Postanowienie z dnia 2020-02-06 sygn. V CZ 1/20

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V CZ 1/20

POSTANOWIENIE

Dnia 6 lutego 2020 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

Prezes SN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
‎SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
‎SSN Grzegorz Misiurek

w sprawie z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej (…) w C.
‎przeciwko (…)
‎o zapłatę,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 6 lutego 2020 r., zażalenia pozwanej B. M. B.

na postanowienie Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 18 września 2019 r. uzupełnione postanowieniem z dnia
‎28 października 2019 r., sygn. akt V ACa (…),

uchyla zaskarżone postanowienie, pozostawiając wniosek o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego
‎do rozstrzygnięcia w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny w (…) postanowieniem z dnia 18 września 2019 r. odrzucił wniesioną po upływie terminu skargę kasacyjną pozwanej B. M. B. . W uzasadnieniu wskazał, że zaskarżony wyrok został wydany
‎w dniu 13 kwietnia 2018 r., wniosek o sporządzenie i doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem został wniesiony w terminie, odpis orzeczenia z uzasadnieniem doręczono pełnomocnikowi z urzędu pozwanej w dniu 16 maja 2018 r. Dopiero po upływie kilku miesięcy pozwana złożyła wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu w postępowaniu kasacyjnym, uwzględniony postanowieniem z dnia 7 czerwca 2019 r. Wyznaczonemu adwokatowi z urzędu, który reprezentował pozwaną jako pełnomocnik z urzędu także w dotychczasowym postępowaniu, doręczono odpis wyroku z uzasadnieniem w dniu 24 czerwca 2019 r. W dniu 19 sierpnia 2019 r. pełnomocnik wniósł skargę kasacyjną. Sąd Apelacyjny uznał, że skuteczne było pierwsze doręczenie wyroku z uzasadnieniem, wobec czego skarga kasacyjna jako spóźniona podlegała odrzuceniu.

Pozwana B. M. B. zaskarżyła powyższe postanowienie, wnosząc o jego zmianę i uchylenie rozstrzygnięcia o odrzuceniu skargi kasacyjnej.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

W zażaleniu trafnie podniesiono zarzut wadliwego uznania, że pierwsze doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem pełnomocnikowi z urzędu wyznaczyło początek biegu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. Adwokat A. S., reprezentujący pozwaną z urzędu, ustanowiony został jako jej pełnomocnik jedynie w postępowaniu przed sądami powszechnymi, nie miał zatem upoważnienia do dokonania tej czynności procesowej. Możliwość taką dało dopiero ustanowienie go pełnomocnikiem skarżącej w postępowaniu kasacyjnym. Nawet zatem biorąc pod uwagę, że pełnomocnikiem z urzędu zastała wyznaczona ta sama osoba, za otwierające drogę do wniesienia skargi kasacyjnej należało uznać ponowne doręczenie, dokonane w czasie, gdy osoba ta była już pełnomocnikiem wyznaczonym do reprezentowania strony na tym etapie postępowania.

Nie ulega wątpliwości, że pozwana dopiero po upływie znacznego czasu złożyła wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do - jak to określiła – wniesienia skargi kasacyjnej albo skargi o stwierdzenie niezgodności prawomocnego wyroku z prawem. We wniosku tym wskazała również, że nie mogła go dotychczas złożyć z uwagi na stan zdrowia psychicznego, uniemożliwiający dokonanie tej czynności, dołączając szereg zaświadczeń lekarskich potwierdzających ten fakt. Nie sformułowała wprawdzie wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do reprezentowania jej w postępowaniu kasacyjnym, jednak treść złożonego pisma procesowego wyraźnie wskazuje na intencję zaskarżenia wydanego w sprawie wyroku. W tej sytuacji należało wyjaśnić, czy zamiarem pozwanej było złożenie właśnie takiego wniosku. Biorąc zaś pod uwagę to, że Sąd Apelacyjny tak właśnie odczytał intencję pozwanej, ustanawiając dla niej pełnomocnika
‎z urzędu w postępowaniu kasacyjnym, doręczając mu następnie odpis wyroku z uzasadnieniem i otwierając w ten sposób termin do wniesienia skargi, odrzucenie wniesionej w terminie, liczonym od tego doręczenia, odrzucenie wniesionej następnie skargi kasacyjnej nie może być uznane za prawidłowe.

Wobec powyższego, na podstawie art. 398¹⁵ w związku z art. 394¹ § 3 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji. Koszty postępowania zażaleniowego podlegają rozstrzygnięciu w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zażalenie na postanowienie z dnia 18 września 2018 r. przedstawione zostało omyłkowo razem z zażaleniem na postanowienie z dnia 28 października 2019 r. w przedmiocie wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej. Adresatem tego zażalenia jest Sąd Apelacyjny w innym składzie, a nie Sąd Najwyższy, należy zatem nadać zażaleniu właściwy bieg procesowy.