Wyrok z dnia 1977-02-01 sygn. VI KRN 428/76

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt VI KRN 428/76

Wyrok z dnia 1 lutego 1977 r.

Do bytu przestępstwa określonego w art. 256 k.k. konieczne jest ustalenie, że sprawca faktycznie pozbawiony jest wolności, dopóki bowiem to nie nastąpiło, dopóty nie ma przestępstwa polegającego na uwolnieniu się osoby pozbawionej wolności.

Przewodniczący: sędzia W. Żebrowski. Sędziowie: M. Budzianowski, Z. Durkiewicz (sędzia SW del. do SN - sprawozdawca).

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Ferenc.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 1977 r. sprawy Tadeusza S., oskarżonego z art. 234 § 1 i art. 256 § 2 k.k., z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Prokuratora Generalnego PRL od wyroku Sądu Powiatowego w Lubartowie z dnia 6 marca 1974 r. , utrzymanego w mocy wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 28 czerca 1974 r.,

zmienił zaskarżone wyroki w ten sposób, że: wyeliminował z przypisanego czynu ustalenie o uwolnieniu się, a z kwalifikacji prawnej art. 256 § 2 k.k. (...).

Uzasadnienie

Tadeusz S. wyrokiem Sądu Powiatowego w Lubartowie z dnia 6 marca 1974 r. został uznany za winnego tego, że w dniu 28 października 1973 r. w N., będąc pozbawiony wolności na podstawie wyroku Sądu Powiatowego w Lubartowie, dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariuszy MO Jana B., Romualda G. i członka ORMO Andrzeja W. (którzy usiłowali dokonać jego zatrzymania) w ten sposób, że bił ich rękami i szarpał się, po czym zbiegł, przy czym czyn ten miał charakter chuligański, tj. przestępstwa określonego w art. 234 § 1 i art. 256 § 2 k.k. w związku z art. 10 § 2 oraz art. 59 § 1 k.k., i za to skazany na podstawie art. 234 § 1 k.k. na karę 5 lat pozbawienia wolności. Jednocześnie na podstawie art. 59 § 3 k.k. Sąd ten orzekł na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża - Oddział w Lubartowie nawiązkę od oskarżonego w wysokości 2.000 zł.

Sąd Wojewódzki w Lublinie - po rozpoznaniu rewizji wniesionej przez obrońcę oskarżonego - wyrokiem z dnia 28 czerwca 1974 r. utrzymał zaskarżony wyrok Sądu Powiatowego w mocy.

Od powyższych wyroków z powołaniem się na art. 387 pkt 2 k.p.k. wniósł rewizję nadzwyczajną na korzyść skazanego Prokurator Generalny PRL (...).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja nadzwyczajna jest częściowo zasadna (...).

Zauważyć ponadto należy, że sądy pierwszej i drugiej instancji dopuściły się obrazy prawa materialnego (art. 387 pkt 1 k.p.k.), tj. art. 256 k.k.

Z nie kwestionowanych ustaleń zaskarżonych wyroków wynika, że oskarżony chciał się uwolnić z rąk funkcjonariuszy MO, którzy usiłowali założyć mu na ręce kajdanki, wyrwał się im, bijąc ich rękoma i kopiąc, co nie jest tożsame z faktem, iż już był pozbawiony wolności.

Oskarżony zatem nie był jeszcze faktycznie pozbawiony wolności w myśl art. 256 k.k., czego rewizja nadzwyczajna nie dostrzegła.

Do bytu przestępstwa określonego w art. 256 k.k. konieczne jest ustalenie, że sprawca faktycznie pozbawiony jest wolności, dopóki bowiem to nie nastąpiło, dopóty nie ma przestępstwa polegającego na uwolnieniu się osoby pozbawionej wolności.

Ze względu na to, że działanie oskarżonego nie wyczerpuje dyspozycji art. 256 k.k., Sąd Najwyższy z przypisanego mu czynu wyeliminował ustalenie o "uwolnieniu się" oskarżonego w myśl tego przepisu, a z kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu wyeliminował art. 256 § 2 k.k.

OSNKW 1977 r., Nr 4-5, poz. 43