Postanowienie z dnia 2000-05-05 sygn. II CKN 761/00

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II CKN 761/00

Postanowienie Sądu Najwyższego

z dnia 5 maja 2000 r.

Przewodniczący: SSN Gerard Bieniek.

Sędziowie SN: Marian Kocon (spraw.), Hubert Wrzeszcz.

Protokolant: Elżbieta Chojnacka.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy w Poznaniu postanowieniem z dnia 14 maja 1999 r. ukształtował, w bliżej opisany sposób, styczność osobistą między uczestnikiem postępowania Janem K., ojcem małoletnich córek: Adrianny, Pauliny i Marty K. a tymi córkami, mającymi prawne miejsce zamieszkania w miejscu zamieszkania matki i zamieszkującymi razem z matką.

Najwyższy zważył, co następuje:

Władza rodzicielska, jak to wynika z całokształtu przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, a zwłaszcza art. 95 § 1, art. 96 i art. 98 § 1, stanowi ogół obowiązków i praw względem dziecka mających na celu zapewnienie mu należytej pieczy i strzeżenie jego interesów. Rodzice mają jednak względem dziecka także prawa i obowiązki nie objęte władzą rodzicielską, nie stanowiące jej elementu, jak np. prawo do osobistej styczności z dzieckiem (por. art. 113 k.r. i op. oraz uchwałę pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 18.III.1968 r., OSNCP z 1968 r., z. 5, poz. 77), które jest ich prawem osobistym.

W sprawie niniejszej nie chodzi jednak o ograniczenie prawa skarżącego do osobistej styczności z małoletnimi córkami, ale o regulację tej styczności ze względów niejako technicznych. Nie jest bowiem możliwe, z przyczyn oczywistych, aby skarżący, który nie mieszka wspólnie z córkami, realizował tę styczność w pełnym zakresie i bez ograniczeń w czasie.

Sposób zaś regulacji tej styczności zaskarżonym postanowieniem (co do miejsca i czasu kontaktów uczestnika postępowania z małoletnimi córkami), kwestionowany przez skarżącego, znajduje oparcie w ustalonych okolicznościach. Skoro, jak to Sąd Okręgowy ustalił (czego kasacja nie kwestionuje w drodze postawienia stosownego zarzutu, opartego na podstawie drugiej z art. 393¹ k.p.c.), spotkania małoletnich dziewczynek z skarżącym wywołują u nich silny stres, rodzą silne napięcia i niepokoje psychiczne to - w obecnym ich stanie psychicznym - wzgląd na ich dobro wymaga przyjętych przez ten Sąd ograniczeń w tych spotkaniach. Realizacja przysługującego skarżącemu uprawnienia do osobistej styczności z nimi musi bowiem - rzecz oczywista - odbywać się z zachowaniem właściwych metod postępowania, uwzględniających ten stan psychiczny. Skarżący pomija, prezentując odmienny pogląd, że potrzeba tych ograniczeń wynika w sposób jednoznaczny z opinii Rejonowego Ośrodka Diagnostyczno-Konsultacyjnego z dnia 23 kwietnia 1997 r., w której stwierdzono, że: "aktualnie nie widzimy możliwości, biorąc pod uwagę stan psychiczny dzieci, by ojciec mógł je zabierać poza miejsce zamieszkania" (k. 109).

Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art. 393¹² k.p.c. jak w sentencji postanowienia.