Postanowienie z dnia 1985-09-13 sygn. I KR 116/85

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I KR 116/85

Postanowienie z dnia 13 września 1985 r.

W wypadkach przestępstw przeciwko mieniu, w których rozmiar winy, i co za tym idzie wysokość orzeczonej kary, a także kwalifikacja prawna czynu zależą od wysokości zagarniętego mienia, kwestionowanie w rewizji oskarżonego ustaleń co do wartości mienia jest zwrócone przeciwko winie, a zatem uzasadnia zasądzenie opłaty na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223) - jeżeli rewizja obrońcy wniesiona na korzyść oskarżonego nie została uwzględniona - na podstawie art. 10 tej ustawy.

Przewodniczący: sędzia T. Rink (sprawozdawca). Sędziowie: S. Kotowski, W. Ochman.

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Różyk.

Sąd Najwyższy w sprawie Zbigniewa K., skazanego z art. 202 § 1 k.k. w zw. z art. 58 k.k., po rozpoznaniu wniosku obrońcy skazanego dotyczącego orzeczenia w kwestii opłat, zawartego w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 1985 r., i po wysłuchaniu wniosku prokuratora

postanowił nie uwzględnić wniosku.

 Uzasadnienie

 Obrońca oskarżonego Zbigniewa N. zaskarżył wyrok Sądu Wojewódzkiego w P. z dnia 29 października 1984 r. w części ustalającej wielkość zagarniętej przez oskarżonego Zbigniewa N. ilości produktów naftowych oraz ich wartość, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na uznaniu oskarżonego Zbigniewa N. za winnego przyjęcia 110 litrów płynu do chłodnic "Borygo" w beczce metalowej, 6 beczek oleju Lux, 6 dostaw etyliny 94, 100 litrów oleju Lux, 750 litrów oleju Lux luzem - bez krytycznej oceny wartości tych dowodów i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego Zbigniewa N. i uznanie, iż wartość zagarniętych przez niego produktów naftowych jest o 81.920 zł mniejsza i wynosi 147.300 zł.

Rewizja ta potraktowana została przez Sąd Najwyższy jako zwrócona przeciwko ustaleniom faktycznym zaskarżonego wyroku, a wobec jej nieuwzględnienia i utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku Sąd Najwyższy zasądził od Zbigniewa N. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania rewizyjnego i opłatę w wysokości 46.000 zł. Żaląc się na orzeczenie co do wysokości zasądzonej przez Sąd Najwyższy od Zbigniewa N. opłaty za drugą instancję, obrońca zarzucił obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 11 ustawy o opłatach w sprawach karnych, wskutek wymierzenia oskarżonemu opłaty w wysokości większej niż 600 zł, choć rewizja jego nie była skierowana przeciwko winie oraz karze, i wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej opłaty i wymierzenia jej w wysokości 600 zł.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Wniosek nie jest trafny.

Zarzut rewizji dotyczący wartości zagarniętego przez oskarżonego mienia społecznego jest w istocie zarzutem co do winy, gdyż podważa ustalenia sądu pierwszej instancji w odniesieniu do rozmiaru tej winy, a od rozmiaru winy zależy w konsekwencji wysokość kary. We wszystkich wypadkach przestępstw przeciwko mieniu, w których rozmiar winy i co za tym idzie wysokość orzeczonej kary, a także kwalifikacja prawna czynu, zależą od wysokości zagarniętego mienia, kwestionowanie w rewizji oskarżonego ustaleń co do tej wartości mienia jest zwrócone przeciwko winie, a zatem uzasadnia zasądzenie opłaty na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223) - jeżeli rewizja obrońcy wniesiona na korzyść oskarżonego nie została uwzględniona, a w razie jej uwzględnienia - na podstawie art. 10 tej ustawy. Nie ma więc podstaw - w razie takiego sformułowania zarzutu rewizji oskarżonego - do zasądzenia opłaty na podstawie art. 11 tej ustawy. Zajęcie innego stanowiska w tej kwestii byłoby uzasadnione tylko wtedy, gdyby skarżący - zgodnie z art. 375 § 1 i 2 k.p.k. - wyraźnie określił, że rewizja nie dotyczy orzeczenia o winie oraz karze, i nie domagał się zmiany wyroku w tym zakresie. Z uzasadnienia rewizji m.in. wynika, że już w toku postępowania przygotowawczego oskarżony chciał skorzystać z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary (z art. 57 k.k.), co również zostało odczytane jako wniosek o zmianę wyroku w części dotyczącej wymiaru kary.

W tej sytuacji rewizja oskarżonego dotyczyła orzeczenia zarówno co do winy, jak i co do kary

OSNKW 1986 r., Nr 3-4, poz. 27