2 u.p.s. podstawę prawną i odrębne przesłanki. Nie istnieje podstawa prawna uzasadniająca dopuszczenie osób ustawowo obowiązanych do partycypowania w kosztach pobytu osoby korzystającej z dps, do współdecydowania o skierowaniu lub umieszczeniu w takim domu.

Obowiązek (współ)ponoszenia kosztów pobytu w dps przez członków rodziny osoby kierowanej (art. 61 ust. 1 pkt 2 u.p.s.), wykazuje istotne cechy obowiązku alimentacyjnego w rozumieniu art. 128 i nast. kro, o czym świadczy zarówno krąg podmiotów obowiązanych (małżonek, zstępni, wstępni) i przedmiot tego obowiązku (ponoszenie kosztów utrzymania osoby uprawnionej, związanych z jej pobytem w dps), a także miarkowanie jego rozmiaru w zależności od sytuacji majątkowej obowiązanego (art. 61 ust. 2 pkt 2 u.p.s.). Ta cecha obowiązku alimentacyjnego, odpowiednio odniesiona do analizowanej tu instytucji (współ)ponoszenia kosztów pobytu członka rodziny w DPS, stanowi dodatkowe, aksjologiczne wsparcie dla zaprezentowanego wyżej stanowiska odmawiającego osobie obowiązanej do ponoszenia kosztów tego pobytu, prawa współdecydowania - a co za tym idzie: prawa udziału (ujmowanego w kategoriach interesu prawnego) - w postępowaniu rozstrzygającym kwestię konieczności umieszczenia jej krewnego w dps. Decyzja w tym zakresie zależy wyłącznie od wystąpienia okoliczności obiektywnych, wskazanych w art. 54 ust. 1 u.p.s. i zgody bezpośrednio zainteresowanego uzyskaniem skierowania. W postępowaniu o skierowanie w dps osoby spełniającej przesłanki z art. 54 ust. 1 u.p.s., podnoszone przez skarżącą argumenty finansowe przemawiają wyłącznie za posiadaniem przez skarżącego interesu faktycznego, a nie prawnego, który zasługiwałby na ochronę w tym postępowaniu, a tym samym nadawał skarżącej status strony takiego postępowania.

Z tych przyczyn Sąd stwierdził, że zaskarżone postanowienie oraz postanowienie Burmistrza Gminy [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie skierowania matki skarżącej do domu pomocy społecznej na podstawie art. 149 § 3 k.p.a.- odpowiada prawu. Po stronie Skarżącej brak jest interesu prawnego, który umożliwiałby jej skuteczne złożenie wniosku o wszczęcie postępowania wznowieniowego w przedmiotowej sprawie.

Z tych przyczyn Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 P.p.s.a.

Na podstawie art. 250 § 1 P.p.s.a. w związku z § 4 ust.1 i 2 oraz § 21 ust.1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019r. poz.18 ze zm.) Sąd przyznał adwokatowi z urzędu kwotę 590,40 zł obejmującą podatek od towarów i usług, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej Skarżącej z urzędu. Sąd uwzględnił wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020r. w sprawie SK 66/19 i uznał, że analiza statusu adwokata oraz jego roli w postępowaniu, w którym występuje jako podmiot powołany i zobowiązany do zastępstwa prawnego, prowadzi do uznania, że różnicowanie jego wynagrodzenia, tj. obniżenie pełnomocnikom z urzędu wynagrodzenia, które otrzymaliby, gdyby występowali w sprawie jako pełnomocnicy z wyboru, nie ma konstytucyjnego uzasadnienia.