Postanowienie z dnia 1997-04-28 sygn. II CZ 50/97

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II CZ 50/97

Postanowienie

Sądu Najwyższego

z dnia28 kwietnia 1997 r.

Przewodniczący: sędzia SN G. Bieniek.

Sędziowie SN: H. Ciepła (sprawozdawca), E. Skowrońska-Bocian.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 1997 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Wandy A. przeciwko Skarbowi Państwa - Akademii Medycznej w W. o zapłatę, na skutek zażalenia powódki od postanowienia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 stycznia 1997 r. sygn. akt (...)

postanowił odrzucić kasację.

UzasadnienieSąd Wojewódzki we Wrocławiu postanowieniem z dnia 26 lipca 1996 r. odrzucił pozew, uznając, że zachodzi powaga rzeczy osądzonej (art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.).

Zażalenie powódki na to postanowienie tenże Sąd Wojewódzki odrzucił jako spóźnione, a kolejne jej zażalenie na to ostatnie postanowienie Sąd Apelacyjny we Wrocławiu oddalił.

Kasację powódki od ostatnio wymienionego postanowienia Sąd Apelacyjny, postanowieniem z dnia 16 grudnia 1996 r., odrzucił z tej przyczyny, że nie została sporządzona przez adwokata, a zawarty w kasacji wniosek o ustanowienie adwokata oddalił, uznając, że na tym etapie postępowania udział adwokata nie jest niezbędny.

Zażalenie powódki na postanowienie odrzucające kasację tenże Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 2 stycznia 1997 r. odrzucił wobec nieuzupełnienia jego braków formalnych w zakreślonym terminie (art. 373 i 397 § 2 k.p.c.).

W zażaleniu na to ostatnie postanowienie powódka domaga się kontynuowania procesu.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

W obowiązującym od dnia 1 lipca 1996 r. systemie środków odwoławczych art. 393¹⁸ k.p.c. dopuszcza zażalenie do Sądu Najwyższego tylko na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające kasację. Jest to przepis wyjątkowy i musi być wykładany ściśle, gdyż ustawodawca wyraźnie ograniczył dopuszczalność tego środka odwoławczego jedynie do tego przypadku.

Takie unormowanie nie oznacza jednak wyłączenia spod kontroli Sądu Najwyższego orzeczenia sądu drugiej instancji odrzucającego zażalenie na postanowienie o odrzuceniu kasacji. Orzeczenie to kończy bowiem postępowanie i z uwagi na taki jego charakter podlega zaskarżeniu kasacją (art. 392 k.p.c.).

O dopuszczalności kasacji w takiej sytuacji, na tle analogicznego do art. 393¹⁸ k.p.c. uregulowania w art. 441 kodeksu postępowania cywilnego z 1930 r., wypowiedział się Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 2 listopada 1933 r. C II Z 616/33 (Zb.O. 1934, poz. 339).

Fakt, że powódka, stosując się do pouczenia Sądu Apelacyjnego, wniosła zażalenie, nie stanowi przeszkody do rozpoznania go we właściwym trybie. Zgodnie bowiem z art. 130 § 1 zd. 2 k.p.c., mylne oznaczenie pisma procesowego nie stanowi przeszkody do nadania mu biegu i rozpoznania go we właściwym trybie. Stosując ten przepis odpowiednio do środków odwoławczych stwierdzić trzeba, że o prawidłowym zakwalifikowaniu środka zaskarżenia decyduje jego treść, a nie nazwa nadana przez stronę. Nie może więc powódka domagać się rozpoznania kasacji w trybie postępowania zażaleniowego, gdyż taki środek zaskarżenia nie przysługuje od postanowienia sądu drugiej instancji odrzucającego zażalenie na postanowienie o odrzucenie kasacji. Mając to na uwadze omawiane zażalenie należało potraktować jako kasację.

W zakresie tego środka zaskarżenia ustawodawca w art. 393² § 1 k.p.c. wprowadził tzw. przymus adwokacko-radcowski, co oznacza, że kasacja powinna być wniesiona przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym.

Wniesiona przez powódkę kasacja warunku tego nie spełnia, co czyni zasadnym jej odrzucenie (art. 393⁸ § 1 k.p.c.).

Bez wpływu na treść tego rozstrzygnięcia pozostaje fakt, że powódka wniosła zażalenie na skutek mylnego pouczenia przez Sąd Apelacyjny. Okoliczność ta może być ewentualnie podstawą do przywrócenia terminu do wniesienia kasacji, przy czym wniosek w tym przedmiocie powinien być złożony wraz z kasacją sporządzoną przez adwokata, jak tego wymaga art. 169 § 1 k.p.c. w zw. z art. 393² § 1 k.p.c.

OSNC 1997 r., Nr 10, poz. 153