Wyrok z dnia 1984-05-11 sygn. Rw 262/84

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Rw 262/84

Wyrok z dnia 11 maja 1984 r.

Jeżeli czas popełnienia zarzucanego oskarżonemu przestępstwa wieloczynowego (art. 184 § 1 k.k.) określony jest: "od ... do ...", to inne określenie przez sąd orzekający początku tego okresu, wynikające z błędnego ustalenia zawartego w akcie oskarżenia, nie jest wyjściem poza granice oskarżenia.

Przewodniczący: sędzia płk H. Kmieciak. Sędziowie: płk E. Zawiłowski (sprawozdawca). ppk T. Kacperski.

Wiceprokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: mjr J. Obara.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 10 maja 1982 r. na rozprawie sprawy Jana K., nieprawomocnie skazanego za popełnienie przestępstw określonych w:

- art. 181 § 1 k.k. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności,

- art. 200 § 1 k.k. w zb. z art. 266 § 4 k.k. i art. 267 k.k. na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, 40.000 zł grzywny oraz karę dodatkową obniżenia stopnia wojskowego,

- art. 266 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- łącznie na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata, z powodu rewizji, wniesionej przez obrońcę od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w N. z dnia 8 marca 1984 r.,

rewizji obrońcy nie uwzględnił i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy (...).

Uzasadnienie

(...) Od tego wyroku rewizję wniósł obrońca oskarżonego, który zarzucił temu wyrokowi:

- błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia czynów zarzuconych mu w pkt 1 aktu oskarżenia, po odpowiedniej modyfikacji, i w pkt 3 i 4 aktu oskarżenia - mimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z całokształtu materiału dowodowego, a zwłaszcza wyjaśnień oskarżonego,

- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 346 k.p.k., wskutek wyjścia poza ramy czasowe czynu określonego w pkt 1 aktu oskarżenia i wyrokowania o czynie nie objętym aktem oskarżenia,

- rażącą surowość kar jednostkowych pozbawienia wolności, kary grzywny i kary dodatkowej obniżenia stopnia wojskowego oraz kary łącznej.

W związku z tymi zarzutami obrońca wniósł o przyjęcie, że stopień społecznego niebezpieczeństwa czynów opisanych w pkt 1, 3 i 4 aktu oskarżenia jest znikomy, i umorzenie postępowania o te czyny, ewentualnie o wydatne złagodzenie wymierzonych oskarżonemu kar, a zwłaszcza uchylenie kary dodatkowej obniżenia stopnia wojskowego.

Po wysłuchaniu przedstawiciela Naczelnej Prokuratury Wojskowej, wnoszącego o oddalenie rewizji obrońcy i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy,

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja obrońcy nie jest zasadna. Zawarte w niej argumenty są bądź to nieprzekonujące, bądź to błędne. Zauważyć przy tym należy, że w porównaniu z postawionymi zarzutami uzasadnienie rewizji jest tak dalece lapidarne, że trudno uznać je za prawidłowe. Abstrahując jednak od tego, stwierdzić trzeba, że do umorzenia postępowania karnego o przypisane oskarżonemu czyny ze względu na znikomość ich społecznego niebezpieczeństwa brak jakichkolwiek podstaw. Przecież sam fakt, na który powołuje się obrońca w rewizji, że w "sprawie nie mamy do czynienia z materialną szkodą - wszystko zostało w odpowiednim czasie przywrócone do stanu poprzedniego", nie może stanowić o tym, że stopień społecznego niebezpieczeństwa popełnionych przez oskarżonego czynów jest znikomy. Na inne fakty zaś obrońca się nie powołuje, bo i ze względu na ich brak powołać się nie mógł. Natomiast całokształt ustalonych przez sąd pierwszej instancji okoliczności dowodzi czegoś przeciwnego. Faktem jest, że zagarniętą przyczepę oskarżony zwrócił, ale uczynił to dopiero po ujawnieniu przestępstwa, którego dopuścił się w okolicznościach wysoce nagannych, bo w sposób przestępny, przez fałszerstwo dokumentów, wciągając w to inne osoby nieświadome jego czynu.

Nie jest uzasadniony zarzut rewizji, że sąd pierwszej instancji, uznając oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa określonego w art. 181 § 1 k.k., wykroczył poza granice oskarżenia. Akt oskarżenia zarzucając oskarżonemu popełnienie przestępstwa określonego w art. 184 § 1 k.k. wykroczył poza granice oskarżenia. Akt oskarżenia zarzucał oskarżonemu popełnienie przestępstwa określonego w art. 184 § 1 k.k. składającego się z wielu czynów, w tym również polegających na znieważeniu b. żony oskarżonego. Całość zachowań oskarżonego prokurator objął okresem czasowym od 1981 r. do lipca 1983 r. W toku rozprawy ustalono, że okres ten sięgnął sierpnia 1983 r., przesłuchana bowiem w toku rozprawy głównej pokrzywdzona stwierdziła, że ostatni czyn polegający na znieważeniu jej przez oskarżonego nie zdarzył się w lipcu, jak to mylnie podała w toku postępowania przygotowawczego, lecz w sierpniu 1983 r. Tego rodzaju rozszerzenie w zaskarżonym wyroku okresu nie stanowi wyjścia poza granice aktu oskarżenia. W wypadku bowiem, gdy okres popełnienia danego przestępstwa wieloczynowego określony jest: "od ... do ...", zmiana tego okresu przez sąd orzekający, wynikająca z błędnego ustalenia zawartego w akcie oskarżenia, nie jest wyjściem poza granice oskarżenia.

Nie można także zgodzić się ze stanowiskiem obrońcy, że wymierzona oskarżonemu kara jest rażąco surowa. Przecież oskarżony, dopuszczając się przestępstwa, wykorzystał swe stanowisko służbowe. Z tego też między innymi względu zarówno wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe, jak i karę łączną trudno uznać za surowe, zwłaszcza że wykonanie tej ostatniej sąd pierwszej instancji warunkowo zawiesił. Z tych samych powodów brak podstaw do uchylenia kary dodatkowej obniżenia stopnia wojskowego.

Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.

OSNKW 1985 r., Nr 1, poz. 10