Wyrok z dnia 1979-07-11 sygn. I PRN 94/79

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PRN 94/79

Wyrok z dnia 11 lipca 1979 r.

Przydatność pracownika do dalszej pracy ocenia się przede wszystkim na podstawie aktualnego jego stosunku do pracy, natomiast długi staż pracy i szczególna sytuacja osobista mogłaby przemawiać na jego korzyść tylko wówczas, gdyby swoje obowiązki pracownicze wykonywał w sposób rzetelny, albo gdyby niewykonywanie ich w sposób zadowalający podyktowane było wyjątkowymi - z reguły obiektywnymi - okolicznościami.

Przewodniczący: Sędzia SN M. Rafacz-Krzyżanowska.

Sędziowie SN: Z. Świeboda (sprawozdawca), E. Jachczyk.

Sąd Najwyższy z udziałem Prokuratora Prokuratury Generalnej PRL, Z. Oborskiego, po rozpoznaniu sprawy z wniosku Janusza P. przeciwko Zakładom Włókien Chemicznych w T. o przywrócenie do pracy, na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego PRL od wyroku Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu z dnia 6 lutego 1979 r.

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Okręgowemu Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Pozwane Zakłady pismem z dnia 19.IX.1978 r. wypowiedziały wnioskodawcy - zatrudnionemu w charakterze elektryka na pół etatu - umowę o pracę ze skutkiem na dzień 31.X.1978 r. Przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę była mała wydajność pracy.

Terenowa Komisja Odwoławcza do Spraw Pracy oddaliła wniosek o przywrócenie do pracy. Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zaś wyrokiem z dnia 6.II.1979 r. zmienił orzeczenie Terenowej Komisji Odwoławczej i przywrócił wnioskodawcę do pracy w pozwanych Zakładach. W uzasadnieniu wyroku Sąd Pracy podkreślił stosunkowo długi staż pracy wnioskodawcy, jego dobrą opinię oraz sytuację osobistą, które pozwalają uznać wypowiedzenie umowy o pracę za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

W rewizji nadzwyczajnej Prokurator Generalny PRL wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Okręgowemu Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do ponownego rozpoznania. Prokurator Generalny zarzuca rażące naruszenie prawa, a w szczególności art. 245 pkt 1 k.p. i art. 55 ustawy o okręgowych sądach pracy i ubezpieczeń społecznych w związku z art. 45 k.p.

Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:

Rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem jest uprawnieniem każdej strony stosunku pracy. Kierownik zakładu pracy, na którym ciąży odpowiedzialność za właściwy dobór i kształtowanie składu załogi pracowniczej w celu realizacji planowych zadań, stwierdziwszy nieprzydatność wnioskodawcy z powodu małej wydajności jego pracy, mógł wypowiedzieć mu umowę o pracę. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie zdaje się wynikać, że wnioskodawca na mało pracochłonne i skomplikowane czynności zużywał znaczną ilość czasu.

Jeżeli jednak Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych miał wątpliwości co do trafności decyzji pozwanego zakładu pracy w przedmiocie wypowiedzenia umowy o pracę, należało dokładnie zbadać sposób wywiązywania się przez wnioskodawcę z obowiązków pracowniczych przez przeprowadzenie dowodu z kart pracy z ostatniego okresu oraz przesłuchanie jako świadków jego bezpośrednich przełożonych (mistrza, brygadzisty, kierownika działu). Na konieczność przeprowadzenia tych dowodów wskazuje treść dokumentów znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawcy świadcząca o licznych przypadkach niesolidnego wykonywania przez niego obowiązków pracowniczych.

W świetle znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawcy dokumentów o nienależytym wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych zastrzeżenia może nasuwać stanowisko Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, iż wnioskodawca ostatnio miał dobrą opinię, co łącznie z 10-letnim stażem pracy pozwala uznać dokonane wypowiedzenie umowy o pracę za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Przydatność pracownika do pracy ocenia się przede wszystkim na podstawie aktualnego jego stosunku do pracy, natomiast długi staż pracy i szczególna sytuacja osobista mogłaby przemawiać na jego korzyść tylko wówczas, gdyby swoje obowiązki pracownicze wykonywał w sposób rzetelny, albo gdyby niewykonywanie ich w sposób zadowalający podyktowane było wyjątkowymi - z reguły obiektywnymi - okolicznościami.

Tymczasem z akt osobowych wnioskodawcy wynika, że już w dniu 31.XII.1977 r. kierownik działu usług bytowych wystąpił do działu kadr z wnioskiem o rozwiązanie z wnioskodawcą umowy o pracę ze względu na małą przydatność spowodowaną niskim poziomem wiedzy fachowej oraz bardzo skromnym doświadczeniem warsztatowym, pomimo długiego stażu pracy.

W dniu 4.I.1978 r. starszy mistrz C. zwracał się do kierownika działu usług bytowych o rozwiązanie z wnioskodawcą umowy o pracę lub przesunięcie go na inne stanowisko, ponieważ dnia 30.XII.1977 r. w godzinach od 10 do 15 nie pracował, a tylko spędzał czas w świetlicy, w dniu 31.XII.1977 r. prawie nic nie zrobił. W ocenie starszego mistrza C. wnioskodawca jest słabym fachowcem, a do tego jeszcze odciąga innych pracowników od pracy. W dniu 24.VIII.1978 r. Administracja Domów Mieszkalnych poinformowała dział usług bytowych o przypadku niewykonania przez wnioskodawcę napraw instalacji elektrycznej. Wreszcie w piśmie z dnia 9.IX.1978 r. kierownik działu usług bytowych stwierdził, iż polecenia wydane przez mistrza i brygadzistę wnioskodawca wykonuje opieszale i niedokładnie, w pracy wymaga stałego nadzoru, swoim zaś stosunkiem do pracy i postawą wobec przełożonych gorszy pozostałych pracowników.

Skoro Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nie przeprowadził wskazanych dowodów mogących uzasadniać odmienne stanowisko w sprawie, zasadnie w rewizji nadzwyczajnej podniesiono, iż zaskarżony wyrok wydany został z rażącym naruszeniem powołanych w tej rewizji przepisów prawa.

Z tych przyczyn Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji (art. 277 § 2 k.p., art. 422 § 2 k.p.c. i art. 277 § 3 k.p.).

OSNC 1980 r., Nr 1-2, poz. 13