Postanowienie z dnia 1999-10-01 sygn. II CKN 610/99

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II CKN 610/99

Postanowienie

Sądu Najwyższego

z dnia 1 października 1999 r.

Przewodniczący: Sędzia SN S. Dąbrowski (spr.).

Sędziowie SN: H. Ciepła, K. Kołakowski.

Sąd Najwyższy - Izba Cywilna po rozpoznaniu w dniu 1 października 1999 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Marka K. i Roberta K. z udziałem Józefa B. o zniesienie współwłasności na skutek kasacji uczestnika postępowania od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 4 stycznia 1999 r.,

postanawia oddalić kasację.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 30 lipca 1998 r. Sąd Rejonowy odrzucił apelację uczestnika postępowania Józefa B. od swojego postanowienia z dnia 20 maja 1998 r. w przedmiocie zniesienia współwłasności nieruchomości.

W uzasadnieniu orzeczenia stwierdził, że uczestnik, zarządzeniem z dnia 14 lipca 1998 r. doręczonym dnia 16 lipca 1998 r., został wezwany do opłacenia wpisu oraz uzupełnienia braków formalnych wniesionej apelacji przez złożenie odpisów załączników, stosownie do dyspozycji przepisu art. 128 k.p.c. w zw. z art. 368 k.p.c., w terminie 7 dnia pod rygorem odrzucenia apelacji. Uczestnik opłacił wpis, natomiast nie złożył odpisów trzech dokumentów będących załącznikami apelacji. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy powołał przepis art. 370 k.p.c.

Zażalenie uczestnika na to orzeczenie Sąd Okręgowy oddalił postanowieniem z dnia 4 stycznia 1999 r. W ocenie Sądu Okręgowego stanowisko Sądu pierwszej instancji było prawidłowe. Apelacja powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma procesowego, a więc istnieje obowiązek dostarczenia również odpisów dołączonych do apelacji załączników dla każdego uczestnika postępowania. Wobec nieuzupełnienia braków formalnych apelacja podlegała odrzuceniu.

Postanowienie Sądu Okręgowego uczestnik postępowania zaskarżył kasacją. W kasacji zarzucił naruszenie przepisów postępowania - art. 130, 368 i 370 k.p.c. polegające na tym, iż Sądy obu instancji uznały, iż niezłożenie przez niego odpisów załączników stanowiło brak formalny apelacji, uzasadniający uzupełnienie go. W uzasadnieniu kasacji podniósł, że załączniki, których odpisów nie złożył, nie mogą mieć żadnego znaczenia dla oceny złożonej apelacji pod względem formalnym. Ich znaczenie może być przedmiotem analizy jedynie na gruncie postępowania dowodowego. Brak odpisów nie powodował tego, iż apelacji nie można było nadać dalszego biegu. Przewodniczący winien zlecić sekretariatowi sporządzenie brakujących odpisów, a składającego apelację, obciążyć opłatą kancelaryjną.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja nie jest zasadna. Stosownie do przepisu art. 368 k.p.c. skarga apelacyjna niezależnie od szczególnych wymagań w tym przepisie dla niej określonych, powinna odpowiadać wymaganiom przewidzianym przez prawo procesowe dla wszystkich pism procesowych. W art. 128 k.p.c. wskazano, że do pisma procesowego należy dołączyć między innymi odpisy załączników. Z treści tego przepisu wynika ponadto obowiązek doręczenia dołączonych do pisma odpisów załączników osobom uczestniczącym w sprawie. Poprzez art. 391 k.p.c. obowiązek ten dotyczy także postępowania apelacyjnego.

Złożenie skargi apelacyjnej bez odpisów jej załączników uniemożliwia doręczenie ich osobom uprawnionym. W konsekwencji tamuje bieg apelacji. Zatem wyrażony w uzasadnieniu kasacji pogląd, że brak odpisów załączników, nie stanowił braku apelacji, gdyż nie stwarzał przeszkód do nadania biegu apelacji, uznać trzeba za wadliwy. Z punktu widzenia czysto technicznego możliwe było sporządzenie brakujących odpisów w sekretariacie Sądu. Rzecz w tym, że ustawodawca obciąża obowiązkiem usunięcia braków apelacji nie sąd, a stronę wnoszącą apelację, co wyraźnie wynika tak z art. 368 k.p.c., jak i z art. 370 k.p.c.

Bezsporne jest, że Sąd pierwszej instancji wezwał uczestnika postępowania do uzupełnienia braków jego apelacji przez złożenie w terminie 7 dni odpisów załączników i uczestnik w wyznaczonym terminie braków nie usunął. W tym stanie orzeczenie Sądu pierwszej instancji było trafne, gdyż apelacja podlegała odrzuceniu na podstawie art. 370 k.p.c. Oddalając zażalenie na to postanowienie Sąd Okręgowy nie naruszył wymienionych w kasacji przepisów.

Z powyższych względów i na mocy art. 393¹² k.p.c. Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji postanowienia.