Postanowienie z dnia 1976-12-30 sygn. II KZ 232/76

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KZ 232/76

Postanowienie z dnia 30 grudnia 1976 r.

Wprawdzie każdy sąd ma obowiązek - zgodnie z art. 25 § 1 k.p.k. - z urzędu badać swoją właściwość, ale nie dotyczy to sytuacji, gdy w kwestii właściwości zapadło już uprzednio wiążące orzeczenie sądu rewizyjnego, a nie zaistniały żadne nowe okoliczności faktyczne, które zmieniałyby podstawę tego orzeczenia.

Przewodniczący: sędzia J. Bratoszewski (sprawozdawca). Sędziowie: M. Regent-Lechowicz, Z. Ziemba.

Prokurator Prokuratury Generalnej: K. Borkowska-Grabiec.

Sąd Najwyższy w sprawie Wiktora I., po rozpoznaniu zażalenia prokuratora na postanowienie Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z dnia 3 grudnia 1976 r. o przekazaniu sprawy Sądowi Rejonowemu we Wrocławiu według właściwości i po wysłuchaniu wniosku prokuratora

postanowił zmienić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Wojewódzkiemu we Wrocławiu.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 1975 r. Sąd Rejonowy we Wrocławiu uznał Wiktora I. za winnego zaboru 92.182,90 zł i skazał go za ten czyn na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 25.000 zł grzywny.

Wyrok ten zaskarżyli obrońca oskarżonego Wiktora S. i prokurator.

Wyrokiem z dnia 6 października 1976 r. Sąd Wojewódzki, jako rewizyjny, uchylił wyrok Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 19 grudnia 1975 r. i sprawę przekazał do rozpoznania jako właściwemu Sądowi Wojewódzkiemu we Wrocławiu, uznając, że Sąd Rejonowy orzekł z przekroczeniem swej właściwości rzeczowej, gdyż zebrane w sprawie dowody wskazują, iż oskarżony zagarnął kwotę przeszło 100.000 zł.

Sąd Wojewódzki we Wrocławiu, orzekający jako sąd pierwszej instancji, postanowieniem z dnia 3 grudnia 1976 r. uznał się niewłaściwym do prowadzenia tej sprawy i przekazał ją do rozpoznania Sądowi Rejonowemu we Wrocławiu.

Swoje stanowisko Sąd ten uzasadnił argumentacją, mającą wskazywać na to, że w istocie Sąd Wojewódzki we Wrocławiu, jako rewizyjny, zajął błędne stanowisko, gdyż wyszedł poza zakres oskarżenia, czego nie może uzasadnić konstrukcja przestępstwa ciągłego.

Na powyższe postanowienie wniósł zażalenie prokurator, wnosząc o jego uchylenie.

 Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Stanowisko Sądu Wojewódzkiego wyrażone w zaskarżonym postanowieniu jest nie do przyjęcia. Oznacza ono w istocie wdanie się w ocenę słuszności stanowiska zajętego przez tenże Sąd Wojewódzki, orzekający jako sąd drugiej instancji.

Wprawdzie każdy sąd ma obowiązek - zgodnie z art. 25 § 1 k.p.k. - z urzędu badać swoją właściwość, ale nie dotyczy to sytuacji, gdy w kwestii właściwości zapadło już uprzednio wiążące orzeczenie sądu rewizyjnego, a nie zaistniały żadne nowe okoliczności faktyczne, które zmieniałyby podstawę tego orzeczenia.

W sprawie niniejszej takim wiążącym orzeczeniem jest wyrok Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu (orzekającego jako sąd rewizyjny) z dnia 6 października 1975 r., w którym stwierdzono naruszenie właściwości rzeczowej przez Sąd Rejonowy i na podstawie art. 388 pkt 8 k.p.k. wyrok tego Sądu uchylono, a sprawę przekazano do rozpoznania Sądowi Wojewódzkiemu we Wrocławiu, jako sądowi pierwszej instancji.

Sąd, któremu sprawę przekazano do ponownego rozpoznania, jest związany "zapatrywaniami prawnymi i wskazaniami sądu odwoławczego co do dalszego postępowania", niezależnie od tego, czy jest sądem właściwym do rozpoznania tej sprawy od początku postępowania, czy też stał się właściwym dopiero w wyniku stanowiska zajętego przez tenże sąd "odwoławczy", choćby to nie był sąd instancyjnie nadrzędny nad sądem, któremu sprawę przekazano. Wynika to z jednoznacznej treści art. 391 § 3 k.p.k.

Dlatego też, nie wdając się w ocenę merytorycznej słuszności powołanych w zaskarżonym postanowieniu argumentów, Sąd Najwyższy postanowił jak na wstępie.

OSNKW 1977 r., Nr 3, poz. 30