Wyrok z dnia 1992-09-23 sygn. III KRN 129/92

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KRN 129/92

Wyrok

Sądu Najwyższego

z dnia 23 września 1992 r.

Przewodniczący: sędzia J. Bratoszewski.

Sędziowie: J. Grajewski (sprawozdawca), L. Paprzycki.

Prokurator w Ministerstwie Sprawiedliwości: U. Arszennik-Jaroszek.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 23 września 1992 r. sprawy Daniela Ś., oskarżonego z art. 208 w zw. z art. 60 § 1 i art. 256 § 1 k.k., z powodu rewizji nadzwyczajnej, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść Daniela Ś., od wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 11 stycznia 1992 r., zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił orzeczenie o karze łącznej i oskarżonego Daniela Ś. uniewinnił od zarzucanego mu przestępstwa określonego w art. 256 § 1 k.k. (...).

Uzasadnienie

Wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 11 stycznia 1991 r. Daniel Ś. uznany został za winnego popełnienia przestępstwa określonego w art. 208 w zw. z art. 60 § 1 k.k. i na podstawie powyższych przepisów oraz art. 36 § 3 k.k. skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności i 200.000 zł grzywny. Ponadto Sąd Rejonowy, przypisując oskarżonemu popełnienie przestępstwa określonego w art. 256 § 1 k.k., skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, jako karę łączną zaś wymierzył oskarżonemu 2 lata pozbawienia wolności.

Powyższy wyrok uprawomocnił się w pierwszej instancji.

Wyrok Sądu Rejonowego w W. - w części dotyczącej przypisania Danielowi Ś. przestępstwa określonego w art. 256 § 1 k.k. - zaskarżył na korzyść oskarżonego Prokurator Generalny, który na podstawie art. 387 pkt 1 k.p.k. sformułował zarzut obrazy art. 256 § 1 k.k. przez przyjęcie, że nie powracając do zakładu karnego w wyznaczonym terminie, Daniel Ś. wypełnił znamiona tego występku. W konkluzji Prokurator Generalny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uchylenie orzeczenia o karze łącznej oraz o uniewinnienie Daniela Ś. z zarzutu popełnienia występku, o którym mowa w art. 256 § 1 k.k.

W uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej podnosi się, że Daniel Ś. w czasie odbywania kary pozbawienia wolności w Areszcie Śledczym w D., nie powrócił w dniu 1 września 1991 r. z udzielonej mu przepustki. To zachowanie oskarżonego nie wypełnia jednak dyspozycji przepisu art. 256 § 1 k.k.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja nadzwyczajna Prokuratora Generalnego jest w pełni zasadna.

Daniel Ś. w 1990 r. odbywał w Areszcie Śledczym w D. karę pozbawienia wolności orzeczoną na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w W. W czasie odbywania kary otrzymał przepustkę na widzenie poza Oddziałem Zewnętrznym w P. Z przepustki tej nie powrócił jednak w wyznaczonym terminie, przebywając w okresie od 1 czerwca do 30 lipca 1990 r. poza zakładem karnym.

Powyższe zachowanie Daniela Ś. zostało błędnie zakwalifikowane przez Prokuratora Rejonowego w W. w akcie oskarżenia jako występek przewidziany w art. 256 § 1 k.k. Taką samą błędną ocenę prawną przyjął Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku, skazując oskarżonego na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Tymczasem zachowanie Daniela Ś. nie mieści w sobie znamion występku określonego w art. 256 § 1 k.k. Cytowany przepis wymaga bowiem samouwolnienia się osoby będącej pozbawioną wolności na podstawie orzeczenia sądu lub prawnego nakazu, wydanego przez organ państwowy. Stanem "pozbawienia wolności" jest stan, w którym określona osoba znajduje się w odpowiednim miejscu zamknięcia, lub pod dozorem, samouwolnieniem zaś jest wydostanie się poza obręb miejsca zamknięcia lub spod dozoru. Przepis art. 256 § 1 k.k. nie penalizuje jednak zachowania polegającego na zaniechaniu powrotu do zakładu karnego, mimo upływu terminu przepustki lub przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności. Opuszczenie przez skazanego zakładu odosobnienia w takich wypadkach następuje bowiem za zezwoleniem właściwych władz, jest legalne i nie ma nic wspólnego z bezprawnymi działaniami skazanego zmierzającymi do samouwolnienia. Natomiast niezachowanie rygorów (warunków) udzielonego zezwolenia nie rodzi konsekwencji karnych wynikających z art. 256 § 1 k.k., ponieważ przepis ten takiej sytuacji nie przewiduje. Może natomiast powodować odpowiedzialność dyscyplinarną w granicach określonych w kodeksie karnym wykonawczym oraz regulaminie. (...).