Postanowienie z dnia 1970-08-22 sygn. III KZ 76/70

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KZ 76/70

Postanowienie z dnia 22 sierpnia 1970 r.

Przepis art. 92 k.p.k. zezwala na prostowanie w formie postanowienia tylko omyłek pisarskich czy rachunkowych, tj. takich, które nie dotyczą materialnej treści orzeczenia i które są przy tym oczywiste, tj. w danym kontekście są już widoczne na pierwszy rzut oka. Można się pomylić w oznaczeniu sądu, sygnatury akt, błednie oznaczyć numerację artykułu ustawy czy poplątać imiona. Tylko tego rodzaju omyłki, wynikające z pośpiechu czy nieuwagi, mogą być prostowane w formie postanowienia, natomiast niedopuszczalne jest prostowanie w tej formie błędnych rozstrzygnięć sądu. Błąd w rozstrzygnięciu sądu (art. 360 § 1 pkt 5 k.p.k.) może być usunięty tylko przez instancję rewizyjną.

Przewodniczący: sędzia J. Dziowgo (sprawozdawca). Sędziowie: K. Grzebuła, W. Sutkowski.

Prokurator Prokuratury Generalnej: K. Kraft.

Sąd Najwyższy w sprawie Weroniki N. i innych, skazanych za przestępstwo z art. 45 § 1 w związku z art. 25 § 1 u.k.s., po rozpoznaniu zażalenia prokuratora na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z dnia 11 maja 1970 r., mocą którego Sąd ten na podstawie art. 92 § 1 k.p.k. sprostował "oczywistą omyłkę pisarską" w prawomocnym wyroku tegoż Sądu z dnia 20 lutego 1968 r. w części dotyczącej dowodów rzeczowych w ten sposób, że zmniejszył ilość orzeczonego przepadku wartości dewizowych o 5 sztuk złotych monet dwudziestodolarowych i 607 dolarów USA w banknotach, po wysłuchaniu wniosku prokuratora,

postanowił uchylić zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Zażalenie prokuratora jest zasadne.

Przepis art. 92 k.p.k. zezwala na prostowanie w formie postanowienia tylko omyłek pisarskich czy rachunkowych, tj. takich, które nie dotyczą materialnej treści orzeczenia i które są przy tym oczywiste, tj. w danym kontekście są już widoczne na pierwszy rzut oka. Można się pomylić w oznaczeniu sądu, sygnatury akt, błędnie oznaczyć numerację artykułu ustawy czy poplątać imiona. Tylko tego rodzaju omyłki, wynikające z pośpiechu czy nieuwagi, mogą być prostowane w formie postanowienia, natomiast niedopuszczalne jest prostowanie tej formie błędnych rozstrzygnięć sądu. Błąd w rozstrzygnięciu sądu (art. 360 § 1 pkt 5 k.p.k.) może być usunięty tylko przez instancję rewizyjną.

W danym wypadku, skoro błąd sądu dotyczył rozstrzygnięcia co do dowodów rzeczowych, to ze względu na prawomocność wyroku może on być naprawiony tylko w trybie przewidzianym w rozdziale 47 k.p.k.

Nawiasem należy zauważyć, że skoro w wyroku orzeczenie o przypadku zajmuje blisko stronę maszynopisu i zawiera wyliczenie wielkiej ilości różnych wartości dewizowych, wobec czego stwierdzenie omyłki wymagać będzie bardzo drobiazgowego i pracochłonnego skonfrontowania wykazu dowodów rzeczowych z treścią orzeczenia o winie - określenie w tych warunkach omyłki jako "oczywistej" nie było trafne.

OSNKW 1970 r., Nr 11, poz. 149