Postanowienie z dnia 2010-02-16 sygn. V KK 354/09

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KK 354/09

POSTANOWIENIE

Dnia 16 lutego 2010 r.

Sąd Najwyższy – Izba Karna

w składzie: 

Przewodniczący: SSN Eugeniusz Wildowicz

na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2010 r.

sprawy J. S.

skazanego z art.279 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Okręgowego w S.

z dnia 26 czerwca 2009 r. sygn. akt IV Ka (…)

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.

z dnia 18 grudnia 2008 r. sygn. akt V K (…)

postanowił:

1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. M. – Kancelaria Adwokacka w S. – kwotę 439,20 zł, w tym 22% podatku VAT za sporządzenie i wniesienie kasacji,
3. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Po rozpoznaniu apelacji obrońcy J. S. Sąd Okręgowy w S. utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S., skazujący tego oskarżonego za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. 

W kasacji od tego wyroku obrońca skazanego zarzucił rażące naruszenie art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. oraz „ewentualnie art. 440 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 in fine w zw. z art.283 k.k. w zw. z art.279 § 1 k.k. poprzez brak zastosowania i uznania zachowania oskarżonego za wypadek mniejszej wagi”.

Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja obrońcy skazanego jest bezzasadna w stopniu oczywistym.

Zgodnie z art. 519 k.p.k. kasacja może być wniesiona od wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie, a więc rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 523 § 1 k.p.k. musi być dotknięte orzeczenie tego sądu, a nie sądu pierwszej instancji. Nadzwyczajny środek zaskarżenia wniesiony przez obrońcę skazanego jedynie pozornie czyni zadość powyższemu warunkowi. Analiza zarzutów podniesionych w pkt 1 i 2 kasacji prowadzi do wniosku, że są one powtórzeniem zarzutów apelacji, do których wnikliwie odniósł się sąd odwoławczy i zasadnie nie stwierdził obrazy przywołanych przepisów. Skoro skarżący w kasacji nie wykazuje aby zarzuty zawarte w środku odwoławczym nie zostały przez Sąd Okręgowy w S. rozpoznane, bo nie podnosi zarzutu naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. lub art. 457 § 3 k.p.k., to kasację należy ocenić jako próbę ponownej weryfikacji orzeczenia sądu pierwszej instancji, co koliduje z wskazaną na wstępie zasadą zaskarżalności za pomocą tego środka jedynie prawomocnych wyroków sądów odwoławczych. Wniosek ten potwierdza też  treść tych zarzutów wytykających wyrokowi naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i nakazu rozstrzygania na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości przy ocenie materiału dowodowego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia o winie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Dobitnie świadczy to o dążeniu do poddania kontroli prawidłowości ustaleń faktycznych, poczynionych przez sąd a quo, a tylko pretekstem dla żądania takiej kontroli jest podniesienie zarzutów obrazy przepisów prawa procesowego. Taki zaś zabieg skarżącego, jako ignorujący ustawowe podstawy kasacji (art. 523 § 1 k.p.k.), jest niedopuszczalny.

Trzeci zarzut kasacji, podnoszący rażącą niesprawiedliwość wyroku, wynikającą z nie uznania czynu przypisanego skazanemu za wypadek mniejszej wagi jest nietrafny już z powodów przedstawionych przez prokuratora w pisemnej odpowiedzi na kasację. Zatem tylko przypomnieć wypada, że zarzut obrazy prawa procesowego może być uznany za zasadny tylko wówczas, gdy chodzi o zobowiązanie do bezwzględnego przestrzegania przepisu. Przepis art.440 k.p.k. daje zaś sądowi odwoławczemu możliwość orzekania niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, jeżeli sąd ten uzna, że utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe. Nie skorzystanie z tej możliwości przez sąd z urzędu w ogóle nie stanowi naruszenia prawa, jest bowiem wyrazem przekonania sądu o sprawiedliwości wyroku. W niniejszej sprawie sąd odwoławczy, w ramach swoich uprawnień kontrolnych, zaaprobował przyjętą w wyroku sądu pierwszej instancji kwalifikację prawną czynu z art. 279 § 1 k.k. Nie dopatrując się z urzędu uzasadnionych podstaw do potraktowania tego czynu w kategoriach wypadku mniejszej wagi z pewnością nie naruszył wskazanych przez skarżącego przepisów.

Błędny jest także pogląd autora kasacji, iż kwalifikacja prawna przypisanego skazanemu czynu powinna zawierać art. 13 § 2 k.k., a nie – jak w zaskarżonym wyroku - art. 13 § 1 k.k. W realiach tej sprawy o usiłowaniu nieudolnym można byłoby bowiem mówić wówczas, gdyby w pomieszczeniach suszarni i wózkarni, do których skazany także się włamał, w ogóle nie było żadnych przedmiotów, przez co realizacja jego zamiaru okazałaby się niemożliwa ze względu na brak przedmiotów nadających się do dokonania przestępstwa. Tymczasem z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych jasno wynika, że nie było tam jedynie przedmiotów wartościowych.

W tym stanie rzeczy pozostaje stwierdzić, że kasacja obrońcy skazanego, jako oczywiście bezzasadna, podlegała oddaleniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

Z uwagi na trudną sytuację materialną skazanego, ustaloną w toku postępowania, Sąd Najwyższy uznał za stosowne, kierując się treścią art. 626 § 1, art. 624 § 1 i art. 518 k.p.k., zwolnić go od ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.

Na rzecz obrońcy z urzędu, który sporządził i wniósł skargę kasacyjną zasądzono opłatę zgodną z przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).