Wyrok z dnia 2020-11-24 sygn. II AKa 103/20

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Aka 103/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

7

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7 października 2019 r., sygn. akt XVIII K 221/18

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy z wyboru oskarżonego A. J. (1) adw. D. A.

1.  Obraza przepisów prawa materialnego art. 46 § 1 w zakresie solidarnego obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych J. M., K. P. (1), K. L. (1), R. K. i Z. Z. (1) bez stwierdzenia osobistego udziału w czynach będących podstawą szkody.

2.  Obraza niewskazanych przez obrońcę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez ustanowienie obrońcy z urzędu w osobie J. W. (2), który reprezentował innego oskarżonego o odmiennym stanowisku procesowym co powodowało konflikt interesów i naruszało prawo do obrony (...) oraz poprzez przeprowadzenie przesłuchania osoby pokrzywdzonej poza rozprawą gdy oskarżony nie był reprezentowany przez obrońcę;

3. Błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na pozostawieniu nie dających się wyjaśnić luk w ustaleniach faktycznych, które przekreślają możliwość udowodnienia oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu czynu:

- błędne założenie rozmiarów szkody w przypadku przywłaszczenia biżuterii polegające na założeniu wagi kruszcu wyłącznie na podstawie opisu zewnętrznego, co budzi wątpliwości wobec prawdopodobieństwa przywłaszczenia biżuterii potocznie zwanej „dmuchaną”.

4. Rażąca niewspółmierność kary w stosunku do faktycznego udziału oskarżonego w procederze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ad 1 Zarzut niezrozumiały i bezpodstawny. Oskarżony A. J. (1) został uznany za winnego popełnienia wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oszustw na szkodę między innymi wskazanych J. M. (pkt I. 2.), K. _P. (błędnie nazwanej przez obrońcę K. P. (1) pkt. III.5.)), K. L. (1)(III.6.), R. K. (III.7.) i Z. Z. (1) (III.8.), a w konsekwencji na podstawie art. 46 § 1 k.k. nałożono na niego, solidarnie z innymi sprawcami obowiązek naprawienia szkody im wyrządzonej. Decyzja sądu w tym zakresie jest prawidłowa;

Ad 2 Czynność przesłuchania świadka Z. M. (1) w miejscu zamieszkania (k. 8238 t. XLI 41) była czynnością dokonaną w drodze pomocy prawnej przez sędziego wyznaczonego, w tym wypadku Przewodniczącą J. T.. Czynność tego rodzaju nie odbywa się zatem ani na rozprawie ani na posiedzeniu, a udział stron nie jest konieczny. Mogą w takiej czynności uczestniczyć jeśli się stawią. Obrońcy, w tym obrońca A. J. oraz prokurator byli prawidłowo powiadomieni o czasie i miejscu przeprowadzenia czynności.

Wbrew postawionemu zarzutowi brak jest podstaw do uznania zaistnienia konfliktu interesów pomiędzy A. J. (1) a P. F. (1). Takie, prawidłowe stanowisko w tym zakresie zaprezentował Sąd Okręgowy w postanowieniu z dnia 24 czerwca 2019 r. (k. 8320 t. 42). Tym samym zarzut, bez wskazanej podstawy prawnej, która rzekomo miałaby zostać naruszona jest bezpodstawny. Dość powiedzieć, że oskarżeni nie przyznawali się do popełnienia zarzucanych im czynów a 27 maja 2019 r. zmienili swoje stanowisko i złożyli krótkie, korespondujące ze sobą wyjaśnienia, których treść w żadnym stopniu nie wskazuje na istnienie konfliktu interesów;

Ad 3 Zarzut całkowicie bezpodstawny. Oszacowania wartości biżuterii skradzionej K. P. (2), K. L. (1), R. K., J. M. i Z. Z. (2) Sąd I instancji dokonał na podstawie opinii biegłego sądowego eksperta w dziedzinie wyceny biżuterii. Wbrew twierdzeniom obrony brak możliwości dokonania oględzin biżuterii nie wyklucza możliwości opiniowania o jej wartości. Biegły takiej wyceny się podjął i sformułował wiążące wnioski w tym zakresie, które stanęły u podstaw ustaleń dokonanych przez Sąd meriti. Jednocześnie słusznie Sąd ten podniósł, że taki sposób wyceny jaki przedstawił biegły, był najbardziej obiektywny i korzystny dla oskarżonych, choćby w odniesieniu do wartości biżuterii wskazywanej przez osoby pokrzywdzone, które oceniły, ze wartość ta była wyższa.

Ad 4 Zarzut nie zawiera uzasadnienia, odnosząc się jedynie do faktycznego udziału oskarżonego w przestępczym procederze. Jest chybiony i nie zasługuje na uwzględnienie. Rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary w stosunku do stopnia winy i w porównaniu z karami wymierzonymi innym współoskarżonym. Niewspółmierność o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wówczas gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Chodzi bowiem nie o zwykłą nieproporcjonalność orzeczonej kary, ale o dysproporcję rażącą. Chodzi zatem o taką karę, której nie da się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej. W pierwszym rzędzie zauważyć należy, że za poszczególne czyny oskarżonemu wymierzono kary 2 lat (przy dokonaniu) oraz roku i 6 miesięcy (przy usiłowaniu) a zatem kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Suma wymierzonych kar to 19 lat. Kary łącznej, w wymiarze 7 lat orzeczonej na zasadzie asperacji również nie można uznać za rażąco surową.

Wniosek

O uchylenie wyroku w całości w zakresie oskarżonego (...) i zwrócenie sprawy do ponownego rozpoznania, za wyjątkiem pkt VII orzeczenia, w którym sąd uniewinnił oskarżonego od jednego z zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania nie znajduje żadnych podstaw. Sąd Apelacyjny podzielił ocenę prawną zachowania A. J. (1) dokonaną w I instancji.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy z urzędu osk. A. J. (1) radcy prawnego J. W. (1)

1.  Naruszenie art. 410 k.p.k. poprzez przypisanie winy oskarżonemu na podstawie rozmów telefonicznych utrwalonych na płytach, których sąd nie odtworzył na rozprawie głównej.

2.  Naruszenie art. 424 k.p.k. poprzez brak szczegółowego wykazania w oparciu o jakie dowody sąd czynił ustalenia stanu faktycznego, brak wnikliwej oceny dowodów i brak przedstawienia motywów co do kary.

3.  W konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony miał świadomość dokonywania przestępstw w ramach grupy przestępczej, co doprowadziło do uznania go winnym przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ad 1 Zarzut jest bezpodstawny. Nie budzi żadnych wątpliwości możliwość rezygnacji z rzeczywistego wysłuchania w toku rozprawy zgromadzonych nagrań i uznanie ich za ujawnione stosownie do treści art. 394 § 2 k.p.k., który przewiduje możliwość uznania za ujawnione bez odsłuchiwania treści tych rozmów. Należałoby je odsłuchać tylko w sytuacji jeżeli wnosi o to strona, która nie miała możliwości zapoznania się z ich treścią. Uzyskane zatem przez Policję w drodze legalnej kontroli operacyjnej materiały w postaci utrwaleń rozmów telefonicznych, wprowadzone do procesu na podstawie art. 19 ust. 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, podlegają odtworzeniu (odsłuchaniu) na rozprawie głównej (przez odpowiednie zastosowanie art. 393 § 1 zd. 1 k.p.k.) albo ujawnieniu bez odtwarzania (art. 394 § 2 k.p.k.), co miało miejsce w niniejszej sprawie. Sąd zatem, wbrew postawionemu zarzutowi nie zastąpił nagrań zapisami słownymi (stenogramami) lecz wprowadził je do procesu uznając zapisy dźwiękowe za ujawnione bez ich odsłuchiwania na podstawie art. 394 § 1 k.p.k.;

Ad 2 Zarzut bezzasadny. Obraza przepisu art. 424 k.p.k. nigdy nie stanowiła i nie stanowi naruszenia prawa procesowego o charakterze mającym wpływ na treść orzeczenia, bowiem do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku. Sporządzenie uzasadnienia jest zatem czynnością wtórną wobec samego orzekania, a zatem sposób rozstrzygnięcia sprawy nie zależy od tego, czy treść pisemnego uzasadnienia wyroku odpowiada wymogom art. 424 k.p.k. O trafności rozstrzygnięcia nie decyduje bowiem jego uzasadnienie lecz materiał dowodowy stanowiący podstawę orzeczenia. W konsekwencji ewentualna wadliwość, czy niepełność pisemnych motywów orzeczenia nie może mieć wpływu na jego treść. Nadto, z uwagi na treść art. 455a k.p.k., obowiązującego od 1 lipca 2015 r. podnoszenie tego rodzaju zarzutu jest niezasadne i bezcelowe, skoro nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.

Ad 3 Sąd szczegółowo odniósł się w uzasadnieniu do kwestii udziału oskarżonych, w tym A. J. w zorganizowanej grupie przestępczej. Wskazał między innymi (str. 8996) na treść zarejestrowanych rozmów telefonicznych, z których wynika ich stała współpraca, praca na korzystny procent, wyszukiwanie osób na które rejestrowano nr telefonów, częste zmiany aparatów i numerów, zakupy sprzętu w lombardach i na bazarach, przekazywanie instrukcji, podział ról. Słusznie zatem uznał Sąd meriti, że każdy z oskarżonych miał świadomość istnienia grupy przestępczej o konkretnym charakterze i wykonywał w ramach tej grupy skonkretyzowane i stałe działania, zgodne z założoną rolą, którą odgrywał w przestępczym procederze. Sąd meriti opisał metody, stały sposób działania grupy, podział na zespoły. Jego argumentacja w pełni przekonuje, ze w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze zorganizowaną grupą przestępczą zajmującą się dokonywaniem oszustw na kuriera i policjanta, na szkodę osób w podeszłym wieku.

Wniosek

1.  O zmianę wyroku i wyłączenie z kwalifikacji prawnej czynów opisanych w punktach I, II, III i IV art. 65 § 1 k.k. oraz uniewinnienie od zarzutu popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie V zaskarżonego wyroku;

2.  Ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie wnioski niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek o zmianę wyroku, w tym w zakresie kwalifikacji oraz o uniewinnienie a także wniosek o uchylenie wyroku nie znajdują żadnych podstaw. Sąd Apelacyjny podzielił ocenę prawną zachowania A. J. (1) dokonaną w I instancji.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego P. F. (1) radcy prawnego J. W. (1)

1.  Naruszenie art. 410 k.p.k. poprzez przypisanie winy oskarżonemu na podstawie rozmów telefonicznych utrwalonych na płytach, których sąd nie odtworzył na rozprawie głównej.

2.  Naruszenie art. 424 k.p.k. poprzez brak szczegółowego wykazania w oparciu o jakie dowody sąd czynił ustalenia stanu faktycznego, brak wnikliwej oceny dowodów i brak przedstawienia motywów co do kary

3.  W konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony miał świadomość dokonywania przestępstw w ramach grupy przestępczej, co doprowadziło do uznania go winnym przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.

4.  Rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec P. F. (1) w stosunku do stopnia winy

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ad 1 Zarzut jest bezpodstawny gdyż nie budzi żadnych wątpliwości możliwość rezygnacji z rzeczywistego wysłuchania w toku rozprawy zgromadzonych nagrań i uznanie ich za ujawnione stosownie do treści art. 394 § 2 k.p.k., który przewiduje możliwość uznania za ujawnione bez odsłuchiwania treści tych rozmów. Należałoby je odsłuchać tylko w sytuacji jeżeli wnosi o to strona, która nie miała możliwości zapoznania się z ich treścią. Uzyskane zatem przez Policję w drodze legalnej kontroli operacyjnej materiały w postaci utrwaleń rozmów telefonicznych, wprowadzone do procesu na podstawie art. 19 ust. 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, podlegają odtworzeniu (odsłuchaniu) na rozprawie głównej (przez odpowiednie zastosowanie art. 393 § 1 zd. 1 k.p.k.) albo ujawnieniu bez odtwarzania (art. 394 § 2 k.p.k.), co miało miejsce w niniejszej sprawie. Sąd zatem, wbrew postawionemu zarzutowi nie zastąpił nagrań zapisami słownymi (stenogramami) lecz wprowadził je do procesu uznając zapisy dźwiękowe za ujawnione bez ich odsłuchiwania na podstawie art. 394 § 1 k.p.k.;

Ad 2 Zarzut bezzasadny. Obraza przepisu art. 424 k.p.k. nigdy nie stanowiła i nie stanowi naruszenia prawa procesowego o charakterze mającym wpływ na treść orzeczenia, bowiem do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku. Sporządzenie uzasadnienia jest zatem czynnością wtórną wobec samego orzekania, a zatem sposób rozstrzygnięcia sprawy nie zależy od tego, czy treść pisemnego uzasadnienia wyroku odpowiada wymogom art. 424 k.p.k. O trafności rozstrzygnięcia nie decyduje bowiem jego uzasadnienie lecz materiał dowodowy stanowiący podstawę orzeczenia. W konsekwencji ewentualna wadliwość, czy niepełność pisemnych motywów orzeczenia nie może mieć wpływu na jego treść. Nadto, z uwagi na treść art. 455a k.p.k., obowiązującego od 1 lipca 2015 r. podnoszenie tego rodzaju zarzutu jest niezasadne i bezcelowe, skoro nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.

Ad 3 Sąd szczegółowo odniósł się w uzasadnieniu do kwestii udziału oskarżonych, w tym P. F. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej. Wskazał między innymi (str. 8996) na treść zarejestrowanych rozmów telefonicznych, z których wynika ich stała współpraca, praca na korzystny procent, wyszukiwanie osób na które rejestrowano nr telefonów, częste zmiany aparatów i numerów, zakupy sprzętu w lombardach i na bazarach, przekazywanie instrukcji, podział ról. Słusznie zatem uznał Sąd Okręgowy, że każdy z oskarżonych miał świadomość istnienia grupy przestępczej o konkretnym charakterze i wykonywał w ramach tej grupy skonkretyzowane i stałe działania. Sąd meriti opisał metody, stały sposób działania grupy, podział na zespoły. Jego argumentacja w pełni przekonuje, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze zorganizowaną grupą przestępczą zajmującą się dokonywaniem oszustw na kuriera i policjanta, na szkodę osób w podeszłym wieku;

Ad 4 Niewspółmierność o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wówczas gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Chodzi bowiem nie o zwykłą nieproporcjonalność orzeczonej kary, ale o dysproporcję rażącą. Chodzi zatem o taką karę, której nie da się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej. W pierwszym rzędzie zauważyć należy, że za poszczególne czyny oskarżonemu wymierzono kary 2 lat (przy dokonaniu) oraz roku i 6 miesięcy (przy usiłowaniu) a zatem kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Suma wymierzonych kar to 19 lat. Kary łącznej, w wymiarze 7 lat orzeczonej na zasadzie asperacji również nie można uznać za rażąco surową.

Wniosek

1.  O zmianę wyroku i wyłączenie z kwalifikacji prawnej czynów opisanych w punktach I, II, III i IV art. 65 § 1 k.k. oraz uniewinnienie od zarzutu popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie V zaskarżonego wyroku;

2.  Ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wnioski niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek o zmianę wyroku, w tym w zakresie kwalifikacji oraz o uniewinnienie a także wniosek o uchylenie wyroku nie znajdują żadnych podstaw. Sąd Apelacyjny podzielił ocenę prawną zachowania P. F. (1) dokonaną w I instancji.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego A. I. (1) adw. U. K.

1.  obraza przepisów prawa materialnego poprzez niesłuszne i bezpodstawne zastosowanie art. 258 § 1 k.k.

2.  Obrazę przepisów prawa procesowego – art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zakresie oceny mat. dowodowego pod kątem działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej;

3.  Obraza wskazanych przepisów prawa procesowego;

4.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku:

a.  Poprzez uznanie, że oskarżony I. miał wspólnie z inną osobą odbierać pieniądze i biżuterię od P. F. (1), albowiem nie wynika to z żadnego dowodu w sprawie;

b.  Poprzez uznanie, że wystarczającym do przypisania sprawstwa A. I. (1) jest powoływanie się na sam modus operandi grupy i niedookreślone kierowanie oraz zabezpieczania przez oskarżonego P. F. (1)

5.  Rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec A. I. (1) kary łącznej oraz kar jednostkowych a także środków karnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ad 1 Sąd szczegółowo odniósł się w uzasadnieniu do kwestii udziału oskarżonych, w tym A. I. w zorganizowanej grupie przestępczej. Wskazał między innymi (str. 8996) na treść zarejestrowanych rozmów telefonicznych, z których wynika ich stała współpraca, praca na korzystny procent, wyszukiwanie osób na które rejestrowano nr telefonów, częste zmiany aparatów i numerów, zakupy sprzętu w lombardach i na bazarach, przekazywanie instrukcji, podział ról. Słusznie zatem uznał, że każdy z oskarżonych miał świadomość istnienia grupy przestępczej o konkretnym charakterze i wykonywał w ramach tej grupy skonkretyzowane i stałe działania. Sąd meriti opisał metody, stały sposób działania grupy, podział na zespoły. Jego argumentacja w pełni przekonuje, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze zorganizowaną grupą przestępczą zajmującą się dokonywaniem oszustw na kuriera i policjanta, na szkodę osób w podeszłym wieku;

Ad 2 Zarzut jest niezasadny i dotyczy tej samej okoliczności, która wskazana została w zarzucie 1. Tymczasem prawidłowo skonstruowana apelacja wyłącza możliwość formułowania zarzutów mieszanych w odniesieniu do tej samej okoliczności. Sąd wskazał w uzasadnieniu konkretny materiał dowodowy, w tym treść zarejestrowanych rozmów, który stał się podstawą do przyjęcia działania sprawców w ramach zorganizowanej grupy przestępczej;

Ad 3

Art. 410 k.p.k. oraz 424 § 1 k.p.k. – pominięcie dowodów przemawiających na korzyść i nie zawarcie w treści uzasadnienia wszystkich elementów. Obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu dowodów ujawnionych na rozprawie nie oznacza, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące. Sąd jest uprawniony do orzeczenia na podstawie jednych dowodów i pominięcia drugich jeżeli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom, co nie oznacza naruszenia art. 410 k.p.k. Nadto nie stanowi naruszenia dyspozycji art. 410 k.p.k. nieprzywołanie w uzasadnieniu wszystkich dowodów przeprowadzonych w sprawie. Przepis art. 410 k.p.k. nie nakłada na sąd takiego obowiązku gdyż oceny wymagają tylko te dowody, które wg sądu miały znaczenie dla danego rozstrzygnięcia. Obraza przepisu art. 424 k.p.k. nigdy nie stanowiła i nie stanowi naruszenia prawa procesowego o charakterze mającym wpływ na treść orzeczenia, bowiem do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku. Sporządzenie uzasadnienia jest zatem czynnością wtórną wobec samego orzekania, a zatem sposób rozstrzygnięcia sprawy nie zależy od tego, czy treść pisemnego uzasadnienia wyroku odpowiada wymogom art. 424 k.p.k. O trafności rozstrzygnięcia nie decyduje bowiem jego uzasadnienie lecz materiał dowodowy stanowiący podstawę orzeczenia. W konsekwencji ewentualna wadliwość, czy niepełność pisemnych motywów orzeczenia nie może mieć wpływu na jego treść. Nadto, z uwagi na treść art. 455a k.p.k., obowiązującego od 1 lipca 2015 r. podnoszenie tego rodzaju zarzutu jest niezasadne i bezcelowe, skoro nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.

Naruszenie art. 5 k.p.k., 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i 424 k.p.k.

Wskazując, że sąd uchybił regułom oceny dowodów z art. 7 k.p.k. co doprowadziło do dokonania ustaleń faktycznych, którym rzekomo brak podstaw dowodowych, skarżąca zapomina, że oprócz analizy połączeń telefonicznych oraz treści utrwalonych rozmów oskarżony A. I. na rozprawie w dniu 27 maja 2019 r. (k. 8196 t. 41) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych, przeprosił osoby poszkodowane i zobowiązał się do zwrotu poniesionych strat finansowych. Sam wskazał, że jego rolą w procederze było odbieranie wraz z Ł. Z. pieniędzy, które Ł. Z. później zawoził dalej. Tak jego rolę opisał również P. F. (1). Zarzut naruszenia art. 5 k.p.k. jest zupełnie bezpodstawny skoro naruszenie to możliwe jest wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Natomiast gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego czy świadków, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z art. 7 k.p.k. Jednocześnie obrońca błędnie powołuje naruszenie obu tych artykułów w sytuacji gdy mają one charakter rozłączny, a zatem zastosowanie art. 5 § 2 k.p.k. możliwe jest jedynie wówczas, gdy mimo przeprowadzenia wszystkich możliwych dowodów oraz dokonania ich oceny, spełniającej wymogi określone w art. 7 pojawią się wątpliwości których nie da się wyeliminować. Z treści uzasadnienia wynika przy tym bezspornie, że sąd po dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, który przyznał się do winy oraz zeznań świadków, analizy połączeń oraz treści zarejestrowanych rozmów nie powziął żadnych wątpliwości co do sprawstwa i roli oskarżonego w przestępczym procederze. Nie uchybił przy tym obowiązkom wskazanym w treści art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.;

Niezrozumiały jest zarzut naruszenia art. 4,7,410,143 § 1 pkt 3 i 7 oraz 393§ 1 k.p.k. w zakresie analizy połączeń telefonicznych. Sąd uznał, że nie ma potrzeby po sięganie po dowód z opinii biegłego w zakresie analizy połączeń telefonicznych w sytuacji gdy sąd dysponował dowodami źródłowymi w postaci informacji o połączeniach i logowaniach do poszczególnych stacji bazowych oraz dysponował analizą sporządzoną na podstawie tych dowodów źródłowych, która posłużyła do uporządkowania i graficznego przedstawienia uzyskanych dowodów źródłowych;

Art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. oddalenie wniosków dowodowych w przedmiocie odtworzenia nagrań. Zarzut jest bezpodstawny gdyż nie budzi żadnych wątpliwości możliwość rezygnacji z rzeczywistego wysłuchania w toku rozprawy zgromadzonych nagrań i uznanie ich za ujawnione stosownie do treści art. 394 § 2 k.p.k., który przewiduje możliwość uznania za ujawnione bez odsłuchiwania treści tych rozmów. Należałoby je odsłuchać tylko w sytuacji jeżeli wnosi o to strona, która nie miała możliwości zapoznania się z ich treścią. Uzyskane zatem przez Policję w drodze legalnej kontroli operacyjnej materiały w postaci utrwaleń rozmów telefonicznych, wprowadzone do procesu na podstawie art. 19 ust. 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, podlegają odtworzeniu (odsłuchaniu) na rozprawie głównej (przez odpowiednie zastosowanie art. 393 § 1 zd. 1 k.p.k.) albo ujawnieniu bez odtwarzania (art. 394 § 2 k.p.k.), co miało miejsce w niniejszej sprawie. Sad zatem, wbrew postawionemu zarzutowi nie zastąpił nagrań zapisami słownymi (stenogramami) lecz wprowadził je do procesu uznając zapisy dźwiękowe za ujawnione bez ich odsłuchiwania na podstawie art. 394 § 1 k.p.k.;

Prawidłowo i zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k. oceniono wszystkie dowody w sprawie, w tym wyjaśnienia oskarżonych i zeznania świadków, a także dokument w postaci analizy połączeń telefonicznych sporządzonej, przez przesłuchanego również na tę okoliczność świadka R. P.. Sąd uznał nadto, że nie ma potrzeby po sięganie po dowód z opinii biegłego w zakresie analizy połączeń telefonicznych w sytuacji, gdy sąd dysponował dowodami źródłowymi w postaci informacji o połączeniach i logowaniach do poszczególnych stacji bazowych oraz dysponował analizą sporządzoną na podstawie tych dowodów źródłowych, która posłużyła do uporządkowania i graficznego przedstawienia uzyskanych dowodów źródłowych. Wskazał także że z materiału dowodowego wprost wynika w jaki sposób materiał w postaci nagrań i rozmów telefonicznych został wyselekcjonowany i brak jest podstaw do twierdzeń, ze zarówno nagrania nie są autentyczne oraz, że nastąpiła jakakolwiek ingerencja w te zapisy.

Ad 4 Błędy w ustaleniach faktycznych przez uznanie, że oskarżony A. I. (1) odbierał pieniądze. Sąd apelacyjny podziela w pełni ustalenia stanu faktycznego w zakresie roli pełnionej przez oskarżonego I., której dokonał Sąd meriti, a który to stan faktyczny ustalony został również na podstawie wyjaśnień, przyznającego się do winy oskarżonego I.;

Ad 5 Niewspółmierność orzeczonej kary Niewspółmierność o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wówczas gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Chodzi bowiem nie o zwykłą nieproporcjonalność orzeczonej kary, ale o dysproporcję rażącą. Chodzi zatem o taką karę, której nie da się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej. W pierwszym rzędzie zauważyć należy, że za poszczególne czyny oskarżonemu wymierzono kary 2 lat (przy dokonaniu) oraz roku i 6 miesięcy (przy usiłowaniu) a zatem kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Suma wymierzonych kar to 19 lat. Kary łącznej, w wymiarze 7 lat orzeczonej na zasadzie asperacji również nie można uznać za rażąco surową.

Wniosek

- o uniewinnienie, ewentualnie

- uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ oba wnioski niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek o zmianę wyroku, w tym w zakresie kwalifikacji oraz o uniewinnienie a także wniosek o uchylenie wyroku nie znajdują żadnych podstaw. Sąd Apelacyjny podzielił ocenę prawną zachowania A. I. (1) dokonaną w I instancji.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. Z. adw. R. C.

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że Ł. Z. w chwili dokonywania czynów zabronionych miał świadomość, że dokonuje ich w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

2.  Obrazy wskazanych przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia;

3.  Rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary w stosunku do stopnia winy i w porównaniu z karami wymierzonymi innym współoskarżonym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ad 1 Zarzut bezzasadny. Sąd szczegółowo odniósł się w uzasadnieniu do kwestii udziału oskarżonych, w tym Ł. Z. w zorganizowanej grupie przestępczej. Wskazał między innymi (str. 8996) na treść zarejestrowanych rozmów telefonicznych, z których wynika ich stała współpraca, praca na korzystny procent, wyszukiwanie osób na które rejestrowano nr telefonów, częste zmiany aparatów i numerów, zakupy sprzętu w lombardach i na bazarach, przekazywanie instrukcji, podział ról. Słusznie zatem uznał, że każdy z oskarżonych miał świadomość istnienia grupy przestępczej o konkretnym charakterze i wykonywał w ramach tej grupy skonkretyzowane i stałe działania. Jednocześnie, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie nie zawsze istnieje możliwość precyzyjnego odtworzenia, który oskarżony w konkretnym przypadku wykonywał ściśle określone czynności i podszywał się dzwoniąc do konkretnych pokrzywdzonych. Niemniej jednak, zasadą działania wspólnie i w porozumieniu, w tym w szczególności w ramach grupy przestępczej jest odpowiedzialność za konkretne działania wszystkich osób biorących udział w przestępczym procederze, nawet jeśli osobiście określonych czynności dana osoba nie wykonywała. Sąd meriti opisał metody, stały sposób działania grupy, podział na zespoły. Jego argumentacja w pełni przekonuje, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze zorganizowaną grupą przestępczą zajmującą się dokonywaniem oszustw na kuriera i policjanta, na szkodę osób w podeszłym wieku;

Ad 2 Wskazane zarzuty obrazy przepisów postępowania karnego są bezzasadne, w szczególności:

a.  Naruszenie art. 410 k.p.k. – brak odtworzenia płyt na rozprawie. Zarzut chybiony albowiem uzyskane przez Policję w drodze legalnej kontroli operacyjnej materiały w postaci utrwaleń rozmów telefonicznych, wprowadzone do procesu na podstawie art. 19 ust. 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, podlegają odtworzeniu (odsłuchaniu) na rozprawie głównej (przez odpowiednie zastosowanie art. 393 § 1 zd. 1 k.p.k.) albo ujawnieniu bez odtwarzania (art. 394 § 2 k.p.k.), co miało miejsce w niniejszej sprawie. Wniosek strony o odsłuchanie tych nagrań byłby skuteczny tylko wtedy gdyby dowiedziono, że strona nie miała możliwości zapoznania się z nagraniami, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

b.  Naruszenie art. 7 k.p.k. Sąd prawidłowo ocenił zeznania świadków A. M. i R. M. jako niewiarygodne, skoro podstawą swoich ustaleń w zakresie ich kontaktu z oskarżonymi po ujęciu osk. K. uczynił treść rozmów telefonicznych, prawidłowo ujawnionych na rozprawie a odnoszących się do tej kwestii, które z zeznaniami tymi były sprzeczne. Tym samym nie sposób uznać, że ocena zeznań tych świadków nastąpiła z naruszeniem art. 7 k.p.k. Również przyznając się do popełnienia zarzucanych mu czynów oskarżony A. I. (1) wyjaśnił, że złożył się z oskarżonymi (...) i Z. na adwokata dla K. K. (1) i pieniądze te przekazali A. M.;

c.  Zarzut naruszenia art. 424 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. całkowicie chybiony. Obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu dowodów ujawnionych na rozprawie nie oznacza, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące. Sąd jest uprawniony do orzeczenia na podstawie jednych dowodów i pominięcia drugich jeżeli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom, co nie oznacza naruszenia art. 410 k.p.k. Nadto nie stanowi naruszenia dyspozycji art. 410 k.p.k. nieprzywołanie w uzasadnieniu wszystkich dowodów przeprowadzonych w sprawie. Przepis art. 410 k.p.k. nie nakłada na sąd takiego obowiązku gdyż oceny wymagają tylko te dowody, które wg sądu miały znaczenie dla danego rozstrzygnięcia. Obraza przepisu art. 424 k.p.k. nigdy nie stanowiła i nie stanowi naruszenia prawa procesowego o charakterze mającym wpływ na treść orzeczenia, bowiem do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku. Sporządzenie uzasadnienia jest zatem czynnością wtórną wobec samego orzekania, a zatem sposób rozstrzygnięcia sprawy nie zależy od tego, czy treść pisemnego uzasadnienia wyroku odpowiada wymogom art. 424 k.p.k. O trafności rozstrzygnięcia nie decyduje bowiem jego uzasadnienie lecz materiał dowodowy stanowiący podstawę orzeczenia. W konsekwencji ewentualna wadliwość, czy niepełność pisemnych motywów orzeczenia nie może mieć wpływu na jego treść. Nadto, z uwagi na treść art. 455a k.p.k., obowiązującego od 1 lipca 2015 r. podnoszenie tego rodzaju zarzutu jest niezasadne i bezcelowe, skoro nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.

d.  Prawidłowo i zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k. oceniono również dokument w postaci analizy połączeń telefonicznych sporządzonej, przez przesłuchanego również na tę okoliczność świadka R. P.. Skarżący nie wykazał jakie konkretne błędy faktyczne lub logiczne miałby popełnić sąd przy ocenie tego dowodu. Jednocześnie oskarżony Z. przyznał się przecież do popełnienia zarzucanych mu czynów, w tym i tego popełnionego na szkodę K. L.. Sąd Okręgowy precyzyjnie objaśnił kwestię przypisania konkretnych telefonów do oskarżonych, w tym do oskarżonego Z. oraz ustalił w oparciu o materiał źródłowy i sporządzoną analizę, że ten właśnie telefon logował się w stacji (...), do której logowały się pozostałe telefony, użytkowane przez innych oskarżonych, w czasie usiłowania popełnienia oszustwa na szkodę K. L. (1). Nie dyskwalifikuje tego ustalenia podnoszona okoliczność, że adresy stacji (...) pozwalają jedynie w przybliżeniu stwierdzić gdzie znajduje się użytkownik konkretnego numeru.

Ad 3 Niewspółmierność o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wówczas gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Chodzi bowiem nie o zwykłą nieproporcjonalność orzeczonej kary, ale o dysproporcję rażącą. Chodzi zatem o taką karę, której nie da się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej. W pierwszym rzędzie zauważyć należy, że za poszczególne czyny oskarżonemu wymierzono kary 2 lat (przy dokonaniu) oraz roku i 6 miesięcy (przy usiłowaniu) a zatem kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Suma wymierzonych kar to 19 lat. Kary łącznej, w wymiarze 7 lat orzeczonej na zasadzie asperacji również nie można uznać za rażąco surową.

Wniosek

3.  O zmianę wyroku i wyłączenie z kwalifikacji prawnej czynów opisanych w punktach I, II, III i IV art. 65 § 1 k.k. oraz uniewinnienie od zarzutu popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie V zaskarżonego wyroku;

Ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

Ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej wymierzonych oskarżonemu Ł. Z. kar za dokonanie poszczególnych czynów zabronionych oraz w części dotyczącej wymierzenia kary łącznej, poprzez wymierzenie temu oskarżonemu za zarzucane mu czyny mniejszego wymiaru kary, tj. w dolnej granicy ustawowego zagrożenia i wymierzenie odpowiednio łagodniejszej kary łącznej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie wnioski niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek o zmianę wyroku, w tym w zakresie kwalifikacji oraz o uniewinnienie a także wniosek o uchylenie wyroku i złagodzenie kary nie znajdują żadnych podstaw. Sąd Apelacyjny podzielił ocenę prawną zachowania Ł. Z. i wymiar orzeczonej w stosunku do niego kary pozbawienia wolności dokonaną w I instancji.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego K. K. (1) adw. R. C.

1.  Zarzut naruszenia art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. poprzez skazanie za popełnienie czynu zabronionego opisanego w punkcie XI wyroku, przy pominięciu prawidłowego ustalenia, że jego przestępne zachowanie zostało uprzednio zakwalifikowane w innym wyroku, gdzie K. K. (1) został prawomocnie skazany

2.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony miał świadomość dokonywania przestępstw w ramach grupy przestępczej, co doprowadziło do uznania go winnym przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.

3.  Obraza przepisów postępowania art. 410 k.p.k. poprzez ustalenie stanu faktycznego na podstawie zapisów rozmów telefonicznych, nagranych na płytach DVD, które nie zostały odtworzone na rozprawie;

4.  Obraza przepisu art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań A. M. i R. M.;

5.  Obraza przepisów art. 424 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez niedopełnienie obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego, a przede wszystkim szczegółowego wskazania w oparciu o jakie dowody sąd czynił poszczególne ustalenia stanu faktycznego, wnikliwej oceny zebranych dowodów, a także brak przedstawienia motywów jakimi sąd się kierował

6.  Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary w stosunku do stopnia winy

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ad 1 Zarzut jest niezasadny. Negatywna przesłanka procesowa w postaci powagi rzeczy osądzonej ne bis in idem powstaje wówczas jeżeli w innym postępowaniu obejmującym tożsamy czyn zapadnie prawomocny wyrok skazujący. Taka sytuacja stanowi bezwzględny powód odwoławczy z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. nie zachodzi jednak w przedmiotowej sprawie, gdzie nie mamy do czynienia z tożsamością czynu prawomocnie osądzonego i tego będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Wbrew twierdzeniu obrony fakt skazania za czyny z art. 286 § 1 k.k. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami nie wyklucza przypisania czynu z art. 258 § 1 k.k.

Ad 2 Sąd szczegółowo odniósł się w uzasadnieniu do kwestii udziału oskarżonych, w tym K. K. w zorganizowanej grupie przestępczej. Wskazał między innymi (str. 8996) na treść zarejestrowanych rozmów telefonicznych, z których wynika ich stała współpraca, praca na korzystny procent, wyszukiwanie osób na które rejestrowano nr telefonów, częste zmiany aparatów i numerów, zakupy sprzętu w lombardach i na bazarach, przekazywanie instrukcji, podział ról. Słusznie zatem uznał Sąd meriti, że każdy z oskarżonych miał świadomość istnienia grupy przestępczej o konkretnym charakterze i wykonywał w ramach tej grupy skonkretyzowane i stałe działania. Sąd meriti opisał metody, stały sposób działania grupy, podział na zespoły. Jego argumentacja w pełni przekonuje, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze zorganizowaną grupą przestępczą zajmującą się dokonywaniem oszustw na kuriera i policjanta, na szkodę osób w podeszłym wieku. Mimo, że K. nie przyznał się do udziału w grupie przestępczej to stwierdzić należy, że fakt ten wynika z innych okoliczności i dowodów. Treść rozmów telefonicznych wskazuje, co słusznie podniósł Sąd Okręgowy, że oskarżeni po zatrzymaniu zrzucili się na pomoc dla K. K. (1), mieli kontakt z jego konkubiną, przekazali jej pieniądze. Realizowali plan, wedle którego pieniądze za udział w przestępstwie miały na celu spowodowanie aby K. nie sypał swoich kolegów z grupy. Po zatrzymaniu K. K. (1) jego rolę w przestępczym procederze przejął P. F..

Ad 3 Zarzut jest bezpodstawny gdyż nie budzi żadnych wątpliwości możliwość rezygnacji z rzeczywistego wysłuchania w toku rozprawy zgromadzonych nagrań i uznanie ich za ujawnione stosownie do treści art. 394 § 2 k.p.k., który przewiduje możliwość uznania za ujawnione bez odsłuchiwania treści tych rozmów. Należałoby je odsłuchać tylko w sytuacji jeżeli wnosi o to strona, która nie miała możliwości zapoznania się z ich treścią. Uzyskane zatem przez Policję w drodze legalnej kontroli operacyjnej materiały w postaci utrwaleń rozmów telefonicznych, wprowadzone do procesu na podstawie art. 19 ust. 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, podlegają odtworzeniu (odsłuchaniu) na rozprawie głównej (przez odpowiednie zastosowanie art. 393 § 1 zd. 1 k.p.k.) albo ujawnieniu bez odtwarzania (art. 394 § 2 k.p.k.), co miało miejsce w niniejszej sprawie. Sąd zatem, wbrew postawionemu zarzutowi nie zastąpił nagrań zapisami słownymi (stenogramami) lecz wprowadził je do procesu uznając zapisy dźwiękowe za ujawnione bez ich odsłuchiwania na podstawie art. 394 § 1 k.p.k.

Ad 4 Sąd prawidłowo ocenił zeznania świadków A. M. i R. M. jako niewiarygodne, skoro podstawą swoich ustaleń w zakresie ich kontaktu z oskarżonymi po ujęciu osk. K. uczynił treść rozmów telefonicznych, prawidłowo ujawnionych na rozprawie a odnoszących się do tej kwestii, które z zeznaniami tymi były sprzeczne. Tym samym nie sposób uznać, że ocena zeznań tych świadków nastąpiła z naruszeniem art. 7 k.p.k. Również przyznając się do popełnienia zarzucanych mu czynów oskarżony A. I. wyjaśnił, że złożył się z oskarżonymi (...) i Z. na adwokata dla K. K. (1) i pieniądze te przekazali A. M.;

Ad 5 Zarzut naruszenia art. 424 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. jest całkowicie chybiony. Obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu dowodów ujawnionych na rozprawie nie oznacza, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące. Sąd jest uprawniony do orzeczenia na podstawie jednych dowodów i pominięcia drugich jeżeli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom, co nie oznacza naruszenia art. 410 k.p.k. Nadto nie stanowi naruszenia dyspozycji art. 410 k.p.k. nieprzywołanie w uzasadnieniu wszystkich dowodów przeprowadzonych w sprawie. Przepis art. 410 k.p.k. nie nakłada na sąd takiego obowiązku gdyż oceny wymagają tylko te dowody, które wg sądu miały znaczenie dla danego rozstrzygnięcia;

Ad 6 Niewspółmierność o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wówczas gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Chodzi bowiem nie o zwykłą nieproporcjonalność orzeczonej kary, ale o dysproporcję rażącą. Chodzi zatem o taką karę, której nie da się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej. Orzeczonej wobec oskarżonego za czyn z art. 258 § 1 k.k. kary, w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, biorąc pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego, nie można uznać za rażąco surową.

Wniosek

- wniosek o uchylenie i umorzenie postępowania, ewentualnie

- zmianę i uniewinnienie K. K. (1), ewentualnie

- uchylenie pkt. V w części dotyczącej K. K. (1) i przekazanie sprawy w tej części do ponownego rozpoznania, ewentualnie,

- zmianę pkt. V, poprzez orzeczenie za przypisany czyn niższego wymiaru kary i warunkowe zawieszenie jej wykonania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Sąd Apelacyjny podzielił ocenę prawną zachowania K. K. (1) i wymiar orzeczonej w stosunku do niego kary pozbawienia wolności dokonaną w I instancji.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego M. S. (1) adw. K. S.

1.  II. Rażąca obraza przepisów postępowania a mianowicie art. 6 ust. 1 EKPCZ, art. 45 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 168b k.p.k. i w zw. z art. 168a k.p.k., poprzez uznanie oskarżonego winnego popełnienia trzech z zarzucanych mu czynów w sytuacji gdy brak było zgody następczej umożliwiającej wykorzystanie materiałów z kontroli operacyjnej zarządzonej wobec innych osób w stosunku do oskarżonego S., zaś w materiale brak jest jakichkolwiek innych dowodów;

2.  Obraza wskazanych w III 1) a – e przepisów postępowania

3.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający istotny wpływ na treść wyroku, który polegał na nietrafnym ustaleniu, że oskarżony M. S. (1) dopuścił się przypisanych mu czynów, w sytuacji gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego nie pozwala na poczynienie takich ustaleń

☐ zasadny

☒ zarzuty 1 i 3 częściowo zasadne

☒ zarzut 2 niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ad 1 Zarzut obrazy przepisów postępowania, tj art. 168b k.p.k. jest częściowo zasadny, choć z innych powodów niż wskazane w środku odwoławczym. Skutkiem tego jest przyjęcie przez Sąd Apelacyjny, że brak było podstaw do uznania winy oskarżonego S. i skazania go za czyny przypisane w pkt. I.1. – oszustwo na szkodę J. M. oraz V – udział w grupie przestępczej i w konsekwencji od popełnienia tych czynów go uniewinnił.

Podstawą takiej decyzji sądu było uznanie, że materiał dowodowy w postaci podsłuchów telefonicznych uzyskanych w wyniku kontroli operacyjnej konkretnych osób w niniejszej sprawie nie może być wykorzystany jako materiał dowodowy przestępstwa popełnionego przez inną osobę, tutaj M. S. (1), wobec którego taka kontrola nie była zarządzona. Jakkolwiek przepis art. 168b daje prokuratorowi możliwość podjęcia decyzji w przedmiocie wykorzystania takiego dowodu w postępowaniu karnym, to w niniejszym postępowaniu prokurator z takiej możliwości nie skorzystał. Sąd meriti zupełnie pominął w odniesieniu do M. S. (1) podyktowany przepisem art. 168b k.p.k. wymóg inicjatywy prokuratora w przedmiocie wykorzystania w postępowaniu karnym dowodu uzyskanego z przekroczeniem zakresu kontroli operacyjnej, gdy tymczasem prokurator nie postulował o wykorzystanie przez sąd w procesie materiałów zebranych z przekroczeniem granic pierwotnej zgody udzielonej przez sąd na prowadzenie kontroli operacyjnej. Przepis ten wprost zakłada bowiem aktywność prokuratora na płaszczyźnie decyzyjnej (prokurator podejmuje decyzję), co stoi na przeszkodzie przyjęciu, że wola w tym zakresie może być wywodzona z przemilczenia. Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że podyktowane treścią art. 168b k.p.k. działanie prokuratora na płaszczyźnie decyzyjnej wymaga materializacji w formie postanowienia określającego zakres podsłuchów legalnych i przydatnych w konkretnym postępowaniu oraz skierowanego do sądu orzekającego wniosku dowodowego o ich przeprowadzenie w procesie w stosunku do osoby, co do której nie było zarządzonej kontroli pierwotnej. W sytuacji zatem gdy prokurator nie podjął decyzji w tym trybie co do uzyskanych w wyniku kontroli operacyjnej dowodów przestępstwa popełnionego przez inną osobę niż objęta zarządzeniem kontroli operacyjnej, z gruntu niemożliwe byłoby wykorzystanie tych dowodów, jako podstawy ustaleń faktycznych.

Tymczasem jak słusznie podnosi obrońca oskarżonego dowody z podsłuchów stanowiły de facto jedyny materiał dowodowy wskazujący na sprawstwo oskarżonego S. w zakresie oszustwa na szkodę J. M. oraz udziału w zorganizowanej grupie przestępczej.

Nie ma natomiast racji obrońca wskazując, że dowody z podsłuchów były jedynymi wskazującymi na sprawstwo oskarżonego w oszustwie na szkodę Z. M. (1).

Słusznie uznał Sąd Okręgowy, że w zakresie oszustwa na szkodę Z. M. (1) wyjaśnienia oskarżonego S. na wiarę nie zasługują i sprzeczne są z materiałem dowodowym, który stanął u podstaw przypisania mu wskazanego czynu zabronionego. Słusznie uznał również Sąd, że wyjaśnienia tych oskarżonych, którzy przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów w toku postępowania sądowego miało na celu odwrócenie uwagi od rzeczywistego udziału oskarżonych W. i S.. Oskarżony S. wraz z oskarżonymi (...) i W. zostali zatrzymani 14 marca 2019 r. w lesie w R. na gorącym uczynku usiłowania popełnienia oszustwa na szkodę Z. M.. W samochodzie, którym poruszali się sprawcy znaleziono telefony, karty sim, dane pokrzywdzonej nakreślone ręką M. S., co wynika wprost z opinii biegłego z zakresu pisma ręcznego. Z odrzuconego przez jednego z zatrzymanych mężczyzn telefonu chwilę wcześniej prowadzone były rozmowy z pokrzywdzoną M.. Wyjaśnienia oskarżonego S. w zakresie okoliczności dokonania dowodowych zapisów są niewiarygodne w okolicznościach całego zdarzenia, tj. ucieczki wszystkich oskarżonych na widok policji, wyrzucenia telefonu, dowodów odnalezionych w trakcie przeszukania samochodu. Prawidłowo również skonstatował sąd meriti wskazując na zasady logiki, że nie mogło być tak aby rolę telefonisty przy każdym kontakcie z osobą pokrzywdzoną pełnił wyłącznie osk. (...) i że nie jest kwestią przypadku zatrzymanie trzech oskarżonych, w tym M. S. (1) w kompleksie leśnym w R., a także wzajemne kontakty pomiędzy użytkownikami 3 nr telefonów logujących się w tym samym czasie w miejscu pobytu telefonisty kontaktującego się z pokrzywdzoną, jak też logowanie się telefonów używanych przez oskarżonych, którzy należeli do zespołu telefonujących. Jednocześnie z opisu czynu Sąd Apelacyjny wyeliminował stwierdzenie, że oskarżony czynu tego dopuścił się w zorganizowanej grupie przestępczej oraz, że z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu. Tym samym za podstawę skazania przyjął art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. a za podstawę wymiaru kary art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

Ad 2 Zarzuty z pkt. III 1. A – e wskazujące na naruszenie określonych przepisów k.p.k. ogniskują się co do zasady wokół kwestii nieodtworzenia na rozprawie zapisów nagranych na płytach DVD oraz nieprzeprowadzenia dowodu z opinii biegłego na okoliczność autentyczności i ciągłości tych zapisów. Zarzuty te są niezasadne. Nie budzi żadnych wątpliwości, na co już niejednokrotnie wskazywał sąd odwoławczy w niniejszym uzasadnieniu możliwość rezygnacji z rzeczywistego wysłuchania w toku rozprawy zgromadzonych nagrań i uznanie ich za ujawnione stosownie do treści art. 394 § 2 k.p.k., który przewiduje możliwość uznania za ujawnione bez odsłuchiwania treści tych rozmów. Sąd zatem, wbrew postawionemu zarzutowi nie zastąpił nagrań zapisami słownymi (stenogramami) lecz wprowadził je do procesu uznając zapisy dźwiękowe za ujawnione bez ich odsłuchiwania na podstawie art. 394 § 1 k.p.k. Słusznie zatem na rozprawie 27 maja 2019 r. sąd oddalił wniosek w tym zakresie. Sąd uznał nadto, że nie ma potrzeby po sięganie po dowód z opinii biegłego w zakresie analizy połączeń telefonicznych w sytuacji gdy sąd dysponował dowodami źródłowymi w postaci informacji o połączeniach i logowaniach do poszczególnych stacji bazowych oraz dysponował analizą sporządzoną na podstawie tych dowodów źródłowych, która posłużyła do uporządkowania i graficznego przedstawienia uzyskanych dowodów źródłowych. Wskazał także że z materiału dowodowego wprost wynika w jaki sposób materiał w postaci nagrań i rozmów telefonicznych został wyselekcjonowany i brak jest podstaw do twierdzeń, ze zarówno nagrania nie są autentyczne oraz, ze nastąpiła jakakolwiek ingerencja w te zapisy. Niemniej jednak wobec uznania przez Sąd Apelacyjny, że przedmiotowe nagrania nie mogą stanowić materiału dowodowego w odniesieniu do oskarżonego M. S. (1) kwestia dotycząca sposobu wprowadzenia ich do postępowania jest z jego punktu widzenia obojętna;

Ad 3 Zarzut błędnych ustaleń faktycznych jest zatem zasadny w zakresie przypisanych oskarżonemu M. S. (1) czynów z pkt. I.1. i V wyroku gdyż ustalenia faktyczne były skutkiem naruszenia art. 168 b k.p.k. i wykorzystania dowodu w postaci zarejestrowanych rozmów telefonicznych, do czego nie było podstaw w przypadku M. S. (1). Tym samym w zakresie tych czynów bezpodstawnie Sąd Okręgowy oparł się na faktach w istocie nieudowodnionych.

Wniosek

1.  O zmianę i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie

2.  Uchylenie orzeczenia w zaskarżonym zakresie i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Warszawie celem przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości

☐ zasadny

☒ wniosek 1 częściowo zasadny

☒ wniosek 2 niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie w zakresie czynów przypisanych w punktach I.1. i V wyroku, z przyczyn opisanych wyżej jest zasadny. Niezasadny jest wniosek o uniewinnienie, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w zakresie czynu przypisanego w punkcie I.2. wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

1.  Korekta błędnej kwalifikacji prawnej w stosunku do P. F. (1), poprzez przyjęcie za podstawę skazania za czyn opisany w pkt. I.1. art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. z art. 64 § 1 k.k. , a nie jak błędnie przyjęto art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (pkt III wyroku)

2.  Eliminacja zapisu „tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.” oraz korekta podstawy wymiaru kary wobec oskarżonych A. J. (1), Ł. Z. i A. I. (1) (pkt. IV wyroku)

3.  Śmierć oskarżonego D. W. w toku postępowania odwoławczego

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

Stosownie do art. 455 zd 1 k.p.k., nie zmieniając ustaleń faktycznych, sąd odwoławczy poprawia błędną kwalifikację prawną niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Tego rodzaju korekta stanowi obowiązek sądu odwoławczego. W przedmiotowej sprawie Sąd meriti błędnie za podstawę skazania P. F. (1) za czyn opisany w pkt. I.1. przyjął art. 286 § 1 k.k. gdy czyn przypisany popełniony został w formie stadialnej usiłowania.

Wyeliminować należało również błędny zapis, który znalazł się w podstawie skazania za czyn opisany w punkcie I.2. wyroku Sądu Okręgowego oraz skorygować podstawę wymiaru kary w zakresie punktu IV.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

1.  W całości w stosunku do oskarżonego K. K. (1);

2.  W pozostałej, niezmienionej części w stosunku do P. F. (1), A. J. (1), Ł. Z. i A. I. (1)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w stosunku do tych oskarżonych w tym zakresie było prawidłowe i dlatego wydane orzeczenie zostało utrzymane w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

1.  Sąd Apelacyjny uniewinnił oskarżonego M. S. (1) od popełnienia czynów przypisanych mu w punktach I.2. i V wyroku Sądu Okręgowego. W konsekwencji uchylił orzeczony wobec M. S. (1) w punkcie XIII wyroku Sądu Okręgowego obowiązek naprawienia szkody (pkt. I.3. i I.4. wyroku);

2.  Z opisu czynu przypisanego M. S. (1) w punkcie I.1. wyroku Sądu Okręgowego wyeliminował stwierdzenie, że oskarżony czynu tego dopuścił się w zorganizowanej grupie przestępczej oraz, że z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu. Tym samym za podstawę skazania przyjął art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. a za podstawę wymiaru kary art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. oraz wymierzył za ten czyn karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I.2. wyroku).

3.  dokonał korekty błędnej kwalifikacji prawnej w stosunku do P. F. (1), poprzez przyjęcie za podstawę skazania za czyn opisany w pkt. I.1. art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. z art. 64 § 1 k.k. , a nie jak błędnie przyjęto art. 286 § 1 k.k. w zw. z z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (pkt III wyroku)

4.  wyeliminował zapis „tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.” oraz skorygował podstawę wymiaru kary wobec oskarżonych A. J. (1), Ł. Z. i A. I. (1) (pkt. IV wyroku)

Zwięźle o powodach zmiany.

Wobec odmiennego rozstrzygnięcia wskazanych wyżej kwestii co do istoty sprawy, z uwagi na inne spojrzenie sądu ad quem na wskazane zagadnienia, co zostało omówione we wcześniejszej części przedmiotowego uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

----------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

-------------------------------------------------------

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

----------------------------------------------------------------------

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

Wobec śmierci oskarżonego D. W. na etapie postępowania międzyinstancyjnego zaskarżony wyrok, w części dotyczącej tego oskarżonego został uchylony a postępowanie karne na podstawie art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k. umorzone.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

-------------------------------------------------------------------------

5.

-------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

--------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

IX

Wskazano prawidłową podstawę prawną rozstrzygnięć z punktu XVI wyroku Sądu Okręgowego w zakresie wynagrodzenia za obronę z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

X

VIII

Zasądzono od oskarżonych koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę, z uwagi na brak podstaw do zwolnienia od ich uiszczenia.

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu kwoty po 600 (sześćset złotych), powiększone o podatek VAT, z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, co znajduje uzasadnienie w treści art. 618 § 1 pkt 11 kpk, uznając, że nakład pracy, w tym czas konieczny do poświęcenia w toku postępowania odwoławczego nie uzasadnia przyznania wynagrodzenia w zwiększonej wysokości.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska

Izabela Szumniak Ewa Jethon

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. F. (1) z urzędu

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt. I, II, III, V

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. J. (1) z urzędu

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt I., II., III, IV, V

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. J. (1) z wyboru

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia co do tego oskarżonego za wyjątkiem pkt VII orzeczenia

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. S. (1) z urzędu

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia co do tego oskarżonego

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 5

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Ł. Z. z urzędu

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia co do tego oskarżonego

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 6

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. K. (1) z urzędu

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia co do tego oskarżonego

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 7

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. I. (1) z urzędu

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia co do tego oskarżonego z wyłączeniem pkt. VIII (uniewinnienia)

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana