Uchwała z dnia 1978-08-28 sygn. III PZP 10/78

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III PZP 10/78

Uchwała z dnia 28 sierpnia 1978 r.

Przewodniczący: Sędzia SN M. Rafacz-Krzyżanowska (sprawozdawca). Sędziowie SN: W. Dębicka, J. Wasilewski.

Sąd Najwyższy, z udziałem Prokuratora Prokuratury Generalnej PRL - J. Dowoprowicz - w sprawie z wniosku Krystyny B. przeciwko Przedsiębiorstwu Transportu i Spedycji Przemysłu Mięsnego w P. o uznanie wypadku przy pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu postanowieniem z dnia 17 maja 1978 r. do rozstrzygnięcia w trybie art. 66 ustawy z dnia 24 października 1974 r. o okręgowych sądach pracy i ubezpieczeń społecznych

"Czy wypadek, któremu uległa pracownica przy wysiadaniu z osinobusu zakładowego, przywożącego pracowników do pracy, po zatrzymaniu się osinobusu na terenie zakładu pracy, jest wypadkiem przy pracy w rozumieniu art. 6 § 1, czy też wypadkiem w drodze do pracy w rozumieniu art. 48 § 1 ustawy wypadkowej z dnia 12 czerwca 1975 r.?"

uchwalił:

Wypadek, któremu uległ pracownik na terenie zakładu pracy przy wysiadaniu z osinobusu zakładowego, przewożącego pracowników do pracy, jest wypadkiem przy pracy w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 20, poz. 105).

Uzasadnienie

Zakładowa komisja rozjemcza zdarzenie, jakiemu uległa wnioskodawczyni, uznała za wypadek przy pracy. Komisja ustaliła, że wnioskodawczyni na terenie zakładu pracy, wysiadając z zakładowego "osinobusu", który przywoził pracowników do pracy, skręciła nogę.

To zdarzenie komisja zakwalifikowała jako wypadek przy pracy na tej podstawie, że art. 6 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 20, poz. 105) dla uznania zdarzenia za wypadek przy pracy wymaga jednoczesnego spełnienia trzech warunków, tj. nagłości zdarzenia, przyczyny zewnętrznej oraz związku przyczynowego z pracą. Zdaniem komisji, wspomniane trzy przesłanki miały miejsce, a w szczególności został spełniony warunek dotyczący związku zdarzenia z pracą. Wypadek zdarzył się bowiem na terenie zakładu pracy i w czasie udawania się pracownika na swoje stanowisko robocze, a zatem był on konsekwencją wykonywania zatrudnienia.

W związku z odwołaniem pozwanego zakładu pracy Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 66 § 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. o okręgowych sądach pracy i ubezpieczeń społecznych przedstawił Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne przytoczone w sentencji uchwały.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Pojęcie wypadku przy pracy określa art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 20, poz. 105). Zgodnie z tym przepisem za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w związku z pracą. Dla rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Pracy istotne znaczenie przeto ma wyjaśnienie, co należy rozumieć przez zawarte we wspomnianym art. 6 ust. 1 określenie "w związku z pracą". Przytoczony warunek wskazuje, iż zdarzenie, wywołane przyczyną zewnętrzną zawsze musi pozostawać w związku przyczynowym z pracą, a brak takiego związku przesądza o tym, że zdarzenie, choćby nawet zostało spowodowane przyczyną zewnętrzną, nie będzie miało charakteru wypadku przy pracy, jeśli tylko zostanie przerwany związek przyczynowy z pracą.

Ustawa wypadkowa, a w szczególności jej art. 6, nie wymaga, aby omawiany związek musiał odnosić się bezpośrednio do samego świadczenia pracy. Wskazuje na to sformułowanie art. 6 ust. 1, w którym ustawodawca użył określenia "w związku z pracą", a nie określenia "w związku ze świadczeniem pracy". Przytoczone założenie potwierdza pkt 3 ust. 1 art. 6 ustawy wypadkowej, który za wypadek przy pracy uznaje zdarzenie, jakiemu uległ pracownik między siedzibą zakładu pracy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy. W tej więc ostatniej sytuacji za wypadek przy pracy zostało uznane zdarzenie, które bezpośrednio nie łączyło się z samym świadczeniem pracy, lecz które poprzedzało to świadczenie.

W tych warunkach należy stwierdzić, że art. 6 ust. 1 ustawy wypadkowej z 1975 r. pojęcie związku przyczynowego z pracą nie ogranicza tylko do zdarzenia pozostającego w bezpośredniej łączności ze świadczeniem pracy. W świetle wykładni cytowanego art. 6 ust. 1 związek przyczynowy z pracą ma z reguły miejsce wówczas, gdy zdarzenie, wywołujące uszczerbek na zdrowiu pracownika, nastąpiło po przekroczeniu przez niego bramy zakładu pracy w czasie przeznaczonym na świadczenie pracy, choćby nawet w tym czasie pracownik pozostawał poza swym stanowiskiem roboczym. Przytoczony pogląd potwierdza pkt 3 ust. 1 art. 6 ustawy wypadkowej. Skoro bowiem w cytowanej dyspozycji uznany został za wypadek przy pracy wypadek, jakiemu uległ pracownik w drodze między siedzibą zakładu pracy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy, to tym samym ustawodawca dał pośrednio wyraz przekonaniu, że założeniem ustawy wypadkowej było potraktowanie wypadku na terenie zakładu pracy jako wypadku pozostającego z reguły w związku z pracą, a zatem jako wypadku przy pracy.

Dlatego też wypadek, któremu uległ pracownik na terenie zakładu pracy przy wysiadaniu z osinobusu zakładowego, przewożącego pracowników do pracy, ma charakter wypadku przy pracy w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy wypadkowej z 1975 r., skoro wypadek ten zdarzył się na terenie zakładu pracy, a - jak wykazano uprzednio - wspomniana przesłanka przesądza z reguły o zakwalifikowaniu zdarzenia jako wypadku przy pracy.

Z tych przeto względów orzeczono jak w sentencji uchwały.

OSNC 1979 r., Nr 1-2, poz. 30