Wyrok z dnia 2011-07-06 sygn. IV KK 161/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KK 161/11

W Y R O K

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2011 r.

Sąd Najwyższy w Warszawie – Izba Karna na posiedzeniu

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSN Wiesław Kozielewicz (sprawozdawca) Sędziowie: SSN Michał Laskowski

SSN Roman Sądej

Protokolant Jolanta Grabowska

po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2011 r., sprawy E. K.

skazanego z art. 178a § 2 k.k.

z powodu kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w L. z dnia 11 lutego 2011 r., sygn. akt II K […]

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę E. K. przekazuje Sądowi

Rejonowemu w L. do ponownego rozpoznania.

U Z A S A D N I E N I E

Prokurator Rejonowy w L. oskarżył E. K. o to, że w dniu 5 sierpnia 2010 r. na drodze publicznej ulicy P. w miejscowości Ł., będąc w stanie nietrzeźwości 1,56 mg/l i 1,54 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował rowerem, tj. o czyn z art. 178a § 2 k.k. (k. 24-25).

Sąd Rejonowy w L. skierował przedmiotową sprawę na posiedzenie bez udziału stron postępowania, i w dniu 11 lutego 2011 r. wydał wyrok nakazowy, sygn. II K [X], na mocy którego:

1. uznał E. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 178 a § 2 k.k. i za to na mocy tego przepisu w zw. z art. 34 § 1 i 2 k.k. i art. 35 § 1 k.k. skazał na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym czasie do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym,

2. na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów rowerowych i wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat,

3. na podstawie art. 36 § 2 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 5 i 6 k.k. zobowiązał E. K. do:

- powstrzymania się od nadużywania alkoholu,

- poddania się leczeniu odwykowemu w poradni przeciwalkoholowej (k. 30).

Wyrok ten nie został zaskarżony sprzeciwem przez żadną ze stron postępowania i uprawomocnił się w dniu 8 marca 2011 r.

Od powyższego wyroku kasację złożył Prokurator Generalny. Zaskarżył ten wyrok w całości na korzyść i zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 74 § 1 k.k., polegające na orzeczeniu wobec oskarżonego, zawartych w art. 72 § 1 pkt 5 i 6 k.k., obowiązków powstrzymywania się od nadużywania alkoholu i poddania się leczeniu odwykowemu w poradni przeciwalkoholowej, bez uprzedniego wysłuchania oskarżonego i uzyskania jego zgody, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w L. do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył co następuje.

Kasacja jest oczywiście zasadna.

Rację ma skarżący gdy wskazuje, iż zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w L. jest wadliwy albowiem został wydany z rażącym naruszeniem prawa karnego materialnego wskazanego w zarzucie kasacji.

Zgodnie z treścią przepisu art. 36 § 2 i 3 k.k., wymierzając karę ograniczenia wolności, sąd może orzec wobec oskarżonego obowiązki wymienione w art. 72 k.k., przy czym przepis art. 74 k.k. stosuje się odpowiednio.

Ostatni z przywołanych wyżej przepisów w § 1 przewiduje, iż czas i sposób wykonania nałożonych obowiązków, wymienionych w art. 72 k.k., sąd określa po wysłuchaniu skazanego, a nałożenie obowiązku wymienionego w art. 72 § 1 pkt 6 k.k. wymaga nadto jego zgody.

Tymczasem w toku niniejszej sprawy Sąd Rejonowy w L. wyrokiem nakazowym z dnia 11 lutego 2011 r. bez uprzedniego, obligatoryjnego wysłuchania E. K., nałożył na niego obowiązki w postaci powstrzymania się od nadużywania alkoholi oraz podjęcia leczenia odwykowego w poradni przeciwalkoholowej, przy czym w zakresie drugiego z wymienionych obowiązków, orzeczonego na podstawie art. 72 § 1 pkt 6 k.k., sąd nie uzyskał zgody oskarżonego na jego nałożenie. Trafnie zauważa przy tym skarżący, iż aktualny stan prawny przywiązuje dużą uwagę do włączenia skazanego w proces jego resocjalizacji. Skazany, na którego nakładany jest obowiązek, ma zatem prawo współuczestniczenia w określeniu czasu i sposobu jego wykonania, co wynika ze szczególnego charakteru obowiązku poddania się leczeniu. Osiągnięcie zadowalającego rezultatu w leczeniu odwykowym, jest uzależnione przede wszystkim od psychicznego nastawienia skazanego do procesu leczenia, negatywny stosunek skutkuje najczęściej brakiem postępów. Mając to na uwadze ustawodawca zobligował sąd do uzyskania zgody od skazanego na nałożenie obowiązku określonego w art. 72 § 1 pkt 6 k.k.

Poza sporem jest iż opisane postępowanie sądu I instancji rażąco naruszyło przepis art. 74 § 1 k.k. i jednocześnie naruszenie to w sposób oczywisty miało istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, gdyż z niekorzyścią dla oskarżonego zostały na niego nałożone obowiązki stanowiące dodatkowe dolegliwości w ramach wydanego wyroku (por. też wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 19 stycznia 2011 r., IV KK 378/10 i z dnia 14 czerwca 2011 r., sygn. IV KK 143/11 i IV KK 157/11)

Kierując się przedstawionymi wyżej motywami Sąd Najwyższy z mocy art. 537 § 2 k.p.k. i art. 535 § 5 k.p.k. orzekł jak w wyroku.