Uchwała z dnia 1974-08-22 sygn. VI KZP 16/74

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt VI KZP 16/74

Uchwała z dnia 22 sierpnia 1974 r.

1. Nie zachodzi nieuwzględnienie rewizji wniesionej na korzyść oskarżonego zwróconej przeciwko rozstrzygnięciu o winie lub karze zasadniczej w rozumieniu art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 27, poz. 152), jeżeli z powodu tej rewizji zmieniono wyrok na korzyść oskarżonego, chociaż nie obniżono wymiaru kary.
2. W razie podwyższenia wymiaru kary w wyniku rewizji wniesionej na niekorzyść oskarżonego, a nieuwzględnienia rewizji wniesionej na korzyść oskarżonego, opłaty sądowe należy wymierzyć na podstawie art. 10 wymienionej ustawy.

Przewodniczący: sędzia dr A. Kafarski (sprawozdawca). Sędziowie: J. Cieślak, W. Żebrowski.

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Ferenc.

Sąd Najwyższy w sprawie Bogdana S., oskarżonego z art. 156 § 1 k.k, po rozpoznaniu przedstawionego przez Sąd Wojewódzki w Łodzi w trybie art. 390 § 1 k.p.k. postanowieniem z dnia 19 kwietnia 1974 r. następującego zagadnienia prawnego, wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

"1. Czy zawarty w art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 27, poz. 152) zwrot: «w razie nieuwzględnienia rewizji» dotyczy wypadków zmiany wyroku na korzyść oskarżonego bez jednoczesnego obniżenia wymiaru kary lub zmiany jej rodzaju na łagodniejszy?

2. Czy w razie jednoczesnego podwyższenia wymiaru kary w wyniku rewizji wniesionej przez oskarżyciela, a nieuwzględnienia rewizji wniesionej na korzyść oskarżonego, opłaty sądowe należy wymierzać na podstawie art. 10 czy też art. 7 wymienionej ustawy?"

i po wysłuchaniu wniosku prokuratora

uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 27, poz. 152) różnicuje wysokość opłat w zależności od granic rewizji wniesionej na korzyść oskarżonego. Wynika to z zestawienia treści art. 7 z treścią art. 11 tej ustawy. Ten ostatni przepis głosi, że jeżeli rewizja nie jest zwrócona przeciwko rozstrzygnięciu o winie albo o karze zasadniczej, to w razie jej uwzględnienia w granicach środka odwoławczego sąd wymierza za postępowanie odwoławcze opłatę w wysokości 300 zł, a w razie nieuwzględnienia rewizji oskarżonego - w wysokości 1.200 zł. Z zestawienia przytoczonej treści art. 11 z art. 7 wymienionej ustawy wynika, że opłatę, o której mowa w tym ostatnim przepisie, należy pobrać jedynie w razie nieuwzględnienia rewizji wniesionej na korzyść oskarżonego, jeżeli rewizja ta była zwrócona przeciwko rozstrzygnięciu o winie albo karze zasadniczej.

Na powyższe należało zwrócić uwagę, ponieważ pierwsze z pytań przedstawionych przez Sąd Wojewódzki zostało sformułowane zbyt ogólnie i w związku z tym w celu precyzyjnego rozstrzygnięcia zawartej w nim kwestii prawnej zachodziła potrzeba wyjaśnienia użytego w art. 7 ustawy pojęcia "nieuwzględnienie rewizji wniesionej na korzyść oskarżonego".

Zarówno ze sformułowania przepisu art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 27, poz. 152) (zwrot: "w razie nieuwzględnienia"), jak i ustanowienia w nim wysokiej, bo aż podwójnej w stosunku do należnej w pierwszej instancji, opłaty wynika, że chodzi w tym wypadku o całkowite nieuwzględnienie rewizji zwróconej przeciwko rozstrzygnięciu o winie albo o karze zasadniczej wniesionej na korzyść oskarżonego - jednym słowem o sytuację, gdy rewizja ta była nie uzasadniona. "Nieuwzględnienie" oznaczać może tylko nieuwzględnienie w całości (inaczej: nieuwzględnienie nawet w części); gdyby bowiem ustawodawca chciał, aby opłata w tej wysokości uiszczona miała być także w wypadku częściowego tylko uwzględnienia rewizji, musiałby o tym wyraźnie postanowić. Jeżeli więc w wyniku rewizji oskarżonego wyrok uległ zmianie na jego korzyść bez jednoczesnego obniżenia wymiaru kary, np. sąd rewizyjny nie stwierdził chuligańskiego charakteru czynu utrzymując w mocy wymierzoną karę, nie można mówić o nieuwzględnieniu rewizji w podanym wyżej znaczeniu, skoro rewizja ta okazała się zasadna.

Stanowisko przedstawione wyżej zajął już Sąd Najwyższy na tle - mającego identyczną treść jak art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych - art. 15 dekretu z dnia 23 stycznia 1947 r. o opłatach sądowych w sprawach karnych (Dz. U. Nr 19, poz. 73 z późn. zm.) (wyrok składu siedmiu sędziów z dnia 4 grudnia 1953 r. - III K 833/53, OSN 1954, z. II, poz. 20 oraz wyrok z dnia 18 lutego 1972 r. - III KR 225/71, nie opublikowany).

Omówiona wyżej sytuacja nie została wyraźnie uregulowana w przepisach ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, dlatego też w drodze analogii na korzyść skazanego należy w takim wypadku stosować art. 9 tej ustawy.

Przepis art. 10 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, określając wymiar opłaty sądowej w razie podwyższenia wymiaru kary, nie rozróżnia, czy nastąpiło to wtedy, gdy jednocześnie wyrok był zaskarżony na korzyść oskarżonego, czy też wtedy, gdy był zaskarżony wyłącznie na jego niekorzyść. Przepis ten zatem ma zawsze zastosowanie w wypadku podwyższenia wymiaru kary.

OSNKW 1974 r., Nr 10, poz. 182