Wyrok z dnia 2023-09-14 sygn. IV SA/Po 254/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Bąk - Marciniak Sędzia WSA Maciej Busz (spr.) Sędzia WSA Monika Świerczak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 września 2023 r. sprawy ze skargi K. P. na decyzję Z. S.A. z siedzibą w K. z dnia 08 marca 2023 r. w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej oddala skargę w całości.

Wnioskiem w postaci wiadomości e-mail z dnia 25.08.2022 r., doprecyzowanym następnie pismem z dnia 27.02.2023 r., K. P. (dalej jako skarżący) zwrócił się do Z. spółka akcyjna (dalej jako spółka) o udostępnienie informacji publicznej poprzez "udostępnienie wszelkich dokumentów dotyczących lokalizacji elektrowni jądrowej w K., w tym ekspertyz, analiz, badań itp." Decyzją z dnia 08.03.2023 r. wydaną na podstawie art. 5 ust. 2 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 902, dalej jako u.d.i.p.) spółka odmówiła skarżącemu udostępnienia wnioskowanej informacji.

W uzasadnieniu decyzji wyjaśniono, że wyrokiem z dnia 29.11.2022 r., sygn. akt IV SAB/Po 147/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w sprawie z wniosku skarżącego zobowiązał Zarząd Z. S.A. do załatwienia wniosku skarżącego K. P. z dnia 25.08.2022 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia doręczenia wyroku ze stwierdzeniem jego prawomocności. W uzasadnieniu wyroku WSA w Poznaniu wskazał tryb wykonania tego obowiązku poprzez wezwanie skarżącego do sprecyzowania wniosku z dnia 25.08.2022 r., którym pierwotnie skarżący wniósł o "przesłanie skanów pełnej dokumentacji elektrowni jądrowej, której to realizację planuje Z. , prosząc o przesłanie dokumentacji aktualnej na dzień odebrania niniejszego wniosku". Następnie pismem z dnia 15.02.2023 r. spółka wezwała skarżącego do sprecyzowania wniosku. W odpowiedzi skarżący wniósł o udostępnienie "wszelkich dokumentów dotyczących lokalizacji elektrowni jądrowej w K., w tym ekspertyz, analiz, badań itp.".

Na skutek rozpatrzenia tak sformułowanego wniosku spółka stwierdziła, że nie ma możliwości udostępnienia informacji zgodnie z żądaniem skarżącego, ponieważ informacje na temat planowanej budowy elektrowni jądrowej w zakresie, w którym nie zostały dotychczas ujawnione publicznie, stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa Z. S.A., jak również są objęte umownymi klauzulami nakładającymi na Z. S.A. zobowiązanie do zachowania poufności, zaś wstępne analizy dotyczące budowy elektrowni jądrowej, które zostały sporządzone na zlecenie spółki i pozostałych partnerów stanowią dokumentację techniczną, a w konsekwencji nie stanowią informacji publicznej zgodnie z u.d.i.p. i nie podlegają udostępnieniu na jej podstawie.

Dalej spółka wyjaśniła, że w dniu 31.10.2022 r. Z. SA., P. S.A. oraz K. zawarły list intencyjny, zaś informacja o jego zawarciu została podana do publicznej wiadomości w formie raportu bieżącego (raport bieżący nr [...] dostępny na stronie internetowej Z. SA.). Jak wskazano w raporcie bieżącym list intencyjny dotyczy podjęcia przez strony listu intencyjnego współpracy w ramach strategicznego p. projektu budowy elektrowni jądrowej w Pątnowie, a współpraca ta ma na celu opracowanie planu rozwoju elektrowni jądrowej w oparciu o k. technologię [...], w tym w szczególności wykonanie wstępnych analiz danych dotyczących warunków geotechnicznych, sejsmicznych i środowiskowych. Wyjaśniono, że list intencyjny ze swej istoty stanowi wstępną deklarację zamiarów dotyczących przyszłych działań, nie wiąże w żaden sposób stron co do przyszłej współpracy. Strony listu intencyjnego przystąpiły do przeprowadzania wskazanych w nim wstępnych analiz o charakterze technicznym. Następnie spółka uzasadniła, że zgodnie z postanowieniami listu intencyjnego klauzulą poufności jest objęta zarówno treść listu intencyjnego, jak również warunki planowanej budowy elektrowni jądrowej. Jakiekolwiek udostępnienie informacji objętych klauzulą poufności wymaga każdorazowo uzyskania uprzedniej zgody wszystkich stron listu intencyjnego, tj. Z. S.A., P. S.A. oraz K. .

Kolejno spółka wyjaśniła, że w dniu 07.03.2023 r. Z. S.A. oraz P. S.A. zawarły porozumienie wstępne dotyczące utworzenia wspólnej spółki celowej. Jak przekazano do publicznej wiadomości w ramach raportu bieżącego Z. S.A. nr [...], w celu podjęcia bezpośredniej współpracy w sprawie projektu budowy elektrowni jądrowej, Z. S.A. oraz P. S.A. zamierzają wspólnie utworzyć spółkę celową w formie spółki akcyjnej z siedzibą w K., która następnie nabędzie lub obejmie akcje w spółce mającej za zadanie realizację projektu budowy elektrowni jądrowej z potencjalnym udziałem partnera technologicznego. Zgodnie z postanowieniami porozumienia, jego strony zobowiązane są do zachowania w poufności zarówno treści porozumienia, jak i jego warunków oraz transakcji będących jego przedmiotem.

Następnie spółka wskazała, że przeanalizowała możliwości udostępnienia wnioskowanej informacji z perspektywy konieczności ochrony tajemnicy przedsiębiorcy, biorąc pod uwagę powyższe zastrzeżenia poufności zawarte zarówno w liście intencyjnym jak i w porozumieniu. Organ podkreślił, że zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na tajemnicę przedsiębiorcy. Dla ustalenia istnienia tajemnicy przedsiębiorcy podlegającej ochronie na gruncie prawa dostępu do informacji publicznej konieczne jest zaistnienie warunku formalnego i materialnego tej tajemnicy. Jak dalej wyjaśniono, warunek formalny polega na zastrzeżeniu tajemnicy przez przedsiębiorcę, co – w ocenie spółki - nastąpiło wprost zarówno w liście intencyjnym, jak i w porozumieniu. Warunek materialny polega zaś na szczególnej wartości konkretnej informacji, której nieuprawnione udostępnienie mogłoby spowodować dla przedsiębiorcy szkodę. Przy określaniu warunku materialnego spółka odwołała się do art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1233, dalej jako u.z.n.k.), zgodnie z którym przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, które jako całość lub w szczególnym zestawieniu i zbiorze ich elementów nie są powszechnie znane osobom zwykle zajmującym się tym rodzajem informacji albo nie są łatwo dostępne dla takich osób, o ile uprawniony do korzystania z informacji lub rozporządzania nimi podjął, przy zachowaniu należytej staranności, działania w celu utrzymania ich w poufności.

Uzasadniając wydaną decyzję Z. S.A. wskazała także, że z informacją poufną mamy do czynienia, kiedy przedsiębiorca ma wolę, by pozostała ona tajemnicą dla pewnych kół odbiorców, konkurentów. Wola ta dla innych osób musi być rozpoznawalna. Tajemnicę przedsiębiorcy stanowią więc – w przekonaniu spółki - informacje znane jedynie określonemu kręgowi osób i związane z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością, wobec których podjął on wystarczające środki ochrony w celu zachowania ich w poufności. Utrzymanie danych informacji jako tajemnicy wymaga podjęcia przez przedsiębiorcę działań zmierzających do wyeliminowania możliwości dotarcia do nich przez osoby trzecie w normalnym toku zdarzeń, bez konieczności podejmowania szczególnych starań. Ustawodawca nie przesądził przy tym, jakie to mają być działania. Jak podkreślono, cecha ta istnieje w samej informacji od momentu podpisania listu intencyjnego i porozumienia. W przekonaniu spółki warunek poufności informacji został spełniony, a więc została spełniona przesłanka formalna tajemnicy przedsiębiorcy. Wyjaśniono, że informacje pozostają pod szczególną ochroną i są niedostępne dla szerokiego kręgu osób.

W odniesieniu zaś do warunku materialnego Z. S.A. wskazała, że wartość gospodarczą posiadają dla przedsiębiorcy te dane, które odnoszą się szeroko rozumianego gospodarowania przez firmę jej mieniem, jak i szczegółów organizacyjnych, technicznych czy technologicznych dotyczących prowadzonej działalności gospodarczej w tym inwestycji. Z powyższych powodów udostępnienie listu intencyjnego oraz porozumienia jako dokumentów źródłowych, jak również informacji dotyczących działań podjętych na ich podstawie jest – zdaniem organu - prawnie niedopuszczalne. Konkludując spółka wyjaśniła, że podmiotem, ze względu na dobro którego konieczne jest wydanie decyzji odmawiającej dostępu do informacji publicznej jest Z. S.A. lub inna spółka.

Na marginesie Z. S.A. podniosła, iż zgodnie z pismem Rządowego Centrum Bezpieczeństwa nr [...] z dnia 31.05.2021 r. mienie spółki zostało ujęte w zaktualizowanym "Jednolitym wykazie obiektów, instalacji, urządzeń i usług wchodzących w skład infrastruktury krytycznej z podziałem na systemy", o którym mowa w art. 5b ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 122, dalej jako ustawa o zarządzeniu kryzysowym). Zgodnie zaś z art. 6 ust. 5 ustawy o zarządzaniu kryzysowym właściciele obiektów, instalacji lub urządzeń infrastruktury krytycznej mają obowiązek m.in. ich ochrony. Ponadto spółka wskazała, że pismo RCB jest niejawne o klauzuli "zastrzeżone" i jest dostępne w kancelarii tajnej Z. S.A. jedynie dla osób z odpowiednim poświadczeniem bezpieczeństwa.

Powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego Z. S.A. podała za uchwałą siedmiu sędziów z dnia 9 grudnia 2013 r., sygn. akt I OPS 8/13, że istnienie innych zasad czy trybu udostępniania informacji publicznych wyłącza stosowanie ustawy o dostępie do informacji publicznych - jednakże tylko w zakresie wyraźnie uregulowanym tymi szczególnymi przepisami. Wszędzie tam, gdzie konkretne sprawy dotyczące zasad i trybu dostępu do informacji będącej informacją publiczną uregulowane są inaczej w ustawie, a inaczej w ustawie szczególnej i stosowania obu tych ustaw nie da się pogodzić, pierwszeństwo mają przepisy ustawy szczególnej, jednak tylko w przypadku odmiennego uregulowania zasad i trybu dostępu do informacji publicznych.

Ponadto spółka wyjaśniła, że niezależnie od powyższej argumentacji uzasadniającej konieczność utrzymania w poufności (ze względu na umowne klauzule poufności, jak również obowiązek ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa) strony listu intencyjnego, po jego podpisaniu wspólnie przystąpiły do sporządzania przewidzianych w tym liście wstępnych analiz. W konsekwencji wszelkie efekty prac technicznych prowadzonych na podstawie listu intencyjnego, są własnością zarówno Z. SA., jak i P. S.A. oraz K. .

Końcowo spółka podkreśliła, że skarżący wniósł o udostępnienie "wszelkich dokumentów dotyczących lokalizacji elektrowni jądrowej w K., w tym ekspertyz, analiz, badań itp." co wskazuje, że jego intencją było uzyskanie dostępu do dokumentacji elektrowni jądrowej w rozumieniu dokumentacji technicznej. Z. S.A. wskazał wobec tego, że poza analizami o charakterze technicznym oraz listem intencyjnym i porozumieniem, nie dysponuje innymi dokumentami dotyczącymi budowy elektrowni jądrowej. Jednocześnie spółka wskazała, że w oparciu o uzasadnienie WSA w Poznaniu wyrażone w wyroku o sygn. akt: IV SAB/Po 147/22, informacje dotyczące dokumentacji technicznej związanej z inwestycją nie zostały wymienione w art. 6 u.d.i.p. Zdaniem spółki wskazana dokumentacja nie stanowi więc ani informacji o polityce wewnętrznej i zagranicznej (art. 6 ust. 1 u.d.i.p.), o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 wskazanej ustawy (art. 6 ust. 1 pkt 2 u.d.i.p.), o zasadach funkcjonowania tych podmiotów (art. 6 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p.), o danych publicznych, w tym treści dokumentów urzędowych, stanowiska w sprawach publicznych, o treści innych wystąpień, o stanie państwa (art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p.), względnie też o majątku publicznym w zakresie unormowanym w art. 6 ust 1 pkt u.d.i.p. Dokumentacja techniczna związana z inwestycją nie stanowi zatem informacji publicznej. Jest sporządzana na zamówienie przez wyspecjalizowane i uprawnione do tego podmioty, często zabezpieczona prawami autorskimi w zakresie rozwiązań technicznych, nierzadko objętych tajemnicą, często jest też bardzo kosztowna. Z tych powodów Z. S.A. odmówiła udostępnienia żądanych przez skarżącego informacji.

Końcowo spółka podkreśliła, iż podejmuje i będzie podejmowała wszelkie możliwe prawnie kroki w celu objęcia tajemnicą przedsiębiorstwa informacji dotyczących planowanego przedsięwzięcia, a to z uwagi na wagę tych informacji dla przedsiębiorcy.

Skargę na powyższą decyzję wywiódł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu K. P. wnosząc o jej uchylenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił naruszenie:

1) art. 19 ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167, dalej jako Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych) oraz art. 10 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 z późn. zm., dalej jako Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności) poprzez nieudostępnienie informacji publicznej na wniosek, i tym samym naruszenie prawa człowieka do otrzymywania informacji;

2) art. 5 ust. 2 u.d.i.p. poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji, gdy przedmiotem wniosku nie jest informacja publiczna objęta tajemnicą przedsiębiorstwa;

3) art. 107 § 1 pkt 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2000 z późn. zm., dalej jako k.p.a.), poprzez wydanie decyzji niezawierającej pouczenia.

W ocenie skarżącego zaskarżona decyzja jest błędna, ponieważ spółka nie wykazała aby wnioskowana informacja objęta była tajemnicą przedsiębiorstwa.

Podkreślono, iż prawo do informacji publicznej jest prawem o randze konstytucyjnej, jak również jednym z podstawowych praw człowieka. Zasadą demokratycznego państwa prawa jest zatem rozpatrywanie ewentualnych ograniczeń tegoż prawa maksymalnie wąsko. Konstytucyjne prawo do informacji winno bowiem służyć jak najszerszemu obywatelskiemu dostępowi do danych i dokumentów, co w konsekwencji gwarantuje świadomy i odpowiedzialny udział obywateli w życiu publicznym i racjonalny rozwój społeczeństwa demokratycznego. Prawo do informacji jest gwarantowane nie tylko na gruncie prawa krajowego i europejskiego, ale również w ramach uniwersalnego systemu ochrony praw człowieka stworzonego na gruncie prawa międzynarodowego. I tak, zgodnie z art. 19 ust. 2 ratyfikowanego przez Rzeczpospolitą Polską Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, każdy człowiek ma prawo do swobodnego wyrażania opinii. Prawo to obejmuje swobodę poszukiwania, otrzymywania i rozpowszechniania wszelkich informacji i poglądów, bez względu na granice państwowe, ustnie, pismem lub drukiem, w postaci dzieła sztuki bądź w jakikolwiek inny sposób według własnego wyboru. Realizacja tych praw może podlegać tylko niewielkim ograniczeniom, wyraźnie przewidzianym przez ustawę i odnoszącym się do zamknięte katalogu obejmującego między innymi ochronę bezpieczeństwa państwowego, porządku publicznego lub moralności publicznej. Dodatkowo, art. 10 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności stanowi, że każdy ma prawo otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe.

Skarżący zarzucił, że odmowa udostępnienia informacji publicznej z uwagi na tajemnicę przedsiębiorcy wymaga skonkretyzowanego, zindywidualizowanego względem określonej informacji wykazania, że ma ona charakter informacji technicznej, technologicznej, organizacyjnej lub innej posiadającej wartość gospodarczą. W ocenie skarżącego przedstawione przez spółkę wyjaśnienia nie spełniają tego wymogu. Błędne jest bowiem stanowisko, jakoby sama potencjalna bądź niewielka wartość gospodarcza wystarczyła do uznania, że spełniony jest materialny aspekt tajemnicy przedsiębiorcy. Ograniczenie dostępności informacji publicznej ze względu na tajemnicę przedsiębiorcy ma charakter wyjątku od zasady jawności informacji publicznej, co skutkuje tym, że podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej nie może ograniczyć się do niejasnego czy ogólnikowego oświadczenia o istnieniu takiej tajemnicy, a zobowiązany jest do wskazania konkretnej podstawy i zakresu utajenia danej informacji. W przekonaniu skarżącego przyjęcie argumentacji spółki spowodowałoby, że dowolna informacja mogłaby zostać utajniona ze względu na tajemnicę przedsiębiorstwa, przez co udostępnienie jakiejkolwiek informacji o spółce byłoby uzależnione wyłącznie od jej samowolnej decyzji. Tajemnica przedsiębiorcy musi być oceniona w sposób obiektywny, nie wystarczy aby żądana informacja odnosiła się do prowadzonej działalności gospodarczej i aby z woli przedsiębiorcy była objęta tajemnicą. Utajnienie bowiem określonej informacji publicznej tylko zgodnie z wolą przedsiębiorcy czyniłoby fikcyjnym konstytucyjnie chronione prawo obywatela do uzyskania informacji publicznej, gdyż dla pozbawienia dostępu do szerokiego katalogu informacji publicznych wystarczająca byłaby formalna deklaracja przedsiębiorcy, iż określone informacje stanowią tajemnicę. W związku z powyższym skarżący wskazał, że spółka nie wykazała, aby wnioskowana informacja spełniała materialną przesłankę tajemnicy przedsiębiorstwa.

Nadto skarżący podniósł, że Z. S.A. przedstawia obowiązki wynikające z art. 6 ust. 5 ustawy o zarządzaniu kryzysowym w sposób nierzetelny i wprowadzający w błąd. W przepisie tym nie ma bowiem mowy o żadnym ograniczeniu jawności, i nie przewiduje on takiej formy ochrony. Niezasadne jest więc powoływanie się przez spółkę na ww. przepis, i za naganne należy ocenić przywoływanie go w kontekście sprawy w celu stworzenia wrażenia, jakoby dawał on podstawę do utajnienia wnioskowanych informacji.

Dalej skarżący zarzucił, iż zgodnie z art. 107 § 1 pkt 7 k.p.a. decyzja administracyjna zawiera pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie oraz o prawie do zrzeczenia się odwołania i skutkach zrzeczenia się odwołania. Jest to obligatoryjny element decyzji. Pouczenie to powinno być sformułowane w sposób przejrzysty, zrozumiały i niebudzący obiektywnie jakichkolwiek wątpliwości. Decyzja wydana w sprawie nie zawiera natomiast takich informacji, przez co narusza ww. przepis i świadczy o formalnej wadliwości decyzji.

Końcowo skarżący podkreślił, że decyzja jest nieprawidłowa i stanowi nieuzasadnione i nadmierne ograniczenie prawa do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Z. S.A. wniosła o oddalenie skargi, a także o dołączenie do niniejszej sprawy akt sprawy, która toczyła się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Poznaniu, sygn. akt IV SAB/Po 147/22 i zasądzenie od skarżącego na rzecz spółki kosztów zastępstwa procesowego z tytułu wynagrodzenia radcy prawnego zgodnie z właściwymi przepisami.

Spółka wyjaśniła, że decyzja o odmowie udostępnienia informacji jest skutkiem wykonania przez Z. wyroku WSA w Poznaniu z dnia 29.11.2022 r., sygn. akt IV SAB/Po 147/22, w którym sąd ten zobowiązał zarząd Z. S.A. do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 25.08.2022r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia doręczenia wyroku ze stwierdzeniem jego prawomocności.

Z. S.A. podtrzymała swoje stanowisko wyrażone w decyzji z dnia 08.03.2023 r. oraz podkreśliła, że planowana budowa elektrowni jądrowej będzie realizowana nie przez Z. S.A., lecz przez spółkę celową.

Następnie spółka wskazała, iż w dniu 13.04.2023 r. podpisano Akt Zawiązania Spółki Akcyjnej pod firmą P. Spółka Akcyjna z siedzibą w K.. Celem i zadaniem spółki będzie udział w planowanej realizacji budowy elektrowni jądrowej w K. w W. . Elektrownia jest planowana jako wspólne przedsięwzięcie P. S.A. oraz k. .

Odnosząc się do zaś do zarzutów skargi spółka wskazała, że konstytucyjne prawa oraz akty międzynarodowe, jak również u.d.i.p. na które powołuje się skarżący nie służą jak najszerszemu dostępowi do wszelkich danych i dokumentów. Z. S.A. analizując podstawy udzielenia lub odmowy udostępnienia wnioskowanych informacji miał na względzie w pierwszej kolejności cel u.d.i.p. Wprowadzenie do polskiego systemu prawnego instytucji dostępu do informacji publicznej służyć ma realizacji zasady jawności działania instytucji publicznych, w tym m.in. jawności wydatkowania środków publicznych. Z. S.A. jest zaś w 100% prywatnym przedsiębiorstwem energetycznym i nie wydatkuje środków publicznych, o czym informowano już skarżącego. Spółka podkreśliła, że okoliczność, iż Z. S.A. wykonuje zadania publiczne z zakresu energetyki nie zmienia formalnie jej statusu jako prywatnej spółki akcyjnej.

W ocenie spółki zachowanie skarżącego stanowi próbę nadużycia prawa do informacji publicznej. Z uwagi na zakaz wzywania wnioskodawcy do wykazania swojego interesu faktycznego lub prawnego, odformalizowanie postępowania dowodowego oraz złożenie wniosku który wskazuje jedynie poszukiwaną informację i sposób jej udostępnienia Z. S.A. nie ma możliwości ustalenia intencji wnioskodawcy. Ponadto zdaniem spółki, skarżący sprecyzował swój wniosek jedynie w niewielkim zakresie.

Dalej organ wyjaśnił, że wbrew twierdzeniom skarżącego uzasadnienie decyzji nie było lakoniczne i powierzchowne, wprost przeciwnie szczegółowo i konkretnie wyjaśniono w niej przyczyny odmowy i charakter wnioskowanych informacji jako objętych tajemnicą przedsiębiorcy. Z. podkreśla, iż informacje na temat planowanej przyszłej inwestycji nie mają "niewielkiej wartości gospodarczej". Przyjęcie wartości gospodarczej informacji oraz charakteru technicznego, technologicznego lub organizacyjnego przedsiębiorstwa należy interpretować szeroko. Mogą to być informacje stanowiące know-how przedsiębiorstwa, w tym wiedza techniczna z danej dziedziny, umiejętność wykonania lub wyprodukowania danej rzeczy, patenty obejmujące wynalazki, metody działalności, jak również inne informacje, co do których przedsiębiorca podjął działania w celu zachowania ich poufności.

Spółka podniosła, że skarżący nie odniósł się do drugiej wskazanej przez Z. S.A. podstawy do odmowy udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem, tj. do faktu iż wnioskowane przez skarżącego informacje stanowią dokumentację techniczną, a w konsekwencji nie stanowią informacji publicznej zgodnie z u.d.i.p. W ocenie spółki treść wniosku skarżącego wskazuje, że jego intencją jest uzyskanie dostępu do dokumentacji elektrowni w rozumieniu dokumentacji technicznej. Jak zostało wskazane przez Z. w decyzji z dnia 08.03.2023r. Z. S.A., poza analizami o charakterze technicznym oraz dokumentacją objętą klauzulami poufności oraz aktem zawiązania spółki P. S.A. nie dysponuje innymi dokumentami dotyczącymi budowy elektrowni jądrowej.

Ponadto spółka podkreśliła, że strony wspólnego przedsięwzięcia szeroko informowały opinię publiczną w przedmiocie planów związanych z budową elektrowni jądrowej - w ramach licznych konferencji prasowych oraz materiałów publikowanych w prasie oraz poprzez media elektroniczne, P. S.A. oraz Z. podały do wiadomości publicznej: informacje o planowanej w przyszłości budowie elektrowni jądrowej, wskazały jej planowaną lokalizację oraz technologię, którą planują wykorzystać do jej budowy. Mając na względzie tak szerokie ujawnienie informacji, żądanie ujawnienia przez skarżącego wszelkich dokumentów dotyczących lokalizacji elektrowni jądrowej w K., w tym ekspertyz, analiz i badań wskazuje po raz kolejny na intencję otrzymania przez skarżącego dokumentacji technicznej dotyczącej budowy elektrowni.

Konkludując spółka wskazała, że informacje żądane przez skarżącego, stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa ponieważ: są to informacje o charakterze technicznym i technologicznym, są objęte klauzulami poufności i wzajemnymi zobowiązaniami stron do zachowania tych informacji w poufności, a partnerzy przedmiotowej inwestycji, o których mowa powyżej, w tym Z. S.A., podjęli i podejmują niezbędne działania w celu zachowania tych informacji w poufności.

Podnoszony przez skarżącego zarzut braku pouczenia w zaskarżonej decyzji nie jest zasadny i nie stanowi podstawy do jej uchylenia. Spółka wyjaśniła, że art. 107 k.p.a. obowiązuje organy administracji publicznej, zaś Z. S.A. nie jest organem, nie wydaje decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 107 k.p.a., stąd też przepis ten stosować należy odpowiednio, nie zaś wprost. Ponadto uchylenie decyzji z tego powodu wymaga wykazania możliwości wpływu uchybienia na wynik sprawy, czego skarżący nie wykazał.

W piśmie z dnia 04.06.2023 r. skarżący wskazał, że argumenty przedstawione przez spółkę w ramach odpowiedzi na skargę są nieprzekonujące. Wyjaśnił, że godnie z art. 61 ust. 1 Konstytucji RP obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Ustawa zasadnicza przyjmuje więc szerokie rozumienie pojęcia "informacja publiczna". Z tego wywodzi skarżący, że intencją ustrojodawcy była możliwie szeroka dostępność informacji o sprawach publicznych. W ocenie skarżącego sposób rozstrzygnięcia sprawy przez spółkę skutkuje nadmiernym ograniczeniem prawa do informacji. Przedmiotem zarzutu nie jest więc to, że w ogóle doszło do ograniczenia prawa do informacji, a to, że rzeczone ograniczenie jest niecelowe i nieproporcjonalne, co wykazałem w skardze.

Odnosząc się zaś do zarzutów Spółki w zakresie nadużycia prawa do informacji, wskazał, że ustrojodawca w art. 61 ust. 4 Konstytucji RP wskazał, że tryb udzielania informacji publicznej, określają ustawy. Również wedle art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenia praw i wolności, wyrażonych w Konstytucji, mogą być dokonywane tylko w formie ustawy. Na gruncie niniejszej sprawy aktem prawnym regulującym dostęp do informacji publicznej, jest ustawa o dostępie do informacji publicznej, która jednoznacznie i wprost wskazuje, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie (tak art. 1 ust. 1 ustawy). Ustawa nie definiuje pojęcia "nadużycia prawa do informacji", ani nie wynika ono z żadnego innego aktu prawnego. Trzeba też podnieść, iż zgodnie z art. 10 ust. 1 u.d.i.p., informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub portalu danych, jest udostępniana na wniosek. Trudno więc dociec, na jakiej zasadzie Organ uznaje, że wykonanie prawa do informacji zgodnie z przepisem ustawowym, może stanowić o nadużyciu tego prawa.

Ponadto skarżący podkreślił, że rozważania spółki dotyczące jego intencji w pozyskiwaniu informacji publicznej, nie mają znaczenia w przedmiotowej sprawie i świadczą o próbie obejścia art. 2 ust. 2 u.d.i.p. Skoro ustawodawca przydaje prawo do informacji publicznej każdemu, to posiadanie bądź nieposiadanie tego czy innego interesu prywatnego nie może stanowić przeszkody w wykonywaniu tego prawa.

Skarżący nie zgodził się ze stanowiskiem Z. S.A., iż przepisu art. 107 k.p.a. nie stosuje się do spółki, jako że nie jest ona organem władz publicznych. Zgodnie z art. 17 ust. 1 u.d.i.p. do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio. Z kolei art. 16 ust. 1 u.d.i.p. stanowi, że odmowa udostępnienia informacji publicznej następuje w drodze decyzji, co do której stosuje się przepisy k.p.a. (art. 16 ust. 2 u.d.i.p.). Zgodnie zaś z art. 1 pkt 2 k.p.a. Kodeks postępowania administracyjnego normuje także postępowanie przed innymi organami państwowymi oraz przed innymi podmiotami, gdy są one powołane z mocy prawa lub na podstawie porozumień do załatwiania spraw określonych. Tym samym – w ocenie skarżącego – uregulowania te będą miały zastosowanie do spółki, jako że jest ona podmiotem prowadzącym postępowanie administracyjne w przedmiocie udostępniania informacji publicznej.

Pismem z dnia 10.07.2023 r. spółka złożyła wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z wydruku odpowiadającego aktualnemu odpisowi KRS spółki P. S.A. z siedzibą w K. na fakt braku legitymacji procesowej biernej w niniejszej sprawie przez Z. S.A. W piśmie tym spółka wyjaśniła, że to P. S.A., nie zaś Z. S.A. powinna być adresatem wniosku skarżącego, ponieważ będzie ona reprezentować stronę polską we wszystkich etapach projektu, w tym w trakcie realizacji badań lokalizacyjno-środowiskowych, pozyskiwaniu finansowania i przygotowywaniu wspólnie ze stroną k. szczegółowego harmonogramu inwestycji, a także w kolejnych etapach uzyskiwania pozwoleń i decyzji administracyjnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 137 j.t. z późn. zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634, dalej jako p.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Z brzmienia art. 145 § 1 p.p.s.a. wynika, że w przypadku, gdy sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem.

Nie ulega więc wątpliwości, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Przy tym z mocy art. 134 § 1 p.p.s.a. tejże kontroli legalności sąd dokonuje także z urzędu, nie będąc związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Niniejsza sprawa została rozpoznana przez Sąd na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs(4) ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r., poz. 2095 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 15.04.2023 r.

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego jest ocena prawidłowości decyzji Z. S.A. z dnia 08.03.2023 r. o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowią przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 902, dalej jako u.d.i.p.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Doprecyzowaniem art. 1 u.d.i.p. jest art. 6 ust. 1 u.d.i.p., który w formie katalogu otwartego wymienia rodzaje spraw będących przedmiotem informacji publicznej. Stosownie do art. 5 ust. 1 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. W myśl art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prawo to podlega ograniczeniu także ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, przy czym ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Na kanwie niniejszej sprawy odpowiedzi wymaga pytanie, czy informacje objęte wnioskiem skarżącego z dnia 27.02.2023 r. stanowią informację publiczną, a jeśli tak, to czy ich udostępnienie jest możliwe z punktu widzenia ograniczeń określonych w art. 5 u.d.i.p.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że skarżący po doprecyzowaniu swego wniosku wniósł o udostępnienie informacji publicznej w zakresie "wszelkich dokumentów dotyczących lokalizacji elektrowni jądrowej w K., w tym ekspertyz, analiz, badań itp." Wolą skarżącego było więc otrzymanie informacji związanych z lokalizacją inwestycji polegającej na budowie elektrowni jądrowej. W ocenie orzekającego Sądu tak sformułowany zakres wniosku pozwolił organowi na rozpoznanie, jakiej informacji domaga się skarżący, a następnie ustalenie, które spośród będących w posiadaniu organu dokumentów podlegają udostępnieniu. Jakkolwiek wyrażenie "wszelka dokumentacja" jest sformułowaniem względnie szerokim, to jednak biorąc pod uwagę, że owa dokumentacja dotyczy wyłącznie lokalizacji inwestycji, a przede wszystkim, że realizacja przedmiotowej inwestycji była w czasie złożenia wniosku na wstępnym, początkowym etapie, to spowodowało to, że żądanie skarżącego okazało się stosunkowo łatwe do zweryfikowania. Nie wszystkie przecież, spośród wytworzonych wówczas na potrzeby budowy elektrowni jądrowej dokumentów, musiały odnosić się do lokalizacji inwestycji, zaś sam skarżący mógł nie wiedzieć, jakie konkretnie dokumenty zostały już wytworzone, toteż sprecyzowanie żądania w sposób określony we wniosku z dnia 27.02.2023 r. było – zdaniem Sądu – wystarczające.

Podkreślenia wymaga, że w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji spółka wyjaśniła, że poza analizami o charakterze technicznym oraz listem intencyjnym i porozumieniem, nie dysponuje innymi dokumentami dotyczącymi budowy elektrowni jądrowej.

Kolejno wskazać należy, że w sprawie zapadł uprzednio wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29.11.2022 r., sygn. akt: IV SAB/Po 147/22, w którym to orzekający wówczas Sąd rozstrzygał w przedmiocie bezczynności spółki w udostępnieniu informacji publicznej. Wyjaśnienia przy tym wymaga, że zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Przez "ocenę prawną" rozumie się wyjaśnienie istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich zastosowania w rozpoznanej sprawie. Pojęcie to obejmuje zarówno krytykę sposobu zastosowania normy prawnej w zaskarżonym akcie, jak i wyjaśnienie, dlaczego stosowanie tej normy przez organ, który wydał dany akt, zostało uznane za błędne, bądź za prawidłowe. "Wskazania co do dalszego postępowania" dotyczą zaś sposobu działania w toku ponownego rozpoznania sprawy i mają na celu uniknięcie błędów już popełnionych oraz wskazanie kierunku, w którym powinno zmierzać przyszłe postępowanie dla uniknięcia wadliwości w postaci np. braków w materiale dowodowym lub innych uchybień procesowych (zob. A. Kabat (w:) B. Dauter i in., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2018, uw. 3 i 5 do art. 153). W świetle cytowanego art. 153 p.p.s.a. zarówno organ administracji publicznej ponownie rozpoznający sprawę, jak i wojewódzki sąd administracyjny, są, co do zasady, związani oceną prawną i wskazaniami wyrażonymi we wcześniejszym, prawomocnym wyroku. Jedynie wyjątkowo może dojść do utraty mocy wiążącej takich ocen i wytycznych: przede wszystkim w razie wskazanej w art. 153 p.p.s.a. zmiany stanu prawnego, powodującej, że pogląd sądu stanie się nieaktualny; a ponadto w razie zmiany, po wydaniu orzeczenia sądowego, istotnych okoliczności faktycznych, bądź też na skutek wzruszenia orzeczenia zawierającego ocenę prawną w przewidzianym do tego trybie (por. A. Kabat (w:) B. Dauter i in., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2018, uw. 9 do art. 153) - wyrok WSA w Poznaniu z dnia 11.05.2023 r., IV SA/Po 171/23, CBOSA.

W konsekwencji ustanowionej przez art. 153 p.p.s.a mocy wiążącej orzeczenia, Sąd nie mógł pominąć oceny prawnej i wskazań co do dalszego postępowania wyrażonych w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 29.11.2022 r., sygn. akt: IV SAB/Po 147/22. W wyroku tym Sąd przesądził, że Z. S.A. jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Szeroka argumentacja przedstawiona przez Sąd w tym zakresie wpisuje się w aktualną linię orzeczniczą, jest słuszna i w pełni podzielana przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie.

Ponadto zgodnie ze stanowiskiem Sądu uprzednio rozpoznającego sprawę, dokumentacja techniczna związana z inwestycją nie stanowi informacji publicznej. Jest ona bowiem sporządzana na zamówienie, przez wyspecjalizowane i uprawnione do tego podmioty, często zabezpieczona prawami autorskimi w zakresie rozwiązań technicznych, nierzadko objętych tajemnicą, często jest też bardzo kosztowna. W ocenie orzekającego wówczas Sądu brak jest argumentu, dla którego osoba trzecia, w zasadzie bez ponoszenia kosztów i w sposób pełny, miałaby zapoznawać się z rozwiązaniami technicznymi zawartymi w takiej dokumentacji. Dalej Sąd ten stwierdził, że również "dokumenty wewnętrzne" służące wprawdzie realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nieprzesądzające o kierunkach działania organu, nie stanowią informacji publicznej. Należy więc przyznać rację spółce, która wyjaśniła w zaskarżonej decyzji, że wstępne analizy dotyczące budowy elektrowni jądrowej stanowią dokumentację techniczną, a w konsekwencji nie stanowią informacji publicznej zgodnie z u.d.i.p. i nie podlegają udostępnieniu na jej podstawie. Podkreślenia przy tym wymaga, że choć wyrok z dnia 29.11.2022 r. zapadł w stanie faktycznym sprawy, w którym skarżący domagał się udostępnienia informacji w szerszym zakresie, aniżeli ma to miejsce w rozpatrywanej sprawie, to jednak ocena prawna wyrażona w tym wyroku jest wciąż aktualna. Skoro pierwotnie skarżący domagał się udostępnienia pełnej dokumentacji elektrowni jądrowej, a obecnie żąda udostępnienia "jedynie" wszelkich dokumentów dotyczących lokalizacji elektrowni jądrowej, w tym ekspertyz, analiz, badań itp., to ustalenia Sądu dotyczące dokumentacji technicznej i dokumentów wewnętrznych nie tracą wiążącego charakteru tylko z uwagi na fakt uszczegółowienia treści żądania.

Pozostaje zatem wyjaśnić, czy inne (poza dokumentacją techniczną, która nie stanowi informacji publicznej) wytworzone przez organ dokumenty tj. list intencyjny i porozumienie, stanowią informację, której udostępnienia żąda skarżący. Ocena akt sprawy, jak również treści raportów publikowanych przez spółkę w kontekście treści doprecyzowanego wniosku skarżącego prowadzi do wniosku, że dokumenty te nie zawierają w swej treści informacji dotyczących lokalizacji przedmiotowej inwestycji, a co za tym idzie, nie są objęte wnioskiem skarżącego. Powyższe Sąd wywodzi przede wszystkim na podstawie analizy komunikatów publikowanych przez spółkę tj. raportu bieżącego nr [...] (dostępny: [...]) oraz raportu bieżącego nr [...] (dostępny: [...]).

Z opublikowanych raportów wynika, że list intencyjny zawiera informacje o zamiarze współpracy w ramach strategicznego p. projektu budowy elektrowni jądrowej w P. . Dalej można przeczytać, że strony listu "zdecydowały się podjąć współpracę mającą na celu opracowanie planu rozwoju elektrowni jądrowej w oparciu o k. technologię [...], w tym w szczególności wykonanie analizy danych dotyczących warunków geotechnicznych, sejsmicznych i środowiskowych, opracowanie szacunkowego budżetu dla prac przygotowawczych, etapu budowy oraz etapu produkcji wraz z proponowanym modelem finansowania Projektu oraz opracowanie oczekiwanego harmonogramu Projektu wraz ze zdefiniowaniem dat dla kluczowych kamieni milowych. Strony zamierzają przygotować plan rozwoju do końca 2022 r." Z drugiego raportu wynika zaś, że porozumienie wstępne zawiera podsumowanie podstawowych warunków współpracy jego stron w zakresie wspólnego przedsięwzięcia mającego na celu udział w realizacji inwestycji dotyczącej budowy elektrowni jądrowej, w tym określenie zasad ładu korporacyjnego i działalności spółki celowej oraz ograniczeń w zbywaniu akcji spółki celowej.

Z treści ww. raportów nie wynika zatem, aby list intencyjny lub porozumienie zawierały informacje dotyczące lokalizacji inwestycji. Można natomiast wywieść, że oba dokumenty określają jedynie wstępne (wówczas) plany lub kierunki działań spółki. Niezależnie jednak od powyższego Sąd wskazuje, że nawet w przypadku uznania, że owe dokumenty dotyczą lokalizacji elektrowni jądrowej, to za sprawą skutecznego powołania się przez organ na tajemnicę przedsiębiorstwa, nie podlegają one udostępnieniu w trybie u.d.i.p. Spółka wielokrotnie podkreślała, że informacje na temat planowanej budowy elektrowni jądrowej w zakresie, w którym nie zostały dotychczas ujawnione publicznie, stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa Z. S.A., jak również są objęte umownymi klauzulami nakładającymi na Z. S.A. zobowiązanie do zachowania poufności.

Choć w przekonaniu skarżącego organ nie wykazał, by zaistniały przesłanki do zastosowania ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa, to jednak w ocenie Sądu organ prawidłowo uzasadnił decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Z. S.A wskazała bowiem, że zawarła list intencyjny, a następnie porozumienie z P. S.A. oraz K. . Ponadto wyjaśniano, że zgodnie z listem intencyjnym objęto klauzulą poufności jego treść, jak również warunki planowanej budowy elektrowni jądrowej. Organ podkreślił też, że jakiekolwiek udostępnienie informacji objętych klauzulą poufności wymaga każdorazowego uzyskania uprzedniej zgody wszystkich stron listu intencyjnego. Zawarte porozumienie również zobowiązuje strony do zachowania w poufności jego treści i warunków transakcji będącej jego przedmiotem. Ponadto spółka wskazała, że zgodnie z pismem Rządowego Centrum Bezpieczeństwa nr [...] z dnia 31.05.2021 r. mienie Z. S.A. zostało ujęte w zaktualizowanym "Jednolitym wykazie obiektów, instalacji, urządzeń i usług wchodzących w skład infrastruktury krytycznej z podziałem na systemy", o którym mowa w art. 5b ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 122). Pismo RCB – jak wyjaśnił organ - jest niejawne o klauzuli "zastrzeżone" i jest dostępne w kancelarii tajnej Z. S.A. dla osób z odpowiednim poświadczeniem bezpieczeństwa. Wyjaśnienia spółki w powyższym zakresie są, w ocenie Sądu, przekonywujące.

Organ słusznie wskazał, że zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na tajemnicę przedsiębiorcy. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16.05.2023 r., III OSK 2200/21 wyjaśnił, że przepisy u.d.i.p. nie zawierają definicji pojęcia tajemnica przedsiębiorcy, toteż zakres znaczeniowy pojęcia "tajemnica przedsiębiorcy" wyprowadza się z tajemnicy przedsiębiorstwa uregulowanej w art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1233). Zgodnie z tym przepisem, określone informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione zostały łącznie trzy przesłanki: po pierwsze, są to informacje o charakterze technicznym, technologicznym, organizacyjnym przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą; po drugie, są to informacje poufne, tzn. nie zostały ujawnione do wiadomości publicznej; po trzecie, przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania poufności takich informacji. W orzecznictwie sądów administracyjnych podnosi się, że na tajemnicę przedsiębiorcy, o której mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. składają się dwa elementy: materialny (odnoszący się do charakteru informacji i wynikającej z niego konieczności zachowania jej poufności) oraz formalny - wola utajnienia danych informacji. Pojęcie tajemnicy przedsiębiorcy w zasadzie pokrywa się zakresowo z tajemnicą przedsiębiorstwa, choć tajemnica przedsiębiorcy w niektórych sytuacjach może być rozumiana szerzej (wyrok NSA z 16.05.2023 r., III OSK 2200/21, LEX nr 3566349). W ocenie Sądu organ spełnił przesłanki uzasadniające konieczność ograniczenia dostępu do informacji publicznej z uwagi na tajemnicę przedsiębiorstwa: formalną, poprzez zastrzeżenie poufności ww. dokumentów, oraz materialną, poprzez wykazanie, że dane zawarte w porozumieniu i liście intencyjnym stanowią informacje poufne. Podkreślenia także wymaga, że organ nie ujawniał dotychczas szczegółów dotyczących treści porozumienia i listu intencyjnego (ponad te które widnieją w ww. raportach), nie sposób też polemizować z twierdzeniem spółki o ograniczonej liczbie osób mających dostęp do przedmiotowych dokumentów, czy objęciu ich szczególną ochroną.

Wskazać należy, że z ww. raportów wynika, że ich podstawę prawną stanowi art. 17 ust 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku) oraz uchylające dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (Dz. U. UE. L. z 2014 r. Nr 173, str. 1 z późn. zm., dalej jako Rozporządzenie MAR). Zgodnie zaś z tym przepisem emitent podaje niezwłocznie do wiadomości publicznej informacje poufne bezpośrednio go dotyczące. Emitent zapewnia podanie informacji poufnych do wiadomości publicznej w sposób umożliwiający szybki dostęp oraz pełną, prawidłową i terminową ocenę informacji przez opinię publiczną oraz w stosownych przypadkach w urzędowo ustanowionym systemie, o którym mowa w art. 21 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/109/UE 52. Emitent nie może łączyć podawania informacji poufnych do wiadomości publicznej z reklamowaniem własnej działalności. Emitent zamieszcza i utrzymuje na swojej stronie internetowej wszelkie informacje poufne, które jest zobowiązany podać do wiadomości publicznej, przez okres co najmniej pięciu lat. Niniejszy artykuł ma zastosowanie do emitentów ubiegających się o dopuszczenie swoich instrumentów finansowych do obrotu na rynku regulowanym w państwie członkowskim lub którzy wyrazili zgodę na dopuszczenie swoich instrumentów finansowych do obrotu na rynku regulowanym lub - w przypadku instrumentów będących w obrocie jedynie na MTF lub OTF - emitentów, którzy wyrazili zgodę na dopuszczenie swoich instrumentów finansowych do obrotu na MTF lub OTF lub ubiegających się o dopuszczenie swoich instrumentów finansowych do obrotu na MTF w państwie członkowskim. Na tej podstawie Sąd wywodzi, że zarówno treść porozumienia oraz listu intencyjnego stanowi informację poufną, co tylko podkreśla zasadność rozważań dotyczących konieczność ograniczenia dostępu do informacji publicznej z uwagi na tajemnicę przedsiębiorstwa.

Podsumowując powyższe Sąd wskazuje, że skoro dokumentacja techniczna będąca w posiadaniu spółki nie jest informacją publiczną, a zatem nie podlega udostępnieniu w trybie u.d.i.p., a także, że list intencyjny oraz porozumienie nie zawierają informacji, które są przedmiotem wniosku skarżącego, ewentualnie, że dokumenty te objęte są tajemnicą przedsiębiorstwa, to - mając na uwadze, że według stanu faktycznego z dnia złożenia wniosku spółka nie dysponowała innymi dokumentami odnoszącymi się do przedmiotowej inwestycji – należy stwierdzić, że wydając decyzję z dnia 08.03.2023 r. organ zasadnie odmówił udostępnienia wnioskowanej informacji. Należy przy tym zauważyć, że w sytuacji gdy organ uznaje, że dana informacja nie stanowi informacji publicznej, to nie wydaje decyzji, a jedynie pismo informujące o tej okoliczności. Niemniej wystąpienie przesłanki w zakresie ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa wymaga wydania decyzji odmownej, a zatem można przyjąć, że w okolicznościach tej konkretnej sprawy nie ma przeszkód, by w decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej (a nie w osobnym piśmie informacyjnym) zawrzeć wyjaśnienie w zakresie tego, że dana informacja nie stanowi informacji publicznej.

Dodatkowo jedynie Sąd wskazuje, że wbrew stanowisku organu rację ma skarżący, że art. 16 ust. 1 u.d.i.p. stanowi, że odmowa udostępnienia informacji publicznej następuje w drodze decyzji, co do której stosuje się przepisy k.p.a. (art. 16 ust. 2 u.d.i.p.). Zgodnie zaś z art. 1 pkt 2 k.p.a. Kodeks postępowania administracyjnego normuje także postępowanie przed innymi organami państwowymi oraz przed innymi podmiotami, gdy są one powołane z mocy prawa lub na podstawie porozumień do załatwiania spraw określonych. Tym samym uregulowania te będą miały zastosowanie do spółki, jako że jest ona podmiotem prowadzącym postępowanie administracyjne w przedmiocie udostępniania informacji publicznej – co zostało wcześniej przesądzone prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29.11.2022 r., sygn. akt: IV SAB/Po 147/22. W wyroku tym Sąd przesądził bowiem, że Z. S.A. jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Tym samym zaskarżona decyzja powinna zawierać stosowne pouczenie o terminie i sposobie jej zaskarżenia. Bezsporne jest, że pouczenia takiego zaskarżona decyzja nie zawiera. Tym samym spółka (organ) dopuścił się uchybienia. Jednakże w ocenie Sądu uchybienie to nie miało wpływu na wynik sprawy, gdyż skarżący skutecznie złożył rozpoznawaną w niniejszej sprawie skargę do tut. Sądu.

W tym stanie rzeczy należało oddalić skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.