Wyrok z dnia 2021-06-29 sygn. IV SA/Wr 209/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Ireneusz Dukiel (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Bogumiła Kalinowska, sędzia WSA Ewa Kamieniecka, , po rozpoznaniu w Wydziale IV na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 czerwca 2021 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia A w W. na decyzję Nadleśniczego Nadleśnictwa B z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej I. uchyla zaskarżoną decyzję w całości; II. zasądza od Nadleśniczego Nadleśnictwa B na rzecz skarżącego Stowarzyszenia A w W. kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Stowarzyszenie A w W. (dalej jako wnioskodawca, Stowarzyszenie lub skarżący) zwróciło się wnioskiem z dnia 4 listopada 2020 r. do Nadleśnictwa B (dalej jako Nadleśnictwo), reprezentowanego przez Nadleśniczego (dalej również jako organ lub podmiot zobowiązany):

1. o przesłanie listy przypadków z okresu ostatnich trzech lat, gdy przedstawiciele strony społecznej zgłaszali postulaty, wnioski i uwagi dotyczące prowadzenia gospodarki leśnej na terenie Nadleśnictwa; dla każdego przypadku zawnioskowano o podanie:

a. kto zgłaszał postulaty, wnioski i uwagi dotyczące prowadzenia gospodarki leśnej na terenie Nadleśnictwa,

b. zagadnień, których dotyczyły postulaty, wnioski bądź uwagi zgłaszane przez stronę społeczną,

c. kanałów komunikacji Nadleśnictwa ze stroną społeczną,

d. rezultatów zgłaszania postulatów, wniosków i uwag przez stronę społeczną, a w szczególności informacji, czy w wyniku zaangażowania strony społecznej Nadleśnictwo zmodyfikowało swoje plany prowadzenia gospodarki leśnej, jeżeli tak, to w jaki sposób,

e. dokumentacji komunikacji ze stroną społeczną;

2. o odpowiedź na pytanie czy w najbliższych 12 miesiącach Nadleśnictwo planuje wprowadzenie zmian w procesach rozpatrywania postulatów, wniosków i uwag strony społecznej oraz prowadzenia z nią dialogu na temat gospodarki leśnej, jeżeli tak, to jakie zmiany są planowane.

Powyższe pytania, jak podało Stowarzyszenie, odnosiły się do wszelkich procesów konsultacji społecznych, zgłaszania uwag i współuczestniczenia strony społecznej w decyzjach o gospodarce leśnej, które odbyły się poza procesem tworzenia Planu Urządzenia Lasu (dalej jako PUL), czyli inaczej mówiąc tych, które dotyczyły wdrażania już zatwierdzonego PUL, a nie tworzenia nowego PUL, oraz miały miejsce w Nadleśnictwie na przestrzeni ostatnich trzech lat.

Dalej wnioskodawca wskazał, że na użyte we wniosku definicje oznaczające:

- "kanały komunikacji" – sposób w jaki Nadleśnictwo komunikuje się ze stroną społeczną, obejmuje m.in. BIP, stronę internetową, gazety, radio, media społecznościowe, obwieszczenia, pocztę tradycyjną, pocztę elektroniczną (email), telefon, komunikatory internetowe, bezpośrednie spotkania, etc.;

- "strona społeczna" – mieszkańcy/ki, lokalne społeczności, indywidualne działaczki/e, organizacje pozarządowe, samorząd lokalny oraz inne organizacje i instytucje;

- "zgłaszanie postulatów, wniosków i uwag" – każda z formalnych i nieformalnych form wygłaszania opinii i prób współuczestniczenia w decyzjach o gospodarce leśnej obejmująca m.in. 1/ przesłanie zapytania, 2/ przesłanie uwag, żądania bądź wniosku o podjęcie konkretnych działań, 3/ przesłanie skargi, 4/ wyrażenie zaniepokojenia (również w postaci artykułu prasowego zainicjowanego przez stronę społeczną), 5/ wystosowanie petycji, 6/ udział w spotkaniu na temat gospodarki leśnej, etc.

W zakresie ochrony danych osobowych wnioskodawca sprecyzował, aby organ:

- podając przedstawiciela strony społecznej opisał go ogólnie, precyzując o jaki typ przedstawiciela strony społecznej chodzi, np. grupa mieszkańców, lokalna aktywistka, etc.,

- dokonał anonimizacji przekazanych dokumentów,

- poinformował, jeśli uwagi były wnoszone anonimowo.

Wnioskodawca domagał się udostępnienia wnioskowanych informacji w formie elektronicznej na podany we wniosku adres skrzynki poczty elektronicznej (email).

Podmiot zobowiązany w odpowiedzi na wniosek, pismem z dnia 16 listopada 2020 r., zwrócił się do wnioskodawcy o jego doprecyzowanie, wskazując, że jego forma uniemożliwiała poprawne udostępnienie żądanych informacji. Zdaniem organu, nie sposób przyjąć - jak wynika z wniosku - że każde zapytanie skierowane do Nadleśnictwa (choćby o obowiązujące przepisy, różne aspekty pracy nadleśnictwa, zagadnienia przyrodnicze etc.) jest "formą wygłaszania opinii i prób współuczestniczenia w decyzjach o gospodarce Ieśnej". Jednocześnie Nadleśnictwo nie ma często możliwości ocenić, jakie intencje i cele przyświecają pytającemu lub wnioskodawcy (zwłaszcza że nie muszą być przez niego ujawnione), a w związku z tym czy zapytanie było czy nie "formą wygłaszania opinii i prób współuczestniczenia w decyzjach o gospodarce Ieśnej".

Dalej organ stwierdził , że:

- wniosek obejmuje w znacznej mierze informacje, które nie są albo nie mogą być przez nadleśnictwo gromadzone lub nie są już w jego posiadaniu, gdyż nie wymagają tego obowiązujące przepisy i procedury wewnętrzne;

- nie gromadzi informacji o przypadkach "wyrażania zaniepokojenia w postaci artykułu prasowego zainicjowanego przez stronę społeczną";

- nie rejestruje udziału w spotkaniu na temat gospodarki Ieśnej każdej osoby z zewnątrz w sytuacji, gdy szereg tego rodzaju spotkań ma charakter otwarty;

- nie gromadzi i nie archiwizuje, czy to w formie papierowej, czy cyfrowej, korespondencji o nieokreślonym statusie, niezawierającej konkretnych pytań, uwag, żądań, postulatów czy oczekiwań jakiejkolwiek reakcji ze strony nadleśnictwa, lecz bliżej niesprecyzowane opinie, pomysły lub inne treści (w tym w ogóle niewłaściwie adresowane do nadleśnictwa);

- gromadzi i dysponuje informacjami o wnioskach, postulatach i uwagach odnośnie prowadzenia gospodarki leśnej w Nadleśnictwie, które były oficjalnie do organu kierowane w postaci petycji lub pism składanych lub przychodzących do sekretariatu pocztą tradycyjną, elektroniczną (jednak nawet w takich przypadkach organ nie jest w stanie wytworzyć informacji w pełni odpowiadającej warunkom określonym we wniosku – jako przykład podano, że w odniesieniu do spełniających warunek konkretności i rzeczowości postulatów czy żądań formułowanych przez internautów w serwisach społecznościowych pod adresem nadleśnictwa, organ nie jest zobowiązany ani często nie jest w stanie ustalić, kim są ich autorzy i czy mieszczą się we wskazanej we wniosku definicji "strony społecznej" /tym bardziej, że mogą posługiwać się anonimowymi profilami/);

- udostępnienie informacji, co do których jest to możliwe i zgodne z ustawą z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t. jedn. Dz.U. z 2020 r., poz. 2176, dalej jako u.d.i.p.) w sposób i w zakresie wnioskowanym, wymaga od Nadleśnictwa ich przetworzenia i przekształcenia, wiążącego się z dodatkowymi kosztami i nakładem pracy.

Organ poinformował też w związku z:

- ogromnym zakresem czasowym i przedmiotowym wniosku;

- brakiem możliwości oddelegowania przez Nadleśnictwo pracownika lub pracowników wyłącznie do przetwarzania wnioskowanych informacji bez szkody dla realizacji podstawowych zadań nadleśnictwa i obowiązków jego pracowników, a częściowo brakiem fizycznej możliwości realizacji tego zdania (np. konieczność przeglądania papierowych archiwów w sytuacji, gdy zatrudnieni w nadleśnictwie pracują z powodu pandemii COVID-19 w systemie zdalnym lub hybrydowym);

- koniecznością dodatkowej pracy związanej z anonimizacją danych osób fizycznych w przypadku udostępniania informacji odnośnie ich uwag, wniosków i postulatów, w tym dokumentacji korespondencji;

- możliwą koniecznością zatrudnienia przez nadleśnictwo dodatkowej osoby lub udzielenia zamówienia publicznego na zewnątrz w celu przetworzenia ogromnej ilości danych zgodnie z wnioskiem w rozsądnym czasie (wystarczy wspomnieć ewentualną konieczność przejrzenia i analizy prywatnych wiadomości oraz komentarzy internautów na profilu nadleśnictwa w serwisie społecznościowych za trzy lata wstecz albo konieczność zawarcia na żądanej liście przypadków uwag, postulatów czy wniosków zgłaszanych w postaci publikacji w mediach "zainicjowanych przez stronę społeczną" w sytuacji, gdy nadleśnictwo w ogóle nie ma obowiązku gromadzenia takich informacji i prowadzenia za kogoś kwerendy materiałów ukazujących się w ogólnodostępnych mediach,

że informacja publiczna objęta wnioskiem nie może być udostępniona w terminie przewidzianym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. Dodatkowo organ wskazał, że przekształcenie i przetworzenie wnioskowanych informacji będzie wymagało, z uwagi na okoliczności wskazane wyżej, poniesienia przez Nadleśnictwo ogromnych dodatkowych nakładów organizacyjnych i finansowych. W związku z tym, na podstawie art. 15 ust. 1 u.d.i.p., Nadleśnictwo obliczy i przedstawi te koszty i pobierze od wnioskodawców opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom.

Wobec powyższego, w celu umożliwienia prawidłowej odpowiedzi, organ wezwał wnioskodawcę do:

- uzupełnienia wniosku przez m.in. dokładniejsze niż "przestrzeń ostatnich trzech lat" wskazanie zakresu dat, którego miałaby dotyczyć odpowiedź, a także doprecyzowanie pytań zawartych we wniosku przez skonkretyzowanie zakresu żądanych informacji i możliwe ich ograniczenie do danych, które Nadleśnictwo rzeczywiście może gromadzić i posiadać (czy w ogóle mieć prawną oraz fizyczną możliwość, by to robić);

- wykazania, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., dlaczego i w jaki sposób uzyskanie tych informacji, w tym przetworzonych, jest szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Odnosząc się do ujętego we wniosku pytania nr 2, organ wyjaśnił, że:

- w przypadku konsultacji społecznych przy tworzeniu planu urządzania lasu lub prognozy oddziaływania na środowisko, proces ten jest opisany i wynika z przepisów ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t. jedn. Dz.U. z 2020 r., poz. 1463, dalej jako u.l.), rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 12 listopada 2012 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu sporządzania planu urządzenia lasu, uproszczonego planu urządzenia lasu oraz inwentaryzacji stanu lasu, a także obowiązującej w Lasach Państwowych Instrukcji Urządzania Lasu i wytycznych Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych (zarządzenie nr 12/2009),

- rolą Nadleśnictwa jest stosowanie wyżej wskazanych regulacji, a nie planowanie w nich zmian,

- w przypadku wszelkich innych "procesów rozpatrywania postulatów, wniosków i uwag strony społecznej oraz prowadzenia z nią dialogu na temat gospodarki leśnej" sposób ich rozpatrywania lub prowadzenia jest zindywidualizowany i każdorazowo uzależniony od tego, jaki postulat lub wniosek konkretnie zgłasza dana osoba lub organizacja, w jakiej formie i jaką drogą to czyni, jakiego sposobu i formy odpowiedzi lub innej reakcji oczekuje lub preferuje etc.,

- nie sposób mówić o planowaniu przez Nadleśnictwo zmian w "procesach", jeśli te ostatnie wynikają i uzależnione są od każdorazowego działania i oczekiwań danego wnioskodawcy.

Reasumując organ podniósł, że wniosek w tym zakresie nie może zostać uwzględniony, gdyż pytanie o zdarzenia przyszłe lub takie, które jeszcze nie nastąpiły, nie jest pytaniem o informację publiczną podlegającą udostępnieniu.

Stowarzyszenie, w odpowiedzi na powyższe wezwanie, pismem z dnia 14 grudnia 2020 r. poinformowało, że podstawą prawną wniosku jest ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (aktualny t. jedn. Dz.U. z 2021 r., poz. 247, dalej jako u.u.i.ś.). Tym samym wnioskodawca oczekuje wykonania wniosku na zasadach określonych w powyższej ustawie, podkreślając jednocześnie, że w tym akcie prawnym brak jest rozwiązania nawiązującego do informacji publicznej przetworzonej określonej w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. W przekonaniu wnioskodawcy z tej przyczyny wezwanie organu do wykazania, dlaczego udostępnienie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego, jest bezpodstawne.

Równocześnie Stowarzyszenie wyjaśniło, że:

1. okres ostatnich trzech lat dotyczy czasu od 1 listopada 2017 r. do 3 listopada 2020 r.;

2. podaną we wniosku definicję "zgłaszanie postulatów, wniosków i uwag" należy interpretować jako zawierającą pojęcie dostępu do informacji o środowisku,

3. w przypadku artykułów i doniesień medialnych wniosek dotyczył przesłania informacji o doniesieniach, których istnienie odnotowało Nadleśnictwo, a w szczególności doniesień, w procesie powstawania których, przedstawiciele Nadleśnictwa zostali poproszeni o wyrażenie opinii;

4. w przypadku, gdy Nadleśnictwo nie posiada wiedzy kim dokładnie są osoby, które chcą pozyskać informację i wiedzę o gospodarce leśnej, wyrazić opinię bądź współuczestniczyć w decyzjach zawnioskowano o ogólne opisanie takiej osoby bądź osób (przykładowo: internauta, członkowie społeczności, członkowie klubu seniora itp.).

Organ decyzją z dnia [...] grudnia 2020 r., nr [...], podnosząc w podstawie art. 16 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn. Dz.U. z 2020, poz. 256, dalej jako k.p.a.), odmówił udostępnienia informacji publicznej we wnioskowanym zakresie.

W motywach decyzji organ przytoczył treść art. 9 ust. 1 u.u.i.ś., po czym wskazał, że po dokonaniu analizy przedmiotowego wniosku stanął na stanowisku, iż żądane informacje nie stanowią żadnego z rodzaju informacji o środowisku, określonego w przywołanym katalogu. Zdaniem organu żądanie wnioskodawcy dotyczy w zasadzie bliżej nieokreślonego katalogu informacji na temat zgłaszanych przez czynniki zewnętrzne (a więc spoza struktury PGL LP) wniosków, postulatów i spostrzeżeń na temat prowadzonej przez Nadleśnictwo gospodarki leśnej w ramach wykonywania przez nie zatwierdzonego Planu Urządzenia Lasu. Tego rodzaju informacje nie mieszczą się w żadnej z kategorii informacji o środowisku, wskazanych powyżej. W związku z tym nie mogą one podlegać udostępnieniu w trybie przepisów ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku.

W ocenie organu kolejnym argumentem wskazującym na brak możliwości zastosowania przepisów u.u.i.ś. jest fakt, że zgodnie z art. 8 u.u.i.ś. udostępnia się te informacje, które są informacjami znajdującymi się w posiadaniu władz publicznych lub informacjami przeznaczonymi dla władz publicznych, w zakresie, w jakim nie dotyczy to ich działalności ustawodawczej, a w przypadku sądów i trybunałów - działalności orzeczniczej. Oznacza to, że udostępnieniu podlegają informacje znajdujące się fizycznie w posiadaniu danego organu, ale także te, które są "dla niego przeznaczone", przez co rozumie się informację, którą w imieniu organu administracji dysponują osoby trzecie, w tym też informację, której organ ten ma prawo żądać od osób trzecich. Takie rozwiązanie prowadzi do jedynego możliwego do przyjęcia wniosku, mianowicie, że udostępnieniu w oparciu o przepisy u.u.i.ś. podlegają tylko takie dane, które są w jakikolwiek sposób gromadzone zarówno przez organ, do którego skierowany jest wniosek, jak i przez inne podmioty, do których organ może zwrócić się o ich przekazanie, celem udostępnienia. Podkreślono zwłaszcza, że w piśmie z dnia 16 listopada 2020 r. organ podał wprost, iż nie prowadzi żadnego rejestru czy też archiwizacji danych o charakterze czysto nieformalnym, czy też znajdujących się w źródłach niezwiązanych w żaden sposób z Lasami Państwowymi (tj. artykuły prasowe czy też wystąpienia na portalach internetowych nie administrowanych przez jednostki LP), a głównie o takie dane wystąpił wnioskodawca. Skoro zatem żądane dane nie znajdują się ani w posiadaniu organu, ani żadnego innego organu, do którego Nadleśnictwo mogłoby wystąpić o ich przekazanie celem udostępnienia, to przyjąć należy, iż nie mogą one zostać w żaden sposób potraktowane jako informacje o środowisku w rozumieniu u.u.i.ś.

W ocenie organu, z uwagi na okoliczność nieistnienia wnioskowanych informacji, spełnienie żądania zawartego we wniosku wymagałoby dokonania przetworzenia informacji, o udostępnienie których zwrócił się wnioskodawca. Niezbędne byłoby przeprowadzenie działań prowadzących do wytworzenia żądanych informacji z danych zgromadzonych w źródłach zewnętrznych, takich jak portale internetowe i społecznościowe, czy też zestawienia artykułów prasowych za okres wskazany przez wnioskodawcę. Ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku nie przewiduje możliwości przetwarzania informacji, nakazując wprost udostępnianie informacji znajdujących się w posiadaniu organu lub dla tego organu przeznaczonych, w związku z powyższym organ uznał, że wniosek winien być rozpoznany w oparciu o przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Jak dalej argumentowano - konsekwencją uznania, że żądana przez skarżącego informacja posiada charakter informacji przetworzonej, jest fakt, iż organ ma obowiązek pozytywnego rozpatrzenia wniosku wyłącznie w sytuacji spełnienia przesłanki szczególnej istotności dla interesu publicznego. Pojęcie szczególnie istotnego interesu publicznego jest pojęciem niedookreślonym, odnosi się do spraw związanych z funkcjonowaniem państwa i innych podmiotów publicznych jako prawnej całości - zwłaszcza, jeżeli związane jest ono z gospodarowaniem mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Żądając informacji publicznej przetworzonej wnioskodawca powinien więc wykazać, w jakim zakresie jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, tj. w jaki sposób zamierza wykorzystać uzyskane informacje dla poprawy funkcjonowania organów administracji publicznej i lepszej ochrony interesu publicznego. Organ podkreślił, że wnioskodawca w niniejszej sprawie nie wskazał - ani w samym wniosku ani też w odpowiedzi na wezwanie z dnia 16 listopada 2020 r. - szczególnej istotności dla interesu publicznego w uzyskaniu informacji objętej żądaniem.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, w której skarżący wniósł o:

- stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości,

- ewentualnie o uchylenie decyzji w całości,

- przeprowadzenie rozprawy,

- zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego, wedle norm przepisanych.

Skarga została oparta na zarzutach naruszenia przepisów:

1. art. 1 ust. 2 u.d.i.p. w zw. z art. 1 pkt 1 lit. a) u.u.i.ś., co mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania, poprzez zastosowanie do wniosku skarżącego przepisów u.d.i.p., w sytuacji w jakiej wniosek dotyczy informacji o środowisku i jego ochronie,

2. art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a. poprzez arbitralne stwierdzenie, że żądane informacje publiczne stanowią informację publiczną przetworzoną, w sytuacji gdy okoliczność ta nie została w sposób dostateczny wyjaśniona ani należycie umotywowana, jak wymagają tego przepisy, a nadto brak dostatecznego umotywowania dlaczego wnioskowe informacje nie zostały udostępnione na podstawie u.u.i.ś.,

3. art. 391 § 1 k.p.a. poprzez doręczenie decyzji administracyjnej w sytuacji w jakiej nie wystąpiła żadna z przesłanek określona w tym przepisie;

4. ewentualnie naruszenie art. 16 ust. 1 i ust. 2 w zw. z art. 64 § 2 k.p.a. poprzez brak wezwania do podpisania wniosku w przypadku w jakim zastosowanie ma u.d.i.p. i zachodzi konieczność wydania decyzji odmownej udostępnienia informacji publicznej,

5. art. 74 ust. 3 w zw. z art. 54 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 10 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, poprzez odmowę udostępnienia wnioskowanych informacji w sytuacji w jakiej nie zachodziły przesłanki do odmowy udostępnienia informacji wyrażone w art. 31 ust. 1 Konstytucji RP i art. 10 ust. 1 Konwencji, co w efekcie uniemożliwia prowadzenie debaty o gospodarce leśnej, która wyłącznie możliwa jest w oparciu o informacje posiadane przez organ, który w tym wypadku posiada monopol informacyjny.

Skarżący wywodził, że pismem z 14 grudnia 2020 r. wskazał, iż wniosek znajduje oparcie w przepisach u.u.i.ś. Tym samym spór dotyczy kwestii zastosowania w tym przypadku u.d.i.p., a nie właściwej u.u.i.ś. Jak podał skarżący, przedmiot wniosku dotyczył gospodarki leśnej, jak kreowana jest i jakim procesom konsultacyjnym została poddana a pytania dotyczyły zarówno środowiska jak i jego ochrony. Dalej skarżący wskazał na przepis art. 1 ust 2 u.d.i.p., zgodnie z którym w przypadku, w jakim przepisy innych ustaw określają odmiennie zasady i tryb dostępu do informacji, to będą one miały zastosowanie przed ustawą o dostępie do informacji publicznej. Natomiast zgodnie z art. 1 pkt 1 lit. a) u.u.i.ś. ustawa określa zasady i tryb postępowania w sprawach udostępniania informacji o środowisku i jego ochronie. Tym samym ustawa ta będzie miała pierwszeństwo w każdym przypadku w jakim wniosek o informację dotyczy informacji o środowisku i jego ochronie. Jak podał skarżący, złożony wniosek dotyczył kwestii wdrażania plan urządzenia lasu.

W przeświadczeniu skarżącego, bezsprzecznie każde działanie związane z planem urządzenia lasu ma związek ze środowiskiem, czy też z jego ochroną. Trudno zrozumieć z jakich przyczyn organ twierdzi inaczej. Takowe stanowisko organu prowadzi do uznania, że np. działania mogące wpłynąć na elementy środowiska nie dotyczą kwestii związanych ze środowiskiem i jego ochroną. W tym zakresie wystarczające jest sięgnięcie m.in. do art. 9 ust. 1 pkt. 3 u.u.i.ś. zgodnie z którym udostępnieniu, o którym mowa w art. 8, podlegają informacje dotyczące: środków, takich jak: środki administracyjne, polityki, przepisy prawne dotyczące środowiska i gospodarki wodnej, plany, programy oraz porozumienia w sprawie ochrony środowiska, a także działań wpływających lub mogących wpłynąć na elementy środowiska, o których mowa w pkt 1, oraz na emisje i zanieczyszczenia, o których mowa w pkt 2, jak również środków i działań, które mają na celu ochronę tych elementów.

Skarżący na poparcie swojego stanowiska, powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2012 r., sygn. akt. I OSK 2451/11, zgodnie z którym nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że istnieje dualizm prawny w zakresie udostępniania informacji publicznej, objętych dyspozycją art. 8 i art. 9 u.u.i.ś. Nie ma bowiem żadnych podstaw by wskazywać na jakieś elementy podlegające udostępnianiu na podstawie u.u.i.ś., a pozostałe w oparciu o u.d.i.p. Jeżeli materia decyzji dotyczy informacji o środowisku i jego ochrony, to informacji publicznej o tej decyzji udziela się w oparciu u.u.i.ś. W każdym przypadku, gdy przedmiotem konkretnego postępowania będzie któryś z celów określonych w art. 1 pkt 1 lit. a u.u.i.ś, rozwiązania wynikające z tej ustawy znajdować będą zastosowanie. Ustawa ta wprowadziła otwartą definicję informacji o środowisku i jego ochronie, stanowiąc w art. 9 ust. 1 m. in., że udostępnieniu podlegają informacje dotyczące stanu elementów środowiska oraz wzajemnych oddziaływań między tymi elementami, emisji i zanieczyszczeń.

Skarżący podkreślił, że przepisy u.u.i.ś. nie przewidują rozwiązania przyjętego w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., a zatem w takim przypadku organ nie mógł ograniczyć prawa do informacji, tym samym był zobowiązany do udostępnienia wnioskowanych informacji. Zatem zdaniem skarżącego działanie organu sprowadziło się do świadomego i niezgodnego z prawem ograniczenia prawa do informacji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie wskazując, że tryb udostępniania informacji publicznej dotyczącej środowiska i jego ochrony jest trybem szczególnym w stosunku do trybu udzielania informacji publicznej uregulowanego w u.d.i.p. i dotyczy jedynie udzielania informacji, która spełnia warunki określone w art. 9 u.u.i.ś. Jeżeli więc żądane informacje nie mieszczą się w katalogu informacji zawartym w art. 9 ust. 1 u.u.i.ś., to nie podlegają one udostępnieniu w trybie tej ustawy, lecz na zasadach ogólnych, tj. w trybie u.d.i.p. Nie ma znaczenia to, na którą ustawę powołał się wnioskodawca. Niewątpliwie to materialna treść żądania determinuje postępowanie w sprawie i wskazuje, jakie przepisy mają zastosowanie. Informacje żądane przez skarżącego dotyczą "procesów konsultacji społecznych, zgłaszania uwag i współuczestniczenia strony społecznej w decyzjach o gospodarce leśnej, a konkretnie "postulatów, wniosków i uwag dotyczących prowadzenia gospodarki leśnej na terenie Nadleśnictwa zgłaszanych przez stronę społeczną" oraz "rezultatów zgłaszania postulatów, wniosków i uwag przez stronę społeczną", "które dotyczyły wdrażania już zatwierdzonego PUL, a nie tworzenia nowego PUL". Tymczasem przepis art. 9 ust. 1 pkt 3 u.u.i.ś. wymienia informacje dotyczące "środków, takich jak: środki administracyjne, polityki, przepisy prawne dotyczące środowiska i gospodarki wodnej, plany, programy oraz porozumienia w sprawie ochrony środowiska, a także działań wpływających lub mogących wpłynąć na elementy środowiska, o których mowa w pkt 1, oraz na emisje i zanieczyszczenia, o których mowa w pkt 2, jak również środków i działań, które mają na celu ochronę tych elementów". Spośród tych elementów w niniejszej sprawie przedmiotem rozważań mogą być: "plany w sprawie ochrony środowiska", "działania wpływające lub mogące wpłynąć na elementy środowiska", a także "środki i działania, które mają na celu ochronę tych elementów". Plan urządzenia lasu, jako podstawowy dokument gospodarki leśnej (art. 6 ust. 1 pkt 6 u.l.), służy realizacji jej celów i zadań. Trwale zrównoważona gospodarka leśna opiera się na wypełnianiu przez lasy zarówno funkcji ochronnych, gospodarczych, jak i społecznych (art. 6 ust. 1 pkt 1a u.l.). Tak więc również plan urządzenia lasu jest dokumentem kompleksowym, regulującym nie tylko sprawy "ochrony i zagospodarowania lasu, utrzymania i powiększania zasobów i upraw leśnych", ale także "pozyskiwania drewna, żywicy, choinek, karpiny, kory, igliwia, zwierzyny oraz płodów runa leśnego" oraz "realizację pozaprodukcyjnych funkcji lasu" (art. 6 ust. 1 pkt 1 u.l.). Plan urządzenia lasu, choć ma na celu między innymi ochronę elementów środowiska, nie jest jednak "planem w sprawie ochrony środowiska" ani "środkiem, który ma na celu ochronę tych elementów". Ponadto czym innym są informacje dotyczące konkretnego dokumentu (planu), a czym innym informacje o postulatach, wnioskach i uwagach dotyczących prowadzenia gospodarki leśnej, które dotyczyły wdrażania już zatwierdzonego planu. Zgłaszania tych postulatów, wniosków i uwag przez stronę społeczną nie można również uznać za "działania", o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3 u.u.i.ś., gdyż w przepisie tym chodzi o działania władzy publicznej, a nie o postulaty społeczne w zakresie podjęcia lub zaniechania działań przez władze. Trudno również uznać, by informacje o rezultatach zgłaszania postulatów, wniosków i uwag przez stronę społeczną, a w szczególności informacje, czy w wyniku zaangażowania strony społecznej Nadleśnictwo zmodyfikowało swoje plany, stanowiły same z siebie informacje dotyczące działań wpływających na elementy środowiska, czy też działań mających na celu ochronę tych elementów. Ponieważ więc żądane informacje nie mieszczą się w katalogu informacji a w szczególności w pkt 3, to nie podlegają one udostępnieniu w trybie tej ustawy, lecz na zasadach ogólnych, tj. w trybie u.d.i.p., co organ uczynił.

Odnosząc się do kwestii informacji przetworzonej organ zauważył, że zarówno w samej decyzji, jak i poprzedzającym ją wezwaniu do uzupełnienia wniosku, organ w dostateczny sposób wyjaśnił i należycie umotywował, dlaczego żądane informacje publiczne stanowią informację przetworzoną.

Co do kwestii niezastosowania u.u.i.ś. organ wskazał, że w zaskarżonej decyzji dostatecznie umotywował, dlaczego wnioskowane informacje nie podlegają udostępnieniu na podstawie u.u.i.ś. Po dokonaniu analizy wniosku organ stanął na stanowisku, iż żądane informacje nie stanowią żadnego z rodzaju informacji o środowisku, określonego w art. 9 ust. 1 u.u.i.ś. Organ uznał, że żądanie stowarzyszenia dotyczy w zasadzie bliżej nieokreślonego katalogu informacji na temat zgłaszanych przez czynniki zewnętrzne (a więc spoza struktury Lasów Państwowych) wniosków, postulatów i spostrzeżeń na temat prowadzonej przez Nadleśnictwo gospodarki leśnej w ramach wykonywania przez nie emisje i zatwierdzonego planu urządzenia lasu. Tego rodzaju informacje - w ocenie organu - nie mieszczą się w żadnej z kategorii informacji o środowisku. W związku z tym nie mogą one podlegać udostępnieniu w trybie przepisów u.u.i.ś. Z powyższego wynika, że organ podjął działania zmierzające do ustalenia okoliczności istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a także dostatecznie wyjaśnił podjęte rozstrzygnięcie. Zatem zarzut naruszenia przepisów art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. organ uznał za całkowicie bezzasadny.

Ustosunkowując się do zarzutu naruszenia art. 391 k.p.a., regulującego zasady doręczeń elektronicznych, podmiot zobowiązany podał, że skarżący w swoim wniosku o udostępnienie informacji wystąpił do organu o doręczenie elektroniczne, wskazując adres poczty elektronicznej. Podkreślono przy tym, iż decyzja została skarżącemu skutecznie doręczona, więc nawet ewentualne uchybienie ww. przepisowi nie ma żadnego, a tym bardziej istotnego, wpływu na wynik sprawy.

Organ odnosząc się do naruszenia art. 16 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p. w zw. z art. 64 § 2 k.p.a. wskazał, że żądanie przez skarżącego, by organ nakładał na niego dodatkowe ograniczenia formalne, jest całkiem niezrozumiałe. Odformalizowanie trybu udzielania informacji powoduje, że nie ma przeszkód, aby udzielić informacji na wniosek złożony pocztą elektroniczną, nawet gdy nie można ustalić adresata. Natomiast gdy wniosek dotyczy informacji, która nie może być udostępniona, wówczas konieczność zastosowania wobec wnioskodawcy trybu określonego przez przepisy k.p.a. powoduje, że należy zwrócić się do podmiotu, który wysłał e-maila, o przekazanie danych koniecznych dla wydania decyzji. Tymczasem dane konieczne dla wydania decyzji zostały zawarte już we wniosku o udostępnienie informacji, nie było więc potrzeby, aby ponownie o nie występować. Zauważono ponadto, że decyzja została skarżącemu skutecznie doręczona, więc nawet ewentualne uchybienie powyższemu przepisowi nie ma żadnego, a tym bardziej istotnego wpływu, na wynik sprawy.

Odnosząc się do ostatniego zarzutu skargi organ zauważył, że zaskarżona decyzja została wydana na podstawie przepisów u.d.i.p. w zw. z przepisami u.u.i.ś. Żadna z tych ustaw nie została uznana za niezgodną z Konstytucją RP, a w szczególności z jej art. 74 ust. 3 i art. 54 ust. 1, ani też z Konwencją o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, a w szczególności z jej art. 10 ust. 1. Wobec powyższego zaskarżone rozstrzygnięcie nie narusza powołanych przez skarżącego ponadustawowych aktów prawnych.

Końcowo organ podkreślił, że w żaden sposób nie blokuje skarżącemu możliwości formułowania samodzielnych postulatów, wniosków i uwag dotyczących prowadzenia gospodarki leśnej na terenie Nadleśnictwa, czy choćby samodzielnego ich pozyskania bezpośrednio od "strony społecznej", zwłaszcza w sytuacji, gdy skarżący kreuje się na reprezentanta strony społecznej. Nie jest więc prawdą, by organ posiadał w tym zakresie "monopol informacyjny".

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Kognicja sądu administracyjnego ogranicza się do zbadania legalności, tj. zgodności zaskarżonych decyzji z przepisami prawa materialnego i procesowego. Powyższa zasada wynika z art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t. jedn. Dz.U. z 2021, poz. 137). Jedynie w przypadku istnienia istotnych wad postępowania lub naruszenia przepisów prawa materialnego mających wpływ na wynik sprawy, zgodnie z art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz.U. z 2019, poz. 2325, dalej jako u.p.p.s.a.) następuje uchylenie decyzji administracyjnej lub stwierdzenie jej nieważności przez sąd. Jednocześnie rozstrzygając daną sprawę, wojewódzki sąd administracyjny nie jest związany zawartymi w skardze zarzutami i sformułowanymi w niej wnioskami, lecz ocenia ją w całokształcie okoliczności faktycznych i prawnych danej sprawy, o czym stanowi art. 134 § 1 u.p.p.s.a.

W badanej sprawie spór pomiędzy stronami dotyczy wątpliwości, czy wniosek skarżącego został rozpoznany we właściwym trybie. Skarżący domagał się rozpoznania go na zasadach określonych w u.u.i.ś., natomiast organ rozpoznał go na zasadach wskazanych w u.d.i.p. uznając, że nie mają do niego zastosowania przepisy u.u.i.ś. Organ stwierdził jednocześnie, że żądana informacja ma charakter informacji przetworzonej, której uzyskanie zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. jest możliwe w zakresie w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, czego skarżący nie wykazał. W następstwie organ odmówił udostępnienia informacji publicznej we wnioskowanym przez skarżącego zakresie, dotyczącym wszelkich procesów konsultacji społecznych, zgłaszania uwag i współuczestniczenia strony społecznej w decyzjach o gospodarce leśnej.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 u.d.i.p. przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi, pod warunkiem że nie ograniczają obowiązków przekazywania informacji publicznej do centralnego repozytorium informacji publicznej, o którym mowa w art. 9b ust. 1, zwanym dalej "centralnym repozytorium". Przepis ten jest normą kolizyjną, która wyłącza stosowanie przepisów u.d.i.p. tylko w sytuacji, w której inna ustawa reguluje ten sam zakres. Pozwala to na wyodrębnienie dwóch grup informacji: podlegających udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w u.d.i.p. oraz takich, które ujawnia się na zasadach i w trybie przewidzianym w ustawach szczególnych. W przypadku kolizji przepisy zawarte w ustawach odrębnych mają pierwszeństwo i wyłączają też stosowanie u.d.i.p. (por. wyrok NSA z dnia 26 lutego 2020 r., sygn. akt I OSK 3322/18). Taką ustawą szczególną jest u.u.i.ś., która zgodnie z art. 1 pkt 1 lit. a) określa zasady i tryb postępowania w sprawach udostępniania informacji o środowisku i jego ochronie. Oznacza to, że przepisy u.d.i.p. nie znajdują zastosowania w takim zakresie, w jakim zasady i tryb dostępu do żądanych informacji określa u.u.i.ś. (por. wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2016 r., sygn. akt I OSK 462/15). Tym samym u.u.i.ś. stanowi lex specialis w stosunku do u.d.i.p. co oznacza, że żądania związane z informacjami dotyczącymi środowiska podlegają rozpatrzeniu w ramach prawnych wyznaczonych przepisami u.u.i.ś. – tak w zakresie udostępnienia tego rodzaju informacji, jak i odmowy ich udostępnienia. Przepisy u.d.i.p. nie znajdują zastosowania w takim zakresie, w jakim zasady i tryb dostępu do żądanych informacji określa u.u.i.ś. (wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2016 r., sygn. akt I OSK 462/15). Jednocześnie podkreśla się, że nie istnieje dualizm prawny w zakresie udostępniania informacji objętych dyspozycją art. 8 i art. 9 u.u.i.ś. Nie ma podstaw, by wskazywać na wybrane elementy podlegające udostępnianiu na podstawie u.u.i.ś., a pozostałe w oparciu o przepisy u.d.i.p. (por. wyrok NSA z dnia 24 lutego 2016 r., sygn. akt I OSK 2257/14). W badanej sprawie należy stwierdzić, że w każdym przypadku, gdy przedmiotem konkretnego postępowania będzie któryś z celów określonych w art. 1 pkt 1 lit. a) u.u.i.ś, rozwiązania wynikające z tej ustawy znajdować będą zastosowanie.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 u.u.i.ś. władze publiczne są obowiązane do udostępniania każdemu informacji o środowisku i jego ochronie, które są informacjami znajdującymi się w posiadaniu władz publicznych lub informacjami przeznaczonymi dla władz publicznych, w zakresie, w jakim nie dotyczy to ich działalności ustawodawczej, a w przypadku sądów i trybunałów - działalności orzeczniczej. Władzą publiczną w rozumieniu u.u.i.ś. jest Sejm, Senat, Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, organy administracji, sądy, trybunały oraz organy kontroli państwowej i ochrony praw (art. 3 pkt 15a u.u.i.ś.).

Pojęcie organu administracji jest ujmowane w u.u.i.ś. szeroko, obejmuje organy zarówno w ujęciu instytucjonalnym, jak i funkcjonalnym (por. wyrok NSA z dnia 9 stycznia 2020 r., sygn. akt I OSK 3483/18). Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 9 lit. a i lit. b u.u.i.ś. ilekroć w ustawie jest mowa o organie administracji rozumie się przez to, oprócz ministrów, centralnych organów administracji rządowej, wojewodów, działających w ich lub we własnym imieniu innych terenowych organów administracji rządowej, organów jednostek samorządu terytorialnego, także inne podmioty wykonujące zadania publiczne dotyczące środowiska i jego ochrony.

W piśmiennictwie wskazuje się, że do podmiotów powołanych na mocy prawa do wykonywania zadań publicznych dotyczących środowiska i jego ochrony bez wątpienia należą też jednostki organizacyjne Państwowego Gospodarstwa Leśnego - Lasy Państwowe (PGLLP) realizującego zadania publiczne związane z ochroną lasów na podstawie u.l. (por. M. Bar, J. Jendrośka, Komentarz do u.u.i.ś., LEX/el. 2014, t. 5). Podobnie w orzecznictwie na tle niemal identycznej definicji organu administracji zawartej w art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r. poz. 214) przyjmuje się, iż PGLLP jest podmiotem publicznym, który realizuje zadania publiczne między innymi na podstawie u.l. - zarządzanie lasami stanowiącymi własność Skarbu Państwa, prowadzenie ewidencji majątku Skarbu Państwa oraz sprawowanie nadzoru nad lasami niepaństwowymi (por. wyrok NSA z dnia 4 września 2018 r., sygn. akt I OSK 2341/16). Należy podkreślić, że Nadleśniczy zarządza i prowadzi gospodarkę leśną w lasach stanowiących własność Skarbu Państwa (art. 4 ust. 1 i ust. 3 w zw. z art. 35 ust. 1 u.l.), która nakierowana jest na powszechną ich ochronę oraz trwałe ich utrzymanie, a także na ochronę wód i gleby (art. 7-9 u.l.), wykonywanie lub inicjowanie w lasach niepaństwowych zabiegów zwalczających lub ochronnych (art. 10 ust. 1 u.l.), realizuje zadania wynikające z planów urządzenia lasów, o którym mowa w art. 18 i nast. u.l., opiniuje projekty uproszczonych planów lasów (art. 22 ust. 3 u.l.)

W związku z powyższym należało uznać, iż Nadleśniczy należy do podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji o środowisku i jego ochronie zgodnie z art. 8 w zw. z art. 3 pkt 9 i 15a u.u.i.ś.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt badanej sprawy, Sąd uznał, że zaskarżona decyzja narusza przepisy prawa w stopniu uzasadniającym uwzględnienie skargi. Należy podkreślić, że pismem z dnia 14 grudnia 2020 r. skarżący wyraźnie wskazał, że podstawą prawną wniosku była u.u.i.ś. Zdaniem jednak organu żądane informacje wykraczały poza zakres wskazany w u.u.i.ś. Sąd zwraca jednak uwagę, że art. 9 ust. 1 u.u.i.ś. zawiera definicję informacji o środowisku, wymieniając rodzaje informacji o środowisku podlegające udostępnieniu, niemniej jednak z art. 74 ust. 3 Konstytucji RP (zgodnie z którym każdy ma prawo do informacji o stanie i ochronie środowiska) wynika, że prawo to ma znacznie szerszy zakres, niż to wynika z art. 9 ust. 1 u.u.i.ś. Przyjmuje się zatem, że prawu do informacji podlega każda informacja o środowisku, niezależnie od tego, czy jest w powyższym przepisie wskazana. Domniemywać bowiem należy, co wynika z art. 74 ust. 3 Konstytucji RP, że każda informacja o środowisku podlega udostępnieniu, chyba, że organ ochrony środowiska, wyłącznie na podstawie przepisów ustawy wykaże, że w konkretnej sprawie nie ma możliwości udostępnienia informacji o środowisku i jego ochronie (por. B. Rakoczy, U.i.i.ś. Komentarz, LexisNexis 2010, t. 1 do art. 9).

Rację ma skarżący gdy zarzuca, że brak jest dostatecznego umotywowania dlaczego wnioskowane informacje nie zostały udostępnione na podstawie u.u.i.ś. Należy zauważyć, że organ ograniczył się wyłącznie do zacytowania art. 9 ust. 1 u.u.i.ś. oraz stwierdzenia, iż żądanie dotyczy bliżej nieokreślonych katalogu informacji na temat zgłaszanych przez czynniki zewnętrzne wniosków, postulatów i spostrzeżeń na temat prowadzonej gospodarki leśnej (mimo, iż w rzeczywistości wniosek był bardzo precyzyjny) oraz lakonicznego podsumowania, że objęte wnioskiem informacje nie mieszczą się w żadnej z kategorii informacji o środowisku. Tym samym organ naruszył art. 8, art. 11 i art. 107 § 3 k.p.a.

W ocenie Sądu organ z naruszeniem art. 1 ust. 2 u.d.i.p. rozpoznał wniosek skarżącego o udostępnienie informacji w trybie u.d.i.p. zamiast na zasadach określonych w art. 8-15 u.u.i.ś., co miało wpływ na wynik postępowania. U.u.i.ś. nie jest bowiem znane pojęcie informacji przetworzonej, której uzyskanie jest możliwe w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Tym sam niespełnienie tej przesłanki nie może być podstawą do odmowy udzielna informacji o środowisku i jego ochronie. Art. 4 u.u.i.ś. zapewnia każdemu prawo do informacji o środowisku na zasadach określonych w ustawie, co koresponduje z art. 74 ust. 3 Konstytucji. Oznacza to, że udostępnienie informacji o środowisku jest regułą, a odstępstwa od niej mają charakter wyjątkowy i powinny wprost wynikać z przepisów prawa jednoznacznie określających, jakiego rodzaju informacje nie podlegają udostępnieniu (art. 16 u.u.i.ś.). Katalog włączeń nie może być rozszerzany w drodze interpretacji (por. K. Gruszecki, Udostępnienie informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Komentarz, wyd. II, LEX/ el 2013, t. 2 do art. 9).

Konkludując, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, że właściwym aktem prawnym, który znajduje zastosowanie do wniosku skarżącego jest wyłącznie ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku. Ewentualna odmowa udzielenia informacji żądanej we wniosku powinna zatem zostać oparta na rozwiązaniach prawnych przyjętych w u.u.i.ś. oraz wykładni norm prawnych w tym akcie zawartych, a nie w u.d.i.p. Warunki odmowy udostępniania tego rodzaju informacji o środowisku zostały szczegółowo unormowane w Rozdziale 2 "Odmowa udostępniania informacji" u.u.i.ś. Strona skarżąca nie domagała się udzielenia "informacji publicznej" zdefiniowanej w art.1 ust. 1 w zw. z art. 6 u.d.i.p., lecz udzielenia "informacji o środowisku" definiowanej na gruncie u.u.i.ś. Obowiązuje tu zatem odmienny tryb dostępu do informacji publicznej. Całe postępowanie związane z rozpoznaniem przedmiotowego wniosku winno być poddane uregulowaniom nie u.d.i.p. lecz u.u.i.ś. (w szczególności według przepisów Działu II u.u.i.ś. zatytułowanego "Udostępnianie informacji o środowisku i jego ochronie"). Tym samym według reżimu u.u.i.ś powinny zostać ocenione kwestie:

- czy zakres wniosku odpowiada zakresowi podmiotowemu i przedmiotowemu u.u.i.ś. na tyle by udzielić żądanej informacji,

- czy organ jest rzeczowo właściwy tudzież zobowiązany do udzielenia żądanej informacji,

- czy zachodzą przesłanki formalne i materialnoprawnej natury do udostępnienia albo odmowy udostępnienia informacji oraz w jakiej części.

Wobec powyższego należało stwierdzić, że organ nie poczynił adekwatnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy, co czyni usprawiedliwionym zarzut naruszenia art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 k.p.a. Nie wyjaśniono w szczególności tego, czy żądane przez skarżącego informacje stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p., czy też informację o środowisku w rozumieniu art. 9 ust. 1 u.u.i.ś., a w odniesieniu do informacji publicznej – nie wyjaśniono, czy stanowi ona informację przetworzoną w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. W konsekwencji organ błędnie zastosował art. 16 ust. 1 u.d.i.p.

Sąd nie dopatrzył się naruszenia art. 39⊃1; § 1 k.p.a., który stanowi, że doręczenie pism następuje za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną, jeżeli strona lub inny uczestnik postępowania spełni jeden z następujących warunków: 1) złoży podanie w formie dokumentu elektronicznego przez elektroniczną skrzynkę podawczą organu administracji publicznej; 2) wystąpi do organu administracji publicznej o takie doręczenie i wskaże organowi administracji publicznej adres elektroniczny; 3) wyrazi zgodę na doręczanie pism w postępowaniu za pomocą tych środków i wskaże organowi administracji publicznej adres elektroniczny. Uwzględniając uproszczony charakter postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej należało przyjąć, że z wniosku o udostępnienie informacji publicznej zawierającego żądanie przekazania informacji na podany tam adres poczty elektronicznej wynika również zgoda na doręczenie na ten adres decyzji wydanej w wyniku negatywnego rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej, stanowiąca zgodę, o której mowa art. 39⊃1; § 1 pkt 3 k.p.a. Jednak nawet jeśli by uznać, że wymagana zgoda nie została udzielona, przyjąć należy, że naruszenie to nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy, skoro skarżącemu doręczono decyzję, zapoznał się z jej treścią i skorzystał z przysługującego mu prawa do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

Trafnie natomiast skarżący zarzucił, że organ wydając zaskarżoną decyzję dopuścił się na ruszenia art. 64 § 2 k.p.a. Z akt sprawy wynika, iż postępowanie zostało wszczęte wnioskiem skarżącego doręczonym do organu drogą elektroniczną w postaci e-maila. Wniosek ten dotknięty był brakiem formalnym podania, ponieważ nie został podpisany własnoręcznie przez wnioskodawcę (art. 63 § 3 k.p.a.) lub opatrzony kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP, lub uwierzytelniany w sposób zapewniający możliwość potwierdzenia pochodzenia i integralności weryfikowanych danych w postaci elektronicznej (art. 63 § 3a pkt 1 k.p.a.). Organ, pomimo iż wniosek nie został opatrzony podpisem osób reprezentujących skarżącego (własnoręcznym lub elektronicznym kwalifikowanym), nie wezwał wnioskodawcy, zgodnie z art. 64 § 2 k.p.a., do jego podpisania w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienie wniosku bez rozpoznania, tylko wydał decyzję odmowną. Podkreślić należy, iż organ rozpoznając wniosek w trybie u.d.i.p. ustalając, że istnieje podstawa do odmowy udostępnienia informacji publicznej bądź umorzenia postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. obowiązany jest wezwać wnioskodawcę do uzupełnienie braków formalnych wniosku w zakresie braku podpisu, który nie jest wymagany na wcześniejszym etapie. Wówczas do usunięcia braków formalnych wniosku znajduje zastosowanie art. 64 § 2 k.p.a. Sformułowanie "stosowania przepisów k.p.a. do decyzji" użytego w przepisie art. 16 ust. 2 u.d.i.p. nie należy rozumieć jedynie wymogu stosowania przepisów wprost odnoszących się do tej formy działania administracji publicznej (np. art. 107 § 1 k.p.a.), ale także nakaz stosowania wszelkich przepisów regulujących procedurę, która kończy się wydaniem decyzji, a więc i obejmującą tryb postępowania określony w art. 64 k.p.a. oraz przepisów, które normują dalsze postępowanie w sprawie zakończonej wydaniem decyzji. Złożenie podpisu jest warunkiem prawidłowego i skutecznego wydania decyzji (por. wyroki NSA z dnia 27 marca 2018 r., sygn. akt I OSK 1701/16, z dnia 29 kwietnia 2020 r., sygn. akt I OSK 3085/19, z dnia 19 czerwca 2020 r., sygn. akt I OSK 1342/19, i wyrok NSA z dnia 5 marca 2019 r., sygn. akt I OSK 662/17).

Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy, rzeczą organu będzie uwzględnienie przedstawionej oceny prawnej i usunięcie dostrzeżonych naruszeń prawa, zgodnie z dyspozycją art. 153 u.p.p.s.a.

W tych okolicznościach sprawy Sąd, na podstawie 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c u.p.p.s.a., orzekł jak w pkt I sentencji wyroku. O kosztach postępowania postanowiono w pkt II sentencji wyroku na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 u.p.p.s.a.