Wyrok z dnia 2019-12-19 sygn. II AKa 528/19

Przewodniczący

SSA Witold Mazur (spr.)

Sędziowie

SSA Alicja Bochenek

SSA Andrzej Ziębiński

Protokolant

Agnieszka Bargieł

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 528/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

5

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 31 lipca 2019 r., sygn. akt IV K 70/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.1.2.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. Prokurator zarzucił:

1. na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego poprzez błędne uznanie, że czyn oskarżonej K. M. nie wypełnia znamion czynu zabronionego z art. 299 § 1 i 6 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut prokuratora jest zasadny. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że oskarżona K. M.posiadała rachunek bankowy prowadzony
w (...) Bank (...) S.A. W okresie od 14 listopada 2011 r. do 22 grudnia 2015 r. w K., przyjęła na swój rachunek bankowy środki pieniężne w łącznej kwocie 670.481,08 zł. Pochodziły one z czynu zabronionego popełnionego przez jej ojca oskarżonego A. M. na szkodę (...) Sp. z o.o. Oskarżony A. M. wykorzystując system informatyczny podmiotu, na rzecz którego wykonywał czynności z zakresu księgowości, dokonywał przelewów pieniędzy na konto swojej córki oskarżonej K. M.. Jego działanie wyczerpało znamiona przestępstwa oszustwa określonego w art. 286 § 1 k.k w zw. z art. 294 § 1 k.k. Wprowadzał do systemu informatycznego fikcyjne tytuły przelewów oraz nieprawidłowe rachunki bankowe i w ten sposób wprowadzał w błąd osoby uprawnione w spółce do zatwierdzania przelewów bankowych. Stosując przyjętą metodę, w okresie objętym czynem ciągłym mu przypisanym, doprowadził pokrzywdzoną spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkiej wartości w łącznej kwocie 2.182.856 zł.

Oskarżona K. M.przelane na jej konto bankowe pieniądze, każdorazowo wypłacała i przekazywała w formie gotówkowej oskarżonemu A. M.. Już samo przyjęcie na rachunek bankowy środków finansowych, pochodzących z przestępczej działalności, wyczerpuje znamiona występku z art. 299 § 1 k.k. Przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. są wymienione w nim środki pieniężne pochodzące pośrednio lub bezpośrednio z czynu zabronionego. W niniejszej sprawie oskarżona K. M., w wyżej wskazanym okresie, przyjęła na swój rachunek bankowy pieniądze pochodzące z przestępstwa oszustwa popelnionego przez jej ojca oskarżonego A. M.. Stanowiło ono przestępstwo bazowe w stosunku do przestępstwa określanego jako pranie brudnych pieniędzy. Ponadto przyjęcie przez nią środków pieniężnych skutkowało udaremnieniem miejsca ich umieszczenia, ponieważ do chwili obecnej nie ustalono, gdzie one aktualnie znajdują się.

Mając to na uwadze należy stwierdzić, że sformułowany przez prokuratora zarzut obrazy prawa materialnego zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nieprawidłowo przyjął, że zachowanie oskarżonej K. M. wyczerpało jedynie znamiona przestępstwa nieumyślnego paserstwa z art. 292 § 2 k.k. Z trafnie poczynionych ustaleń faktycznych wynika niezbicie, że była ona w pełni świadoma jakie środki płatnicze wpływają na jej konto. Czasokres tego procederu oraz wysokość łącznej kwoty pieniężnej jaka znalazła się na jej rachunku bankowym, która zresztą ostatecznie została przez nią wypłacona i przekazana
w formie gotówkowej ojcu oskarżonemu A. M., powinna jej uświadomić, że pieniądze te mogą pochodzić z przestępczej działalności. Z tych też powodów należy przyjąć, że oskarżona K. M.dopuściła się umyślnie,
z zamiarem ewentualnym przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., ponieważ na tle całokształtu okoliczności sprawy, jej pobudek, postawy i sposobu zachowania, można stwierdzić,
iż bezspornie przewidywała możliwość jego popełnienia i na się godziła.

Wniosek

Wniosek prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w punkcie 8 jest częściowo zasadny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Apelacyjny częściowo podzielił wniosek prokuratora zawarty w apelacji, który jest konsekwencją uznania za uzasadniony zarzut obrazy przepisu prawa materialnego. Zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 8 w ten sposób, że uchylił orzeczenie sądu pierwszej instancji i na nowo dokonał opisu czynu przypisanego oskarżonej K. M. oraz przyjął jego nową kwalifikację prawną. W punkcie II a) wyroku Sąd Apelacyjny uznał oskarżoną K. M.za winną popełnienia tego, że w okresie od 14 listopada 2011 r. do
22 grudnia 2015 r. w K., działając w zamiarze ewentualnym, przyjęła na swój rachunek bankowy o numerze (...) prowadzony w (...) Bank (...), pochodzące z czynu zabronionego w postaci oszustwa, popełnionego przez oskarżonego A. M. na szkodę (...) Sp. z o.o., środki pieniężne w łącznej kwocie 670.481, 08 zł, a następnie pieniądze te po każdorazowej wpłacie wypłacała i w formie gotówki przekazywała A. M., udaremniając w ten sposób stwierdzenie umieszczenia środków pieniężnych pochodzących z przestępstwa, a tym samym ich wykrycie, dokonanie zajęcia i orzeczenie przepadku, to jest przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. Zgromadzony materiał dowodowy nie dostarczył podstaw do przyjęcia, że oskarżona K. M. dokonując tego czynu, osiągnęła znaczną korzyść majątkową. Przepis § 6 art. 299 k.k. ma bowiem zastosowanie wtedy, gdy sprawca dopuszczając się czynu określonego w § 1 lub 2, osiąga znaczną korzyść majątkową i dopiero wtedy podlega karze określonej w § 5 art. 299 k.k. Z taką jednak sytuacją nie mamy do czynienia na gruncie niniejszej sprawy.

3.2.

Prokurator zarzucił:

2. na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność kary grzywny orzeczonej w wysokości 250 stawek dziennych po 100 zł każda wobec oskarżonej K. M..

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zasadny. Sąd Okręgowy orzekł w stosunku do oskarżonej K. M. za przestępstwo paserstwa nieumyślnego samoistną karę grzywny. Należy ją uznać za karę rażąco niewspółmiernie łagodną. Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób,
że uchylił orzeczenie zawarte w punkcie 8, w którym Sąd Okręgowy skazał oskarżoną K. M.na podstawie art. 292 § 2 k.k. na karę grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł. Zaostrzając odpowiedzialność karną i przyjmując, że dopuściła się ona czynu określonego w art. 299 § 1 k.k., należało podwyższyć jej wymiar i wymierzyć oskarżonej K. M.karę pozbawienia wolności warunkowym zawieszeniem jej wykonania i karę grzywny.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonej K. M. na podstawie art. 299 § 1 i 6 k.k. kary 3 lat pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 2 k.k. kary grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych po 20 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że Sąd Apelacyjny ustalił, że działanie oskarżonej K. M. wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., to następstwem zmiany kwalifikacji prawnej czynu, było skazanie jej na karę 1 roku pozbawienia wolności i w oparciu o przepisy art. 69 § 1 i 2 k.k i art. 70 § 1 k.k. jej warunkowe zawieszenie na okres lat 2 tytułem próby.
Ta kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu oraz współmierna do stopnia zawinienia sprawczyni. Powinna wpłynąć na nią wychowawczo, działać zapobiegawczo i jest sprawiedliwą odpłatą za to przestępstwo. Oskarżona K. M. w czasie popełnienia czynu nie była skazana na karę pozbawienia wolności,
a pobudki i motywy jej działania oraz skutki zachowania dają podstawę do wyprowadzenia wniosku, że orzeczona kara tego rodzaju jest wystarczająca dla osiągnięcia jej celów
w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej. W celu wzmocnienia stopnia represji oraz sprawiedliwej odpłaty Sąd Apelacyjny na mocy art. 71 § 1 k.k. skazał oskarżoną K. M.na karę grzywny w liczbie 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 100 zł. Odpowiada ona jej możliwościom finansowym oraz sytuacji osobistej i rodzinne. Dla zachowania kontroli nad zachowaniem oskarżonej w okresie wyznaczonego okresu próby, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązał oskarżoną K. M. do informowania sądu o przebiegu okresu próby, raz na 3 miesiące
w formie pisemnej. Wniosek prokuratora o wymierzenie oskarżonej bezwzględnej kary 3 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych po 20 zł nie został uwzględniony, ponieważ orzeczenie kary izolacyjnej pozbawienia wolności, byłoby rozstrzygnięciem nadmiernie surowym i niesprawiedliwym, biorąc pod uwagę jej udział
w popełnieniu przestępstwa, który nie był kluczowy w porównaniu z rolą głównego sprawcy oraz to, że przeprowadzony proces karny nie udowodnił jej, iż dopuszczając się czynu
z art. 299 § 1 k.k. osiągnęła korzyści majątkowej oraz ponadto jej dotychczasową niekaralność.

3.3.

Prokurator zarzucił:

3. na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego A. M. kar, polegającą na wymierzeniu za przypisane mu przestępstwo
z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat, za przestępstwo
z art. 79 pkt 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości
i art. 77 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości
w zw. z art. 11 § 2 k.k. jedynie kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 100 zł stawka oraz rażącą niewspółmierność środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody jedynie w części, tj. w kwocie 1.200.000 zł, w następstwie niedostatecznego uwzględnienia zasad i dyrektyw wymiaru kary
z art. 53 § 1 i 2 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zawarty w apelacji prokuratora co do rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności orzeczonej oskarżonemu A. M. za czyn przypisany mu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku jest zasadny. Kara 2 lat pozbawienia wolności nie uwzględnia
w sposób właściwy dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w przepisie
art. 53 § 1 i 2 k.k. Jest ona nieadekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Pobudki i motywy działania sprawcy, postać zamiaru
z jakim zostało popełnione przestępstwo i brak naprawienia szkody majątkowej do chwili obecnej powodują, że orzeczona przez Sąd Okręgowy kara jest zbyt łagodna i nie spełnia swoich celów wychowawczych i zapobiegawczych.

Zarzut zawarty w apelacji prokuratora co do rażącej niewspółmierności kary grzywny orzeczonej oskarżonemu A. M. za czyn przypisany mu w punkcie
3 zaskarżonego wyroku jest niezasadny.

Kara grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna jest równa kwocie 100 zł, może być uznana za współmierną do stopnia winy i społecznej szkodliwości dokonanego przez niego przestępstwa. Stanowi słuszną i sprawiedliwą odpłatę za dokonanie przypisanego mu czynu.

Zarzut zawarty w apelacji prokuratora odnośnie rażącej niewspółmierności środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody jedynie w części, czyli do wysokości kwoty 1.200.000 zł jest trafny, ponieważ nie stanowi całkowitego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami dokonanymi przez oskarżonego.

Wniosek

Prokurator w apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i wymierzenie oskarżonemu A. M. za czyn przypisany w punkcie 1 kary 6 lat pozbawienia wolności, za czyn przypisany w punkcie 3 kary 6 miesięcy pozbawienia wolności,
a następnie orzeczenie kary łącznej w wymiarze 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczenie obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości w kwocie
2.348.251 zł.

Dodatkowo w uzasadnieniu apelacji prokurator sformułował wniosek o wymierzenie oskarżonemu A. M. za czyn z art.284 § 1 k.k. przypisany w punkcie 2 kary 1 roku pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Apelacyjny uznał za częściowo zasadne wnioski prokuratora w zakresie dotyczącym kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności oraz wysokości środka kompensacyjnego obowiązku naprawienia szkody majątkowej. Zmienił zaskarżony wyrok
w punkcie 1 i podwyższył oskarżonemu A. M. wymiar orzeczonej kary do 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.
w zw. z art. 294 § 1 k.k., następnie uchylił orzeczenie zawarte w punkcie 4 o karze łącznej pozbawienia wolności i na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec niego nową karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając mu na podstawie
art. 63 § 1 k.k. na jej poczet okres zatrzymania w dniu 23 listopada 2016 r. Natomiast
nie zaakceptował wniosków prokuratora o podwyższenie do 1 roku pozbawienia wolności kary za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku za przestępstwo
z art. 284 § 1 k.k., ponieważ brak jest podstaw do przyjęcia, że orzeczona kara 9 miesięcy pozbawienia wolności jest rażąco niewspółmiernie łagodna. Natomiast żądanie wymierzenia oskarżonemu A. M. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn przypisany mu w punkcie 3 wyroku nie znajduje uzasadnienia na gruncie niniejszej sprawy. Orzeczona w tym zakresie kara grzywny spełnił swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Reasumując, orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności oraz grzywny i kara łączna pozbawienia wolności oraz kara łączna grzywny uznać trzeba za właściwe i sprawiedliwe oraz powinny osiągnąć zakładane cele zarówno w płaszczyźnie prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

Przechodząc z kolei do omówienia zarzutu prokuratora dotyczącego orzeczenia
wobec oskarżonego A. M. i oskarżonej K. M.środka kompensacyjnego, to Sąd Apelacyjny uchylił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie
6 zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł na nowo wobec oskarżonego A. M. obowiązek naprawienia szkody w całości wyrządzonej przestępstwami przypisanymi mu w punktach 1 i 2, poprzez zapłatę kwoty 2.348.251 zł
na rzecz (...) Spółka z o.o. z siedzibą w Z., która przejęła majątek (...) Sp. z o.o., przy czyn solidarnie z oskarżoną K. M.
do kwoty 670.481,08 zł. Materiał dowodowy zebrany w sprawie potwierdza, że oskarżony A. M. wyprowadził z majątku spółki powyższą kwotę pieniędzy. Jego działanie nosiło znamiona dwóch przestępstw: oszustwa i przywłaszczenia. Poczynione w tym zakresie przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne są prawidłowe i znajdują oparcie
w zasadach logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego. Powinien on ponosić odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę majątkową w całości, a nie tylko w części, jak przyjął błędnie, a następnie ustalił i rozstrzygnął Sąd I instancji. Z kolei przestępcza rola oskarżonejK. M.polegała na tym, że przyjęła na swój rachunek bankowy, pochodzące z czynu zabronionego w postaci oszustwa, popełnionego przez oskarżonego A. M. na szkodę (...) Sp. z o.o., środki pieniężne w łącznej kwocie 670.481,08 zł, a następnie pieniądze te po każdorazowej wpłacie wypłacała w formie gotówki i przekazywała A. M., udaremniając w ten sposób stwierdzenie umieszczenia środków pieniężnych pochodzących z przestępstwa,
a tym samym ich wykrycie, dokonanie zajęcia i orzeczenie przepadku. Robiła w stosunkowo długim okresie, z rozmysłem i świadomie. Jest więc współodpowiedzialną za powstałą szkodę majątkową do wysokości łącznej kwoty pieniężnej przyjętej na swój rachunek bankowy i następnie wypłaconej w formie gotówkowej oskarżonemu A. M.. Sąd Apelacyjny w oparciu również o przepis art. 46 § 1 k.k. orzekł też wobec niej solidarnie obowiązek naprawienia szkody wraz z oskarżonym A. M. do kwoty. 670.481,08 zł.

3.4.

II. Obrońca oskarżonej K. M.zarzucił:

1.  na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i dokonaniu jej w sposób dowolny, w opozycji do zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez dokonanie ustaleń faktycznych odnośnie rzekomego zamiaru oskarżonej jedynie na podstawie dowodów z przelewów, podczas gdy zamiar powinien być ustalany w oparciu
o okoliczności towarzyszące tym przelewom, to jest
o zachowanie współoskarżonego, który zapewniał córkę o ich legalności, a także o zachowanie samego pokrzywdzonego, który w latach od 2011 r. do 2015 r., czyli w okresie, w którym były one dokonywane, ani razu nie zwrócił się do oskarżonej
z wnioskiem o wyjaśnienie, czy też zwrot przelewanych na jej konto kwot, a dodatkowo, czy zachowanie innych podmiotów, którym nie postawiono zarzutów, a które również wprowadzone w błąd wypłacały oskarżonemu przelewane im środki, co z kolei powinno doprowadzić sąd do przekonania, że oskarżona nie miała podstaw przypuszczać, że pieniądze przelane na jej rachunek bankowy pochodzą z czynu zabronionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. zawarty w apelacji obrońcy oskarżonej K. M.jest niezasadny i stanowi polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi Sądu Okręgowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną wyżej wskazanego przepisu, jeśli jest poprzedzone ujawnieniem całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności, zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne
ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Pozostaje poza sporem fakt, że oskarżona K. M. w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia przyjęła na swój rachunek bankowy środki pieniężne w łącznej kwocie 670.481,08 zł. W swoich wyjaśnieniach podkreśliła, że była zaniepokojona otrzymywaniem niezasadnych przelewów
od pokrzywdzonej spółki, jednak oskarżony A. M. zapewniał ją, że były
to omyłkowe transakcje. Darząc go zaufaniem i wiedząc, że posiada bogatą wiedzę
i doświadczenie z dziedziny księgowości, utrzymywała, iż nieprawidłowo przeprowadzone przelewy nie wzbudziły u niej obaw i wątpliwości, co do legalności ich pochodzenia. Według Sądu Apelacyjnego, te wyjaśnienia oskarżonej K. M.nie są wiarygodne.
W realiach niniejszej sprawy powinna z dużą ostrożnością odnieść się do twierdzeń swojego ojca, ponieważ skala procederu winna zmusić ją do rzetelnej i obiektywnej oceny sytuacji,
a wiedza i doświadczenie życiowe podpowiedzieć, że oskarżony A. M. podejmował bezprawne działania i włączał ją do nielegalnych czynności przestępczych. Fakt, że przelane na jej konto bankowe pieniądze w całości przekazywała ojcu i nie czerpała z tego tytułu korzyści majątkowych, ponieważ proces karny tego jej nie udowodnił, absolutnie
nie wyłącza jej odpowiedzialności karnej za zaistniałe przestępstwo. Również zachowanie pokrzywdzonej spółki, która nie zwracała się do oskarżonej K. M.
o wyjaśnienia w tym zakresie, czy też zwrot przelanych z jej konta kwot pieniężnych, czy też postępowanie innych podmiotów, którym, zdaniem skarżącego, nie postawiono zarzutów,
a które po wprowadzeniu w błąd również wypłacały pieniądze oskarżonemu A. M., nie mogą wyłączyć jej odpowiedzialności karnej. To prokurator decyduje
w postępowaniu przygotowawczym komu i jakie postawić zarzuty, a sąd rozpoznający sprawę rozstrzyga ją w granicach wniesionego aktu oskarżenia. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w zakresie dotyczącym ustaleń faktycznych. O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można by mówić wtedy, gdyby ta ocena zawierała błędy natury faktycznej, na przykład niedostrzeżenie istotnych dowodów, czy też okoliczności, bądź logicznej polegającej na niezrozumieniu implikacji wynikających z treści dowodów. Jednak taka sytuacja na gruncie niniejszej sprawy nie wystąpiła. Natomiast Sąd Apelacyjny dokonał odmiennej oceny prawnej czynu ostatecznie przypisanego oskarżonej K. M.i swoje stanowisko już zaprezentował z tym uzasadnieniu. Nie ma więc potrzeby powtarzać wcześniejszej argumentacji, a tylko odesłać w tym miejscu autora apelacji do wywodów zaprezentowanych przy omawianiu zarzutów wskazanych przez prokuratora w jego środku odwoławczym.

Wniosek

Obrońca oskarżonej K. M. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie jej od zarzucanego czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Apelacyjny uznał za niezasadny wniosek obrońcy oskarżonej K. M. o uniewinnienie jej od zarzucanego jej czynu. Zebrane dowody wskazują jednoznacznie
na jej sprawstwo i winę. Sąd Apelacyjny, mając na uwadze prawidłowo ustalony stan faktyczny przez Sąd Okręgowy ustalił, że działanie oskarżonej K. M.wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., i następstwem zmiany kwalifikacji prawnej czynu, było skazanie jej na karę 1 roku pozbawienia wolności, a w oparciu o przepisy art. 69 § 1 i 2 k.k i art. 70 § 1 k.k. jej warunkowe zawieszenie na okres lat 2 tytułem próby.

3.5.

II. Obrońca oskarżonej K. M. zarzucił:

2. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia,
a to art. 5 k.p.k., poprzez wydanie rozstrzygnięcia
o hipotetyczne przypuszczenia, które nie mają oparcia
w materiale dowodowym, albowiem w sprawie nie przeprowadzono żadnego dowodu, który wskazywałby na to, że oskarżona K. M. mogła i powinna przypuszczać, iż środki przelane na jej konto pochodzą z czynu zabronionego, podczas gdy rozstrzygnięcie to winno opierać się jedyne na popartych dowodami ustaleniach faktycznych, a niedające się usunąć wątpliwości sąd powinien rozstrzygać na jej korzyść.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisu art. 5 k.p.k. zawarty w apelacji obrońcy oskarżonej K. M.jest niezasadny. Odnośnie sformułowanego zarzutu obrazy przepisu
art. 5 k.p.k., który został nieprecyzyjnie przywołany przez skarżącego, gdyż powinien zarzucić konkretnie obrazę przepisu art. 5 § 2 k.p.k., to należy w tym miejscu przypomnieć, iż nie budzi żadnych wątpliwości zarówno w judykaturze, jak i w doktrynie to, że zarzut obrazy
art. 5 § 2 k.p.k nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem obrazy art. 7 k.p.k., gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Niedające się usunąć wątpliwości, mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni uprzednio materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów- ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2013 r. , sygn. akt V KK 270/12). W tej sytuacji podniesienie zarzutu obrazy prawa karnego procesowego, a to art. 7 k.p.k. wyklucza możliwość skutecznego wysunięcia zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k.

Wniosek

Obrońca oskarżonej K. M.wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie jej od zarzucanego czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Apelacyjny uznał za niezasadny wniosek obrońcy oskarżonej K. M. o uniewinnienie jej od zarzucanego jej czynu. Zebrane dowody wskazują jednoznacznie
na jej sprawstwo i winę. Sąd Apelacyjny, mając na uwadze prawidłowo ustalony stan faktyczny przez Sąd Okręgowy, przeprowadził własną ocenę prawną zachowania
się oskarżonej K. M. i ustalił, że jej działanie wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., a następstwem zmiany kwalifikacji prawnej czynu, było skazanie jej na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz w oparciu o przepisy
art. 69 § 1 i 2 k.k i art. 70 § 1 k.k. jej warunkowe zawieszenie na okres lat 2 tytułem próby.

3.6.

II. Obrońca oskarżonej K. M. zarzucił:

3. na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, że zebrany w sprawie materiał dowodowy
jest wystarczający do uznania oskarżonej K. M. za winną popełnienia przestępstwa, w sytuacji gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego, przeprowadzona w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania karnego, nie pozwala na wysnucie wniosków do jakich doszedł sąd orzekający.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacyjny błędu w ustaleniach faktycznych nie może się sprowadzać
do zakwestionowania stanowiska sądu pierwszej instancji, czy też do gołosłownej polemiki
z ustaleniami sądu, lecz powinien wskazywać nieprawidłowości rozumowania sądu odnośnie do oceny okoliczności sprawy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie uzasadnia wniosku o popełnieniu przez niego błędu w ustaleniach faktycznych.

Należy zważyć, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku byłby tylko wówczas słuszny, gdyby zasadność ocen i wniosków dokonanych przez Sąd Okręgowy na podstawie okoliczność ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiadała bądź przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego, a tego apelacja nie wykazała. Należy zaakcentować, iż omawiany zarzut nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu orzekającego, wyrażonymi
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd Okręgowy w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez niego błędów w ustaleniach faktycznych.

Inaczej mówiąc, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, nie może bowiem sprowadzać się, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu jakich uchybień, w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, dopuścił się sąd rozpoznający sprawę w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Tym samym dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, niezbędnym jest wykazanie przez skarżącego nie tylko ogólnej wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się tenże sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego. Tego jednak skarżący nie dopełnił w złożonej apelacji.

Wniosek

Obrońca oskarżonej K. M. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie jej od zarzucanego czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Apelacyjny uznał za niezasadny wniosek obrońcy oskarżonej K. M. o uniewinnienie jej od zarzucanego jej czynu. Zebrane dowody wskazują jednoznacznie
na jej sprawstwo i winę. Sąd Apelacyjny, mając na uwadze prawidłowo ustalony stan faktyczny przez Sąd Okręgowy, przeprowadził własną ocenę prawną zachowania się oskarżonej K. M. i ustalił, że jej działanie wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., a następstwem zmiany kwalifikacji prawnej czynu, było skazanie
jej na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz w oparciu o przepisy art. 69 § 1 i 2 k.k
i art. 70 § 1 k.k. jej warunkowe zawieszenie na okres lat 2 tytułem próby.

3.7.

III. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k.:

1. odnośnie oskarżonego A. M. obrazę przepisu prawa materialnego, to jest art. 46 k.k., poprzez orzeczenie wbrew wnioskowi oskarżyciela posiłkowego, obowiązku naprawienia szkody w części, a nie w całości, pomimo, że sąd jest związany treścią wniosku oskarżyciela posiłkowego ( oskarżonego) i nie może go modyfikować oraz pomijać, choćby w części, jeśli wysokość szkody została w pełni wykazana oraz fakt, że inne osoby również popełniły czyn zabroniony, pomogły w jego dokonaniu lub odniosły korzyść, nie może być przesłanką do obniżenia wysokości należnego odszkodowania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jest zasadny. Oskarżony A. M. został uznany przez Sąd Okręgowy za winnego popełnienia zarzucanych mu przestępstw oszustwa i przywłaszczenia cudzego mienia. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego złożył wniosek o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w całości. W prawie karnym obowiązek ten pełni obecnie funkcję kompensacyjną. W przedmiotowej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki orzeczenia obowiązku naprawienia szkody.
Do ustawowo określonych przesłanek orzekania tego środka kompensacyjnego zalicza się: skazanie za przestępstwo wyrządzające szkodę, związek przyczynowy pomiędzy przestępstwem a szkodą, istnienie szkody w chwili orzekania oraz wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej złożony z zachowaniem ustawowego terminu.

Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że łączna kwota szkody poniesionej w wyniku działań oskarżonego A. M. przez pokrzywdzoną spółkę wyniosła 2.348.251 zł.
Z nieprzekonujących powodów, kierując się zasadą słuszności Sąd I instancji, orzekł wobec oskarżonego A. M. obowiązek częściowego naprawienia szkody, poprzez zapłatę na rzecz (...) Sp. z o.o. tylko kwoty 1.200.000 zł. Twierdzenie, że postępowanie dowodowe wykazało, że nieustalona część środków nie trafiła do oskarżonego, nie zasługuje na akceptację. Trzeba zwrócić uwagę, że to właśnie oskarżony wypłacał z konta spółki oraz jej kasy, w sposób bezprawny, pieniądze na swoje rachunki bankowe i jego córki oskarżonej K. M.oraz do jego rąk własnych.

W niniejszej sprawie, w toku postępowania sądowego, zostało udowodnione wyrządzenie szkody w całości. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uważa, że jeżeli wysokość szkody majątkowej została udowodniona w toku postępowania jurysdykcyjego w sposób bezsporny, to wybór orzekania odszkodowania w części zamiast w całości stanowi naruszenie
art. 46 § 1 k.k.

Ponadto nie ma przy tym znaczenia okoliczność, jaka rzeczywiście kwota pieniężna trafia do oskarżonego A. M.. Istotne jest bowiem to, jaka kwota pieniędzy została ze spółki faktycznie wyprowadzona, bo to ona decyduje o szkodzie majątkowej, a nie wartość przysporzenia po stronie osoby oskarżonej. Jeżeli wysokość szkody jest znana, to oskarżony odpowiadający za jej powstanie, jest zobowiązany do jej naprawienia w całości, bez względu na to, co z pieniędzmi zrobił albo co z nimi ewentualnie uczyniły osoby, które współuczestniczyły w przestępczym procederze. W takiej sytuacji odpowiedzialność poszczególnych osób jest solidarna albo in solidum i to wierzyciel będzie decydował od kogo i w jakim zakresie będzie dochodził swoich należności. W końcu należy również podkreślić, że jeżeli istnieje możliwość orzeczenia obowiązku naprawienia szkody w postępowaniu karnym, to wszczynanie kolejnego postępowania przed sądem cywilnym, jak to zasugerował Sąd Okręgowy w trybie art. 46 § 3 k.k., jest niepotrzebnym przedłużaniem realizacji celów postępowania sądowego

W tej sytuacji procesowej, jaki zaistniał w niniejszej sprawie, powinien być wobec oskarżonego A. M. orzeczony obowiązek naprawienia szkody w całości.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego A. M. obowiązku całkowitego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, poprzez zapłatę na rzecz (...) Sp. z o.o. kwoty 2. 348.251 zł solidarnie z oskarżoną K. M. do kwoty 670.481,08 zł.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Apelacyjny uznał za zasadny wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i uchylił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 6 zaskarżonego wyroku i na podstawie
art. 46 § 1 k.k. orzekł na nowo wobec oskarżonego A. M. obowiązek naprawienia szkody w całości wyrządzonej przestępstwami przypisanymi mu w punktach
1 i 2, poprzez zapłatę kwoty 2.348.251 zł na rzecz (...) Spółka z o.o. z siedzibą
w Z., która przejęła majątek (...) Sp. z o.o., przy czyn solidarnie z oskarżoną K. M.do kwoty 670.481,08 zł. Materiał dowodowy zebrany w sprawie potwierdza, że oskarżony A. M. wyprowadził z majątku spółki powyższą kwotę pieniędzy. Jego działanie nosiło znamiona dwóch przestępstw: oszustwa i przywłaszczenia. Poczynione w tym zakresie przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne są prawidłowe i znajdują oparcie w zasadach logicznego rozumowania, wiedzy
i doświadczenia życiowego. Powinien on ponosić odpowiedzialność odszkodowawczą
za wyrządzoną szkodę majątkową w całości, a nie tylko w części, jak przyjął błędnie,
a następnie ustalił i rozstrzygnął Sąd I instancji. Z kolei przestępcza rola oskarżonej K. M. polegała na tym, że przyjęła na swój rachunek bankowy, pochodzące z czynu zabronionego w postaci oszustwa, popełnionego przez oskarżonego A. M. na szkodę (...) Sp. z o.o., środki pieniężne w łącznej kwocie 670.481,08 zł, a następnie pieniądze te po każdorazowej wpłacie wypłacała w formie gotówki i przekazywała A. M., udaremniając w ten sposób stwierdzenie umieszczenia środków pieniężnych pochodzących z przestępstwa, a tym samym ich wykrycie, dokonanie zajęcia i orzeczenie przepadku. Oskarżona robiła to w stosunkowo długim okresie, z rozmysłem i świadomie. Jest więc współodpowiedzialną za powstałą szkodę majątkową do wysokości łącznej kwoty pieniężnej przyjętej na swój rachunek bankowy i następnie wypłaconej w formie gotówkowej oskarżonemu A. M.. Sąd Apelacyjny w oparciu również o przepis art. 46 § 1 k.k. orzekł więc wobec niej solidarnie obowiązek naprawienia szkody wraz z oskarżonym A. M. do kwoty 670.481,08 zł.

3.8.

III. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k.:

2. odnośnie oskarżonego A. M. rażącą niewspółmierność kary i orzeczenie jej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, podczas gdy popełniony czyn charakteryzował się wysokim stopniem szkodliwości społecznej, został dokonany z niskich pobudek, był rozciągnięty w czasie, miał daleko idące negatywne konsekwencje dla oskarżyciela posiłkowego oraz jego pracowników, a ponadto powstała szkoda była niezwykle wysoką.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego co do rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności orzeczonej oskarżonemu A. M. za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i przypisany mu w punkcie
1 zaskarżonego wyroku oraz zakwalifikowany jako przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.
w zw. z art. 294 § 1 k.k. jest zasadny. Kara 2 lat pozbawienia wolności nie uwzględnia
w sposób właściwy dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w przepisie
art. 53 § 1 i 2 k.k. Jest ona nieadekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Pobudki i motywy działania sprawcy, postać zamiaru
z jakim zostało popełnione przestępstwo i brak naprawienia szkody majątkowej wielkiej wartości do chwili obecnej powodują, że orzeczona przez Sąd Okręgowy kara jest zbyt łagodna i nie spełnia swoich celów wychowawczych i zapobiegawczych.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł w apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu A. M. kary łącznej w wymiarze 6 lat i 6 miesięcy oraz grzywny w liczbie 500 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Apelacyjny uznał za częściowo zasadny wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w zakresie dotyczącym kary łącznej pozbawienia wolności. Zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 i podwyższył oskarżonemu A. M. wymiar orzeczonej kary do 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.
w zw. z art. 294 § 1 k.k. Sąd I instancji wymierzył mu za ten czyn karę 2 lat pozbawienia wolności, która mieściła się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia i była rażąco niska. Trzeba pamiętać o tym, że oskarżony nie naprawił spółce szkody ani w całości, ani też
w części. Działał z niskich pobudek, wykazując daleko idące lekceważenie porządku prawnego i wyrządził znaczną szkodę majątkową. Sposób popełnienia przestępstwa wskazuje, że było ono zaplanowane i przemyślane oraz godziło w zaufanie podmiotu, który powierzył mu realizację ważnych obowiązków finansowych. Oskarżony A. M. musi więc spotkać się z odpowiednio surową reakcją karną, która powinna spełnić swoje funkcje wychowawcze i zapobiegawcze.

Sąd Apelacyjny następnie uchylił orzeczenie zawarte w wyroku Sądu Okręgowego
w punkcie 4 o karze łącznej pozbawienia wolności i na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k.
i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. M. nową karę łączną 3 lat
i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając mu na podstawie art. 63 § 1 k.k. na jej poczet okres zatrzymania w dniu 23 listopada 2016 r. Natomiast nie zaakceptował wniosku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego o podwyższenie do 6 lat i 6 miesięcy kary łącznej pozbawienia wolności, ponieważ byłoby to rozstrzygnięcie zbyt surowe i rażąco niewłaściwe. Reasumując, orzeczone kary zarówno jednostkowe za przestępstwa przypisane oskarżonemu A. M. w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku i kara łączna pozbawienia wolności uznać trzeba za właściwe i sprawiedliwe oraz powinny osiągnąć zakładane cele zarówno w płaszczyźnie prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy orzeczenie Sądu Okręgowego co do kary łącznej grzywny
i uznał, że kara łączna w liczbie 500 stawek dziennych, przy przyjęciu, że jedna stawka jest równa kwocie 100 zł jest właściwe ukształtowana i społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

3.9.

III. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k.:

1.  odnośnie oskarżonej K. M. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, to jest
art. 7 k.p.k., poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego
w sprawie materiału dowodowego, przejawiającą się w uznaniu
za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej oraz jej ojca, że nie miała ona świadomości bezprawności całego procederu, podczas, gdy:

a.  ilość środków pieniężnych jaka przeszła przez konto oskarżonej była znaczna, ponad 660. 000 zł, a więc o jakimkolwiek przypadku nie mogło być mowy,

b.  oskarżona jako osoba pełniąca funkcję prezesa zarządu spółki prawa handlowego, zajmująca się świadczeniem usług księgowych, musiała wiedzieć, iż przyjęty sposób rozliczania jest niezgodny z obowiązującymi przepisami i przyjętymi standardami obowiązującymi w rachunkowości.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jest zasadny. Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy przepisu prawa procesowego art. 7 k.p.k. Bezpodstawnie uznał wyjaśnienia oskarżonej K. M.oraz oskarżonego A. M. i zeznania świadków za wiarygodne w zakresie braku po jej stronie świadomości co do popełnienia czynu zarzuconego jej w akcie oskarżenia, czyli przestępstwa z art.299 § 1 i 6 k.k. Zasady doświadczenia życiowego wskazują, że oskarżona będąc osobą dorosłą, wykształconą,
po otrzymaniu na swoje konto bankowe nienależnego wynagrodzenia, czy też środków pieniężnych bez uzasadnionego tytułu, powinna dokonać ich przelewu zwrotnego na konto podmiotu z którego pochodziły oraz mieć pełną świadomość, że ich wypłacenie i przekazanie bezpośrednio oskarżonemu A. M., może nosić znamiona przestępstwa prania brudnych pieniędzy i prowadzić do powstania szkody majątkowej po stronie pokrzywdzonej spółki. Dodatkowo trzeba też zauważyć, że oskarżona wiedziała, iż ojciec był już uprzednio karany za przestępstwo skarbowe i przestępstwo przeciwko dokumentom,
a jego tłumaczenie o omyłkowym przelaniu pieniędzy, powinno wzbudzić u niej nieufność
i zaniepokojenie co do wiarygodności prezentowanej wersji zdarzenia. W tej sytuacji oskarżona K. M. musiała mieć świadomość bezprawności swojego czynu
i uzasadnioną wątpliwość co do jego słuszności i legalności. Również ilość środków pieniężnych przelanych na jej konto bankowe wskazywała na to, że nie były
one przypadkowe. W długim okresie otrzymała przelewy na łączną kwotę przekraczającą 670. 000 zł, z naruszeniem przepisów o rachunkowości w zakresie ich rozliczania. Sąd Okręgowy w tej sytuacji przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, doprowadził
do sprzecznej ich oceny z zasadami doświadczenia życiowego, a wyprowadzone wnioski nie uwzględniają wskazań wiedzy i logiki. To w konsekwencji doprowadziło do nieprawidłowego zakwalifikowania czynu oskarżonej K. M.jak przestępstwa nieumyślnego paserstwa z art. 292 § 2 k.k.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł w apelacji o uznanie oskarżonej K. M. za winną tego, że w okresie od
14 listopada 2011 r. do 22 grudnia 2015 r. w K., przyjęła na swój rachunek bankowy o numerze (...), pochodzące z czynu zabronionego popełnionego przez jej ojca A. M. środki pieniężne w łącznej kwocie 670.481,08 zł, osiągając tym samym znaczną korzyść majątkową i udaremniła możliwość ustalenia przemieszczania się środków, czym wypełniła znamiona czynu zabronionego z art. 299 § 1 i 6 k.k. i skazanie jej na podstawie art. 299 § 1 i 6 k.k na karę 3 lat pozbawienia wolności
i grzywnę w wysokości 250 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Apelacyjny ustalił, że działanie oskarżonej K. M.wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. i dlatego następstwem zmiany kwalifikacji prawnej czynu, było skazanie jej na karę 1 roku pozbawienia wolności i w oparciu o przepisy
art. 69 § 1 i 2 k.k i art. 70 § 1 k.k. jej warunkowe zawieszenie na okres lat 2 tytułem próby.
Ta kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu oraz współmierna do stopnia zawinienia sprawczyni. Powinna wpłynąć na nią wychowawczo, działać zapobiegawczo i jest sprawiedliwą odpłatą za to przestępstwo. Oskarżona K. M. w czasie popełnienia czynu nie była skazana na karę pozbawienia wolności,
a pobudki i motywy jej działania oraz skutki zachowania dają podstawę do wyprowadzenia wniosku, że orzeczona kara tego rodzaju jest wystarczająca dla osiągnięcia jej celów
w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej. W celu wzmocnienia stopnia represji oraz sprawiedliwej odpłaty Sąd Apelacyjny na mocy art. 71 § 1 k.k. skazał oskarżoną K. M.na karę grzywny w liczbie 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 100 zł. Odpowiada ona jej możliwościom finansowym oraz sytuacji osobistej i rodzinne. Dla zachowania kontroli nad zachowaniem oskarżonej w okresie wyznaczonego okresu próby, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązał oskarżoną K. M.do informowania sądu o przebiegu okresu próby, raz na 3 miesiące
w formie pisemnej. Wniosek prokuratora o wymierzenie oskarżonej bezwzględnej kary 3 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych po 100 zł nie został uwzględniony, ponieważ orzeczenie kary izolacyjnej pozbawienia wolności, byłoby rozstrzygnięciem nadmiernie surowym i niesprawiedliwym, biorąc pod uwagę jej udział
w popełnieniu przestępstwa, który nie był kluczowy w porównaniu z rolą głównego sprawcy oraz to, że przeprowadzony proces karny nie udowodnił jej, iż dopuszczając się czynu
z art. 299 § 1 k.k. osiągnęła korzyść majątkową oraz ponadto jej dotychczasową niekaralność.

3.10.

III. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił na podstawie
art. 438 pkt 3 k.p.k.:

2. odnośnie oskarżonej K. M. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżona K. M. była nieświadoma popełnienia czynu zabronionego, czego pochodną jest błędne uznanie, że jej czyn wypełnił znamiona przestępstwa
z art. 292 k.k., podczas gdy faktycznie swoim zachowaniem wypełniła znamiona czynu zabronionego z art. 299 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego należy uwzględnić. Trzeba jednak w tym miejscu podkreślić, że w tej sytuacji procesowej prawidłowo powinien być sformułowany zarzut obrazy prawa materialnego, poprzez niezastosowanie wobec oskarżonej K. M. odnośnie popełnionego przez nią czynu przepisu art. 299 § 1 k.k.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że oskarżona K. M. posiadała rachunek bankowy prowadzony w (...) Bank (...) S.A. W okresie od 14 listopada 2011 r. do 22 grudnia 2015 r. w K., przyjęła na swój rachunek bankowy środki pieniężne w łącznej kwocie 670.481,08 zł. Pochodziły one z czynu zabronionego popełnionego przez jej ojca oskarżonego A. M. na szkodę (...) Sp. z o.o. Oskarżony A. M. wykorzystując system informatyczny podmiotu, na rzecz którego wykonywał czynności z zakresu księgowości, dokonywał przelewów pieniędzy na konto swojej córki oskarżonej K. M.. Jego działanie wyczerpało znamiona przestępstwa oszustwa określonego
w art. 286 § 1 k.k w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Oskarżona K. M. przelane na jej konto bankowe pieniądze, każdorazowo wypłacała i przekazywała w formie gotówkowej oskarżonemu A. M.. Już samo przyjęcie na rachunek bankowy środków finansowych pochodzących z przestępczej działalności wyczerpuje znamiona występku z art. 299 § 1 k.k. Przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k.
są wymienione w nim środki pieniężne pochodzące pośrednio lub bezpośrednio z czynu zabronionego. W niniejszej sprawie oskarżona K. M., w wyżej wskazanym okresie, przyjęła na swój rachunek bankowy pieniądze pochodzące z przestępstwa oszustwa popełnionego przez jej ojca oskarżonego A. M.. Stanowiło ono przestępstwo bazowe w stosunku do przestępstwa określanego jako pranie brudnych pieniędzy. Ponadto przyjęcie przez nią środków pieniężnych skutkowało udaremnieniem miejsca ich umieszczenia, ponieważ do chwili obecnej nie ustalono, gdzie one aktualnie znajdują się.

Mając to na uwadze należy stwierdzić, że sformułowany przez prokuratora zarzut obrazy prawa materialnego zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nieprawidłowo przyjął,
że zachowanie oskarżonej K. M. wyczerpało jedynie znamiona przestępstwa nieumyślnego paserstwa z art. 292 § 2 k.k. Z prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych wynika niezbicie, że była w pełni świadoma jakie środki płatnicze wpływają na jej konto. Czasokres tego procederu oraz wysokość łącznej kwoty pieniężnej jaka znalazła się na jej rachunku bankowym, która zresztą ostatecznie została przez nią wypłacona i przekazana
w formie gotówkowej ojcu oskarżonemu A. M., powinna jej uświadomić, że pieniądze te mogą pochodzić z przestępczej działalności. Z tych też powodów należy przyjąć, że oskarżona K. M. dopuściła się umyślnie,
z zamiarem ewentualnym przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., ponieważ na tle całokształtu okoliczności sprawy, jej pobudek, postawy i sposobu zachowania, można stwierdzić,
iż bezspornie przewidywała możliwość jego popełnienia i na się godziła.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł w apelacji o uznanie oskarżonejK. M. za winną tego, że w okresie od
14 listopada 2011 r. do 22 grudnia 2015 r. w K., przyjęła na swój rachunek bankowy o numerze (...), pochodzące z czynu zabronionego popełnionego przez jej ojca A. M. środki pieniężne w łącznej kwocie 670.481,08 zł, osiągając tym samym znaczną korzyść majątkową i udaremniła możliwość ustalenia przemieszczania się środków, czym wypełniła znamiona czynu zabronionego z art. 299 § 1 i 6 k.k. i skazanie jej na podstawie art. 299 § 1 i 6 k.k na karę 3 lat pozbawienia wolności
i grzywnę w wysokości 250 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Apelacyjny ustalił, że działanie oskarżonej K. M.wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. i dlatego następstwem zmiany kwalifikacji prawnej czynu, było skazanie jej na karę 1 roku pozbawienia wolności i w oparciu o przepisy
art. 69 § 1 i 2 k.k i art. 70 § 1 k.k. jej warunkowe zawieszenie na okres lat 2 tytułem próby.
Ta kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu oraz współmierna do stopnia zawinienia sprawczyni. Powinna wpłynąć na nią wychowawczo, działać zapobiegawczo i jest sprawiedliwą odpłatą za to przestępstwo. OskarżonaK. M.w czasie popełnienia czynu nie była skazana na karę pozbawienia wolności,
a pobudki i motywy jej działania oraz skutki zachowania dają podstawę do wyprowadzenia wniosku, że orzeczona kara tego rodzaju jest wystarczająca dla osiągnięcia jej celów
w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej. W celu wzmocnienia stopnia represji oraz sprawiedliwej odpłaty Sąd Apelacyjny na mocy art. 71 § 1 k.k. skazał oskarżoną K. M.na karę grzywny w liczbie 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 100 zł. Odpowiada ona jej możliwościom finansowym oraz sytuacji osobistej i rodzinne. Dla zachowania kontroli nad zachowaniem oskarżonej w okresie wyznaczonego okresu próby, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązał oskarżoną K. M.do informowania sądu o przebiegu okresu próby, raz na 3 miesiące
w formie pisemnej. Wniosek prokuratora o wymierzenie oskarżonej bezwzględnej kary 3 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych po 100 zł nie został uwzględniony, ponieważ orzeczenie kary izolacyjnej pozbawienia wolności, byłoby rozstrzygnięciem nadmiernie surowym i niesprawiedliwym, biorąc pod uwagę jej udział
w popełnieniu przestępstwa, który nie był kluczowy w porównaniu z rolą głównego sprawcy oraz to, że przeprowadzony proces karny nie udowodnił jej, iż dopuszczając się czynu
z art. 299 § 1 k.k. osiągnęła korzyść majątkową oraz ponadto jej dotychczasową niekaralność.

3.11.

III. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił na podstawie
art. 438 pkt 1 k.p.k.:

3. odnośnie oskarżonej K. M. obrazę przepisu prawa materialnego, a to art. 46 k.k., poprzez nienałożenie
na oskarżoną solidarnie z oskarżonym A. M. obowiązku naprawienia szkody w zakresie kwoty 670.481,08 zł, pomimo tego, że współuczestniczyła w przestępczym procederze
i również ponosi odpowiedzialność za szkodę w majątku pokrzywdzonej spółki.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jest zasadny. Sprowadza się on do kwestii obowiązku naprawienia szkody przez oskarżoną K. M. solidarnie
z oskarżonym A. M.. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie wyjaśnia, dlaczego w stosunku do oskarżonej K. M.tego obowiązku nie orzeczono.
W ocenie Sądu Apelacyjnego jest ona również współodpowiedzialna za wyprowadzenie pieniędzy z pokrzywdzonej spółki. Jej udział miał istotne znaczenie w przestępczym procederze zaplanowanym i realizowanym przez ojca oskarżonego A. M.. Z pewnością jej rola nie była marginalna, o czym świadczy ilość środków pieniężnych przelanych za pośrednictwem jej konta bankowego. Gdyby zwracała za każdym razem pieniądze uprawnionemu podmiotowi, o jakiejkolwiek odpowiedzialności karnej
i odszkodowawczej nie byłoby mowy. Zachowanie oskarżonej K. M.polegało na ułatwianiu oskarżonemu A. M. pozyskiwanie tych pieniędzy
w sposób nielegalny i dlatego istnieje pełna podstawa do przyjęcia jej solidarnej odpowiedzialności, do wysokości kwoty pieniężnej przelanej na jej konto bankowe i następnie wypłaconej w gotówce oskarżonemu A. M.. Środki pieniężne pochodzące z przestępstwa oszustwa przechodziły przez jej konto i miała ona tego pełną świadomość i doskonale wiedziała, czemu to działanie miało służyć. Oskarżona dopuściła się w ten sposób klasycznego prania brudnych pieniędzy.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł w apelacji
o orzeczenie wobec oskarżonej K. M. obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) sp. z o.o. kwoty 670.481, 08 zł solidarnie z oskarżonym A. M.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Apelacyjny uznał za zasadny wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i uchylił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 6 zaskarżonego wyroku i na podstawie
art. 46 § 1 k.k. orzekł na nowo wobec oskarżonego A. M. obowiązek naprawienia szkody w całości wyrządzonej przestępstwami przypisanymi mu w punktach
1 i 2, poprzez zapłatę kwoty 2.348.251 zł na rzecz (...) Spółka z o.o. z siedzibą
w Z., która przejęła majątek (...) Sp. z o.o., przy czym solidarnie z oskarżonąK. M. do kwoty 670.481,08 zł. Materiał dowodowy zebrany w sprawie potwierdza, że przestępcza rola oskarżonej K. M. polegała na tym, że przyjęła na swój rachunek bankowy, pochodzące z czynu zabronionego w postaci oszustwa, popełnionego przez oskarżonego A. M. na szkodę (...) Sp. z o.o., środki pieniężne w łącznej kwocie 670.481,08 zł, a następnie pieniądze te po każdorazowej wpłacie wypłacała w formie gotówki
i przekazywała A. M., udaremniając w ten sposób stwierdzenie umieszczenia środków pieniężnych pochodzących z przestępstwa, a tym samym ich wykrycie, dokonanie zajęcia i orzeczenie przepadku. Działanie to realizowała w stosunkowo długim okresie, z rozmysłem i świadomie. Jest więc współodpowiedzialną za powstałą szkodę majątkową do wysokości łącznej kwoty pieniężnej przyjętej na swój rachunek bankowy i następnie wypłaconej w formie gotówkowej oskarżonemu A. M.. Z naprowadzonych powodów Sąd Apelacyjny w oparciu również o przepis art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec niej solidarnie obowiązek naprawienia szkody wraz
z oskarżonym A. M. do kwoty. 670.481,08 zł.

3.12.

III. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił na podstawie
art. 438 pkt 1 k.p.k.:

4. odnośnie oskarżonej K. M.obrazę przepisu prawa materialnego, a to art. 31 § 1 i 3 k.k., polegającą na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji w ustalonym stanie faktycznym tego przepisu, jako podstawy prawnej wymiaru kary.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jest trafny. Przepis art. 31 § 1 i 3 k.k. został nieprawidłowo podany w podstawie wymiaru kary za przestępstwo paserstwa nieumyślnego z art. 292 § 2 k.k. Sąd Okręgowy zastosował ten przepis, który nie przystaje do ustalonego stanu faktycznego. W warunkach niniejszej sprawy nie sposób mówić
o niepoczytalności, czy też poczytalności ograniczonej oskarżonej K. M.. Nie budzi wątpliwości, że w trakcie przypisanego przestępstwa była w pełni poczytalna i nie wystąpiły żadne okoliczności, które mogłyby ją ograniczać. Miała pełną zdolność
do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem i w tej sytuacji trudno zrozumieć, dlaczego Sąd I instancji zastosował ten przepis w podstawie wymiaru kary pozbawienia wolności za przypisane jej przestępstwo paserstwa.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego nie sformułował wniosku apelacyjnego w odniesieniu do tego zarzutu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na brak wniosku apelacyjnego, brak jest możliwości ustosunkowania się do tej kwestii. Mając jednak na uwadze fakt, że Sąd Apelacyjny uchylił punkt 8 zaskarżonego wyroku, zmienił opis czynu przypisanego oskarżonej K. M.i jego kwalifikację prawną, to zagadnienie w tym miejscu omawiane, nie ma już znaczenia dla rozstrzygnięcia w tym zakresie sprawy oraz kwestii jej odpowiedzialności karnej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Apelacyjny z urzędu zmienił zaskarżony wyroku Sądu Okręgowego w stosunku do oskarżonego A. M. w ten sposób, że w punktach 1 i 2 przepis art. 12 k.k. zastąpił przepisem art. 12 § 1 k.k., który obowiązywał w chwili wyrokowania przed Sądem
I instancji.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

punkty: 1 i 2- częściowo w zakresie przyjęcia: sprawstwa i winy oskarżonego A. M. co do przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., sprawstwa, winy i kary co do przestępstwa z art. 284 § 1 k.k., 3- w całości w zakresie sprawstwa, winy, kwalifikacji prawnej i kary co do przestępstwa z art. 79 pkt 6 i art. 77 pkt 1 ustawy z dnia
29 września 1994 r. o rachunkowości, 4 w części dotyczącej kary łącznej grzywny 7- w całości odnośnie środka karnego i 9- co do kosztów postępowania prze sądem pierwszej instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia faktyczne i prawne Sądu Okręgowego w odniesieniu do oskarżonego A. M., w zakresie dotyczącym przypisanych mu przestępstw: oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości oraz przywłaszczenia mienia dokonanych w ramach czynu ciągłego oraz występku z ustawy o rachunkowości. Proces karny ponadto udowodnił mu sprawstwo i winę w odniesieniu do zarzucanych mu czynów. Obrońca oskarżonego nie złożył apelacji na jego korzyść. Kara pozbawienia wolności orzeczona za przestępstwo przywłaszczenia mienia oraz kary jednostkowe grzywny wymierzone za przestępstwa: oszustwa, przywłaszczenia mienia i występek z ustawy o rachunkowości zostały właściwie ukształtowane i powinny spełnić swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Orzeczony w punkcie 7 środek karny zakazu zajmowania stanowiska księgowego i prowadzenia działalności gospodarczej związanej z księgowością
i rachunkowością, stanowi dla oskarżonego dodatkową dolegliwość oraz powinien wpłynąć na niego wychowawczo i zapobiegawczo. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za postępowanie sądowe przed pierwszą instancją przyjmuje właściwą zasadę, że oskarżony został obciążony w części tylko jego dotyczącej.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

punkty: 1, 2, 4, 5, 6 i 8.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w stosunku
do oskarżonego A. M. w ten sposób, że w punktach 1 i 2 w podstawie skazania przepis art. 12 k.k. zastąpił przepisem art. 12 § 1 k.k. Przepis art. 12 § 1 k.k. zaczął obowiązywać od dnia 15 listopada 2018 r. Wyrok Sądu Okręgowego został ogłoszony
31 lipca 2019 r. W zaistniałej sytuacji należało z urzędu zmienił zaskarżony wyroku sądu pierwszej instancji w stosunku do oskarżonego A. M. i powołać przepis
art. 12 § 1 k.k., który obowiązywał w chwili wyrokowania przed sądem I instancji. Zmiana wyroku ma charakter obojętny z procesowego punktu widzenia dla oskarżonego A. M..

Sąd Apelacyjny uznał za częściowo zasadne wnioski prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w zakresie dotyczącym kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności oraz wysokości środka kompensacyjnego obowiązku naprawienia szkody majątkowej. Zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1, 4 oraz 5 i podwyższył oskarżonemu A. M. wymiar orzeczonej kary do 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., następnie uchylił orzeczenie zawarte w punkcie 4 o karze łącznej pozbawienia wolności i na mocy
art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec niego nową karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając mu na podstawie art. 63 § 1 k.k. na jej poczet okres zatrzymania w dniu 23 listopada 2016 r. Reasumując, orzeczone kary jednostkowe i kara łączna pozbawienia wolności uznać trzeba za właściwe i sprawiedliwe oraz powinny osiągnąć zakładane cele zarówno w płaszczyźnie prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

Przechodząc z kolei do zmiany zaskarżonego wyroku polegającego na uchyleniu orzeczenia z punktu 6, co było następstwem zarzutów prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dotyczących orzeczenia wobec oskarżonego A. M. środka kompensacyjnego, to Sąd Apelacyjny na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł na nowo wobec oskarżonego A. M. obowiązek naprawienia szkody majątkowej w całości, wyrządzonej przestępstwami przypisanymi mu w punktach
1 i 2, poprzez zapłatę kwoty 2.348.251 zł na rzecz (...) Spółka z o.o. z siedzibą
w Z., która przejęła majątek (...) Sp. z o.o., przy czym dodatkowo solidarnie z oskarżoną K. M. do kwoty 670.481,08 zł. Materiał dowodowy zebrany w sprawie potwierdza, że oskarżony A. M. wyprowadził
z majątku spółki powyższą kwotę pieniędzy. Jego działanie nosiło znamiona dwóch przestępstw: oszustwa i przywłaszczenia. Poczynione w tym zakresie przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne są prawidłowe i znajdują oparcie w zasadach logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego. Powinien on ponosić odpowiedzialność odszkodowawczą za wyrządzoną szkodę majątkową w całości, a nie tylko w części, jak przyjął błędnie, ustalił i rozstrzygnął Sąd I instancji. Z kolei przestępcza rola oskarżonej K. M. polegała na tym, że przyjęła na swój rachunek bankowy, pochodzące
z czynu zabronionego w postaci oszustwa, popełnionego przez oskarżonego A. M. na szkodę (...) Sp. z o.o., środki pieniężne
w łącznej kwocie 670.481,08 zł, a następnie pieniądze te po każdorazowej wpłacie wypłacała w formie gotówki i przekazywała A. M., udaremniając w ten sposób stwierdzenie umieszczenia środków pieniężnych pochodzących z przestępstwa, a tym samym ich wykrycie, dokonanie zajęcia i orzeczenie przepadku. Robiła to w stosunkowo długim okresie, z rozmysłem i świadomie. Jest więc współodpowiedzialną za powstałą szkodę majątkową do wysokości łącznej kwoty pieniężnej przyjętej na swój rachunek bankowy i następnie wypłaconej w formie gotówkowej oskarżonemu A. M.. Sąd Apelacyjny w oparciu również o przepis art. 46 § 1 k.k. orzekł też wobec niej solidarnie obowiązek naprawienia szkody wraz z oskarżonym A. M. do kwoty. 670.481,08 zł.

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 8 w ten sposób, że uchylił orzeczenie sądu pierwszej instancji i na nowo dokonał opisu czynu przypisanego oskarżonej K. M. oraz przyjął jego nową kwalifikację prawną. W punkcie II a) wyroku Sąd Apelacyjny uznał oskarżoną K. M.za winną popełnienia tego,
że w okresie od 14 listopada 2011 r. do 22 grudnia 2015 r. w K., działając w zamiarze ewentualnym, przyjęła na swój rachunek bankowy o numerze (...) prowadzony w (...) Bank (...), pochodzące z czynu zabronionego
w postaci oszustwa, popełnionego przez oskarżnego A. M. na szkodę (...) Sp. z o.o., środki pieniężne w łącznej kwocie
670.481, 08 zł, a następnie pieniądze te po każdorazowej wpłacie wypłacała i w formie gotówki przekazywała A. M., udaremniając w ten sposób stwierdzenie umieszczenia środków pieniężnych pochodzących z przestępstwa, a tym samym
ich wykrycie, dokonanie zajęcia i orzeczenie przepadku, to jest przestępstwa określonego
w art. 299 § 1 k.k.

Z uwagi na to, że Sąd Apelacyjny ustalił, że działanie oskarżonej K. M. wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., to następstwem zmiany kwalifikacji prawnej czynu, było skazanie jej na karę 1 roku pozbawienia wolności i w oparciu o przepisy art. 69 § 1 i 2 k.k i art. 70 § 1 k.k. jej warunkowe zawieszenie na okres lat 2 tytułem próby.
Ta kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu oraz wspólmierna do stopnia zawinienia sprawczyni. Powinna wpłynąć na nią wychowawczo, działać zapobiegawczo i jest sprawiedliwą odpłatą za to przestępstwo. Oskarżona K. M.w czasie popełnienia czynu nie była skazana na karę pozbawienia wolności,
a pobudki i motywy jej działania oraz skutki zachowania dają podstawę do wyprowadzenia wniosku, że orzeczona kara tego rodzaju jest wystarczająca dla osiągnięcia jej celów
w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej. W celu wzmocnienia stopnia represji oraz sprawiedliwej odpłaty Sąd Apelacyjny na mocy art. 71 § 1 k.k. skazał oskarżoną K. M. na karę grzywny w liczbie 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 100 zł. Odpowiada ona jej możliwościom finansowym oraz sytuacji osobistej i rodzinne. Dla zachowania kontroli nad zachowaniem oskarżonej w okresie wyznaczonego okresu próby, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązał oskarżoną K. M. do informowania sądu o przebiegu okresu próby, raz na 3 miesiące
w formie pisemnej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V, V a), b)

Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonych A. M. i K. M. na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Spółka z o.o.
z siedzibą w Z., która przejęła majątek (...) Sp. z o.o., i jest następcą prawnym, kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, według obowiązujących norm prawnych,
a wynikających z treści przepisów art. 627 k.p.k. i art. 634 k.p.k.

Sąd Apelacyjny również zasądził od oskarżonego A. M. opłatę za obie instancje w kwocie 10.400 zł, od oskarżonej K. M.opłatę za obie instancje w kwocie 1.180 zł, w oparciu o wyżej wymienione przepisy Kodeksu postępowania karnego oraz z mocy art. 10 ust. 1 ustawy
z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, w związku
z podwyższeniem im wymiaru kar zasadniczych w postępowaniu odwoławczym. W tej sytuacji rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego zawarte w punkcie 9 odnośnie opłat sądowych uległo automatycznemu uchyleniu. Punkt V a) i b) Sądu Apelacyjnego jest orzeczeniem o opłatach za obie instancje, w którym również obciążono oskarżonych wydatkami postępowania odwoławczego w częściach równych, a zgodnie z orzeczeniem zawartym w punkcie IV utrzymano w mocy rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za pierwszą instancję w częściach im odpowiadających.

7.  PODPIS

S.S.A. Andrzej Ziębiński S.S.A. Witold Mazur S.S.A. Alicja Bochenek

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator w zakresie oskarżonej K. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkt 8 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator w zakresie oskarżonego A. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkty 1, 2, 3, 4 i 6

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej K. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkt 8 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarzyciela posiłkowego w zakresie oskarżonej K. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego w zakresie oskarżonego A. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkty 1, 4 i 6

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana