Wyrok z dnia 1978-08-24 sygn. III KR 134/78

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KR 134/78

Wyrok z dnia 24 sierpnia 1978 r.

Sąd odwoławczy może z urzędu orzec o kosztach i opłatach należnych za postępowanie przed sądem pierwszej instancji tylko wtedy, gdy sąd pierwszej instancji nie orzekł o nich w ogóle, może też inaczej ustalić ich wysokość, jeżeli sąd pierwszej instancji tę wysokość błędnie ustalił (w szczególności wbrew art. 2 i 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych - Dz. U. Nr 27, poz. 152).

Sąd odwoławczy nie może natomiast z urzędu ani uchylić nie zaskarżonego na niekorzyść oskarżonego zwolnienia od kosztów i opłat postępowania sądowego, ani zastąpić go innym rozstrzygnięciem, podważającym w tym zakresie orzeczenie sądu pierwszej instancji.

Przewodniczący: sędzia S. Godlewski. Sędziowie: K. Grzebuła, H. Kempisty (sprawozdawca).

Prokurator Prokuratury Generalnej: Z. Śliwiński.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Czesława M., oskarżonego z art. 210 § 2 k.k. w związku z art. 60 § 2 i 3 k.k., z powodu rewizji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z dnia 19 kwietnia 1978 r.:

a) utrzymał w mocy zaskarżony wyrok;

b) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania rewizyjnego oraz 16.000 zł tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze, a ponadto na rzecz Zespołu Adwokackiego Nr 29 w W. 1.000 zł za obronę z urzędu przed Sądem Najwyższym.

 Uzasadnienie

 Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z dnia 19 kwietnia 1978 r. Czesław M. został uznany za winnego tego, że w dniu 31 października 1977 r. w G., działając w zamiarze przywłaszczenia mienia, groził Mariannie G. zabójstwem używając dużego kamienia, wyrywając następnie jej z ręki torbę ze sprawunkami, żądając wydania zegarka i pieniędzy oraz przeszukując kieszenie płaszcza, a gdy poszkodowana zaczęła wzywać pomocy, co spowodowało interwencję osób trzecich, uderzył ją w głowę tym kamieniem i zbiegł, porzucając zagarniętą torbę, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio wielokrotnie karany, a w tym za przestępstwa podobne.

Powyższy czyn Sąd Wojewódzki zakwalifikował jako przestępstwo określone w art. 210 § 2 k.k. w związku z art. 60 § 2 i 3 k.k. i za to na podstawie tych przepisów oraz art. 36 § 2 i 3 k.k. skazał oskarżonego na karę 12 lat pozbawienia wolności i 10.000 zł grzywny z zamianą - w razie nieuiszczenia w terminie - na zastępczą karę pozbawienia wolności, licząc jeden dzień pozbawienia wolności jako równoważny grzywnie w wysokości 150 zł.

Na podstawie art. 40 § 1 pkt 3 k.k. Sąd ten orzekł wobec oskarżonego pozbawienie praw publicznych na okres 5 lat.

Zgodnie z art. 83 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd Wojewódzki zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania i zatrzymania od dnia 31 października 1977 r. do dnia 19 kwietnia 1978 r.

Ponadto na podstawie art. 62 § 2 k.k. Sąd ten orzekł wobec oskarżonego nadzór ochronny na okres 3 lat (...), a na podstawie art. 556 k.p.k. i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 27, poz. 152) zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty oraz zapłaty opłat na rzecz Zespołu Adwokackiego Nr 29 w W. za obronę z urzędu, kosztami zaś postępowania obciążył rachunek Skarbu Państwa.

Od powyższego wyroku rewizję złożył obrońca oskarżonego (...).

 Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

(...) Sąd Najwyższy nie mógł pogodzić się z trafnością rozstrzygnięcia Sądu Wojewódzkiego o zwolnieniu oskarżonego (ur. w 1938 r., nie mającego obowiązków alimentacyjnych) od wszelkich kosztów i opłat postępowania sądowego. Z tych względów - wobec związania wynikającego z niezaskarżenia na niekorzyść oskarżonego powyższego zwolnienia od kosztów - Sąd Najwyższy ograniczył się do zasądzenia od oskarżonego kosztów postępowania rewizyjnego oraz do zasądzenia jedynie opłaty za postępowanie przed sądem drugiej instancji w myśl wskazań art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Sąd odwoławczy może z urzędu orzec o kosztach i opłatach należnych za postępowanie przed sądem pierwszej instancji tylko wtedy, gdy sąd pierwszej instancji nie orzekł o nich w ogóle, może też inaczej ustalić ich wysokość, jeżeli sąd pierwszej instancji tę wysokość błędnie ustalił (w szczególności wbrew art. 2 i 3 powyższej ustawy).

Sąd odwoławczy nie może natomiast z urzędu ani uchylić nie zaskarżonego na niekorzyść oskarżonego zwolnienia od kosztów i opłat postępowania sądowego, ani zastąpić go innym rozstrzygnięciem, podważającym w tym zakresie orzeczenie sądu pierwszej instancji (arg. z art. 16 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych).

Z tych ostatnich powodów Sąd Najwyższy orzekł o kosztach i opłatach tylko co do kosztów i opłat należnych za postępowanie odwoławcze.

OSNKW 1979 r., Nr 3, poz. 32