Postanowienie z dnia 2003-07-24 sygn. WZ 24/03

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt WZ 24/03

Postanowienie z dnia 24 lipca 2003 r.

Jeżeli wojskowy sąd okręgowy dokona sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej (art. 105 § 1 k.p.k.), którą popełnił w orzeczeniu w przedmiocie ułaskawienia, wydanym w związku z tym, że wcześniej orzekał w sprawie jako sąd odwoławczy (art. 564 § 2 i 3 k.p.k.), to na jego postanowienie co do sprostowania służy zażalenie na podstawie art. 105 § 4 k.p.k., gdyż jest to postanowienie "wydane w pierwszej instancji".

Przewodniczący: sędzia SN J. Steckiewicz.

Sędziowie SN: E. Matwijów (sprawozdawca), A. Tomczyk.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: płk J. Ciepłowski.

Sąd Najwyższy w sprawie Józefa J., skazanego za popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k., po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu w dniu 24 lipca 2003 r. zażalenia na postanowienie Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 22 maja 2003 r., w przedmiocie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej,

utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.  

Uzasadnienie

Wyrokiem Wojskowego Sądu Garnizonowego w L. z dnia 28 lutego 2002 r., Józef J. skazany został za popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. - dwukrotnie na kary roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat i 150 stawek dziennych grzywny po 20 zł każda.

Wojskowy Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 17 maja 2002 r., zmienił orzeczenie sądu pierwszej instancji i złagodził orzeczoną karę grzywny do 75 stawek dziennych po 20 zł każda.

Wniesioną przez Józefa J. prośbę o ułaskawienie Wojskowy Sąd Garnizonowy w L. postanowieniem z dnia 3 grudnia 2002 r. zaopiniował negatywnie i pozostawił bez dalszego biegu.

Podobnie Wojskowy Sąd Okręgowy w W., który orzekał w postępowaniu odwoławczym w sprawie skazanego, postanowieniem z dnia 17 stycznia 2003 r., zaopiniował negatywnie prośbę o ułaskawienie i pozostawił ją także bez dalszego biegu.

W orzeczeniu tym Wojskowy Sąd Okręgowy w W. stwierdził omyłkowo, w części wstępnej oraz w części dyspozytywnej, że Józef J. jest żołnierzem rezerwy, mimo iż w tym czasie pełnił on zawodową służbę wojskową.

Dnia 4 lutego 2003 r. do Wojskowego Sądu Okręgowego w W. wpłynął wniosek Józefa J. o sprostowanie błędu, polegającego na wadliwym określeniu jego aktualnego statusu zawodowego. We wniosku podniósł on ponadto okoliczności mające rzekomo świadczyć o niezbyt wnikliwym rozpatrzeniu jego sprawy w przedmiocie ułaskawienia.

Postanowieniem z dnia 22 maja 2003 r., Wojskowy Sąd Okręgowy w W. sprostował wydane w dniu 17 stycznia 2003 r. - przez tenże sąd - postanowienie co do ułaskawienia, w którym błędnie określił status zawodowy oskarżonego przez wyeliminowanie z części wstępnej i dyspozytywnej tego orzeczenia słowa "rez.".

Na to postanowienie złożył zażalenie Józef J., który podniósł, iż zarówno w poprzednim piśmie adresowanym do sądu (wpłynęło 4 lutego 2003 r.), jak i obecnie domaga się nie tylko sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej, ale ponownego rozpatrzenia jego wniosku w przedmiocie ułaskawienia. Zdaniem skarżącego, postępowanie ułaskawieniowe należało wznowić, bowiem dostrzeżony błąd w orzeczeniu Wojskowego Sądu Okręgowego w W., świadczy o mało wnikliwej ocenie dowodów dokonanych przez tenże sąd, wskutek czego jego prośba została zaopiniowana negatywnie.

Przedstawiciel Naczelnej Prokuratury Wojskowej wniósł o pozostawienie bez rozpoznania zażalenia Józefa J., podnosząc, iż środek odwoławczy od orzeczenia co do sprostowania przysługuje tylko wówczas, gdy orzeczenie w tym zakresie wydane zostało w pierwszej instancji. W przedmiotowej zaś sprawie o sprostowaniu rozstrzygała instancja odwoławcza, a z mocy prawa na takie orzeczenie środek odwoławczy jest niedopuszczalny.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne, a zaskarżone postanowienie należało utrzymać w mocy.

1. Wojskowy Sąd Okręgowy w W. słusznie uznał, że błędnie zamieszczony w części wstępnej i dyspozytywnej postanowienia z dnia 17 stycznia 2003 r. zapis słowa "rez." jest oczywistą omyłką pisarską, którą należało sprostować poprzez wyeliminowanie tego określenia z treści orzeczenia.

Niezależnie od trafności merytorycznej postanowienia Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 22 maja 2003 r., podnieść należy, iż zawarta w zażaleniu na to postanowienie argumentacja skarżącego, jak i podobnej treści zarzuty podnoszone przez niego wcześniej we wniosku o sprostowanie orzeczenia, nie mogą skutecznie podważać wydanych w postępowaniu ułaskawieniowym opinii, w których wypowiedziały się sąd pierwszej instancji oraz orzekający w sprawie karnej sąd odwoławczy.

Postępowanie co do sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej lub rachunkowej, o którym mowa w art. 105 k.p.k., jest postępowaniem incydentalnym i nie może wpływać na bieg postępowania głównego, ani też na bieg innego postępowania. Nie może ono zmierzać do ponownego rozstrzygnięcia tej samej kwestii, bądź też mieć charakter uzupełniający inne postępowanie.

Z przytoczonych wyżej powodów tylko te argumenty zażalenia skarżącego, które wiązały się z weryfikacją orzeczenia sądu w przedmiocie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej, mogły być zatem uwzględnione.

2. Nie można zaaprobować stanowiska przedstawiciela Naczelnej Prokuratury Wojskowej, iż w przedmiotowej sprawie zażalenie skazanego należało pozostawić bez rozpoznania, bowiem zgodnie z art. 105 § 4 k.p.k. środek odwoławczy przysługuje tylko na postanowienie co do sprostowania wydane w pierwszej instancji, a w świetle okoliczności sprawy taka sytuacja nie zachodzi w sprawie skazanego Józefa J.

Zgodnie z treścią art. 105 § 2 i 4 k.p.k. sprostowania dokonuje zawsze organ, który popełnił omyłkę. Instancja odwoławcza może natomiast dokonać sprostowania tylko wówczas, gdy rozpoznaje środek odwoławczy i dotyczy ono orzeczenia sądu pierwszej instancji.

Zażalenie na postanowienie co do sprostowania przysługuje tylko wtedy, gdy sprostowania dokonuje organ, który dopuścił się omyłki, a więc organ pierwszej instancji.

W świetle całokształtu okoliczności sprawy bezspornym jest, iż omyłkę pisarską popełnił Wojskowy Sąd Okręgowy w W., w wydanym przez siebie orzeczeniu w przedmiocie ułaskawienia. Tenże sąd dokonał również sprostowania własnej omyłki. Wojskowy Sąd Okręgowy w W. dokonał sprostowania orzeczenia jako organ pierwszej instancji, a zatem zgodnie z § 4 art. 105 k.p.k., na takie orzeczenie co do sprostowania wydane w pierwszej instancji służy zażalenie. Nie było to bowiem orzeczenie sądu odwoławczego co do sprostowania, wydane podczas toczącego się postępowania odwoławczego.

Zdaniem Sądu Najwyższego, jeżeli wojskowy sąd okręgowy dokonuje sprostowania omyłki pisarskiej, której sam się dopuścił, to na orzeczenie tego sądu co do sprostowania, jako decyzję sądu pierwszej instancji, zgodnie z § 4 art. 105 k.p.k., przysługuje zażalenie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy postanowił jak na wstępie.

 OSNKW 2003r. Nr 9-10, poz. 86