Postanowienie z dnia 1973-09-01 sygn. II KR 174/73

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KR 174/73

Postanowienie z dnia 1 września 1973 r.

Pozostawienie bez rozpoznania na podstawie art. 381 k.p.k. cofniętej rewizji, gdy odpowiada ona warunkom formalnym, należy zawsze do sądu rewizyjnego.

Przewodniczący: sędzia dr A. Kafarski (sprawozdawca). Sędziowie: J. Żurawski, M. Krydus.

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Ferenc.

Sąd Najwyższy w sprawie Czesława M., oskarżonego z art. 200 § 1 i art. 202 § 1 k.k.,

postanowił rewizję obrońcy tego oskarżonego od wyroku Sąd Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 15 lipca 1972 r. pozostawić bez rozpoznania.

Uzasadnienie

Od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 15 lipca 1972 r. rewizję wniosło dwunastu oskarżonych. Po wpłynięciu jej do Sądu Najwyższego obrońca oskarżonych Grażyny Z. i Marii R. rewizję co do nich cofnął. W związku z tym Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 7 lipca 1973 r. rewizję tę pozostawił bez rozpoznania i akta sprawy przesłał Sądowi Wojewódzkiemu w Katowicach w celu zarządzenia wykonania wymierzonych tym oskarżonym kar. W czasie, gdy akta sprawy znajdowały się w Sądzie Wojewódzkim w Katowicach, obrońca oskarżonego Czesława M. pismem z dnia 2 sierpnia 1973 r. cofnął rewizję wniesioną w imieniu tego oskarżonego. W związku z tym Sąd Wojewódzki w dniu 13 sierpnia 1973 r. zarządził wykonanie kar wymierzonych oskarżonemu Czesławowi M.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zarządzenie wykonania kar wymierzonych oskarżonemu Czesławowi M. wskazuje, że Sąd Wojewódzki w sposób konkludentny pozostawił rewizję obrońcy tego oskarżonego bez rozpoznania.

Uprawnienia sądu pierwszej instancji, a ściślej prezesa tego sądu, co do rewizji regulują art. 105 i 377 k.p.k. Przepisy te podlegają wykładni ścisłej, gdyż wprowadzają one wyjątek od zasady, że rozstrzygnięcia o rewizji i na skutek rewizji należą do sądu rewizyjnego.

W związku z tym pozostawienie bez rozpoznania na podstawie art. 381 k.p.k. cofniętej rewizji, gdy odpowiada ona warunkom formalnym, należy zawsze do sądu rewizyjnego.

Za taką wykładnią przemawia ponadto to, że decyzja o pozostawieniu cofniętej rewizji bez rozpoznania następuje dopiero po stwierdzeniu, iż nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 380 § 2 i 3 k.p.k. oraz przewidziane w art. 388 k.p.k. Badanie tych ostatnich okoliczności następuje w każdej sprawie, w której została wniesiona rewizja odpowiadająca warunkom formalnym. Badanie to nie należy i nie może należeć do sądu pierwszej instancji, gdyż chodzi w danym wypadku o ustalenie, że postępowanie przed tym sądem nie zostało dotknięte uchybieniami wskazanymi w art. 388 k.p.k. i że ze względu na brak tych uchybień wolno jest pozostawić rewizję bez rozpoznania, oczywiście wtedy, gdy jednocześnie nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 380 § 2 i 3 k.p.k., które zakazują pozostawienia rewizji bez rozpoznania mimo jej cofnięcia.

Ze względu na powyższe, uznanie w sposób konkludentny przez Sąd Wojewódzki cofniętej rewizji oskarżonego Czesława M. za pozostawioną bez rozpoznania stanowi bezskuteczną czynność procesową. W związku z tym Sąd Najwyższy cofniętą rewizję oskarżonego Czesława M. pozostawił na podstawie art. 381 k.p.k. bez rozpoznania, gdyż nie zachodzą przeszkody do jej cofnięcia przewidziane w art. 380 § 2 i art. 388 k.p.k. oraz oskarżony wyraził zgodę na jej cofnięcie (art. 380 § 3 k.p.k).

OSNKW 1973 r., Nr 12, poz. 170