Uchwała z dnia 1972-11-23 sygn. VI KZP 49/72

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt VI KZP 49/72

Uchwała z dnia 23 listopada 1972 r.

Zawarte w art. 121 § 2 kodeksu wykroczeń określenie: "wyłudza (...) inne podobne świadczenie, o którym wie, że jest płatne", nie obejmuje wyłudzenia mieszkania w hotelu bez zamiaru uiszczenia należności.

Przewodniczący: sędzia M. Budzianowski. Sędziowie: J. Szamrej (sprawozdawca), W. Żebrowski.

Prokurator Prokuratury Generalnej: J. Pozorski.

Sąd Najwyższy w sprawie Jadwigi P., oskarżonej z art. 199 § 1 k.k., po rozpoznaniu przekazanego w trybie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki dla m. st. Warszawy postanowieniem z dnia 26 czerwca 1972 r. zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

"Czy przez zawarte w przepisie art. 121 § 2 k.w. określenie: «wyłudza (...) inne podobne świadczenie, o którym wie, że jest płatne», rozumieć należy również sytuację tego rodzaju, kiedy sprawca nie uiszcza należności za dłuższy pobyt w hotelu?"

i po wysłuchaniu wniosku prokuratora

uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Odpowiedzialności z art. 121 k.w. podlega ten: "kto, pomimo nieuiszczenia dwukrotnie kary pieniężnej określonej w taryfie, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudza przejazd koleją lub innym środkiem lokomocji" (§ 1), a ponadto ten: "kto bez zamiaru uiszczenia należności wyłudza pożywienie lub napój w zakładzie żywienia zbiorowego, przejazd środkiem lokomocji należącym do przedsiębiorstwa nie dysponującego karami pieniężnymi określonymi w taryfie, wstęp na imprezę artystyczną, rozrywkową lub sportową, działanie automatu lub inne podobne świadczenie, o którym wie, że jest płatne" (§ 2).

Zarówno sam charakter, jak i sposób określenia wymienionych w art. 121 k.w. świadczeń, które mogą być przedmiotem przewidzianego w tym przepisie wyłudzenia - "wyłudza (...) pożywienie lub napój (...), przejazd środkiem lokomocji (...), wstęp na imprezę (...), działanie automatu" - wskazuje, że przepis ten ma na względzie wyłudzenie drobnych świadczeń, przedstawiających z reguły małą wartość. Poza tym charakter tych świadczeń różni je w sposób zasadniczy od świadczenia w postaci mieszkania w hotelu. To ostatnie świadczenie różni się od wymienionych w art. 121 § 2 k.w. zwłaszcza tym, że korzystanie z tego świadczenia jest uzależnione od zawarcia tzw. umowy mieszanej, obejmującej najczęściej elementy umowy najmu pomieszczenia, umowy przechowania i umowy o usługi zbliżone do zlecenia, a więc umowy, której zawarcie rodzi szczególną odpowiedzialność osoby utrzymującej zarobkowo hotel między innymi za utratę lub uszkodzenie rzeczy wniesionych przez osobę korzystającą z usług hotelu (art. 846 i nast. k.c.).

Skoro więc żadne z wymienionych w art. 121 § 2 k.w. typowych świadczeń, które mogą być przedmiotem przewidzianego w tym przepisie wyłudzenia, nie jest podobne do świadczenia w postaci odpłatnego mieszkania w hotelu, a przy tym przepis ten - odmiennie niż art. 265 k.k. z 1932 r. - nie wymienia tego rodzaju świadczenia, to należy przyjąć, że zawarte w nim (w art. 121 § 2 k.w.) określenie: "wyłudza (...) inne podobne świadczenie, o którym wie, że jest płatne", nie obejmuje wyłudzenia świadczenia w postaci mieszkania w hotelu bez zamiaru uiszczenia należności.

W konsekwencji powyższego stwierdzenia należy przyjąć, że działanie polegające na wyłudzeniu świadczenia w postaci mieszkania w hotelu na szkodę instytucji państwowej lub społecznej może stanowić przestępstwo określone w art. 199 k.k., którego zbiorcze określenie: "zagarnia mienie społeczne" obejmuje - w myśl art. 120 § 8 k.k. - "przysporzenie sobie lub komu innemu korzyści majątkowej przez kradzież, przywłaszczenie albo oszustwo lub inne wyłudzenie". Wyłudzenie zaś świadczenia w postaci mieszkania w hotelu na szkodę osób prywatnych może stanowić przestępstwo określone w art. 205 k.k.

OSNKW 1973 r., Nr 2-3, poz. 27