Postanowienie z dnia 2010-11-05 sygn. III KK 153/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KK 153/10

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 5 listopada 2010 r.

Sąd Najwyższy w Warszawie – Izba Karna

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSN Przemysław Kalinowski

na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2010 r. sprawy Ł.Z. skazanego z art. 177 § 2 k.k.

z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 14 stycznia 2010 r., sygn. akt VII Ka […] zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w O. z dnia 12 października 2009 r. sygn. akt II K […]

p o s t a n o w i ł:

1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,

2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.

U Z A S A D N I E N I E

Kasacja obrońcy skazanego Ł.Z. okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym o jakim mowa w przepisie art. 535 § 3 k.p.k., a podniesiony w niej zarzut obrazy prawa materialnego i sformułowany wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku – nie zasługiwały na uwzględnienie, co przemawiało za oddaleniem nadzwyczajnego środka zaskarżenia na posiedzeniu bez udziału stron.

Podstawą kasacji był odmienny od wyrażonego w zaskarżonym wyroku pogląd prawny skarżącego, kwestionującego stanowisko sądów obu instancji, które przyjęły, że „kierowca poruszając się w tak zwanym korku ulicznym, powinien prowadzić swój pojazd, stosując się do zasady ograniczonego zaufania, wyrażonej w art. 4 prawa o ruchu drogowym”. Autor nadzwyczajnego środka zaskarżenia upatrywał naruszenia prawa materialnego w postaci obrazy wyżej powołanego przepisu prawa o ruchu drogowym m.in. w tym, że „żadne okoliczności na drodze nie nakazywały oskarżonemu przewidywać, iż w tamtym miejscu, spoza innych pojazdów, nie patrząc na jezdnię, wejdzie na tor jego pojazdu pieszy. Żaden kierowca nie ma takiej możliwości przewidywania, w standardowej sytuacji korka drogowego”.

Przytoczona argumentacja jest wszelako chybiona, skoro nie zawiera zasadniczego argumentu niezbędnego dla wykazania zarzuconego naruszenia prawa materialnego, tj. wskazania podstaw, które miałyby przemawiać za zwolnieniem skazanego Ł.Z. z obowiązku stosowania się w tej konkretnej sytuacji drogowej do nakazu wypływającego z dyspozycji art. 4 ustawy prawo o ruchu drogowym. Wbrew twierdzeniom skarżącego właśnie utworzenie się kolumny pojazdów unieruchomionych na jezdni lub poruszających się bardzo powoli (a więc taka sytuacja, jaka miała miejsce w czasie i miejscu zdarzenia) odbiega od standardowego ruchu pojazdów na drodze publicznej. Tego rodzaju nietypowe warunki jazdy rodzą realną możliwość wystąpienia nieoczekiwanych i nieraz zaskakujących zachowań uczestników ruchu drogowego. Przecież właśnie zachowanie się skazanego, który po znalezieniu się w sytuacji tzw. korka ulicznego przystąpił do manewrów rażąco naruszających obowiązujące zasady ruchu drogowego jest najbardziej dobitnym dowodem istnienia wręcz konieczności stosowania zasady ograniczonego zaufania w tzw. korku ulicznym. Podkreślić przy tym należy, że sprawca łamiący konkretne zakazy lub nakazy określonego zachowania się wynikające z umieszczonych na drodze znaków, nie może skutecznie powoływać się na swoje przekonanie, iż wszyscy pozostali uczestnicy ruchu drogowego będą przestrzegali tych zasad, do których on sam się nie stosuje. Wręcz przeciwnie, sam naruszając przepisy regulujące ruch na drogach publicznych – właśnie w bezpośrednim związku z powstaniem tzw. korka ulicznego – skazany powinien brać pod uwagę w pełni realną możliwość braku zastosowania się do tych reguł ze strony innych uczestników będących w tej samej sytuacji drogowej. Nie było zatem żadnych powodów, dla których sądy orzekające w toku instancji miałyby odstąpić od stosowania dyrektywy zawartej w przepisie art. 4 ustawy prawo o ruchu drogowym i rezygnować z powołania się na nią w procesie rozstrzygania o winie skazanego Ł.Z.

Przy rozstrzyganiu tej sprawy w pełni uwzględniono również znaczące przyczynienie się samego pokrzywdzonego do zaistnienia wypadku będącego przedmiotem procesu. Jednak i w tym zakresie nie sposób nie wyeksponować ustalenia sądu meriti – w ślad za opinią biegłego – o decydującym wpływie rażąco nadmiernej prędkości na zaistnienie kolizji, której można było uniknąć, nawet pomimo błędów w postępowaniu pieszego pokrzywdzonego.

Mając zatem na uwadze, że autor kasacji nie wykazał rzeczywistego wystąpienia zarzuconego naruszenia prawa materialnego, a argumentacji przedstawionej przez skarżącego nie sposób było podzielić – nadzwyczajny środek zaskarżenia podlegał oddaleniu.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie obowiązujących przepisów (art. 626 § 1 k.p.k.).