Wyrok z dnia 1982-11-18 sygn. Rw 989/82

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Rw 989/82

Wyrok z dnia 18 listopada 1982 r.

Pozostawienie przez sprawcę przestępstwa określonego w art. 158 § 1 k.k. pobitej uprzednio osoby w położeniu, o którym mowa w art. 163 lub 164 § 1 k.k., jest niczym innym jak tylko dalszym utrzymywaniem stworzonej w następstwie pobicia sytuacji zagrażającej życiu lub zdrowiu pokrzywdzonego, i w związku z tym nie stanowi odrębnego przestępstwa, lecz jedynie okoliczność obciążającą przy wymiarze kary.

Przewodniczący: sędzia płk H. Kmieciak. Sędziowie: płk E. Zawiłowski, ppłk T. Kacperski (sprawozdawca).

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: płk L. Adamski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 1982 r. na rozprawie sprawy Jana S. i Stanisława Z., nieprawomocnie skazanych za przestępstwa określone w: a) art. 158 § 1 k.k. na kary 1 roku pozbawienia wolności, b) art. 246 § 1 k.k. na kary po 10 miesięcy pozbawienia wolności - łącznie na kary po 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, których wykonanie - na podstawie art. 73 § 1 i 2 i art. 74 § 1 k.k. - warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący po 3 lata z jednoczesnym wymierzeniem im - na podstawie art. 75 § 1 k.k. - kar grzywny w wysokości po 30.000 zł, z powodu rewizji wniesionej przez obu oskarżonych od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Kielcach z dnia 15 września 1982 r. i w związku z rewizjami oskarżonych

zaskarżony wyrok zmienił przez:

a) uniewinnienie oskarżonych od zarzutu popełnienia przestępstwa określonego w 246 § 1 k.k.;

b) uchylenie orzeczenia o karze łącznej;

c) uznanie, że warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata i związana z tym kara grzywny dotyczą kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo określone w 158 § 1 k.k. -

i z tymi zmianami utrzymał w mocy (...).

Uzasadnienie

(...) Wyrok zaskarżony został rewizją obu oskarżonych, w której - podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na całkowitym odrzuceniu prawdziwości złożonych przez nich wyjaśnień (art. 387 pkt 3 k.p.k.) - wnieśli o: a) uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie ich od zarzucanych im czynów albo b) uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Po wysłuchaniu oskarżonych, popierających rewizję i zawarte w niej wnioski, oraz przedstawiciela Naczelnej Prokuratury Wojskowej, wnoszącego o nieuwzględnienie rewizji oskarżonych i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy,

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja oskarżonych w części dotyczącej uniewinnienia ich od zarzutu popełnienia przestępstwa określonego w art. 158 § 1 k.k., jak też uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, jest niezasadna, a przytoczona w niej - na uzasadnienie tych wniosków - argumentacja jednostronna, ogólnikowa i pozbawiona podstaw dowodowych.

Sąd pierwszej instancji bowiem wcale nie pominął, w ramach dokonanej analizy, dowodów z wyjaśnień oskarżonych, o czym przekonuje uzasadnienie zaskarżonego wyroku. To zaś, że w wyniku owej analizy, obejmującej całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, której syntezę stanowią właśnie wyrokowe ustalenia faktyczne, sąd ten uznał wyjaśnienia obu oskarżonych za nie zasługujące na wiarę, nie może być - wbrew odmiennemu poglądowi skarżących - niczym skutecznie kwestionowane. Chodzi bowiem o to, że sąd pierwszej instancji należycie - w sposób określony wymaganiami przewidzianymi w art. 372 § 1 pkt 1 k.p.k. - uzasadnił, jakie fakty uznał za udowodnione lub też nie oraz na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Niezależnie od tego - sąd ten, zdając sobie sprawę z podziału dowodów na diametralnie odmienne grupy, ze szczególną, godną podkreślenia wnikliwością i krytycyzmem przeanalizował poszczególne dowody, przyjmując za podstawę ustaleń faktycznych tylko te z nich, których wiarygodność znajdowała potwierdzenie w innych. Innymi słowy - dokonując, mającej charakter kompleksowej, oceny wiarygodności każdego z dowodów zebranych w sprawie, sąd pierwszej instancji czynił to między innymi zarówno w kontekście relacjonowanych przez świadków (oskarżonych) okoliczności, jak i na tle innych dowodów (...).

(...) W konsekwencji - to, o czym była mowa - sprawia, że nie ma podstaw ani do uniewinnienia oskarżonych od zarzutu popełnienia przestępstwa określonego w art. 158 § 1 k.k., ani też do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy w tej części sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Na uwzględnienie natomiast zasługuje wniosek rewizji, dotyczący uniewinnienia oskarżonych od zarzutu popełnienia przestępstwa określonego w art. 246 § 1 k.k.

Przyjmując bowiem, że oskarżeni mogliby ponieść odpowiedzialność karną za pozostawienie pokrzywdzonego Józefa A. w stanie zagrażającym jego życiu lub narażającym go na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszkodzenia ciała albo ciężkiego rozstroju zdrowia, to i tak nie na podstawie art. 246 § 1 k.k., będącego przepisem subsydiarnym (art. 246 § 4 k.k.), lecz jedynie na podstawie art. 163 k.k. albo art. 164 k.k. Ze względu jednak na to, że pozostawienie uprzednio pobitej osoby w jednym z wymienionych stanów jest niczym innym jak dalszym utrzymywaniem (kontynuacją) stworzonej przez sprawcę (sprawców) w następstwie pobicia sytuacji zagrażającej życiu lub zdrowiu pokrzywdzonego, przeto w konsekwencji nie stanowi odrębnego przestępstwa, a jedynie okoliczność obciążającą przy wymiarze kary (podobnie jak w razie nieudzielenia pomocy ofierze wypadku przez sprawcę wypadku drogowego - por. OSNKW 1975, z. 3-4, poz. 33).

Dlatego też należało oskarżonych uniewinnić od zarzutu popełnienia przestępstwa określonego w art. 246 § 1 k.k., a w konsekwencji uchylić również - jako w tej sytuacji bezpodstawne - orzeczenie o karze łącznej.

OSNKW 1983 r., Nr 4-5, poz. 27